| |
www.DobraDieta.pl
Forum dyskusyjne serwisu www.DobraDieta.pl |
 |
Sfera psychiczna i duchowa - Korzyści dla zdrowia z przebaczenia
Waldek B - Wto Kwi 20, 2010 19:59
Temat postu: Korzyści dla zdrowia z przebaczenia
http://wiadomosci.onet.pl...zenia,item.html
| Cytat: | "Korzyści dla zdrowia z przebaczenia"
"Telegraph" publikuje na swojej stronie internetowej wyniki badań nad złością i rezultatami przeprosin. Jeden z ciekawszych wniosków z eksperymentu brzmi: mężczyźni i kobiety reagują inaczej.
Naukowcy podczas krótkiego badania celowo irytowali jego uczestników, po czym część z nich przepraszali za swoje zachowanie. Jednocześnie dokonywano pomiarów ciśnienia krwi. Nikogo zapewne nie zaskoczy fakt, że wzrasta ono, kiedy się denerwujemy – co z kolei znacząco podnosi ryzyko chorób serca.
Nieco bardziej zaskakujące okazały się różnice pomiędzy mężczyznami a kobietami: otóż kobiety reagują na przeprosiny pozytywnie, uspokajają się o 20% szybciej, mężczyźni natomiast – zupełnie przeciwnie. Wydaje się, że przeprosiny są dla nich równoznaczne z przyznaniem się do winy i wywołują jeszcze większe zdenerwowanie – panowie uspokajają się po przeprosinach nieco dłużej niż bez nich.
Jeden z naukowców Uniwersytetu Massachusetts mówi: - Wyniki badań sugerują, że istnieją potencjalne korzyści dla zdrowia płynące z przeprosin i przebaczenia. |
rakash - Wto Kwi 20, 2010 20:14
Papka, nowomowa. Nie dotyka istotyproblemu, tylko zaciemniai sugeruje że nie wolno nie przyjmować przeprosin. Bzdury.
jerzyk - Pon Kwi 26, 2010 20:32
A ja za pierwszym razem przeczytałem o korzysciach dla zdrowia z przebiałczenia i już pomyślałem, oho stare wraca.
Waldek B - Śro Kwi 28, 2010 18:36
  jerzyk, masz daję Tobie drugie "pomógł" za poprawę humoru, który i tak mi dzisiaj dopisuje 
M i T - Śro Kwi 28, 2010 18:44
Dla porównania, inne spojrzenie na kwestię wybaczenia:
http://www.koniecmilczenia.pl/art/21brpul.html
| Cytat: |
Barbara Rogers
Pułapka wybaczenia
Relacja między rodzicami i ich dziećmi charakteryzuje się nakazem dla dzieci, żeby czciły rodziców i im wybaczały – podczas gdy w przypadku rodziców skupia się głównie na stosowaniu dyscypliny. Dlaczego właśnie w ten sposób myślimy o takiej specjalnej relacji, w której jedna ze stron ma całą fizyczną, emocjonalną i intelektualną władzę - i też odpowiedzialność żeby prowadzić poddane, niewinne dzieci poprzez dawanie dobrego przykładu – podczas gdy druga strona jest bezsilna, wrażliwa i zależna od łaski rodziców?
Te różnice miedzy tym, co się oczekuje od rodziców, a tym, co się oczekuje od dzieci, same za siebie mówią o tym, w jaki sposób władza jest traktowana i używana. Żeby być pewnym tego ze ich dzieci będą im wierne i posłuszne, rodzice maja przyzwolenie - a nawet są zachęcani do tego - żeby używać każdej metody nazywanej dyscypliną. Wiec to, co serwujemy dzieciom w postaci dyscypliny, uczy je, ze władza oznacza prawo do używania przemocy i poniżenia - i ze są to akceptowane formy ludzkiego zachowania. To bezsilne i słabe dziecko jest pozbawione praw człowieka.
Nauczamy nasze dzieci żeby nigdy nie atakowały, ani nie raniły innych. Jak mamy być jednak dobrym przykładem dla naszych dzieci, jeżeli nie respektujemy ich praw człowieka - a przede wszystkim prawa do integralności ciała?
Z pewnością są rodzice, którzy traktują swoje dzieci z szacunkiem i są ich kochającymi przewodnikami życiowymi. Ale kary cielesne dalej są uważane za właściwe przez dwie trzecie amerykanów i są dozwolone w szkołach w ponad 20 stanach. Społeczeństwo jest tego cichym świadkiem i ignoruje cierpienia krzywdzonych dzieci. Żadne prawo ich nie ochrania. A później w życiu prosimy te skrzywdzone dzieci - kiedy próbujemy, często w terapii, uporać się z konsekwencjami tego, co ich spotkało - żeby wybaczyły.
Nakaz czczenia rodziców pozwala na to, żeby ten destrukcyjny mechanizm - polegający na traktowaniu dzieci bez szacunku, z lekceważeniem dla ich godności, człowieczeństwa i praw człowieka - przenosił się z dzieciństwa do życia dorosłego. Prawdziwe uczucia dziecka, które cierpi z powodu krzywdzącego zachowania rodziców, są albo ignorowane, albo są określane jako nieistniejące, nieposłuszne, buntownicze, nonszalanckie, albo jako niewybaczajace rodzicom.
Ale ten mechanizm blokuje uczucia dziecka, zrozumienie jego obecnych problemów życiowych, jego samego i jego przeszłości. Przekonanie, że ci z nieograniczoną władzą maja prawo karać, upokarzać, umniejszać, ignorować uczucia dziecka i jego ból, jest podtrzymywane przy życiu z powodu wiary w to, że rodziców zawsze trzeba czcić i zawsze im wybaczać. I też z powodu wiary w to, że tłumienie prawdziwych uczuć dziecka i jego prawdy, jest aktem "wybaczenia".
Nawet, gdy żaden rodzic nie prosił swojego dziecka o wybaczenie mu, ani nie próbował go albo ją zrozumieć, wybaczenie dalej jest wychwalane jako lekarstwo przeciw złości i nienawiści. I też jako droga do osiągnięcia wewnętrznego spokoju. Wiem z mojego własnego doświadczenia, ze mój wewnętrzny spokój znalazłam, wybaczając samej sobie - przede wszystkim poprzez wybieranie drogi, która oddalała mnie od drogi moich rodziców i ich przekonań. Każdy krok na tej drodze zbliżał mnie do prawdziwej Mnie Samej. Tylko, gdy u dzieci krzywdzonych (albo później, w terapii) pojawiają się uczucia złości, nienawiści lub bólu, są one uważane za problematyczne. Dorośli mogą nawet najbardziej nienawistne i okrutne traktowanie zamaskować pod przykrywka eufemistycznego słowa "dyscyplina".
Gdy byłam mała, moja matka zawsze cierpiała i była zgorzkniała. Jej wybuchy niekontrolowanej złości przerażały mnie i moich braci i siostry. Ona nie wybaczała swoim dzieciom, ani jej wyuczone przekonania nie zalecały wybaczenia dzieciom, tylko podkreślały znaczenie dyscypliny. Jej przekonanie o tym, że była sprawiedliwa, gdy nas karała i prześladowała, dawało jej wolna rękę żeby wyżywać się na nas, gdy sama się miotała ze swoimi wewnętrznymi problemami. Zajęło mi to lata w terapii, żeby emocjonalnie zrozumieć, że jej zachowanie i jej przekonania były złe i okrutne. Była diabelskim potworem - takim, jak ona zwykła mnie portretować. Juz później, w okresie mojej dorosłości, gdy w końcu znalazłam w sobie wewnętrzną siłę, nauczyłam się, że mam prawo do tego, żeby tworzyć moje własne granice, tak żeby nie być już więcej raniona przez jej zimność, brak współczucia i okrutną szorstkość.
Każdy człowiek doświadcza innych uczuć po długiej terapii, i zależy to od tego, co się dzieje w jego życiu, albo od tego, jakie uczucia mogą być sprowokowane wydarzeniami z przeszłości. Te uczucia powodują, że żyjemy w sposób pełny i przyczyniają się do tego ze wiemy, kim jesteśmy. Przez długie już lata, nie tylko mieszkam daleko, pod względem geograficznym, od mojej matki, ale również nie utrzymuję z nią kontaktu. Często dostawałam rady żeby jej wybaczyć. Ale przez to, że trzymam się od niej z daleka - od jej upartej wiary w swoja prawość, od jej niekończącego się utyskiwania, od jej niechęci do tego, żeby zrozumieć, przez co przeszłam w życiu, i od jej domagania się żebym zaprzeczyła, że mój ojciec wykorzystywał mnie seksualnie - mogę być wierna samej sobie. Pozwala mi to w silny i wolny sposób doświadczać moich uczuć i mieć moje myśli. Nie musze ich już chować przed nią.
Odrzucajac pomysł wybaczania, nie grzęznę juz więcej w uczuciach złości i nienawiści. Gdy takie uczucia się pojawiają, co jest rzadkie, sprawdzam czy maja one coś wspólnego z moją bolesną przeszłością i jeżeli tego potrzebuje, pisze o tym żeby siebie samą z empatią zrozumieć. A potem wybaczam samej sobie, że tak bardzo cierpiałam, nie mając siły żeby protestować, bronić się, żeby zmienić moje życie i moje związki. Na końcu zajmuję się moim teraźniejszym życiem, które powoduje, że teraz mam juz wybór, mogę żyć inaczej, mogę bronić się i musze dbać o moje dobro. Uważam, że przebaczanie sobie samej jest podstawowym i wspaniałym lekarstwem. To jest taki rodzaj wybaczenia, który poradziłabym skrzywdzonym dzieciom, które teraz są w terapii, w celu pokonania dawnych traum.
Akt przebaczenia - a zwłaszcza taki jednostronny - albo przebaczające nastawienie do rodzica, nie leczy z traum i z destrukcyjnych mechanizmów z przeszłości dziecka. Zamiast tego, wypiera je głęboko do podświadomości, z niewypowiedzianym głośno, ale kategorycznym rozkazem: "Siedź tam; nie protestuj i zacznij krwawić od nowa; przeszłość mam już za sobą, wiec nie będę cię słuchać". Wybaczenie nie wymaga od rodziców albo od społeczeństwa skonfrontowania sprawcy z jego odpowiedzialnością i poznania konsekwencji jego krzywdzącego zachowania. Więc rzeczywistość, krzywdzącego zachowania i prawda o nich - jest pochowana pod płaszczykiem wybaczenia - i może być znowu odreagowana, tragicznie i destruktywnie, na następnej generacji.
Jeżeli uznana jest przeszłość i cierpienia dziecka, są one przedyskutowane i podzielone, kiedy rodzic może wyrazić swoje współczucie, swoja skruchę i jest w stanie wziąć na siebie odpowiedzialność za swoje czyny - wtedy wybaczenie nastąpi samo z siebie, bez żądania go. Ale dla wielu, koncept wybaczania odnosi się do niewybaczajacych rodziców, którzy nie chcą nawet słyszeć o krzywdzie, jaka wyrządzili, a jeszcze mniej chcą szczerze przeprosić za nią, żałować swojego postępowania, albo starać się mieć empatie i współczucie dla swojego dziecka. Wiec rezultatem wybaczenia jest kontynuacja istnienia niewidocznego, tajemnego wiązania, które przywiązuje ofiarę do sprawcy. Tłumi głosy ofiar i prawdę, poprzez zalecenie, a nawet rozkaz, żeby wybaczyć. Nazywam to pułapką wybaczenia.
Pułapka wybaczenia polega na tym, że wywołuje w nas przekonanie, iż zakończył się, juz proces poznawania tego, co nas zraniło i zdeformowało, gdy byliśmy dziećmi. Dlatego nie dążymy juz więcej do tego żeby być świadomym i przepracowywać tę kwestię - nie tylko dla nas samych, ale też żeby nie powtarzać takiego krzywdzącego, raniącego, albo niemiłego zachowania wobec naszych dzieci. W celu rozwiązania uczuć bólu albo złości, albo buntu, albo nienawiści, ofiara jest proszona żeby wybaczyła - jakby wybaczenie miało rozwiązać kwestie powstałe w wyniku uciemiężonego dzieciństwa. Tego rodzaju wybaczenie oznacza dla mnie, ze musze odciąć się od moich uczuć, myśli i uczucia, że żyję. To odebrałoby głos tej Mnie prawdziwej. To byłby koniec mojego głębokiego pragnienia, które mam i które miałam całe moje życie, żeby być sobą prawdziwa. Tylko wtedy, gdy całe moje życie będę otwarta na wszystkie moje uczucia i wspomnienia, będę mogła się z nich uczyć i być prawdziwą sobą.
Widziałam ludzi, którzy są zniewoleni uczuciami złości, nienawiści, cierpienia, utyskiwania nad swoim losem czy zazdrością. Oni nie potrzebują przebaczyć, żeby wyjść ze swoich tarapatów, ale potrzebują oświecającej terapii. Często nie są w ogóle świadomi tego, że te natrętne, przytłaczające uczucia, spowodowane są bolesnymi lub traumatycznymi doświadczeniami w dzieciństwie.
Na mojej terapeutycznej drodze - z różnymi terapeutami, z różnymi rodzajami terapii i w mojej własnej terapii pisania - uczucia złości, smutku, wściekłości albo nienawiści potrzebowały czasu żeby wyjść na powierzchnie i żeby być przyjęte i zaakceptowane. One mijały, gdy były rozumiane i akceptowane i torowały mi drogę do mojego wewnętrznego spokoju. Koncepcja wybaczania jest często przepełniona mglistymi i dogmatycznymi pojęciami o charakterze religijnym. Jej zamiarem jest wywołanie uczucia winy u skrzywdzonej osoby. Pojecie wybaczenia wykorzystuje i karmi się starymi uczuciami winy, które nagromadziły się w dzieciństwie. Umożliwia tym samym kontynuacje - tych dobrze znanych z przeszłości sposobów kontrolowania naszych uczuć i potrzeb - w dorosłym życiu i w terapii. Przeszkadza nam żebyśmy stali się silnymi i wolnymi dorosłymi, którzy nie boją się mówić prawdy i z miłością dbają o siebie i o zaspokajanie swoich prawdziwych potrzeb. Wszystkie inne przestępstwa trafiają do sadu, ich sprawcy są zaskarżani i karani. Tylko przestępstwa popełnione przeciwko dzieciom są wstydliwie i w tajemnicy załatwiane w terapii - pogrzebane przez rady żeby wybaczyć i żeby nigdy nie doczekać się sprawiedliwości.
Pozbycie się nienawistnych myśli albo potrzeby wyżywania się na innych jest ludzkie i ważne. Ale wybaczenie staje się pułapką, gdy destrukcyjne poczucie winy o rożnych nasileniach, wiąże nas z rodzicami, uniemożliwiając stworzenie zdrowych granic samoobrony, które chronią nas samych i nasze dobro. Gdy tyle wagi przykłada się do zalecania skrzywdzonym dzieciom przebaczenia, nikt go nie oczekuje od rodziców. Rady dla rodziców są zdominowane przez słowo "dyscyplina", które może usprawiedliwiać lanie, bicie, bicie przy pomocy przedmiotów i inne poniżające i krzywdzące rodzaje zachowań. Takie zachowania są poniżające, nieludzkie i często byłyby nazwane torturami, gdyby były stosowane wobec dorosłych.
Co by się stało gdybyśmy podkreślili znaczenie wybaczania naszym dzieciom i zrozumienie ich - a nie tylko domagali się tego od nich? Wtedy nie byłoby potrzeby, żeby dzieci wybaczały krzywdzące zachowania, ponieważ doświadczyłyby one współczucia, wybaczenia i miłości - zamiast nauczyć się języka zachowania, który składa się z nieprzebaczania i bezlitosnego, pełnego nienawiści zachowania rodziców.
Dlaczego nie uczymy rodziców wybaczania i nie oczekujemy go od nich? Dzieci potrzebują robić błędy i uczyć się na nich. Dzieci potrzebują być prowadzone ze współczuciem i zrozumieniem, w poważny człowieczy sposób, bez przemocy i poniżenia. Tak, że doświadczają miłości i stają się silne żeby budować własne zycie i tworzyć świat niezdominowany przez przemoc. |
Pewnie już podawałam, ale zawsze dobrze jest jeszcze raz "odkurzyć"
Marishka
_flo - Śro Kwi 28, 2010 18:53
Siac siac siac... kapuste
zenon - Śro Kwi 28, 2010 19:50
IMO tekst bardzo dobry.
_flo - Śro Kwi 28, 2010 20:15
Ja jednak uwazam, ze dosc czesto warto wybaczac.
Na przyklad wszystkie osoby na tym forum, ktore padly ofiara zlych uczynkow tej strasznej pani Reni Zza Miedzy powinny natychmiast jej przebaczyc. Moze byc trudno, ja wiem, rany sa nie do odrobienia, straty nie do oszacowania, ale za to minie zlosc i kompulsja, aby jej dokuczac.
rakash - Śro Kwi 28, 2010 20:28
| _flo napisał/a: | Ja jednak uwazam, ze dosc czesto warto wybaczac.
. |
Matko. Co to w ogóle znaczy. Nie pojmuje. Gombrowicz by wiedział. Gombrowicz wiedział.
zbiggy - Czw Kwi 29, 2010 10:43
Temat postu: Re: Korzyści dla zdrowia z przebaczenia
| Cytat: |
Naukowcy podczas krótkiego badania celowo irytowali jego uczestników, po czym część z nich przepraszali za swoje zachowanie. Jednocześnie dokonywano pomiarów ciśnienia krwi. Nikogo zapewne nie zaskoczy fakt, że wzrasta ono, kiedy się denerwujemy – co z kolei znacząco podnosi ryzyko chorób serca.
Nieco bardziej zaskakujące okazały się różnice pomiędzy mężczyznami a kobietami: otóż kobiety reagują na przeprosiny pozytywnie, uspokajają się o 20% szybciej, mężczyźni natomiast – zupełnie przeciwnie. Wydaje się, że przeprosiny są dla nich równoznaczne z przyznaniem się do winy i wywołują jeszcze większe zdenerwowanie – panowie uspokajają się po przeprosinach nieco dłużej niż bez nich.
|
czy była kontrolowana płeć tych "denerwujących" naukowców? jeżeli byli to w większości mężczyźni to może chodzić o to, że przeprosiny i przebaczanie w relacjach między płciami mają inne znaczenie niż w ramach jednej płci?
| Cytat: |
Jeden z naukowców Uniwersytetu Massachusetts mówi: - Wyniki badań sugerują, że istnieją potencjalne korzyści dla zdrowia płynące z przeprosin i przebaczenia. |
a tu mamy przeskok myślowy z implikacją A) szybciej spada tętno => B) korzyści dla zdrowia, co samo w sobie nie musi być oczywiste? a jeżeli nawet zgodzimy się z tym, to z badań wynika, że większe korzyści dla zdrowia odniosą ci faceci, których nie przepraszamy ("lepiej nie depcz mu po butach, ale skoro już nadepnąłeś, to nie przepraszaj bo mu się pogorszy" )
Anonymous - Czw Kwi 29, 2010 11:15
| _flo napisał/a: | | Siac siac siac... kapuste |
8-) ... No wlasnie, a moze chodzi o "zajace"? :-)
Nie, no .................................... "jasiem mylem"! :hah:
Flo, pomimo wszystko nie gniewaj "siem" :-(
Ostatecznie racje ma ten, kto moze "nacisknac",
ale tego nie czyni, ze wzgledu na "piekno duszy"! :hihi:
.
_flo - Czw Kwi 29, 2010 14:23
Mis,
Czy ja sie gniewam? Mam jeszcze kilka wnioskow, ale nie bedziem przeciez nakrecac manii, mozemy nadal sie kisic w naszym dobrystycznym forumowym sosie, homeostaza uber alles.
|
|