[M i T]

Na początek wątku proponuję lekturę tego artykułu - wywiadu z matką chorej na depresję dziewczyny, która popełniła samobójstwo. Osiem stron czytania, ale naprawdę warto:

http://kobieta.gazeta.pl/...se__please.html

Co mnie osobiście uderza w tym artykule, to zarzuty matki pod adresem psychologów/psychiatrów, którzy niby mieli jej córkę całkowicie wyleczyć. To oni skrzywdzili Magdę. No może jeszcze uraz przy porodzie albo... szczepionki. Taka jest wersja matki, która nie ma sobie absolutnie nic do zarzucenia. Matki, która "wsadziła" córkę do szpitala psychiatrycznego i "umyła ręce". Na dodatek oburza się, że jakim prawem dziewczynę ze szpitala wypisano (może powinni byli ją tam trzymać do końca życia?).

Cytat:

Mnie się wydaje, że Magda urodziła się z jakąś skazą. Może to była skaza wynikająca z mikrourazów w okresie porodu albo komplikacji poszczepiennych. Miała takie ataki płaczu, że w żaden sposób nie można było jej uspokoić. Wyrywała sobie włosy z głowy, tłukła głową o podłogę... Czasem wystarczyło, że przyszedł do domu jakiś gość, uciekała na górę. Mówiła, że zejdzie, jak ci ludzie sobie pójdą. - Tak zwane trudne dziecko? - Z drugiej strony bardzo ambitna. Świadectwa zawsze z wyróżnieniami, w gimnazjum sama biegle opanowała angielski, nie chodziła na żadne dodatkowe kursy. Wiersze pisała po angielsku. Tłumaczyła na polski, ale w oryginale są lepsze. Magda nie ceniła ich wcale, wyrzucała do kosza. I wymyśliła sobie liceum z międzynarodową maturą. I bez problemu się tam dostała. Mówiłam: 'Proszę cię, odłóż książkę, musisz odpocząć', a ona bez przerwy się uczyła. Sama zrobiła kurs szybkiego czytania Ciągle coś. Ja teraz, z perspektywy czasu, widzę, że ta Magdy nauka że tego było za dużo. - Kiedy zaczęło się coś poważnego? - W liceum. Stany pogorszenia nastroju, które wiązałam z dojrzewaniem. A pierwszy atak depresji był w klasie maturalnej. Zaczęła się barykadować w pokoju. Przestawiła meble tak, że zagrodziły wejście, i zawiesiła kapę tak, że jak się wchodziło do jej pokoju, to najpierw trzeba było przejść przez jakby śluzę. Tłumaczyła, że nie może się skupić, bo słyszy telewizor z dołu.

"Urodziła się ze skazą"? Chwileczkę, czy to mówi "kochająca" matka o własnym dziecku? O dziecku, które cierpiało tak bardzo, że nie mogąc znieść tego bólu, postanowiło odejść. Miała jako dziecko ataki płaczu. Czy wówczas była pozostawiana sama sobie by się "wypłakała"? Bo kiedyś przecież takie traktowanie zalecano młodym rodzicom. Czy ktoś próbował znaleźć przyczyne tego płaczu (bo żadne dziecko nie płacze "złośliwie", tylko w ten sposób komunikuje swoje potrzeby i uczucia) czy może zwalili to na "skazę"?

Wyrywała włosy, tłukła głową o podłogę, a gdzie w tym czasie była matka? Spokojnie się przyglądała? Dziewczynka bała się w domu obcych, chowała się i nie znalazło się obok nikogo, kto by próbował zrozumieć jej uczucia, próbował pomóc jej je zaakceptować, wyrazić? Czy może mówili do niej umniejszająco "noooo popatrz, taka duża z ciebie dziewczynka, a się boisz!"? "Trudne dziecko"? A może raczej WRAŻLIWE? Nie, nie przewrażliwione, ale zwyczajnie wrażliwe. Miała pełne prawo do tej wrażliwości.

Była zdolnym dzieckim, a jednocześnie z wybitnie niskim poczuciem własnej wartości. A kto najlepiej uczy dziecko poczucia wartości jak nie rodzice? Bez przerwy się uczyła - czyli w ten sposób uciekała w naukę, tak, jak inni w wieku dorosłym uciekają w pracoholizm. I nikt się nie zastanowił od czego to dziecko ucieka? Co próbuje zagłuszyć ciągłą nauką i ambicjami?

Jako nastolatka barykadowała się w pokoju bo przeszkadzał dźwięk tv. Na to też nikt nie zwrócił uwagi? No tak, innym przecież tv nie przeszkadzało, więc po co się przejmować "wariatką". A przecież nastolatkowie są szczególnie wrażliwi i bardzo potrzebują uwagi dla swoich uczuć. Szukają potwierdzenia słuszności tych uczuć, potwierdzenia dla swoich poglądów, budzącej się odrębności, indywidualności. Wygląda mi na to, że Magda była pozostawiona sama sobie.

Cytat:

Potem zaczęło się samookaleczanie. - To było po maturze już? - Tak. Zaczęły się sznyty na rękach. Znaleźliśmy w jej pokoju pocięte kable. Nie wiem, co z tym robiła. Któregoś dnia zauważyłam, że ma obwiązany przegub, mówię: 'Magda, co się stało w rękę?'. 'Nic, kroiłam chleb'. Ja mówię: 'Jak to chleb i się chlasnęłaś w przegub?'. Ale nie było w ogóle na ten temat żadnej rozmowy. Więc poszłyśmy do psychiatry.

Dziecko się tnie, a matka nie jest w stanie o tym z nią porozmawiać, tylko odrazu odsyła do psychologa? Czyli natychmiast przerzuca odpowiedzialność za córkę na barki obcych ludzi. Matka, która powinna dla tej dziewczyny być najbliższą osobą, umywa ręce i każe obcym osobom zajmować się próbami zrozumienia Magdy! Czy w tym domu w ogóle ktokolwiek potrafił rozmawiać o UCZUCIACH?

A skąd się bierze potrzeba samookaleczania się? No właśnie z ogromu nieuświadomionych uczuć, które są postrzegane jako zbyt bolesne, zbyt trudne, że woli się poczuć realny ból, niż pozwolić sobie na konfrontację z własnym cierpieniem. Cierpienie psychiczne zostaje zastąpione cierpieniem (bólem) fizycznym, realnym. Po tym przychodzi ulga. Cięcie się, to nieświadoma forma wyrażania uczuć, to krzyk, wołanie o pomoc. Dlaczego nikt w otoczeniu Magdy nie zwrócił na to uwagi?

Cytat:

Myślę, że ona żyła z jakąś tajemnicą. Ale to nie było nic, co jej się w życiu zdarzyło naprawdę. Był jakiś potwór. Pisała o nim w takich wczesnych zapiskach od 11. roku życia. - Ten potwór był człowiekiem? - Nie wiem. Pisze: potwór.

Chwileczkę, matka mówi o "tajemnicy" istniejącej od 11 roku życia Magdy i przez te 10 lat, do dnia śmierci córki nawet nei spróbowała tę "tajemnicę" rozstrzygnąć? Nie próbowała odnaleźć i odpędzić "potwora" dręczącego jej dziecko? Przeczytałam ten akapit i natychmiast pomyślałam o tym, że Magda mogła być wykorzystywana seksualnie. Czy matce w ogóle przyszła do głowy taka myśl? A psychologom, ktorzy "leczyli" Magdę? Przecież żadne dziecko nie wymyśla takich rzeczy! Kurcze, czy na tym świecie są tylko ślepcy, którzy nie potrafią w pełni zobaczyć i zrozumieć cierpienia dziecka?

Cytat:

Pisała o sobie 'lady obrzydliwość' [...] Pisała, że nienawidzi siebie, nie znosi tej małomównej, głupkowatej 'lady obrzydliwość'

Dlaczego właśnie takie określenie, a nie inne? Czego się Magda brzydziła? Skąd taka nienawiść do siebie u młodej dziewczyny? Matka się nie zastanawiała? Nie próbowała pomóc? Znów wydaje mi się, że określenie "obrzydliwość" mogło mieć związek z wykorzystaniem seksualnym.

Cytat:

Bo ja chcę zwrócić uwagę na to, że chyba powołanie psychiatry jest czymś innym niż np. chirurga. - Chodzi o ten profesjonalny chłód, urzędniczy dystans w stosunku do kogoś tak bezbronnego?

Chciałoby się zapytać, a jak ta pani widzi SWOJE powołanie i rolę jako matki???

Cytat:

Ona chciała jeszcze być. Przychodziła, siadała na tej kanapie, patrzyła na nas, tak się wpatrywała w ojca

I jak rodzice na to reagowali? Przecież to była ewidentna próba powiedzenia - popatrzcie na mnie, oderwijcie te gały od tv i zauważcie mnie, zapytajcie, porozmawiajcie! To było przecież tak ewidentne wołanie o uwagę!!! Pytanie też, dlaczego szczególnie patrzyła w ten sposób na ojca? Czy mogło tak być że to on był "potworem", o którym pisała Magda? Czy tym spójrzeniem chciała obudzić w nim sumienie? Chciałą "zmusić", by nie wytrzymał i coś powiedział, może przyznał się?

Cytat:

Magda była spokojna i świadoma. I bezradna wobec bólu mimo kochającej rodziny.

"Mimo kochającej rodziny"... Opad rąk po całości. Po prostu nie ma takiej możliwości, że dziecko dorastające w naprawdę kochającej rodzinie rozwinie u siebie depresję i popełni samobójstwo. Było w tej rodzinie coś, o czym nie dowiemy się już, możemy jedynie spekulować. Ale na pewno nie było w niej swobody wyrażania WSZYSTKICH uczuć.

A autorka artykułu, jak to zwykle bywa, odwaliła kawał dobrej roboty mający na celu chronienie rodziców. Oskarżenie psychologów i szpitala przyszło z łatwością. Słuszne zresztą oskarżenie, nie widzę sensu bronić tak nieczułych osób. Ale co z równie słusznym oskarżeniem rodziców? Czy ktoś znajdzie odwagę by to zrobić?

Marishka

P.S. Ofiary wykorzystania seksualnego często też samookaleczją się, tną się.

[grizzly]

[Witold Jarmolowicz]

Po pierwsze, to mniej wygląda na depresję, a bardziej na inne schorzenia, chociażby jakąś nietypową formę autyzmu albo schizofrenii. No i te szczepionki. Gdzie były bęcwały stawiające diagnozę.
JW

[figa]

Szkoda matki a zwłaszcza córki .
no cóż nic nie zmieni się dopóki nie będzie w tym kierunku edukacji .
matka nie poznała się na tej wrażliwości ,gdyż sama odebrała zimny chów.
Och te wrażliwe dzieci ,trzeba dla nich zapomnieć o swojej wrażliwości i potrzebach.

[M i T]

[figa]

Czasami do wrażliwości trzeba dorosnąć , do wychowania dzieci też.
Najgorsza opcja wychodzić młodo za mąż ,obrosnąć w rodzine .
człowiek chce szaleć ,bawić sie działać -.
a tu szarość skrzeczy i obowiązki . Dlatego obrywa się nie tylko dzieciakom.
Niby młody wiek najlepszy dla zdrowia potomstwa ,ale
w średnim -dopiero krytycznie umiemy postrzegać ,
doceniać i pielegnować każdą chwile -

[M i T]

[Waldek B]

[grizzly]

[figa]

Zgadzamm się zTobą Misiek całkowicie.
choćby dlatego ,ze dzieci ,których rodzice całkowicie olewali
często wychodzą na ludzi odporniejszych psychicznie i fizycznie.
Nie mówiłabym to w ciemno -ale mam przykład w rodzinie .
Córka kuzyna ,którą rodzice całkowicie olali -woleli popijać ,wreszcie się rozeszli
a dzieciak pętał się po babkach,ciotkach
Coprawda nie przepadam za dziećmi ,bo całe życie byłam nimi obarczana .
Pomaga mi w domu ,ogrodzie ,kuchni ,przy babce-oczywiście nie za darmo.
okazja na kieszonkowe,teraz rzadziej bo pracuje,
dorosła nam dziewczyna -W życiu wspaniale sobie radzi [mimo ,małego kalectwa
ma uraz oka] Przybiegła do mnie z zaproszeniem na ślub,
Wiem...,ze dalej chodzi o kase ...ale mimo wszystko podziwiam zaradnośc
i umiejętnośc zjednywania sobie kołkowatej rodziny.
Jak pomyśle o swoich dzieciach zwłaszcza siostrze
to jednak --Grizzly- masz racje .

[figa]

[M i T]

No to zasadne jest dowiedzieć się, skąd wzięła się u Ciebie nienawiść - przecież tak nienaturalna - do dzieci.
Może chodzi o to, że sama nie dostałaś od rodziców uczucia, do którego każde dziecko ma prawo i którego pożąda - do tego stopnia, że potem już jako rodzic, potrafi nieświadomie używać swoich własnych dzieci jako namiastki rodziców, by one to właśnie odprawiły cud zadośćuczynienia matce lub ojcu tego, czego nie otrzymali w dzieciństwie.

Czy krzyk dzieci słyszany za oknem, drażni Cię? Czy regularny płacz dziecka też?
Jeśli tak, to masz już pierwszy istotny "drogowskaz" informujący, gdzie szperać. A szperanie się opłaca. Czemu?

Jeszcze kilka lat temu nie mogłem zaakceptować dziecka, jakim byłem. Nie mogłem tego małego Tomka w żaden sposób "przytulić". Pogardzałem nim wskutek wmówionej , indukowanej mi pogardy, ciągłej deprywacji emocjonalnej i umniejszania, jakie zaserwowali mi żyjący w wymuszonym związku rodzice. Mam takie jedno swoje zdjęcie z dzieciństwa. Pewnego wieczora rozryczałem się nad nim, poczułem współczucie, o jakie bym nie podejrzewał siebie w stosunku do siebie z tamtych czasów. Podałem rękę sobie sprzed lat, przytuliłem szczerze i mocno Tomka sprzed lat. To piękne żyć "w całości" , tworząc linearną historię własnego życia, nie wycinając z niego ani radości, ani smutku czy nienawiści. Każde uczucie, choćby nie wiem jak społeczeństwo nim pogardzało, dla wyrażającego je, stanowi najdoskonalszą wskazówkę i informację potrzebną do życia. Gdy zaniecha się słuchania własnych emocji, gdy dokonuje się permanentnego wyparcia, rachunek nie jest tylko wystawiany dla tłumiącego. To często, a prawie zawsze, rachunek na niekorzyść przypadkowych ofiar naszego wyparcia. To nie sztuka się na rodziców, powyzywać ich czy wmuszać w siebie ślepy bunt. Sztuką jest wyrazić wobec nich prawdę o swoich emocjach, umieć próbować konstruktywnie rozwiązać problem, a gdy nie ma reakcji zwrotnej, z podniesionym czołem, umieć uświadomić sobie, że nie warto walić głową w żelbeton i odejść własną ścieżką. Ścieżką autentyczną, bo choćby nie wiem, jak bolesne to było, czujesz wówczas, jak życie wstępuje w żyły, jak mózg wyrywa się do krzyku radości i całość psyche wypełnia oddech wolności.

ps: Zdaję sobie sprawę z prawdziwości twierdzenia, że im kto bardziej był maltretowany w dzieciństwie, tym silniej będzie bronił swoich katów i zaprzeczał, że wyrządzano mu krzywdę (dowody na to płyną strumieniami).
Jestem też świadomy tego, że wielkim problemem może być przepracowanie swego dzieciństwa dla ludzi, którzy już są rodzicami. Bo żeby wyswobodzić siebie, musieliby przyznać, że sami powielają patologiczny wzorzec, a zatem - wracając do meritum - musieliby, aby ten proces zatrzymać, oskarżyć winnych swych - jak dotąd nie uświadomionych na poziomie emocjonalnym, krzywd.
Freud, zanim zaprzeczył własnemu genialnemu odkryciu pochodzenia histerii i wymyślił baśniowe kompleksy podlane starogreckim sosem, musiał przeżywać straszny dyskomfort. Z jednej strony jego własne dzieciństwo, a z drugiej presja purytańskiego społeczeństwa, które jak wtedy, tak i dziś, zawsze bedzie oskarżać dziecko i chronić rodziców. Przegrał walkę o prawdę, sam tą prawdę mordując. Szkoda. Psychoanaliza utonęła w morzu pajdofobii i bezsprzecznie trudnej, wymagającej terminologii, która jednak nic nie wniosła do wciąż tak fatalnego obrazu naszych czasów. Ani Jung - omotany new-ageowym bełkotem, ani nikt potem - nawet Fromm - nie odważył się oddać prawo do wyrażania wszystkich uczuć. Nawet tak odważny wariat jak Wilhelm Reich bełkotawszy o niespełnionych lędźwiach Chrystusa, zapomniał w tym wszystkim o sednie sprawy, choć był jakże blisko. Właśnie, Fromm i Reich byli tak blisko - wielu zresztą było - ale dopiero Miller i Forward poskładały puzzle w klarowny obraz, perfekcyjnie obramowany bezwzględnie pożytecznym doświadczeniem.

Tomek

[figa]

Tomek ,tak daleko w psychike nie zaglądam .
Moje krzywdy z dzieciństwa sa niczym ,jakie rozczarowanie
potkało mnie w wieku dorastania .
nie chce usprawiedliwiać rodziców -ale Seneka już pisał
,ze" niewinny jest ten co niechcący stał się winnym"
Wychowana byłam w pewnych kanonach -moralności w tym uczciwości
a przedewszystkim jakgdyby z pewnym naciskiem na patriotyzm.
Nielubie tej młodej zarozumiałej osoby z opornikami i ze znaczkami solidarności.
odszczekałam Ojcu to, przed czym i przed kim mnie przestrzegał .
Nielubie swojej naiwności szczerości i ufności ,przez co popadłam w kłopoty.
Co do dzieci -to Nieeeee..wcale mnie nie drażnią za oknem ,na boisku
od tego są - te wyjce bo przynajmniej słychać co robią.
Popatrzeć i posłuchać mądre i utalentowane dzieci to przyjemność
Mam alergie na rodziców z TYMI żywymi srebrami
co po godzinnej wizycie robią z domu demolke i terroryzuja swoim zachowaniem.
wczesniej pisałam od najmłodszych lat byłam obarczana pilnowaniem
nie tylko swojego rodzeństwa ale wszystkich pociotków ,
stąd te fobie

[M i T]

Nie chciałbym być źle rozumiany, tzn. byłoby mi przykro, gdybym napotkał np. zarzut o jakieś forumowe wiwisekcje czy manipulacje. Po prostu wydaje mi się, że dostrzegam pewien schemat, który nieodmiennie funkcjonuje w społeczeństwie. Jako, że sam na sobie dokonałem rozległej analizy i zaznałem skuteczności pewnych teorii zastosowanych wielokrotnie w praktyce, staram się jak mogę proponować pewne rozwiązania.

To jasne, nie jestem psychologiem. Psychologia jednak interesuje mnie od baaardzo dawna. Mało tego, miałem styczność z tym środowiskiem, przeżyłem toksyczny związek z psychologiem klinicznym, troszkę przez przypadek miałem okazję popracować z ciężką młodzieżą. Zainteresowanie to nie jest czymś, co fascynuje w sposób ..no dobra, "duchowy" - jak muzyka, film, książka. Jeszcze na studiach, których - zarówno filozofii jak i religioznawstwa - nigdy nie ukończyłem zerwawszy z nimi, miałem zaprezentowany pewien ogólny rys psychologiczny na przestrzeni dziejów. Ta przydatna nauka obecnie cierpi na uwiąd, nie zdoławszy nawet na dobre rozwinąć się w swych najszlachetniejszych dziedzinach. To tyle, by rozwiać wątpliwości.

Rudka, Twój powyższy post, jest w moim uznaniu wręcz książkowym przykładem manifestacji samoumniejszenia, które z bezlitosną wręcz prawidłowością, zazębia się z usprawiedliwianiem rodziców. Nie sądzisz, że możesz nieświadomie zajadać stres i nigdy nie uwolnić się z nadwagi, tłumacząc wszystko słabościami?
Przecież jasno wynika z tekstu, że obarczono Cię zbyt dużym brzemieniem odpowiedzialności. Piszesz " Moje krzywdy z dzieciństwa sa niczym". Nie sądzisz, że takie zaniżenie własnego cierpienia, może utrudniać poznanie siebie, by móc zastartować raz jeszcze?

Tomek

[figa]

Ja nigdzie nie chce już startować , znielubiłam ludzi
w tej Nowej ,obłudnej i zakłamanej 3-ciej RP
Czy zajadam stress?...hmmmm... moze tak dawniej było ..
i wtedy na ironie ważyłam mniej.
teraz zyje i jadam w miare świadomie.
Nie jestem drobną Chinką ,więc niskowęglowodanówka
nie jest panaceum zwłaszcza w pogwarancyjnym wieku.
Jednego nie rozumiem ,co mi da obwinianie rodziców??
. ,o moje planktoniczne geny-czy wychowanie .
Było ,minęło -żeby mi to choć lat ujęło ?
Mówisz ,że jakbym starych zjechała to będe miała równiej pod sufitem???
a co z przyjaciółmi ,którzy noże w plecy wbijali ? co z ideałami ,hasłami
co z politykami ,którzy nas wyru...li,
to też wina rodziców?? siebie znam i gdybym miała wybierać dzieciństwo i młodośc we współczesnych realiach -po stokroć wole tamte bidniutkie ale swobodniejsze czasy.

[Witold Jarmolowicz]

Jasne, żeby zrozumieć na czym polega wychowywanie dzieci, to trzeba je mieć, i to własne, takie, których po tygodniu kreatywnej zabawy nie można zwrócić żadnym innym rodzicom, bo nie mają nikogo innego na świecie poza nami.
Żebyśmy na głowie stawali samodoskonaląc się, to musi zadziałać instynkt wrodzony i wpojone w dzieciństwie struktury.
JW

[Witold Jarmolowicz]

Opowiadanie utworów literackich powoduje, że tracą one swoją lekkość i blask, zaryzykuję jednak.
Jest takie opowiadanie Mrożka, jak Anioł Stróż opiekował się chłopczykiem. Anioł starał się partnersko tłumaczyć chłopcu, jak brzydko jest przeklinać, ciągnąć dziewczynki za warkocze, nie słuchać rodziców, olewać odrabianie lekcji itp. Nie wywierało to żadnego wpływu, a nawet chłopiec stawał się coraz bardziej nieznośny. Anioł cicho w kątku przeżywał gorycz porażki. Pewnego dnia, ulegając nieprzepartemu impulsowi wrzasnął do przysypiającego już chłopca: "Marsz do lekcji". Chłopczyk wymamrotał coś pod nosem i rzucił się do odrabiania zaległości szkolnych. Anioł doznał olśnienia, oto uzyskał skuteczny sposób wymuszania posłuszeństwa i pożądanych zachowań. Od tego dnia zaczął krnąbrną owieczkę kierować na drogę cnoty metodą pohukiwania, dawania fangi w czoło czy przytczka w ucho. Czasem anioł trzepnął młodziaka w ucho ot tak sobie, dla zasady. Tą metodą osiągnął znakomite efekty wychowacze. Dorastający chłopiec przestał tracić czas na głupawe zabawy z rówieśnikami i zaczął pilnie ślęczeć nad podręcznikami szkolnymi, szczególnie z chemii. Pewnego dnia rozległ się ogromny huk wybuchu i dom rodzinny wyleciał w powietrze. Daleko w polach widoczny był uciekający młodzieniec, a za nim pędził wielkimi susami Anioł Stróż, chcąc mu na koniec dać jeszcze jedną fangę.
JW

[M i T]

[figa]

[M i T]

[figa]

No to teraz wszystko jasne.
z tego wynika ,że dorosłam i postąpiłam intuicyjnie -dużo wcześniej niż Pani Miler
,napisała tą psychoanalize , większość ludzi tak robi
nie licząc się z opinią .Powiedziałm a nawet wykrzyczałam -wieeeeki temu
i juz naprawde nie mam potrzeby ,chyba ,że ktoś na język nadepnie.
Człowiek normalny jest wyposażony w jakieś mechanizmy obronne
własny egocentryzm przed osaczeniem lub dyktatem .
Lenistwo ,przyjemności to nic innego jak dogadzanie sobie i własnym zachciankom
a przy okazji pobycia ze sobą .
Co do ludzkich zachowań --dobrze piszesz - odstraszają , żenują , męczą.
śmieszą i zadziwiają .Raczej unikam takich wampirów bo
energetycznie wykańczają i przychodzą po jeszcze...

[M i T]

Wracając do tematu uczuć i okresu wczesnodziecięcego, znalazłam ostatnio niesamowity opis reakcji niemowlęcia na traumę (smierć matki):

Cytat:

Trzytygodniowe niemowlę, mogło się wydawać, że nic nie rozumie. Wcześniej gaworzyła, wierciła się, kwiliła, płakała. Nagle jak nożem uciął - tylko jadła i spała, bez żadnego kontaktu z otoczeniem. Przez miesiąc prawie się nie ruszała - leżała jak martwa, nie dawała sygnału, kiedy się zmoczyła, kiedy była głodna.

A inne rodzeństwo:

Cytat:

Półtoraroczna Liza przez pół roku nie urosła ani o milimetr. Maks z dnia na dzień nabrał nowego zwyczaju - nie pozwalał niczego wyrzucać. Bo to strata. Mył i ustawiał na półce kubeczki po jogurcie. Sprawdzał, czy wszystko jest na swoim miejscu, czy nie brakuje którejś pary butów, czy wszystkie zabawki są w szafce. Przestał używać kolorów - rysował tylko ołówkiem, malował czarną farbką. [...] Gdy siadywaliśmy przy stole, każdy miał swoje miejsce. Po śmierci żony Maks zaczął siadać na miejscu mamy. Zaczynał mówić jej głosem. Zmieniała mu się intonacja, kiedy prosił o chleb, albo kiedy mówił: "Zostań, ja to przyniosę". Potem to samo robiła Liza. To było przerażające. Dzieci nie wiedziały, co robią.

Ten cytat pięknie pokazuje fizyczne reakcje małych dzieci na potężną traumę, której nie są w stanie jeszcze zrozumieć intelektualnie. Ale ciało reaguje natychmiast! To trzytygodniowe niemowle oczywiście nie będzie pamiętało tragedii, ale została ona już zakodowana gdzieś w ciele. Dla mnie ten opis był tak niesamowity, że ciarki mnie przechodziły jak czytałam...

Dziecko, które nie wie, nie rozumie, że matka umarła, reaguje ewidentną depresją, tak, jakby samo miało za chwilę umrzeć, bo zabrakło matki, bez której nie może przeżyć. Widać tu jak potężna jest więź pomiędzy dzieckiem a matką, jak wiele od niej zależy.

Myślenie (z którym wciąż można się powszechnie spotkać), że małe dziecko nic nie rozumie i potem niczego nie będzie pamiętać (a więc można na nie krzyczeć, dawać klapsy, umniejszać, szarpać, etc.) jest wybitnie szkodliwe. Ten mały przykład powyżej wyraźnie pokazuje wrażliwość niemowlęcia na traumę i natychmiastową reakcję ciała. Owszem, intelektualnie to dziecko nie rozumie tego, co się dzieje dookoła, ale przecież CZUJE. I dlatego tak ważne jest od samego początku należne dbanie o uczucia dziecka.

Marishka

P.S. Cytaty pochodzą z tego wywiadu:
http://wyborcza.pl/1,7684...ias=7&startsz=x
Szukałam info nt. tłumacza hellingerowskiego bełkotu i znalazłam rozmowę z nim o śmierci żony i wychowaniu dzieci.

[Neska]

Genialne stwierdzenie Marishka, tez tak odczuwam. Nawet niemowleta reaguja na wszystkie, nawet najmniejsze zmiany, a co dopiero na takie zdarzenie.
Odbiegajac troche od tematu - nadal spie razem z coreczka, od narodzin w lozeczku nie spala ani razu, wiec oddalismy je. Wiem, ze w nocy szuka kontaktu ze mna, trzymamy sie za rece zasypiajac, jest fajnie miec przy sobie taka mala zabinke Wozek sie zepsul, wiec na spacerach motam ja w chuste na plecach lub brzuchu, w domu zreszta tez czesto ja nosze w hotslingu na biodrze. Mam przeciwko sobie moja mame, ktora twierdzi, ze ja rozpuszczam, ze powinna spac sama, ze bez sensu ja nosze itp.

[M i T]

[Neska]

q.

[M i T]

[Neska]

Tomek tam jeszcze cos dodalam przy poprzednie wypowiedzi.
Tak, masz racje, miotam sie, jak jej mowie cos ostro to czuje sie winna, jak jej ulegam to czuje sie jak pipka. Maz tez raz zareagowal ostrzej i ma odtad przechlapane, oczywiscie nie wprost, bo przeciez nie wypada, ale da sie odczuc. Mama jest mistrzynia wzbudzanai poczucia winy Z jednej strony chcialabym miec z nia fajne, bliskie kontakty, zwiazek, a z drugie widze, ze to jest niemozliwe, jednak ta tresc to jest niemozliwe nie chce do mnie dotrzec, ja sie z tym nie zgadzam Dowody na poparcie tej tezy wychodza wlasnie podczas kazdego naszego kontaktu.

[Svan]

Cytat:

Zdaję sobie sprawę z prawdziwości twierdzenia, że im kto bardziej był maltretowany w dzieciństwie, tym silniej będzie bronił swoich katów i zaprzeczał, że wyrządzano mu krzywdę

Do czasu,Tomek.
Jak sam dalej napisałeś:

Cytat:

Jeśli ktoś był poniżany psychicznie lub umniejszany, pogardzany albo bity lub molestowany w dzieciństwie i nie wyrazi wobec sprawców cierpienia zupełnie naturalnych uczuć jak wściekłość, złość, nienawiść (nie chodzi o zjechanie starych Rudka, ani o ich zgnębienie), MA PRZESRANE, autentycznie porobione. Od tego zdaje się nie być żadnego wyjątku.

Wydaje mi się jednak, że najsilniejszy jest tu żal. Zwłaszcza gdy mówimy o relacjach rodzić -dziecko.
Problem bardzo często polega na pozwoleniu sobie na takie uczucia. Tak naprawdę miłość dziecka do rodzica to najczystszy rodzaj miłości: dziecko kocha rodzica czy jest on krzywy, koślawy, cienki, gruby...łorewa. Zaprzeczanie swojej krzywdzie ma swoje silne podstawy w tej właśnie miłości, ale też dlatego że dziecko poniekąd chroni w ten sposób siebie: przyznanie, że Duży, który ma zapewnić bezpieczeństwo i miłość krzywdzi, że mamusia czy tatuś jest "zły", to odebranie sobie samemu gruntu spod nóg- poczucia bezpieczeństwa. Dziecko chronić rodzica chroni tak naprawdę siebie, bo chcąc zachować w sobie idealny wizerunek rodzica, może (sobie) powiedzieć :"jestem bezpieczny".
Jako dorośli ludzie możemy takie "operacje" w głowie wykonać-poczucie bezp. mamy już zwykle ugruntowane gdzie indziej, ale też widzimy, że Ci rodzice starali sie i robili wszystko jak potrafili. I właśnie na tym momencie nalezy się zatrzymać: jak potrafili.
Obserwując swojego rodzica wierzymy, że stosował najlepsze metody jakie znał. Wierzymy, że istotnie "na nas" były najlepsze i drepczemy w miejscu mówiąc "bo ja to taki krnąbrny byłem, że tylko pasek do mnie przemawiał".
A to nieprawa:ze znanych tym rodzicom metod przemawiał pasek....nie przyszło im do głowy, żeby poprosić kogoś o pomoc i zapytać czy są inne...
A zawsze są.

Cytat:

tu przecież chodzi o to, by wyrwać się wreszcie ze schematu kat/ofiara i zacząć żyć swoim własnym, świadomym, spełnionym, dorosłym życiem. Oczywiście, jeśli ktoś nalega, by pozostać "ofiarą" lub "katem", to nie da się go przekonać, że można funkcjonować inaczej

.

Cytat:

Mając takie zrozumienie (szczególnie chodzi mi o zrozumienie emocjonalne, nie intelektualne) nie jesteśmy dłużej w stanie krzywdzić siebie lub inne niewinne i bezbronne osoby. Nie jesteśmy w stanie stać się katem. Porzucamy też rolę ofiary, bo pamiętamy swoją dziecięcą bezsilność

To nie jest tak proste jak piszesz, Marishka. Można rozprawić się w sobie z żalem czy gniewem do rodzica, ale to nie wystarcza by nie stać się katem-niestety...Relacje z innymi nie są przecież już przesączone emocjami do rodzica. Nie traktujemy X, Y czyZ źle bo tatuś nam prał tyłek kablem, nie poniżamy dlatego, że doznaliśmy tego-bo znamy ten ból, ale! Wychodzić z domu w świat, dziecko przenosi do tego świata takie poczucie, że ono może być poniżane, ono może być bite-ma wczytaną taką konstrukcję świata i gdzieś w niej ulokowało siebie (zwykle poniżej poziomu podłogi)
Najgorsze jednak przed nami-nasza rola jako rodzica...tu zaczyna się dramat. Często maltretowane dzieci zakładają rodziny b. późno, a zdarza się że wcale-boją się wyrządzić krzywdę dziecku i ten lęk jest jak najbardziej zasadny.
To co czuje matka, która w dzieciństwie była bita, na "końcu palców", kiedy dziecko nadwyręża jej cierpliwość ( a kto ma dzieci ten wie, że szkraby są w tym względzie mistrzami świata ) to jest coś co wprawia ją w przerażenie, rozpacz...albo daje się temu ponieść i sztafeta pokoleń ma swoją smutną kontynuacje w jej rodzinie.

JaśniePani napisał/a:

mam nadzieje, ze nie skrzywdzilam go i ze mi wybaczy w swoim dzieciecym serduszki

obyś nie skrzywdziła...bo wymaganie by dziecko wybaczyło-wzięło na swoje małe ramionka jeszcze ciężar naszej winy-jest tak potwornie, ech... obciążające dla niego...no bo pewnie, że wybaczy...w tym małym serduszku. Jak mogłoby nie wybaczyć.
Żeby tylko mamusia/ tatuś już nie płakał mu na ramieniu błagając o wybaczenie za to, ze przed chwilą stłukł dzieciaka tak, ze ten się posikał...
Jesteś młodą mamą, JaśniePani, pamiętasz własne krzywdy, czujesz pieczenie na myśl o matce, proszę Cię więc: zamiast mieć nadzieję i oczekiwać wybaczenia od dziecka...jeśli nie wiesz albo choć nie jesteś pewna jak sobie z czymś poradzić-pytaj. Ale nie swoją matkę-jak sama widzisz niezbyt dobrze się w tej roli sprawdzała-pytaj tych którzy wiedzą, pytaj specjalistów, pytaj innych rodziców...nie daj się zwieść poczuciu, że Twój sposób będzie najlepszym z możliwych.

Jaśnie Pani napisał/a:

bylam niepewna swojej roli, zbyt uzalezniona od opinii mamy, ktora prawie wcale mnie nie chwalila, nie pomagala, za to krytykowala wszystko (...) Nie wiem jak mam sie do konca uwolnic z pod jej wplywu, czy to w ogole jest mozliwe?

Przeczytałam te słowa:

Cytat:

widocznie za malo cie bilam, ze jestes taka niedobra, wyrzucasz mnie TWOJA MATKE z domu bo dostal klapsa'

...i myślę, Jasnie Pani, żebyś jak najszybciej zaczęła pracować nad stawianiem matce granic-w trosce o własne dziecko. Z tego co piszesz łatwo nie będzie (cały czas trzyma Cię na smyczy).
Relacje m-c są dla dorosłych córek b. trudne...ale to już osobny temat.


Pozdrawiam
svan

[M i T]

Jaśnie Pani, No to może spróbuj ograniczyć kontakty do niezbędnego minimum.
Ja sobie myślę, że gdybyś ubrała dzieci tak jak one czują się wygodnie, nie zwracając uwagi na kołtunerię, to przynajmniej będzie wiadomo, że to WY, a nie obrazek namalowany przez niedojrzałą matkę. To taki mały kroczek, a pewnie trudny. Poczucie winy przez Ciebie odczuwane, wiąże się z dzieckiem w Tobie. Ono się czuje winne, wciąż bojąc się UTRATY rodzica, którego w emocjonalnym znaczeniu, nigdy nie miało. To zaś nigdy nie było winą dziecka. Bestialstwem jest wykorzystywać nie tyle fizyczną przewagę, co bezwarunkowe oddanie dziecka.

Powiem coś ze swego życia. Gdy ojciec nakazywał mi łażenie do kościoła w okresie podstawówki, mimo, że powątpiewałem już jako dziecko w możliwość istnienia bytów nadprzyrodzonych, to jednak zdecydowanie podporządkowywałem się. Często wobec rodziców czułem jakby szczere współczucie, żal mi ich było. Pamiętam, jak ojciec mocował się z kierownicą w samochodzie. Z daleka wyglądało, jakby dostał zawału. Kiedy indziej potknął się ubrany w garniturze - też żałowałem, prawie miałem poczucie winy za to, że on się potknął !!! For what k...a?!
Magister inżynier potykający się o schody szopy w garniturze, mający kochankę lub kilka, często pijący, kłamca, ignorant. I ja miałem poczucie żalu i winy wobec takich obrazków. Widzisz, jakie to absurdalne i irracjonalne?
Z matką miałem podobnie. Ich związek oparty był o moje wpadkowe poczęcie i namowy ich rodziców. Matka nie pracowała, ojciec dobrze zarabiający, w domu było materialnie ok.
Winiłem się za ich nieudolność, niedojrzałość emocjonalną.
Ale....

... obok tych uczuć był mój obrońca we mnie - wściekłość, złość na nich, żal do nich. Te gwałtowne uczucia cały czas były obok tych fałszywych. To one właśnie wskazywały moją krzywdę. To dlatego nie wyparłem wszystkiego, może dlatego zdołałem mając 30 lat zobaczyć, kim naprawdę oni są. Parą sfrustrowanych, nieobliczalnych, niebezpiecznie nieświadomych ludzi, dla których moje osobiste szczęście jest zagrożeniem.
I nie chodzi o to, że w przypływie troski egoistycznej, dałem sobie z nimi spokój. Zrobiłem to w samoobronie. Wcześniej, o czym pisałem, próbowałem kilku mocno konstruktywnych prób znalezienia nici partnerstwa opartego na wzajemnym szacunku i współpracy. Wtedy ich reakcje na moje cholernie szczere wysiłki pokazały, kim byłem, jestem i będę w ich życiu. Uwierz mi na słowo - miałem swój 9/11 z nimi i to na forum już się nie nadaje.
No i jeszcze teksty, które pamiętam z czasu nastoletniego: "poczekaj, jak życie ci pokaże", "ja wam odpłacę" (to chyba chciał naprawdę powiedzieć swoim toksycznym starym).
Powielił cały wzorzec, jaki dostał - łącznie z tymi samymi umniejszającymi frazami, zachowaniami, jak i z oszustwem w sprawie nieruchomości. Nigdy nie oskarżył świadomie ojca i matki, którzy potraktowali go jak śmiecia, dlatego traktował mnie tak samo.
Proste, brutalne, nie znające zastosowania dobryzmu fakty.

Chcąc nie krzywdzić niewinnych, przypadkowych ludzi, koniecznym jest świadome oskarżenie kata. To tyle i aż tyle.

Tomek

[M i T]

[Witold Jarmolowicz]

Cytat:

Marishka P.S. Cytaty pochodzą z tego wywiadu: http://wyborcza.pl/1,7684...ias=7&startsz=x Szukałam info nt. tłumacza hellingerowskiego bełkotu i znalazłam rozmowę z nim o śmierci żony i wychowaniu dzieci.

Cytat:

* Zenon Mazurczak - z wykształcenia filozof, z zawodu tłumacz. Przełożył na polski m.in. książki benedyktyna i mistrza Zen Willigisa Jägera oraz niemieckiego terapeuty Berta Hellingera.

Więc świat ma pełną paletę barw, a nie tylko czarno-biały schemat.
JW

[Svan]

[Neska]

[M i T]

[Neska]

Lek jest nieustanny. Wiem, ze fizycznie mi juz nie zagrazaja od dawna, ale mimo to ciagle kiedy sie z nimi spotykam, czy to kameralnie czy w wiekszym gronie, boje sie ich jakiegos nieuzasadnionego wybuchu, slow krytyki, tego ze ich rozzloszcze, ze popsuje im humor, boje sie tez ich oceny kazdej rzeczy jaka zrobie. Nienawidze sie tez z nimi widywac kiedy sa razem - od zawsze sie prawie ciagle klocili i robia to nadal, potrafia sie ponizac wzajemnie nawet w towarzystwie, ja sie wtedy pale ze wstydu, lepiej jest jak sa osobno. Kiedy sa razem od tego napiecia bola mnie nawet wlosy,cale cialo, jest mi fizycznie niedobrze, nie pamietam ani jednego spotkania ich razem (odkad nie mieszkam nimi), aby nie doszlo do sprzeczki czy awantury miedzy nimi. Kiedy jestem sama z mama to obojetnie o czym bysmy rozmawialy zawsze konczy sie na obmawianiu przez nia ojca, jak ja dreczy, niszczy, jak nas zniszczyl, ze jest psychopata itp. W sumie b trudne pytanie Marishka choc pozornie proste. najbardziej sie przejmuje tym, ze nie potrafie sie uporac z nienawiscia jaka do nich caly czas czuje, z zalem o wariackie, nienormalne dziecinstwo i mlodosc. Moje odczucia z nimi zwiazane to jak wieczna sinusoida - jak jestem na jej szczycie, szczycie przez nich mam ochote ich bic, czuje, ze tylko w ten sposob moglabym zareagowac w zgodzie ze soba, a jak jestem na dole to robie racjonalna wycofke - ze nie ma sensu, ze trzeba sie pogodzic, przestac walczyc dla swietego spokoju, ze przeciez ich kocham. A ja chcialabym miec constance, zeby juz nie mogli mi nic zrobic, zranic, zeby zadne ich slowo, wybuch nie doprowadzaloby mnie na skraj. Nie wiem czy to dobrze wyrazilam, jestem zmeczona, mala marudka zabkuje i sie lulamy przy laptoku i ogladajac Housa.
Pamietam jeszcze jedno - jako dziecko leki, moczenie nocne, juz to mowilam, ale tez nie potrafilam spiewac, krzyczec, ja piszczalamjakos i skrzeczalam. Dopiero po jakiejs jednej z wielu koszmarnej klotni z ojcem, kiedy to wykrzyczalam mu jak go nienawidze, jakim jest zlem w moim zyciu okazalo sie, ze jako nastolata mam piekny mocny glos i moge fajnie spiewac, krzyczec pelna piersia.

[Radzio]

Witaj Jaśnie Pani!
Zaryzykuję pomóc Ci, jestem tylko mężczyzną.

[M i T]

Nie rób jaj Radzio. To poważny temat jest.
Zastosowałeś luzacko-zabawowe podejście do tematu, które tu po prostu nie pracuje.

Tomek

[Radzio]

[Neska]

q.

[Radzio]

Witaj Jaśnie Pani!

[Neska]

Radziooczywiscie, ze mozesz pisac i dawac mi rady, chetnie poczytam.
Ostatnim postem sie nie przejmuj, to byla taka asekuracja.
Na razie hm, panuje we mnie totalna dezintegracja jesli chodzi o moje problemy, dopiero cos tam buduje.

[Radzio]

Witaj!
Tak to odczytałem................
Co do "budowy", ja zmagam się osiem lat, a to nie znaczy, że to koniec- to etap, który pozwolił mi "lepiej zobaczyć" następny etap.
Dokonasz tego szybciej- wygrałaś, będzie trwało to dłużej-..... też wygrywasz.

I na takie fajne "dzień dobry": Co to jest osiem lat, jeżeli ktoś zamierza żyć takich lat 150...................................





Tomku!
Obiecałem. W zasadzie odpowiedzi udzieliła "Jaśnie Pani", ja tylko dodam: spróbuj być szczęśliwy, a nie tylko poważny, wtedy łatwiej będzie Tobie zaakceptować mój sposób myślenia.

Kto "wbił" w naszą świadomość, że problemy ważne mamy rozwiązywać w sposób poważny, bo tak się przyjęło- to prawdopodobnie nie był Człowiek.

[Neska]

Tak Radzio tylko, ze dales mi rade, abym zmeinila diete moich rodzicow - widzisz to jest awykonalne. Nie mam na to wplywu.Oni sami wiedza wszystko najlepiej, Bardziej mi zawsze chodzi o rady, przemyslenia dla mnie. Tez milego dnia

[Witold Jarmolowicz]

Niezależnie od traumatycznych przeżyć z dzieciństwa, które dobrze jest przepracować, żeby uwolnić się od ich neurotycznego wpływu na życie dorosłe, aktualna trudna sytuacja życiowa również wyzwala reakcje neurotyczne, w zasadzie wg schematu wpojonego w dzieciństwie, dlatego tak trudno jest dostrzec rozwiązanie bieżących problemów, ponieważ instynktownie powracamy do tamtych błędnych kół. Potrzebne są dwie nogi, rozliczenie się z dziecięcą przeszłością i uczenie nowych sposobów radzenia sobie dziś. I te obie nogi trzeba na zmianę przestawiać jak w marszu, skakanie na jednej tylko, umęczy nas i nie posunie daleko do przodu.
Wspomniała Pani o perfekcjonizmie. Jak każda nerwica natręctw, to ciężkie, trudne do wyleczenia schorzenie. Wynika z braku poczucia swojej wartości, bezpieczeństwa, pewności jutra. Związane jest poniekąd z nerwicą oczekiwań. Perfekcjonizm zatruwa każdą jasną chwilę życia myślą, że można było jeszcze lepiej, że trzeba nieustannie doskonalić i szlifować naszą pracę. Wynika z chęci zabezpieczenia się przed groźną, niepewną przyszłością, bo jeżeli wykonamy wszystko doskonale, to nic nas nie zaskoczy. Ponieważ nie da się przyszłości przewidzieć, perfekcjonizm wkręca nas w tryby nieustannego doskonalenia, które nie ma końca, bo zawsze wszystko można wykonać jeszcze lepiej, niż dotychczas. Wpędza nas w nieustanne poczucie winy, że nie jesteśmy najdoskonalsi. Drażni nasze otoczenie, bo nikt nie lubi nieustannie szukających dziury w całym, którzy nigdy nikogo nie pochwalą.
Paradoksalnie znika w sytuacji rzeczywistego zagrożenia, gdy trzeba podjąć rzeczywiste działania w celu rzeczywistej obrony czegoś w naszym życiu.
Skrajny przykład, to żołnierze czyszczący do połysku karabiny przed atakiem.
W zwykłym życiu, to sytuacja, gdy np. nie mogąc znosić dłużej fatalnych układów w pracy, decydujemy się na jej zmianę. Itd.
W tych wszystkich wypadkach zrozumienie dziecięcych korzeni perfekcjonizmu jest przydatne, ale niezbędne jest również podjęcie rzeczywistych działań tu i teraz oraz nauczenie się skutecznego postępowania.
JW

[Molka]

Dodam, iż w sytuacjach rzeczywistego zagrożenia często sami nerwicowcy są zaskoczeni własnymi reakcjami ponieważ ich wyobrażenia mijają się z rzeczywistością....

[ashkar]

Interesujące.

Interesujące.

[Radzio]

[sylwiazłodzi]

M. i T. i pozostali, dziękuję za ten wątek.

[Neska]

q.

[xvk]

[Neska]

q.

[M i T]

[M i T]

JaśniePani, proponuję zrobić choć raz to spotkanie po swojemu, bez żadnych zdjęć, przebieranek i udawania. Matka się oczywiście oburzy. Ale możesz na to powiedzieć, że wolisz np. skupić się na rozmowie, a nie na powierzchownych sprawach, i że jest Ci przykro, że Wasze spotkania sprowadzają się jedynie do pstrykania zdjęć. Możesz powiedzieć, że chociaż raz chciałabyś, żeby było inaczej. Matka się oburzy, i ok. Niech się oburza. Może nawet wyjśc. To też ok. Ale najwyższy czas byś miała swój własny głos w tych spotkaniach, byś miała w tym aktywny udział a nie tylko pasywnie się godziła robić to, co matka Ci każe.

Skoro nie odpowiada Ci taka forma spotkań, to od Ciebie zalezy, by to zmienić, by pokazać, że nie godzisz się na takie traktowanie. Nikt Cię nie ukarze za ten sprzeciw, nie uderzy, jak w dzieciństwie. Może być krzyk i wyzwiska, a Ty możesz swoich krzyczących "gości" spokojnie wyprosić za drzwi i poprosić o nie nachodzenie Ciebie - właśnie dla dobra Twoich dzieci, których taka atmosfera wyraźnie krzywdzi.

Czy mąż jest w tych sprawach po Twojej stronie, czy może usprawiedliwia zachowanie Twoich rodziców?

Marishka

P.S. Czując taką złość, jaka Ty czujesz w tej chwili, zadzwoniłabym do matki i powiedziała, że odwołuje to spotkanie, bo nie mam na nie ochoty i że zaprosze ją wtedy, kiedy będę na to gotowa. Bez zbędnego tłumaczenia się. Masz prawo nie godzić się na spotkania, które nie odpowiadają Ci i tak bardzo stresują.

[Iga]

[M i T]

Edyta, pniesz się na skrzydłach punktowo ukierunkowanej wściekłości ku wolności.
Jestem pod olbrzymim wrażeniem !!!! Szacun. Nawet jak się jeszcze nie uda, to są zawsze kolejne szansy. Zawsze.

Tomek

[Iga]

[Molka]

Tak się zastanawiam czy przypadkiem to NIE na propozycję ubrania dzieci w świąteczne ubranka nie jest przykrywką pod którą kryje się niechęć do rodziców, to że tak naprawdę ich nie lubię? czy każda inna propozycja z ich strony nie będzie budzić tego wewnętrznego NIE dla zasady?

Dla mnie osobiście wizyta rodziców jest zawsze mile widziana, być może dlatego nie jestem w stanie wczuć się w tak chorą sytuacje i naturalną koleją rzeczy byłby fakt iż wystroiłabym moje dzieciaczki w odświętnie ubranka (tego bym chciała) z szacunku dla rodziców, niech sobie pstrykają zdjęcia ile tylko chcą , przecież to cudowny gest z ich strony wyrażający miłość do wnuków i pośrednio do mnie, widzieć problem w czymś tak prozaicznym jest dla mnie czymś niedorzecznym....

Mam męża, rodzinę, jestem niezależna od rodziców , nie mieszkam z nimi więc o co chodzi? Przecież oni nie są w stanie wpływać na moje życie w sprawach zasadniczych, więc mam poczucie świętego spokoju, po co wyszukiwać sztuczne problemy które tak naprawdę nie istnieją....wystarczy dobra wola zrozumienia ich potrzeb, potrzeb które nie są w stanie zburzyć mojego życia rodzinnego ponieważ są marginalne.....no bez przesady, żyjemy w rodzinie, wśród ludzi, nie jest możliwa całkowita izolacja dla realizowania swych egoistycznych pragnień, trzeba troszeczkę pójść na kompromis by móc podtrzymać zdrowe relacje z najbliższymi....

Podkreślam jeszcze raz, w sprawach ważnych rodzice nie mają głosu ponieważ "wyfrunęłam z gniazda", dlatego uważam iż robienie problemu w sprawach marginalnych nie ma sensu, nie ma sensu niszczyć tak ważnych więzi z ludźmi którzy będą kochać nas zawsze miłością bezwarunkową czy się nam to podoba czy nie.....

Jakże inaczej wyglądał by Twój dzień gdybyś odpowiedziała matce że oczywiście iż wystroisz swoje dzieciaczki ponieważ chciałabyś mieć te zdjęcia w swoim albumie...czyż to nie jest piękne? .i problem jakby przestaje istnieć...

Nie warto pielęgnować w sobie nienawiści, bo czym jest taka postawa jak nie pielęgnowaniem złych emocji, osobiście nie wierzę w to, iż normalny człowiek jest w stanie czuć się dobrze ze świadomością utraty więzi duchowej ze swoimi rodzicami....to jest tak samo chory stan rzeczy wymagający terapii jak niezdrowe relacje między obydwiema stronami....

Podsumowując chcę podkreślić jedno, dopóki nie odbudujesz zdrowej więzi z rodzicami (a warto), każde wypowiedziane słowo z ich ust będzie drażniło, będzie postrzegane negatywnie niezależnie od tego czy będą mieli rację czy nie....będą skazani na porażkę z Twojej strony, tak jak Ty będziesz skazana na obcowanie ze świadomością utraty rodziców za ich życia....

[xvk]

@JaśniePani
Nie daj się wpędzić w poczucie winy dyplomatycznymi radami Molki. Z Twoich wcześniejszych postów wynika, że to rodzice są głównymi a może jedynymi odpowiedzialnymi za Twoje dzisiejsze emocje.
Jak już przepracujesz te sprawy z dzieciństwa, przestaniesz się bać i wtedy poradzisz sobie z ustawieniem tych relacji z rodzicami. Nie chodzi o to, by ich karać tylko o postawienie im granic. Wierzę, że się tego nauczysz.
Pewnie, że to nie chodzi o te odświętne ciuszki, bo można pobawić się w niedzielę w ten przebierany teatrzyk i wszyscy będą zadowoleni.
Problem jest zanacznie grubszy, to jest prawdziwy strach przed wizytą a raczej wizytacją.
Ciesz sie Molka, że nie rozumiesz o co chodzi, bo to znazczy, że miałaś dzieciństwo, którego coniektórzy mogą Ci zazdrościć.

[Iga]

[xvk]

Masz rację Igo, to była wersja optymistyczna dzieciństwa Molki, jest jeszcze możliwość wyparcia. Na szczęście niektórzy jednak mają dobrych rodziców. Myślę, że w następnych pokoleniach będzie ich coraz więcej

[Molka]

[grizzly]

[M i T]

[xvk]

[xvk]

a, to była trumna Gryzzly-ego

[Molka]

Tomek, odcinanie się od rodziców jest dla ciebie czymś normalnym, natomiast zdrowe, przepełnione miłością patologia tak? cyt.WYPARCIE - IDEALIZACJA. No i wskutek tego ciągotki w stronę "dobryzmu", różowej percepcji, mitologizacji i fałszowania relacji z rodzicami, a co za tym z kolei idzie - zupełnie naturalnego umniejszania.

według Ciebie nie są możliwe zdrowe relacje między dziećmi a rodzicami? jeśli mówie że kocham swoich rodziców i nie wyobrażam sobie aby było inaczej oznacza ze jestem chora?

[M i T]

Xvk, przepraszam, zapomniałem dodać emotikonkę z przymróżonym okiem.
Nieistotna zagadka.

Tomek

[Iga]

[Molka]

Przed chwilką zostałam zaproszona wraz z moim przyjacielem na ognisko przez moją siostrę na którym będą również moi przekochani rodzice, jestem z tego powodu przeszczęśliwa i nikt i nic nie wmówi mi że jest inaczej, że uprawiam dobryzm czy wypieram....masakra jednym słowem.

spieszę się ponieważ musimy jeszcze kawałek dojechać....

[Iga]

[M i T]

[grizzly]

[grizzly]

[M i T]

[M i T]

Violka:

Cytat:

Tomek, odcinanie się od rodziców jest dla ciebie czymś normalnym

To zależy, czy jest ono podyktowane absolutną koniecznością. Wszystko jest w naszych postach.

Cytat:

natomiast zdrowe, przepełnione miłością patologia tak

Absolutnie nie. Przypadek JaśniePani np. jest sytuacją, która wymaga ratowania się odcięciem, ponieważ Jej rodzice są WYJĄTKOWO trujący i w żadnym razie nie są zdolni do miłości dla dziecka, nie mówiąc o podmiotowym jego traktowaniu. Miłość i szacunek ma być OBUSTRONNY. Wszystko już pisaliśmy.

Cytat:

według Ciebie nie są możliwe zdrowe relacje między dziećmi a rodzicami?

Są zdecydowanie możliwe, ale rzadko. Każdy taki przypadek jest dla mnie czymś wyjątkowo PIĘKNYM i RADOSNYM.

Cytat:

jeśli mówie że kocham swoich rodziców i nie wyobrażam sobie aby było inaczej oznacza ze jestem chora?

"nie wyobrażam sobie inaczej": tu się zastanów - nad tym zdaniem. I nad dobryzmem, i nad pozytywnym myśleniem i nad wkładaniem kijków w mrowiska. Myśli się tak, jak jest. Jak się czuje, a nie jak się marzy, by się czuć. Na pozytywnym myśleniu, to można zajechać do Kobierzyna lub na cmentarz.

Tomek

[grizzly]

[M i T]

I jeszcze na temat uzależnienia od toksycznych rodziców:

Cytat:

Nieprawdopodobnie silna, perwersyjna fuzja rodzic-dziecko zdarza się wtedy, gdy rodzic obiecuje miłość i jednocześnie znęca się nad dzieckiem. [...] Maltretowane dziecko spędza całe swoje dzieciństwo na poszukiwaniu Świętego Graala miłości rodzicielskiej. To poszukiwanie trwa również w wieku dojrzałym. Susan Forward "Toksyczni rodzice"

Cytat:

Im mniej dziecko otrzymało miłości, im bardziej było odrzucane i maltretowane pod pozorem wychowania, tym bardziej człowiek dorosły przywiązany jest do rodziców i osób, na które przenosi swoje oczekiwania, w nadziei, że kiedyś wreszcie zostana spełnione. Alice Miller "Bunt ciała" Dzieci, które moga się bronić, nie będą destrukcyjne [...] "Popęd do niszczenia" drzemie w osobach - ofiarach, które w dzieciństwie były maltretowane i które jako dorośli nie chcą wiedzieć, co im się dawniej przydarzyło. [...] Właśnie maltretowane dzieci wyrózniają się przez wyraźne uzależnienie, posłuszeństwo i brak krytyki w stosunku do swoich rodziców. Alice Miller "Gdy runą mury milczenia"

Marishka

[Adam319]

[grizzly]

[Molka]

[M i T]

[ashkar]

[M i T]

[ashkar]

[Molka]

[M i T]

A owszem, ale w wobec tego tekstu, który napisałaś, pozostaje jedynie ufać, że wiesz, co piszesz.
Tylko zadra jest taka: czemu umniejszyłaś sytuację, jaką ma JasniePani. Przecież, skoro rodzice tak hojnie Cię obdarzyli, czemu nie widzisz, co się dzieje u naszej koleżanki? Mało tego, że nie widzisz, ale całkowicie ignorujesz jej fatalną sytuację, działania masakrycznie nieświadomych rodziców, którzy rozp....ją Jej zycie??

Tomek

[Iga]

Tomek,żeby czuć,żeby współczuć,to dobrze wiesz,co trzeba zrobić inaczej spotkasz się z umniejszaniem.
Heh,przypomniała mi się moja koleżanka z dzieciństwa,która trąbiła o swoich cudownych rodzicach,a ja z moją drugą koleżanką znałyśmy przecież jej sytuację;matka piła,ojciec pił,w domu non stop awantury,a ona nigdy złego slowa na nich nie powiedziała,nie widziała tej swojej sytuacji.

Tomek,żeby czuć,żeby współczuć,to dobrze wiesz,co trzeba zrobić inaczej spotkasz się z umniejszaniem.
Heh,przypomniała mi się moja koleżanka z dzieciństwa,która trąbiła o swoich cudownych rodzicach,a ja z moją drugą koleżanką znałyśmy przecież jej sytuację;matka piła,ojciec pił,w domu non stop awantury,a ona nigdy złego slowa na nich nie powiedziała,nie widziała tej swojej sytuacji.

[Neska]

q.

[Molka]

[M i T]

Cytat:

Tomku to jest tylko Twoje zdanie i Twoje odczucia na temat mojego punktu widzenia....

Dokładnie tak właśnie jest.

Cytat:

Dlaczego uważasz iż ignoruje sytuację Jaśnie Pani?

Nie uważam tym razem, bo to jest oczywiste jak mała aktywność słońca tego lata.

Cytat:

Dlaczego próbujesz umniejszać mojej osobie?

Temu odwróconemu kotu, już niebezpiecznie krew napłynęła do główki. A szkoda kota.
Staraj się tak nie stawiać spraw, bo dojdzie do sytuacji, kiedy ja powiem "dzień dobry", a ktoś zarzuci mi umniejszanie czyjegoś złego dnia.

W kolejnych zdaniach piszesz bardzo toksyczne rzeczy. Bądź świadoma, że tego rodzaju promocja jednostronnego nie podpartego niczym umizgiwania się, jest analogiczna do powiedzenia osobie w depresji "weź się w końcu w garść!". To tak, jakby kazać kobiecie gwałconej znaleźć adres gwałciciela, odwiedzić go i zrobić mu loda z uśmiechem na ustach - i jeszcze za to zapłacić.
Głoszenie umiziów wobec nieczułego krzywdziciela, jest radą szkodliwą. Nie muszę rozkładać tego na czynniki pierwsze. Ja bym nie mógł spać spokojnie, gdybym komuś w sytuacji JaśniePani zalecał tego rodzaju postępowanie. Zresztą, nie wierzę, że byłaby do tego zdolna.

Tomek

[Molka]

[xvk]

[Iga]

Tak gwoli przypomnienia,czytałam dokładnie wszystkie posty JaśniePani i ten cytat mi utkwił w pamięci między innymi ;

Tak gwoli przypomnienia,czytałam dokładnie wszystkie posty JaśniePani i ten cytat mi utkwił w pamięci między innymi ;

[M i T]

[Molka]

[M i T]

[Iga]

[grizzly]

[Molka]

Tomek jestem aż za bardzo empatyczna stąd generuje takie a nie inne posty, ja bym chciała żeby Jasnie Pani kochała i była kochana przez swoich rodziców....boli mnie świadomość tego, że w jej rodzinie nie jest tak jak by tego oczekiwała, sama napisała mi że marzy o takich relacjach z rodzicami jakie ja posiadam, po przeczytaniu tego tekstu zakręciła mi się łza w oku bo pomyślałam czemu ten świat jest taki okrutny, czemu tak musi być ...ja może nie potrafię udzielać fachowych porad ponieważ nie jestem psychologiem, pisze to co dyktuje mi serce, pragnę by była szczęśliwa i najchętniej wykrzyczałabym na cały głos jej ojcu żeby się "przebudził" bo naprawdę warto...

pragnę dla niej optymalnego rozwiązania którym są zdrowe relacje z rodzicami stąd to pisanie o "przytulance", może akurat zadziała...Tomek obie strony muszą chcieć, ale tylko strona bardziej świadoma może być motorem zmierzającym w odpowiednim korzystnym dla obu stron kierunku...

[Molka]

ok Tomek , jestem cyniczna, toksyczna, nie empatyczna, zadowolony?

[Molka]

[M i T]

Violka, skuteczność krzyczenia "wake up" wobec rodziców, którzy w żaden sposób nie chcą zmienić nastawienia do krzywdzonego przez siebie dziecka (i dlatego są toksyczni), można porównać do manifestacji "prawdziwków" pod posiadłościami, gdzie debatuje Bilderberg Group. Taka sama "skuteczność".
Ręczę własną głową i jestem w pełni odpowiedzialny za swe słowa, gdy napiszę raz jeszcze: rodzice JaśniePani nie zmienią swego nastawienia, bo nie chcą, bo są nieświadomi. Do końca życia córka będzie dla nich kimś zupełnie submisyjnym, nie całkiem podmiotowym, będzie kanałem zastępczym do wrzucenia w niego nieczystości własnych starych, o których toksyczności nie wiedzą, bo sobie tego nie chcą uświadomić.

Grizzly, ja wiem, do czego pijesz. Tylko co z tego, drogi Panie wynika? JaśniePani jest osobą bardzo inteligentną, jest wykształcona, potrafi na siebie zarobić. Istnieją sytuacje, gdy albo wybierasz życie, albo stajesz się niewolnikiem płaczącym o zauważenie i o zmianę swego Pana, na którą praktycznie nie ma szans.

Tomek

[Molka]

ALE mi cały czas chodzi o to, żeby próbować ojcu uświadomić to co w nim nieświadome....nie można nikogo przekreślać....

[M i T]

[Iga]

Marishko bardzo dobry post,takie informacje zapewne nie trafia do wszystkich,ale na pewno znajdzie sie ktos,kto zastanowi sie nad takimi slowami i wyciagnie wnioski.

Marishko bardzo dobry post,takie informacje zapewne nie trafia do wszystkich,ale na pewno znajdzie sie ktos,kto zastanowi sie nad takimi slowami i wyciagnie wnioski.

[Neska]

q.

[Molka]

Jaśnie Pani smutne to co piszesz, ja osobiście w swoim środowisku w którym się obracam nigdy nie miałam okazji nawet porozmawiać o tego typu historiach, jedynie z mediów, gazet ,nigdy nie patrzyłam osobom podobnym Tobie prosto w oczy, nie śledziłam mimiki ich twarzy, nie "dotknęłam" takiej osoby w sposób bezpośredni być może dlatego jest mi ciężko wyobrazić sobie tą całą gehenne...przyznaje "przytulanka" odpada w zupełności....

Pewnie najważniejszą sprawą dla Ciebie teraz jest tak pokierować własnym życiem, by kiedyś Twoje dzieci nie musiały przechodzić przez podobne piekło, byś mogła jako przyszła babcia być dla nich oparciem w chwilach trudnych , byś mogla cieszyć się ich szczęściem czego z całego serca bardzo Ci życzę...

[m]

Tak abstrahując od omawianego tutaj konkretnego przypadku.

[grizzly]

[Neska]

Grizzly ten moj cytat byl prowokacja, ale dzieki za dobre slowo.
O tak, ja tez jestem najzupelniej prezkonana, ze bys sie dogadal z moim ojcem.

[grizzly]

[Neska]

W wypowiedzi wyzej nie chcialam Cie oczywiscie porownac do niego, on po prostu lubi takich ludzi jak Ty, tak celnie ujmujacych rzeczywistosc i o Twoim swiatopogladzie.

Terapia? tak, ale chyba tylko moja wchodzi w gre jak juz, dla obrony wlasnej.

[grizzly]

[Neska]

q.

[sylwiazłodzi]

JaśniePani dziękuje za twoje posty, dużo mi dało czytanie twoich wypowiedzi.
Sylwia

[grizzly]

[sylwiazłodzi]

grizzly, dlatego jestem nieobecna na forum JK a robię co innego bo jesli nawet je miewam jak piszesz to kiedyś nie chcę wylądować w szpitalu i przeporwadzam sama i z pomoca innych ludzi terapię swojego życia. Grizzly, czy ty się kiedyś "odgrizzlujesz" i napiszesz coś normalnie?



A co do tego co mnie leczy? Jeszcze nie wiem, póki co dkrywam siebie przed samą sobą jak nigdy dotąd i wiem jedno: TAK MI DOBRZE I TEGO CHCĘ.

Pozdrawiam Cię,kochany misiu.

[grizzly]

[sylwiazłodzi]

[sylwiazłodzi]

[M i T]

[sylwiazłodzi]

Marishka ale Ja nie zaprzeczę ,że czytałam w jakims momencie o kolorach i wpływie na człowieka. Człowiek róznymi dorgami chce się wyleczyć i poprawić. Ale jak przeczytałam o ubieraniu się w kolory jak kolory tęczy:bielizna, bluzka, spodnie, każdy z tych kolorów to no nie będę wariować na takim punkcie. To nie dla mnie póki co. A ten płaszcz wygląda dla mnie tak niesamowicie, że jak Go tylko zobaczyłam w ciuchlandzie to Go kupiłam. To chyba jedyny taki egzemplarz w Polsce. (ale nie dlatego kupuję tam ciuchy po prostu nawet używane sa z lepszych materiałów i dłużej mi służą niż nawet nowe zrobione w Polsce czy gdzieś w Chinach? Niestety angielskie metki Marks& Spencer czy inne chyba angielskie to jakościowo lepszy materiał a gdybym miała to kupić nowe to za moje 1400 zł , jeden ciuch miesięcznie? a przecież 3 lata temu musiałam wszystko kupić nowe bo schudłam o kilka rozmiarów. Zresztą nie mam z tego powdu "kaca", tak wyszło ,pracę mam taką, kiedyś może będzie lepsza, inna jak siebie ulepszę z wyższą pensją, nie to co noszę o mnie stanowi, brudna ani poszarpana nie chodzę, a czy modna? moda obecnie to już tak pojemne pojęcie...))Za mną chodziło wyobrażenie czegoś miekkiego by się w to wtulić (też psychologicznie-wiem) a o kolorach nie myslałam. A kupiłam Go już rok temu i tak stopniowo Go zakładałam, na Sylwestra by było mi ciepło, a teraz to zamiast kurtki, bo mi pasuje. A gdzieś jak widzę czarny kolor to mnie przygnębia i zdejmuję jak mi nie pasuje w połowie dnia, nawet spódnica więc... mam do tego prawo i już.

[Neska]

Sylwiazlodzi nie powiem, ze sie ciesze, bo wolalabym tego nie przezyc, ale jednak, dobrze, ze moej wpisy jakos tam Ci pomogly. A z Twoich postow bije taki smutek.

Ja lubie sie przebierac, powiem wiecej, stroj wyraza moj nastroj, moze nawet osobowosc, jak by to powiedzial bohater Dzikosci serca. nawet kiedy smetnie snuje sie w dresie z kubkiem kawy. Generalnie lubie ciuszki i kombinowanie z moda, sprawia mi to przyjemnosc. No i z nostalgia przypominam sobie czasy LO kiedy ubieralam sie totalnie na czarno, wszystko co mialam na sobie musialam miec czarne, ciuchy, bielizna, czarny make-up, dodatki, babka od francuskiego zawsze mi mowila 'kochanie, jak ty mozesz jesc sniadanie takimi czarnymi paznokciami'.

[sylwiazłodzi]

Jaśnie Pani ja już pewne rzeczy po swojemu robię i akurat jak tu piszę może coś ze smutku wyszło a tak generalnie to jak u każdego różnie jest. Własnie jestem sama bo mąż jest wpracym dziecko śpi a Ja się otwieram na różne swoje sprawy. Pozdrawiam.

[krzysztof2]

WITAM

można zerknąć:
http://www.czytam.pl/k,az...artin-Paul.html

POZDRAWIAM Z ZIELONEJ GÓRY

[M i T]

W dzisiejszej Trójkowej "Dobronocce" będzie właśnie o depresji. Gość (Mirek Słowikowski) jest generalnie w porządku, zdarzało mu się niejednokrotnie mądrze i ostro gadać, chociaż ostatnio zaczął też wpadać w bełkotliwy dobryzm. Więc trudno przewidzieć, jak potoczy się rozmowa. Ale może będzie akurat zwięźle i na temat:

http://www.polskieradio.p...ykul116662.html

Marishka

P.S. Do odsłuchania: http://www.polskieradio.p...02104021374.mp3

[M i T]

O depresji w wielkim skrócie/uproszczeniu:

http://charaktery.eu/na-z...inach-depresji/

Marishka

[M i T]

Agata Młynarska o swojej depresji:

http://kobieta.onet.pl/wi...,relacjetv.html

Szkoda, że tak dużo czasu poświęcili gadce o lekach, no ale tego można było się spodziewać...

Marishka

[sylwiazłodzi]

Nastaje chyba moda na mówienie o przeżyciach w TV i mediach. Nie krytykuję, jak ktoś chce to proszę bardzo. Oglądałam kilka dni temu wywiad Młynarskiej Pauliny z jakimś aktorem nie pamiętam nazwiska, który zdecydował się mówić, matka chora na nerki, przeszczep, ojciec picie,matka nie mogła odejść jak się wyraził ( no a wiele może- moja też nie mogła, nie umiała?) On dziecko -opiekun. Ale mnie z tym co wiem dziś m.in. dzięki M. powoduje,że ten wywiad mnie męczył. Obejrzałam bo chciałam się przekonać jak będzie. Ale ktoś zamiast tracić czas na swoje wynurzenia mógłby się zainteresować po prostu sobą, jak zrobić by mi było lepiej i iść do psychologa.

Dla mnie ten wywiad jako forma terapii dla innych to strata czasu, nic nie można się z tego dowiedzieć ani gdzie można by znaleźć pomoc, ani nic o jakieś książce. A tak słuchanie po to by wiedzieć, że ktoś czuł się tak i tak, że teraz jest trudnym partnerem to bicie piany. Młynarska też nic nie wie o tym jak rozmawiać z takimi chętnymi. Kompletna pusta pozycja w okienku.

Kurde chciałabym kiedyś dostać 1 życzenie do spełnienia od złotej rybki i zrobić wywiad z Alice Miller nawet przez tłumacza , bo nie wiem na ile zna język polski i aby puścili Go na wszystkich kanałach w polskiej TV . To by był hit. Dla mnie na pewno.

[M i T]

I jeszcze jeden poglądowy artykuł na ten temat:

http://zdrowie.onet.pl/15...sychologia.html

Cytat:

Gdy światło nie rozjaśnia, a świat nie ma barw Artur Cedro Człowiek w depresji jest jak czarna dziura. Pochłania energię innych ludzi, próbując wypełnić próżnię, którą w sobie czuje, i zagłuszyć własną rozpacz. O depresji słyszał chyba każdy z nas. I chyba każdy przynajmniej w przybliżeniu wie, co to słowo nazywa, w przeciwieństwie do schizofrenii, która dla wielu oznacza bliżej nieokreślone szaleństwo. W rzeczywistości jednak to nie depresja jest powszechnie znana, lecz podstawowy jej objaw – smutek. Niekiedy niesłusznie stawiamy pomiędzy nimi znak równości. Sam smutek nie zawsze przecież musi być czymś niezdrowym, patologicznym. W naturalny sposób reagujemy smutkiem, gdy wydarza się coś przykrego, gdy wszystko idzie nie po naszej myśli, gdy nasze marzenia rozmijają się z rzeczywistością, gdy myślimy o przemijaniu. Smutek jest potrzebny. Można się w nim zanurzyć, oczyścić, znaleźć ukojenie. Niekiedy zatrzymuje nas, gdy pędzimy przez życie zaślepieni egoizmem, głupotą czy nieuzasadnionym samozadowoleniem. Smutek towarzyszący depresji jest inny. Może pojawić się nagle, bez żadnej uchwytnej przyczyny. Trwa długo i właściwie nie jest podatny na żadne zewnętrzne zmiany. Towarzyszy mu wiele innych dolegliwości. Taki smutek czyni człowieka niezdolnym do normalnego życia. Dla kogoś patrzącego z boku stan osoby pochłoniętej przez depresję bywa niezrozumiały, nieuzasadniony. A depresja jest poważną chorobą. Zdarza się, że zbiera śmiertelne żniwo. Cierpienie płynące z depresyjnego przeżywania siebie i świata popycha do samobójstwa 15-25 proc. dotkniętych nim ludzi. Zlodowacenie emocjonalne Typowa depresja jest dość łatwa do rozpoznania. Pojawia się obniżenie nastroju i zahamowanie lub spowolnienie normalnej aktywności psychicznej i ruchowej, a także dolegliwości somatyczne. Czasem pojawia się silny lęk, a w niektórych przypadkach także objawy psychotyczne: urojenia depresyjne, halucynacje słuchowe. Gdy typowych objawów depresji nie ma, albo występują w niewielkim nasileniu, a pojawiają się: bezsenność, stany lękowe, natręctwa, nastawienia hipochondryczne czy uporczywe bóle głowy – to mamy do czynienia z tzw. depresją atypową bądź maskowaną (maskami są właśnie te nietypowe objawy). Często trudno ją rozpoznać. Zdarza się, że osoby dotknięte taką postacią depresji mogą być przez wiele lat leczone – oczywiście nieskutecznie – na przykład z powodu nerwicy lub bliżej nieokreślonych zaburzeń somatycznych. Ponieważ depresja należy do zaburzeń nastroju, więc jego zmiany stanowią najbardziej typowy objaw tego cierpienia. Osoby chore na depresję przeżywają dotkliwe uczucie smutku, rozpaczy, choć mogą też odczuwać zobojętnienie lub zupełny brak uczuć nawet wobec najbliższych osób, czyli swoiste „zlodowacenie” emocjonalne. Taki stan świadczy prawdopodobnie o głębszym poziomie depresji. W depresji człowiek ma poczucie beznadziejności własnej sytuacji i całkowitej niemożności odmiany swego losu. Chwilową ulgę przynosi płacz, choć w głębokiej depresji on również staje się niemożliwy. Chorego dręczy cierpienie, które kojarzy z samym swym istnieniem. Źródłem dotkliwego bólu psychicznego może być samo poruszanie się, wykonywanie prostych czynności, a nawet oddychanie. Towarzyszy mu też anhedonia, czyli całkowita niemożność przeżywania radości i zadowolenia, także w przyjemnych okolicznościach. Nastrój jak reflektor oświetla rzeczywistość wokół nas. Radość „oświetla” światłem jasnym i przyjaznym, smutek to światło czarne lub co najwyżej szare. Takiej też barwy jest rzeczywistość w depresji. W tej czerni lub szarości poruszają się ludzie, jeżdżą samochody, ale kontury są rozmyte, wszystko dzieje się wolniej, w tle nie widać zieleni wiosny, nie słychać śpiewu ptaków, a dźwięki mogą sprawiać ból. Otaczający świat albo przeraża, albo jest oddalony, nierzeczywisty i obojętny. Czas zdaje się płynąć wolniej. Gdy świat przeraża Cierpienie depresyjne sprawia, że ktoś jeszcze wczoraj aktywny i towarzyski, zamienia się w inwalidę. Problemem jest wstanie z łóżka, zrobienie kilku kroków, umycie się, ubranie lub zaparzenie kawy. Te proste czynności pochłaniają wiele czasu i wymagają niewyobrażalnego wysiłku. Znacznie pogarsza się koncentracja uwagi i pamięć, szczególnie o bieżących wydarzeniach. Człowiek w depresji nie jest w stanie uczestniczyć w dłuższej rozmowie, nie może niczego czytać czy oglądać telewizji, odczuwa ciągłe osłabienie i zmęczenie. Obok smutku, spowolnienia i utrudnionej komunikacji ze światem, w depresji pojawiają się też objawy świadczące o zaburzeniach funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. To przede wszystkim kłopoty ze snem, zmiany dobowego rytmu aktywności, zaburzenia popędu płciowego i łaknienia oraz inne dolegliwości cielesne. Niektórzy autorzy sugerują, że ta właśnie grupa objawów wskazuje na depresję endogenną (wewnątrzpochodną, nieuwarunkowaną czynnikami zewnętrznymi). Bezsenne noce i straszne poranki Jeden z najdotkliwiej odczuwanych objawów depresji to bezsenność. Ludzie na nią cierpiący mniej śpią, budzą się bardzo wcześnie (godzina trzecia, czwarta nad ranem), nie mogą ponownie zasnąć. Czasem wydaje im się, że w ogóle nie spali w nocy. Od lekarza domagają się leków nasennych, chcą przespać koszmar. Obserwacje kliniczne wskazują jednak, że bezsenność w depresji może pełnić rolę jakiegoś wewnętrznego mechanizmu radzenia sobie z nią. Zaobserwowano bowiem, że pozbawienie snu na jedną czy dwie noce wyraźnie zmniejsza lub usuwa jej objawy. Niestety, efekt ten nie jest trwały. Dla depresji dość typowe jest także odwrócenie dobowego rytmu aktywności. Polega to na tym, że największe nasilenie dolegliwości, a więc i najmniejszą sprawność chorzy odczuwają właśnie wtedy, gdy większość ludzi jest najbardziej aktywna, tzn. w pierwszej połowie dnia. Zdrowy człowiek z upływem dnia traci poranny zapas sił i energii, zaczyna stopniowo „wyhamowywać”, by wreszcie w godzinach popołudniowych odczuć zmęczenie, a wieczorem położyć się spać. Dla wielu osób z depresją poranki są najgorszą porą dnia. Poprawa nastroju i aktywności przychodzi dopiero po południu, a szczególnie wieczorem. Wtedy zmniejsza się też cierpienie, poprawia nastrój i aktywność, ciało zaczyna „oddychać”, znów trochę chce się żyć. Ta wieczorna poprawa powoduje, że cierpiący na depresję pragnie się nią nacieszyć, więc odwleka położenie się do łóżka, skracając w ten sposób i tak krótki, płytki sen. Dręczący lęk i poczucie winy Depresji towarzyszą również brak apetytu i utrata wagi. Chory nie ma ochoty na jedzenie, nawet ulubiona potrawa smakuje jak trawa. Ale też może objadać się, głównie wieczorem albo w nocy. W ten sposób stara się nieświadomie złagodzić obezwładniający go lęk. Całości obrazu depresji dopełnia pesymistyczna ocena własnej przeszłości i teraźniejszości, brak wiary we własne możliwości, umniejszanie siebie, samooskarżanie oraz poczucie winy. Poczucie winy może mieć po części związek z rzeczywistością, gdy wynika z gorszego radzenia sobie w pracy i w domu. Bywa również całkiem absurdalne, urojeniowe, gdy chory jest przekonany, że ponosi odpowiedzialność za wszelkie nieszczęścia nękające świat. Najbardziej dramatycznym przejawem depresji są myśli i tendencje samobójcze. Jest to utrzymujące się pragnienie śmierci, świadomego przerwania własnej egzystencji, chęć zabicia się. Chory nabiera przekonania, że samobójstwo będzie dla niego jedynym sposobem na przerwanie niemożliwego do wytrzymania bólu, na wymknięcie się z rzeczywistości, w której nie ma nadziei ani dobrych wyjść. Czasem, chcąc oszczędzić cierpień swoim bliskim, dokonuje tzw. samobójstwa rozszerzonego – pozbawia życia najpierw współmałżonka lub dzieci, a następnie siebie. Samobójstwa popełniane przez chorych na depresję często bywają dobrze zaplanowane i skuteczne. Mózg czy urazy psychiczne? Przyczyny większości zaburzeń psychicznych nie są w pełni poznane. Podobnie jest z depresją. Stworzono wiele teorii na temat jej pochodzenia, lecz żadna w sposób kompletny nie wyjaśnia jej istoty. W jakich kierunkach podążają poszukiwania badaczy? Wspomnieć należy o dwóch – w pewnym sensie przeciwstawnych – drogach. Pierwszą z nich podążają ci, którzy przyczyn depresji poszukują przede wszystkim w nieprawidłowym funkcjonowaniu mózgu, a więc w czynnikach natury biologicznej. Dla nich choroba jest skutkiem zaburzeń pracy głównie dwóch układów neuroprzekaźnikowych: serotoninergicznego i noradrenergicznego. W konsekwencji leczenie depresji polega na regulacji powstałych zaburzeń poprzez podawanie leków przeciwdepresyjnych. Warto pamiętać, że depresja może towarzyszyć poważnym chorobom somatycznym, może być jednym ze skutków urazu głowy, postępującej miażdżycy naczyń ośrodkowego układu nerwowego lub wynikać ze stosowania niektórych leków przeciwnadciśnieniowych, uspokajających, nasennych, przeciwpsychotycznych czy glikokortykosteroidów. Druga droga – psychodynamiczna – bliska jest tym naukowcom, którzy podkreślają rolę czynników natury psychologicznej w powstawaniu depresji: silnych urazów psychicznych, nierozwiązanych wewnętrznych konfliktów, pozbawienia lub udaremnienia możliwości realizacji ważnych potrzeb emocjonalnych. Szczególnie ważna byłaby utrata ważnych obiektów (ludzi, miejsc, wartości) albo udaremnienie (frustracja) osiągnięcia ważnych celów. Jeśli u podłoża zaburzenia leżą czynniki natury psychologicznej, to takie same czynniki powinny spełniać rolę leczącą. Stąd propozycje leczenia depresji przy użyciu technik psychoterapeutycznych (psychoanaliza, terapia poznawcza). Żadna z tych koncepcji nie tłumaczy w pełni zjawiska depresji. Silne emocje mogą modyfikować przekaźnictwo chemiczne w ośrodkowym układzie nerwowym, z drugiej jednak strony nie u wszystkich osób po traumatycznych przeżyciach rozwija się depresja. Podobnie samo obniżenie nastroju, o czym już wspomniałem, nie jest zaburzeniem (przeciwnie – za nieprawidłowy uznalibyśmy jego brak, na przykład po stracie bliskiej osoby). Niepokojące staje się jego znaczne nasilenie, zbyt długi czas trwania czy dołączanie się innych objawów. Badania trwają i być może pewnego dnia otrzymamy spójny model wyjaśniający przyczyny depresji, w którym wszystkie koncepcje połączą się w jedną syntezę. Skazany tylko na siebie Chory na depresję jest człowiekiem samotnym. Ta samotność wydaje się podwojona, gdyż już u jej podłoża tkwi poczucie braku, utraty, wyobcowania, pogłębione później przez brak zrozumienia i odsunięcie się bliskich mu osób. Każdego dnia musi pokonywać wiele trudności, związanych nie tylko z obecnością dotkliwych objawów, ale i z wszelkimi konsekwencjami swojego stanu. Człowiek depresyjny jest jak czarna dziura – pochłania energię innych ludzi, próbując wypełnić próżnię, którą w sobie czuje, i zagłuszyć własną rozpacz. Chce mówić o swoim cierpieniu, ale inni nie mają siły słuchać go i towarzyszyć mu. Nawet najbliżsi po pewnym czasie kapitulują i odsuwają się od niego. Nie wiedząc, co przeżywa, oskarżają go o rozczulanie się nad sobą, manipulowanie otoczeniem, lenistwo. Mówią mu, by wreszcie wziął się w garść. Dowodzą, że nie ma żadnych powodów do zmartwień. Człowiek w depresji czuje, że jest skazany tylko na siebie i na swoje siły – a tych nie ma. Wie, że nikt go nie rozumie. Zresztą, sam siebie też często nie rozumie. Człowiek pogrążony w depresji nie jest w stanie pracować. Na początku próbuje pokonać narastającą niesprawność, ukrywa ją przed szefem i współpracownikami. Nieświadomie wyczuwa, że przerwanie pracy będzie początkiem ostatecznego poddania się. W końcu jednak załamuje się i zaczyna korzystać ze zwolnień lekarskich, z czasem coraz dłuższych. Pojawia się groźba zwolnienia z pracy. Zagrożone staje się małżeństwo. Nie ma rozmów, nie ma wspólnego spędzania czasu, nie ma życia seksualnego. Silny i wspierający mąż staje się nagle bezradny, słaby, wymaga opieki. Dla innych członków rodziny może to być sytuacja trudna do zaakceptowania. W podobnej sytuacji trzeba powstrzymać się od ocen i krytyki, gdyż taka postawa nie zmobilizuje chorego na depresję do większej aktywności. Zadziała raczej jak przysłowiowe dolanie oliwy do ognia – pogłębi istniejące już poczucie winy i bezwartościowości. Bardzo ważne jest udzielenie wsparcia, a jeśli zachodzi taka potrzeba – ułatwienie kontaktu z psychologiem bądź psychiatrą. Ostatnia deska ratunku Pojawienie się depresji u kogoś z bliskich, podobnie jak wielu innych zaburzeń psychicznych, to niewątpliwie poważna próba dla całej rodziny. Jednak w większości przypadków właściwie poprowadzone leczenie prowadzi do całkowitego ustąpienia objawów i powrotu do prawidłowego funkcjonowania. Skuteczne leczenie depresji ważne jest również z tego powodu, że lekarze coraz częściej mówią o rosnącym podczas jej trwania niebezpieczeństwie wystąpienia choroby niedokrwiennej serca, co w konsekwencji zwiększa prawdopodobieństwo zawału. Coraz więcej dowodów świadczy też o tym, że depresja przyczynia się do wystąpienia lub zaostrzenia innych chorób somatycznych i ma wpływ na ich przebieg. Wiedza na temat depresji i jej konsekwencji jest, niestety, nadal niewielka, nawet wśród lekarzy. Między innymi dlatego u wielu osób choroba bardzo długo pozostaje nierozpoznana albo jest źle leczona. Chory często zgłasza się do lekarza zdecydowanie zbyt późno i traktuje go jak ostatnią deskę ratunku, pokłada w nim resztki nadziei. Tymczasem bywa, że lekarz bagatelizuje problemy pacjenta, udzielając „dobrych rad” lub odwołując się do swojego doświadczenia. Jeśli cierpienie nie złamie człowieka, może go jedynie wzmocnić. Podobnie jest z depresją. Ktoś, kto jej doświadczył, pozostanie wewnętrznie bogatszy. Będzie lepiej rozumiał ból i rozpacz drugiego człowieka. Ale czy mu pomoże, gdy spotka go na swej drodze?

Marishka

[sylwiazłodzi]

Nie wiem czy to zaznaczone na czarno Marishka to znaczy,że sie z tym zgadzasz czy nie? Bo Ja na czerwono zaznaczyłam co u mnie wywołuje zniechęcenie do tego tekstu jak Go czytam.

[M i T]

[M i T]

"Małżeństwo zapobiega depresji", ok, ale nie można pisać tak ogólnikowych artykułów, bo przeciętny czytelnik pomyśli, że jakiekolwiek małżeństwo jest lepsze niż singlostwo. Nie ma ani słowa o tym, że małżeństwo z osobą toksyczną może doprowadzić do depresji i "nadużywania różnych substancji", a takie przykłady przecież zna prawie każdy z nas. Tak się robi wodę z mózgu przez stosowanie półprawd i niedopowiedzeń. Czyli "omletowa" psychopapka:

http://portalwiedzy.onet....10491,info.html

Cytat:

Małżeństwo zapobiega depresji PAP / 2009-12-27 Małżeństwo to samo zdrowie - zmniejsza ryzyko depresji i stanów lękowych. Gdy się jednak kończy, problemy ze zdrowiem psychicznym mogą uderzyć ze zdwojoną siłą - informuje pismo "Psychological Medicine". Oboje małżonkowie (a nie tylko kobiety, jak sugerowały wcześniejsze badania) zyskują na psychicznym zdrowiu w porównaniu z osobami nie będącymi w sformalizowanym związku - twierdzi psycholog kliniczna Kate Scott z nowozelandzkiego University of Otago po analizie danych niemal 34,5 tys. osób z 15 krajów - uczestników trwającego dziesięć lat badania Światowej Organizacji Zdrowia. Stan małżonków porównywano ze zdrowiem osób stanu wolnego oraz owdowiałych. Jeśli już w małżeństwie zdarza się depresja, to rzadziej dotyczy ona mężczyzn - zaobserwowała Scott. Badaczka wiąże to z tradycyjnym podziałem ról w rodzinie. Natomiast według WHO, im kobiety są lepiej wykształcone, tym rzadsze jest wśród nich to zaburzenie. Małżeństwo zmniejsza również ryzyko związane z nadużywaniem różnych substancji, choć zasada ta dotyczy bardziej kobiet, niż mężczyzn. Zdaniem Scott, ten wyraźny brak symetrii można tłumaczyć tym, że w większości związków to najczęściej kobiety zajmują się dziećmi. Małżeństwo jest "zdrowe", dopóki trwa. Jego koniec oznacza także koniec "osłonowego" działania na psychikę. Gdy separacja, rozwód albo śmierć jednego z małżonków kładzie małżeństwu kres, wówczas rośnie ryzyko zaburzeń zdrowia psychicznego. Paniom grozi bardziej ucieczka w nałogi, panom - depresja. "Nasze badanie wskazuje na to, że zarówno w przypadku kobiet, jak i mężczyzn, związek małżeński jest korzystny dla psychiki. Cierpienie oraz zmiany związane z końcem związku mogą jedna sprawić, że ludzie stają się bardziej podatni na rozwój zaburzeń psychicznych" - tłumaczy autorka badań.

Marishka

[ashkar]

[sylwiazłodzi]

a czasami najśmieszniejsze jest to co przydarza się Mnie samej,
bo wychodząc z każdego poza pierwszym spotkaniem z terapeutą przeraża mnie jakieś jego słowo, słowa i cały czas się zastanawiam czy to ze Mną jest coś nie tak? czy może jednak z Nim? bo Ja jak umiem szukam pomocy a On niestety jak umie tę pomoc oferuje i co jest straszniejsze?
Bo czy dobry terapeuta w reakcji na moje słowa może powiedzieć: ale Pani nie ma depresji!

No fajnie tylko dlaczego Ja mam wątpliwości? słysząc te słowa. Ze strachu? Czy gram silną a chciałabym się uwieśić na Jego ramieniu i wyryczeć i wyzłościć i unicestwić wszystko wokół siebie a siedzę tylko i mówię. Czy dlatego, że nie mam ochoty mimo tego, że gdzieś mi On jako terapeuta nie pasuje póki co Go nie zmieniać!. Kogo wpędzam do lochu siebie czy Jegomyśląc o Nim ,że jest złym terapeutą. Na przekór komu, czemu? i co włąsciwie oznacza dla tych co leczą słowo depresja? Mam wrażenie, że naukę i wiedzę do czegoś się nagina jak dietę z piramidy żywienia i to co mówi większość wobec tego co Ja już wiem o jedzeniu. Czuję się pod czyimś dyktandem, wyobrażeniem, czyimś kierunkiem, wkurza Mnie to a jednocześnie prowokuje do pytań i analizowania siebie. Gdzieś przeczytałam ciekawe słowa:, że pyta się Nas o uczucia jakby zakazując myśleć a przecież by cos poczuć o czym nie wiemy musimy to też przemyśleć, wyciągnąć wnioski by zmienić swoje postepowanie, uczucia na jakąś sytuację impuls, wydarzenie, osobę.

Definicje o sobie w psychiatri zaczynam odbierać jak BTW Kwaśniewskiego. Inni twierdzą, że rozumieją i też ma to Mi pomóc a Ja nie rozumiem, wkurza Mnie to i dopiero ktoś kto chce mówić do Mnie " po mojemu" jak dr.Witoszek uczy Mnie, że można znaleźć swój sposób. Ale mnie się nie chce przechodzić przez 10 terapeutów, nie wyobrażam sobie czemu miałoby służyć gadanie tego samego co na 1 spotkaniu jeszcze 10 razy każdemu nowemu skoro Ja już nie będę tą samą osobą, nie wierzę, że nie będę inna. Kazde słowo, opowiadanie , które już na głos wypowiedziałam Mnie zmieniło. Każdy kolejny terapeuta zobaczy coś innego we Mnie , więc skąd będzie On/a wiedzieć jaką część Mnie już poprzedni wyleczył, pomógł mi itp...

Wiem, że naukowa psychologia i psychiatria powinny Mi pomóc ale Mi jakoś z tym wszystkim "nie po drodze". Znów dochodzę do wniosku,że sama z książką się czuję lepiej i tym co książka mi daje. Tak, wiem uciekam od ludzi, od ich ocen, jak mnie widzą, interakcji. Sorry, bo jak się rozpiszę to wyjdzie jednak, że pewnie niewiele Mi brakuje do depresji-skoro to stan przejściowy z górami i dołkami a Ja tak mam czasami tak, czasami inaczej.

[M i T]

Ci, co chcą poprawić sobie depresyjny nastrój zakupocholizmem, niech lepiej uważają:

http://zdrowie.onet.pl/15...iekawostki.html

Cytat:

Robiąc zakupy możesz nabawić się depresji Zbyt duży wybór podczas zakupów może wywołać uczucie niepewności i przygnębienia, twierdzą amerykańscy psychologowie. Za każdym razem, kiedy wybieramy jeden spośród wielu produktów, zaczynamy martwić się, że popełniliśmy błąd. Towarzyszące podjęciu decyzji przygnębienie jest tym większe, im większa była liczba możliwości wyboru. Zdaniem badaczy, nagminna konieczność stawania przed kolejnymi wyborami w codziennym życiu – nie tylko podczas zakupów, ale również w innych zwyczajnych czynnościach – może stać się przyczyną depresji.

Marishka

[_flo]

taaaak?
a ja wlasnie wrocilam z szoppingow, i juz mi lepiej zdecydowanie
tak sie wkrecilam, ze zamkneli mi market, i nie bede miala co jesc w tym tygodniu

[M i T]

A może coś w tym jednak jest?

Pomijając lęk przed tym, że trafiam do marketu akurat gdy CIA ma w planie wypieprzyć w powietrze połowę galerii handlowej i obarczyć tym np. swoich wychowanków, czyli Al-Kaidę, to gdy widzę monstrualną ilość towaru i jeszcze więcej ludzi, to jednak po pewnym czasie mózg mi się lasuje. Wolę malutkie, doskonale zaopatrzone i wyspecjalizowane sklepiki z dzwonkiem nad drzwiami i szeroko uśmiechniętą, doskonale zorientowaną starszą lub w średnim wieku panią/panem za ladą.

Nie umiem powiedzieć, co powoduje, że ogrom towaru przy jednoczesnej wiedzy, co konkretnie pragnę nabyć, powoduje lekką obsuwkę klimatu.

Ale żeby od razu depresyjny nastrój? Co za koły!

Tomek

[_flo]

A noooo, ja tez nie znosze tak zwanych "domow handlowych", zwlaszcza ze w jednym przez jakis czas pracowalam w weekendy w czasie studiow, i strasznie depresyjnie na mnie dzialalo tamto miejsce, nie przesadzam - mialam mega dola jak musialam isc do pracy. Wiele rzeczy sie to skladalo: brak naturalnego swiatla, ludzie ktorzy tam pracowali, musztra, korporacyjnosc, drastyczny konsumpcjonizm, dlugo by wymieniac...

[M i T]

Masz deprechę? Zjedz se banana. A najlepiej 10 bananów :

http://www.medonet.pl/zdr...l#czytaj-wiecej

Cytat:

Szczęście tryska z banana Odpowiednie żywienie może poprawiać nastrój, tłumić lęki i niepokoje i polepszać koncentrację oraz wpływać na pamięć. Zdrowie stanowi jeden z najważniejszych czynników warunkujących harmonijny rozwój człowieka, jego rolę w społeczeństwie, zdolność wykonywania ważnych zadań i osiąganie zamierzonych celów. Nie od dziś naukowcy i lekarze przekonują nas, że sposób odżywiania ma ogromny wpływ na nasze zdrowie i samopoczucie. Bez wątpienia dawni lekarze stosowali odpowiednie żywienie jako jedną z metod leczenia. W starożytnym Egipcie Pliniusz twierdził, że spożywanie surowej kapusty może leczyć 87 chorób, początkowo zresztą kapustę uprawiano do celów leczniczych. Znano także lecznicze działanie cebuli i czosnku. Najnowsze badania wykazują, że określone pokarmy mogą nas utrzymać w zdrowiu i pełni energii, pozwalają uniknąć wielu drobnych kłopotów ze zdrowiem, jak również zapobiegać wielu poważnym chorobom. Odpowiednie żywienie może poprawiać nastrój, tłumić lęki i niepokoje i polepszać koncentrację wpływać na pamięć. Nikt obecnie nie zaprzecza, że dieta jest jednym z fundamentalnych sposobów leczenia różnych chorób. Żywność może mieć właściwości przeciwkrzepliwe, przeciwdepresyjne, przeczyszczające, antybiotykopodobne, moczopędne, przeciwkaszlowe. Wiele z obecnie używanych leków zostało uzyskanych z roślin, w których występują tysiące substancji czynnych wpływających na nasz organizm. O tym, że surowe warzywa dostarczają nam witamin wie zapewne każdy z nas, ale istnieją także owoce, które mogą nam pomóc w walce z tak ciężkim schorzeniem jakim jest depresja. Banan jest jedynym owocem zawierającym tryptofan, aminokwas wymagany przez organizm do produkcji serotoniny (5-HT; 5-hydroksytryptamina). Po stosunkowo nieskomplikowanym (oraz miłym) procesie, jakim jest zjedzenie banana następuje cały szereg biochemicznych przemian doprowadzających do powstania 5-HT. W ośrodkowym układzie nerwowym zwierząt i człowieka serotonina pełni rolę neuroprzekaźnika. Bierze udział w regulacji wielu istotnych funkcji fizjologicznych, takich jak stany emocjonalne, sen, pamięć, ból, pobieranie pokarmu, zachowanie seksualne, procesy termoregulacyjne, krążenie krwi, praca serca oraz napięcie mięśni gładkich. Jej niedobór może być przyczyną bardzo poważnych zaburzeń psychicznych, takich jak bezsenność, stany lękowe, czy też depresja. Mimo prawie 30 lat badań stosowane w psychiatrii leki przeciwdepresyjne są skuteczne tylko u części pacjentów, wymagają długotrwałego podawania, powodują szereg uciążliwych (a czasem niebezpiecznych dla zdrowia) efektów ubocznych i nie zawsze doprowadzają do całkowitego wyleczenia. Tak więc na pewno lepiej dla nas będzie nie mieć z tymi lekami styczności. Zjedzenie 10 bananów dostarcza około 100 mg 5-HTP co znacząco podnosi poziom 5-HT w mózgu, według wyżej przedstawionych faktów może nas to chronić przed popadnięciem w depresję. Oprócz tryptofanu każde 100 g bananów dostarcza organizmowi prawie 400 mg potasu, który odgrywa bardzo ważną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu mięśni jak również w utrzymaniu równowagi elektrolitycznej ciała. Banany są jednymi z nielicznych owoców zawierających 6 głównych grup witamin, w tym witaminy A, C i B6. Zawierają przeszło 3 razy więcej wielocukrów niż inne owoce. Średniej wielkości banan posiada około 130 kalorii tj. około jedną kalorię na gram. Banany są polecane jako jedne z najbardziej lekkostrawnych owoców o małej zawartości tłuszczu i sodu. Przeciętny Australijczyk je około 20 kg bananów każdego roku tj. około 30 metrów tego owocu. Nie popadajmy więc w depresję i gdy jest nam źle i smutno sięgnijmy po banana. Dr n. med. Krzysztof Tokarski, pracownik Instytutu Farmakologii PAN w Krakowie

Panu dr n. med. Krzysztofowi Tokarskiemu, pracownikowi Instytutu Farmakologii PAN w Krakowie serdecznie dziękuje przemysł bananowy oraz wszystkie szczęśliwe małpy tego świata.



Marishka

P.S. Kangur i Syriusz, przyznajcie się, ile metrów banana zjedliście w ub. roku i jak ten pokarm wpłynął na Wasze "szczęśliwsiejsze" postrzeganie świata?

[Kangur]

[Molka]

banana sie dostaje a nie je....

[sylwiazłodzi]

żeby były zdrowe kości pić mleko 3 szklanki dziennie!
czekolada, banany na poprawę nastroju etc.

Oglądam podobne programy zagraniczne w TVN Style i Polsat albo ich polskie wersje i się dziwię niezmiernie nadal, że to funkcjonuje wciąż i wciąż. Ostatnio Mnie rozwaliła sałatka z samych węgli bez grama tłuszczu tylko z łyżką octu balsamicznego i innych przypraw do smaku a jednym z dodatków były kiełki. Ja już bym tego nie przełknęła. To wolę zjeść 2 banany jak już jestem w miejscu gdzie nic innego pod ręką nie mam. Dziś do tego był jeszcze kabanos.

A co do depresji aby było w temacie: oglądaliście?
Depresja w TVP Kultura -6 części

http://www.youtube.com/wa...feature=related

[rakash]

Gratulacje dla oglądających TVNy i łykających wszystko co oni tam powiedzą i nakażą.

Głupi i tak sam zawsze zrobi sobie krzywdę. Więc TVN jest jakby usprawiedliwiony.

[DonCicio]

[DonCicio]

witam,
przepraszam, dopiero teraz skojarzyłem, ze spod nicku MiT piszą dwie osoby różnej płci

[DonCicio]

[M i T]

[Kangur]

[DonCicio]

[DonCicio]

[M i T]

Don Ciccio, sfera którą poruszasz może wg. mnie dotyczyć zbyt silnego wyparcia co może być wprost proporcjonalne do natężenia, z jakim odczułeś krzywdę wtedy - nie teraz, nie dziś - bo wielu gada, że np. lanie uczyniło z nich lepszych ludzi. Doskonale znam takie osoby. Przed nimi trzeba okopywać się mentalną fosą.

Jaśniej w temacie samodzielności dochodzenia do siebie?

Jeszcze raz: nie znam osobiście ani jednej osoby, która samotnie potrafiła dać sobie radę z demonami przeszłości. W pojedynkę jest straszliwie ciężko zdobyć się na oskarżenie kogoś tak potężnego jak rodzic, zwłaszcza że większość pospólstwa jest głęboko przeświadczona o submisyjnej roli dziecka wobec rodziców do końca ich dni i ciągle potem.

Potrzebne jest autentyczne, przepełnione empatią wsparcie najlepiej kogoś, kto sam przeżył degradację osobowości zaserwowaną przez rodziców i się z tego wylizał, ale nie resetując przeszłości w teraźniejszość, tylko odnajdując emocjonalną więź z dawnym sobą.
Koniec końców, ostateczna rozgrywka ma się dokonać w Tobie i dzięki Tobie. Nie jestem w stanie podać Ci jakiejkolwiek recepty, nawet nie wiem co Cię spotkało. Co więcej psychologia (poza tym, ja nie jestem psychologiem, wypowiadam się tylko o tym, co sam obserwuję i sam doświadczam/doświadczyłem !!! ) nie ma prawa - w swym obecnym kształcie - obiecywać niczego więcej jak zastępczych form analogicznych do zażycia tabletki na ból głowy, który i tak wróci. Nauka ta doskonale idealizuje toksycznego rodzica, wynosi go na piedestał i wyświęca. Poza tym rozwinęła się w pakiet zupełnie idiotycznych i bajkowych recept na uzdrowienie i sukces, które albo w swym ogólnym celu mają człowieka znieczulić i zrobić z niego konformistyczne i bezmyślne cielę, albo po prostu zarobić na naiwności klienta.

ps: Jak zaangażowany jest Twój terapeuta? Na czym to polega?

Tomek

[DonCicio]

[xvk]

Zmień terapeutę na psychologa. Ten psychiatra ma ten sam problem co Ty i sam go nie przepracował, dlatego on Ci nie pomoże. Trzy lata i wiele poświęconych godzin jest też dowodem na to.
Może być skuteczny w pomaganiu ludziom z innymi problemami ale nie w takim problemie jaki ma on sam. Ten etap musisz zakończyć bo nie posuniesz się dalej.

[M i T]

No to trzy sprawy może:

- pierwsza: uważaj na znalezienie sobie rodzica w postaci terapeuty (proces nieświadomy, ale można się złapać).

- po drugie: może coś w obszarze gwałtowniejszych uczuć? Wywściekałeś się? Wyzłościłeś? Może ta działka uczuć jest ścięta lodem?

- co do terapeuty: za długo to trwa, no i czy on czasem nie robi Ci za matkę? ( interpretacja Marishki - jak znam życie, Jej zdolności analityczne i niessssamowity instynkt, to może mieć RACJĘ). Chodzi o to, że terapeuta jakby za Ciebie przeżywa uczucia. Ty sam ich nie widzisz (nie czujesz).

Za dłuugo to trwa.



ps: Przedziwne: miałeś prawie analogiczną sytuację jak ja. Jednak jest jedna istotna różnica. Ja bardzo się wkurzałem, gdy działa mi się krzywda. Wszystkie moje przeprosiny, jakie na mnie wymuszono, cedziłem przez zęby i nieszczerze - nie miałem za co w większości się kajać. Potem lazłem do pokoju i płakałem, że przeprosiłem. To nie tak miało być. Poziom wsparcia od rodziców? U mnie zerowy. Całe życie to dążenie do mocy. Świadomie zdaję sobie sprawę z tego, że gdybym tylko bardziej oderwał się od siebie, to nie tylko dla mnie mogło się to źle skończyć.

Rodzice. Kim powinni być? Co powinni dać? Chyba poczucie mocy, stanowczość, uczciwość, gotowość do empatii, pewność siebie, pomagają kształtować silną, samodzielną osobowość. To nie jest trudne, o ile sami nie pozwolili sobie tego odebrać, a nawet gdy tak się stało, zdołali poprzez emocjonalną swiadomość i wewnętrzną pracę, zbudować się z rozsypanych kawałków. Tylko wtedy można posiadać dziecko. Adekwatny rodzic poprzez wychowanie w poczuciu bezpieczeństwa, jest już w stanie przygotować swe dziecko na całe życie - tak, by nie musiało odgrywać niepotrzebnego dramatu swojego wczesnego życia poprzez zestawy objawów o źródle których nie wie. Wychowuje tak, by zaoszczędzić dziecku zbędnej pracy.
Łatwiej jest torować sobie drogę w życiu osobie wychowanej w poczuciu bezpieczeństwa (nie mylić, kurfa, z chowem bezstresowym!! ).

Tomek

ps: O właśnie! Xvk dobrze napisała.

[Kangur]

[xvk]

[M i T]

No i te 10 godzin "terapii" plus gotowanie obiadków ? To inna skrajność, niż mierzenie sesji z zegarkiem w ręku i kamienną twarzą. Ale wciąż skrajność. Na dodatek taka, która mnie pachnie "matkowaniem".

Też się zgadzam, że teraopeuta może w ten sposób "przepracowywać" własne nierozwiązane problemy. Dlatego dobrze byłoby zadać mu kupę niewygodnych pytań. Chociaż wątpię, by odpowiedział.

Marishka

[ali]

[DonCicio]

[DonCicio]

[DonCicio]

[xvk]

[DonCicio]

[xvk]

[DonCicio]

[M i T]

[DonCicio]

[M i T]

[M i T]

[DonCicio]

[M i T]

[rakash]

Don Cicio, jeżeli mogę dać  ci radę, to daj sobie spokój z terapiami i terapeutami. Z tego co piszesz masz wystarczającą świadomość tego co się z tobą wyprawiało.

Jeżeli jesteś zdrowy to po prostu żyj, jeżeli ze zdrowiem kiepsko to zajmij się zdrowiem.

Piszesz że masz 10% energi, jeżeli tak jest to znaczy że z twoim organizmem jest coś nie tak i od tego musisz zacząć. nie chcę cię zmuszać ale powinieneś dla siebie samego zrobić podsumowanie swojego stanu, jeżeli nie miałeś świadomości że twoja matka to tyran i dopiero uśiwadomiła ci to terapia to możesz mieć problemy z postrzeganiem innych rzeczy. Bardzo mnie interesuje twój stan zdrowia, samopoczucie, przebyte choroby, czy się leczyłeś, jak się leczyłeś. Czy brałeś np. psychotropy, jak długo, z jakim efektem itp. Możliwie wszystko, wszystkie jakie uważasz za interesujące, ciekawe ważne.

Od siebie mogę powiedzieć że miałem/mam podobną sytuację życiową do twojej.

JEDNA RZECZ JESZCZE BARDZO MNIE FRAPUJE. To co wpisałeś w zawód, napisałeś tam "Alchemik". To być może zdradza cię w pewien sposób. Zastnawiam się, choć biorę pod uwagę że to może być tylko... przypadek?

e

Aha, i masz jeszcze brata który najprawdopodobniej ma dużo trudniej niż ty. Pomyśl, nawet jeżeli twoje stosunki z bratem nie są dzisiaj dobre, jak mu pomóc.

[DonCicio]

[DonCicio]

[M i T]

[M i T]

Poza tym, wszystko się ze sobą logicznie wiąże. To, że masz niskie poczucie własnej wartości i wciąż w pewnym sensie "słyszysz" głos umniejszającej Ciebie matki, wiąże się z brakiem współczucia dla siebie z dzieciństwa. Czyli w pewnym sensie, jesteś po stronie swoich karcących rodziców, a nie po stronie małego DonCicio, którym byłeś i który nie zasługiwał na takie traktowanie. I póki będziesz trzymać ich stronę (w swoim umyśle), będziesz sam siebie umniejszał, niedoceniał, karcił i powstrzymywał. Tak, jak oni to robili. A musieli, skur...le być w tym doskonali, skoro teraz Ty sam to sobie zapodajesz od tylu lat! I jak tu się nie wściec?!

Marishka

[Kangur]

DonCicio.
Wyslij swego terapeute do MiT-ow albo do diabla.
Odwiedz lekarza optymalnego niech ci ustawi diete, najprawdopodobniej zaleci prady selektywnw na CUN.
Zarejestruj sie na ktoryms portalu matryminialnym. W Gazecie Wyborczej jest za darmoche. Na platnych portalach szanse moga byc lepsze.
W neurastenii mozesz miec problem ze seksem. Zanim doniesiesz to rozlejesz. Jesli tak masz, to zapoznaj najpierw starsza doswiadczona kobiete. Na starej piczy dobrze sie cwiczy. Jak juz pokonasz ten problem, to na ktoryms z portali matrymonialnych albo w inny sposob znajdziesz to czego szukasz.
Powodzenia i glowa do gory.

[rakash]

[Molka]

DonCicio, czytam każdy Twój post z zapartym tchem, z każdym postem szczęka opada mi coraz niżej.... wiesz nerwica dopada ludzi wrażliwyc o delikatnej konstrukcji psychicznej, zresztą powiem Ci iz to samo dotyczy nałogów, alkoholizmu, Ty w nerwice, brat w alkoholizm i jedno i drugie jest ucieczka od rzeczywistości, niestety w "slepą uliczke".
DonCicio ta ciągła kontrola samego siebie , skupianie się na sobie powoduje napięcie, dosłowne napięcie wszystkich partii mięśni a to z kolei wymaga nakładów ogromnej ilości energii stąd masz poczucie "zużytego kapcia" , stąd brak energii na normalne funkcjonowanie.

Wiesz tak sobie pomyslałam ze może warto ta swoja psyche wziąć sposobem, tzn. skoro ona wypompowuje z ciebie życie, energie, może warto zacząć jakby od końca, tzn. zrobić coś co zwiększy w Tobie poklady energii, czyli faktycznie postawić na dobre odżywianie, zrezygnować z pustych kalorii typu slodycze, dostarczyć dobrego białka, może zywienie niskoweglowodanowe wysokotluszczowe, poczułbyś więcej energii , to zmobilizowałoby Cie do działania nie tylko zawodowego ale rowniez w sferze prywatnej, poczułbyś chęć spotkania sie z kims np. z dziewczyna po pracy, bo ja odnosze wrażenie, iz Tobie po pracy juz sie nic nie chce, brak energii..... takie spotkanie z dziewczyna prawdopodobnie nakreciłoby Cie pozytywnie, dało impulsa ze to jest fajne, mile , dajace poczucie iz jestes komuś potrzebny, być moze przestałbysś skupiać sie na sobie a zaczałbys mysleć o niej, to z kolei zrelaksowaloby Cie, nie czulbys takiego napięcia wiec zyskałbyś energie i kolo zaczęłoby sie nakręcać pozytywnie..... wówczas na spokojnie moglbyś przeanalizowac swoje zycie, a z drugą osobą ta analiza jest o tyle łatwiejsza, iz pozwala na wygadanie sie, na wyrzucenie z siebie tego co boli.... samemu jest ciezko, trudno polemizuje sie ze ścianą, ona jest kiepskim odbiorcą......

Jestes bardzo wartosciowym chłopakiem, wrazliwym, mądrym, z zasadami, Ty jestes do kochania a nie chorowania.

[DonCicio]

[DonCicio]

[rakash]

Rozumiem, mam podobne doświadczenia, tylko bardziej pogmatwane. Jeżeli jest tak jak piszesz to narazie nie ma co. Jeszcze brat do ciebie przyjdzie z przeprosinami, ale póki co ty musisz pomyśleć o sobie. Nie dziw się że chciał cię wydziedziczyć, on ma jeszcze gorzej od ciebie, tylko nie potrafi rozpoznać problemu.

Robiłeś badania i to poważne, czyli z twoim organizmem nie jest w porządku. I to raczej bardzo nie w porządku. Jeżeli chcesz ciągnąć temat to pisz. Ja mogę z góry powiedzieć tylko że musisz postawić na odzywianie, spokój (to akurat masz), ruch. Do tego przydałoby się jeszcze jakieś rozsądne oczyszczanie. Na przykład sauna.

Nie wiem jak cię do tego przekonać (ty brata też nie przekonałeś), ale jeżeli żyłeś w takim stresie, a to wynika z twoich opowieści, to twój organizm dostał po garach i jego siły systematycnie opadały. Jeżeli do tego odzywiałeś się śmieciowo dostarczając organizmowi słaby budulec a ostre paliwo to go zajechałeś. Stąd twoje wizyty w szpitalu. Być może nie jest tak źle jak by mogło się wydawać, skoro masz siłę. Miej jednak świadomość, że poważny stres niszczy dużo białka i wypłukuje z organizmu różne substancje, sprawiając nie raz że człowiek czuje się jak pijany. Wiąże się to też z alergią pokarmową, której objawy nie są tak oczywiste jak w alergii chemicznej i daje właśnie objawy takie jak opisujesz. Częściowo tylko się domyślam bo napisałeś tylko ogólnie o pobycie w szpitalu i braku energii. Zastanawiam się dlazego nie dostrzegasz tego że twój organizm jest osłabiony, podejrzewam że masz silną konstytucję. Jeśli można wiedzieć ile maasz wzrostu, ile ważysz i jaką budowę ciała (szczupły, średni, mocny)?

[DonCicio]

[rakash]

Te wyniki są nieważne.
Ważne co ty czujesz, to że robiłeś badania. Czyli coś tam jest co nie daje ci spokoju. Człowiek który nie ma problemów nie robi takich badań. To nie jest pobranie krwii tylko już powazniejsze badania a co może istotniejsze ukierunkowane badania.
Jeżeli chodzi o czynnościowe zaburzenia to wybacz ale ja już wyrosłem z takich bajek, u każdego jest to czynnościowe, całe życie jest czynnościowe. TAk jak pisał twórca terminu "stress".

Co to znaczy "za ostra" dieta? Mięso i tłuszcz? Czy może chleb i makarony, albo ciasteczka i napoje?

Lekarz który "zauważa" że pacjent ma "kręgosłup w stresie" powinien pomyśleć o jakimś innym zawodzie. To po prostu się w głowie nie mieści. Ja kiedyś jak jeszcze szukałem pomocy u znachorów i lekarzy słyszałem podobne brednie i żadnych konkretów, najwyżej piguły.

Kręgosłup w stresie pewnie wydaje ci się że strress to kwestia psychiki. Otóż znowu cię rozczaruję, stress to realne reakcje biochemiczne. Tak więc po pierwsze dostarczenie odpowiedniego paliwa, po drugie oczyszczenie organizmu. Chociaż odpowiednie odzywianie i ograniczanie śmieciowego żarcia jest praktycznie jednoznaczne z oczyszczaniem.

[DonCicio]

[DonCicio]

[Kangur]

[rakash]

Kangur, twoje podejście jest co najmniej nieodpowiedzialne. Wizyta u lekarza optymalnego to już rozsądna rada.

[DonCicio]

[Kangur]

[DonCicio]

[DonCicio]

[DonCicio]

[M i T]

Don Cicio.

Rodzice zmanipulowali przeciwko mnie troje rodzeństwa, przy czym istotne jest, że dwoje z nich traktowali prawie tak samo fatalnie jak mnie. Mimo tego, brat i siostra stanęli po stronie katów.
Miałem też kuzynkę. Właściwie to ja ją wychowywałem (nauczyłem chodzić, mówić, dawałem spokój i uśmiech), bo żona mojego wujka jak i on sam - to para niedojrzałych, strasznych, agresywnych ludzi. Kuzynka była bita po twarzy, wyzywana, wyszydzana, poniżana, karana jak w obozie (miała stać nieruchomo przez jakiś czas, jako niemowlę bita i pogardzana, jako 10 latka także bita i pogardzana, a w wieku nastu lat - pogardzana (nie wiem czy bita). Potem w zasadzie opuściła dom, by związać się z paskudnym draniem, który ją lał tak jak matka/ojciec. Teraz, po latach, wróciła do swoich katów - i służy jako pomoc domowa - nie ma swej kasy, ma ograniczone prawa, jej zadaniem jest opiekować się starą alkoholiczką (babką). To ponoć kara za swego rodzaju wyłudzenie kasy, zresztą to nieważne, bo teraz uważana jest oficjalnie za powracającą-marnotrawną. Nikt już nie pamięta, nikt nie wspomina że była katowana. Jebane kołtuny.

Po co to piszę? Żeby m.in. unaocznić proces wyparcia SŁUSZNEJ wściekłości, co wiąże się i jakby tłumaczy związanie się z draniem i "dobrowolny" powrót do rodzinnego kata w glorii i pochwałach ze strony zbitej w klikę powierzchownej, toksycznej rodziny (bo nie tylko oni się "cieszą", korzystają z tego również inni).

Ty Don Ciccio jesteś hektary przed moją kuzynką i setkami tysięcy innych ludzi, bo kumasz niewiarygodnie o co biega.

Co jeszcze? Masz w sobie ogromną chęć ZEMSTY na rodzicach. Problem z tym, że jeśli będzie się ona nadal utrzymywać - mimo uzyskania totalnej od nich niezależności i pola do rozwoju - to znaczyć będzie, że jesteś od nich uzależniony emocjonalnie. Te subtelności są ważne.
Postaraj się też zwracać uwagę na to, czy wszelkie Twoje sukcesy nie będą próbami udowodnienia im, że jesteś lepszy, że masz ich gdzieś, np. w tyle. Żyjesz świadomy emocjonalnie: dla siebie i dla swoich najbliższych (ew. partnerka, ew. dzieci).

Masz rację, Kangurzy stosunek do kobiet jest przedmiotowy, rynsztokowy i ohydny. Lecz Torbacz się wyżywa, więc niech pluje i charczy. Internet jest pojemny, co nie Kangur?

AAaaa... i jeszcze Twój lęk o pracę. Mam to samo, tym bardziej że wskoczyłem na kierowniczy stołek, a ponadto grozi mi kredyt. Mimo, że coś tam przerobiłem w tej swojej psyche, często odczuwam wrażenie "inwigilacji" przez otoczenie, zwłaszcza że jestem cokolwiek niewygodną osobą (staram się pracować uczciwie, a to wystarczy, by narobić sobie od groma wrogów, wystarczy też nie lizać i nie rozdawać komplementów - za to też płacisz).
Jesteś wykształcony i inteligentny, może spróbuj w odpowiednim czasie swej własnej działalności, gdzie żaden sfrustrowany debil nie będzie Ci sapał i cmokał nad głową.

W każdym razie, przystopuj sobie, by znaleźć czas na zastanowienie się. Też jeszcze nie tak dawno byłem chory na prefekcjonizm - w rezultacie zaczynałem wiele czynności, żadnej nie skończyłem. Metoda małych kroczków, zawsze i wszędzie dobrze się sprawdza.
Różowe okulary nie sprawdzają się nigdy, no chyba że - jak napisał Zenon - lepiej nie wiedzieć, że się jest nieszczęśliwym

Tomek

[rakash]

[M i T]

[Kangur]

[DonCicio]

[DonCicio]

[xvk]

[Kangur]

[DonCicio]

[DonCicio]

[zeto555]

A po co zmieniac rodzicow? Czy nie lepiej zaczac wlasne zycie niz tkwic jedna noga w tym co bylo? Moze czas przestac myslec o tym co Cie spotkalo zlego , a zaczac myslec o tych fajnych chwilach, ktore mozesz sobie sam stworzyc. Zycie przeszloscia nie prowadzi do niczego dobrego. Zacznij zyc po swojemu i nie ogladaj sie na to co bylo . Nie chcesz byc wolnym , chcesz zemsty czy co? po co Ci to potrzebne. Z zemsta jest przewaznie tak, ze jak juz ja osiagniesz to braknie Ci czasu na wlasne, lepsze zycie. I nie sluchaj "autorytetow" pokroju pana MIT, bo widac, ze on mial wielkie problemy w dziecinstwie a teraz wciaga w to innych. Stary, zacznij zyc po swojemu nie ogladajac sie na to co bylo, a rodzicom mozesz kiedys pomoc w zyciu, nawet myslac, ze zrobili Ci kiedys krzywde. Zobaczysz jaka to ulga.

[Kangur]

[zeto555]

Po co zmieniac siebie? czy nie lepiej uwolnic sie od zlego otoczenia i zaczac zyc inaczej?

[M i T]

Don Cicio (to z "Godfather" ten nick?)

Do teraz termin "toksyczny rodzic" zdążył już narobić trochę zamieszania. Nawet się upowszechnił i strywializował. Traktowany jest również jak szkodliwy wymysł, podczas gdy znakomicie określa charakterystykę poczynań nieadekwatnych rodziców.
Susan Forward napisała najbardziej chyba niewygodną książkę psychologiczną, jaką sobie można wyobrazić. Chodzi o sławną już i wielokrotnie tu przywoływaną "Toxic Parents".
Jak masz ochotę, zmierz się z nią. Ta pozycja ma szansę wkrótce utonąć w morzu zapomnienia lub być zalaną siekającymi umysł poradnikami "know how".
Zawiera także praktyczne wskazówki i co bardzo ważne - skupia się też na przemocy psychicznej, czego nie ma odpowiednio wypunktowanego np. u Alice Miller, bo ta ustawia nadrzędnie przemoc fizyczną i jej niewątpliwe konsekwencje.
Kobiety te nawzajem świetnie się uzupełniają.

Poza tym:
- szybko zdałeś sobie sprawę z bezowocności prób zmiany rodziców. Mi to zajęło grubo ponad 10 lat. Łapałem się też okazjonalnie na pojedyńczych przypadkach wcinania się w psychę myśli, że "może kiedyś.. coś ich tknie". Aż do daty 18.07.2009. Dokładnie od tego momentu, resztki jakichkolwiek nawinych nadziei dematerializowało się absolutnie. Unicestwieniu uległo też kilka innych wątpliwości.

- jak dotrzesz do swoich uczuć, a na pewno Ci się uda - wiem to po sobie i po Marishce, ruszysz swoją drogą nie oglądając się zanadto do tyłu. Przynajmniej nie na tyle, by przeszłość stanowiła barierę dla rozwoju.

- jeśli obawiasz się, że Twoja prawda, Twoje przeżycia spowodują u rodziców jakieś niepożądane skutki, że zrujnują ich zdrowie - znaczy to, że wciąż jest ISTOTNY PROBLEM. To efekt szantażu emocjonalnego i resztek ochrony rodziciela z czasów dzieciństwa - niezależnie od tego, jak krzywdzili. U Susan Forward jest o tym bardzo merytorycznie.

Na koniec.
Uwierz mi, wolałbym trzymać się z rodziną, być związany międzypokoleniową więzią, kooperować z nimi, pomagać im i uczyć się od nich, samemu też coś wnosząc - ale musiałby być to ZDROWY, KONSTRUKTYWNY układ. Musi być wzajemny szacunek, wzajemna empatia, wzajemna chęć, umiejętność szczerego przyznania się do błędów. Tkwić w syfie w imię tradycji, presji społeczeństwa, nawoływania do szacunku dla starszych, 4 przykazania, nieuleczonych ran mentalnych - to ratalne samobójstwo. To grozi jednym: życiem manekina, niewolnika własnych idealizacji i wypartych uczuć.

Niektórzy potrafią góry przenosić w imię próby udowodnienia rodzicom, że jednak coś znaczą, a oni pozostają głusi na to - mało tego, dla nich to nie zasługa: sukces dziecka. To stwarza zagrożenie. Takich ludzi się omija, unika i całkowicie dyskwalifikuje ze swego życia, które jest tylko jedno. Jeśli wszelkie próby konstruktywnego rozwiązania konfliktu, ne przynoszą rezultatów, to jest tylko jedno wyjście: podążyć własną drogą i skupić się na tych ludziach, którzy stanowią faktyczną wartość, nie na osobach wysysających z nas całe życie.

Tomek

[zeto555]

Dokladnie to samo napisalem i to bez wymądrzania sie i komplikowania tego co proste. MIT , jestes mistrzem w gmatwaniu tego co proste. Prosta wypowiedz czasem wiecej moze zrobic dobrego.

[Waldek B]

Myślę, że zarówno powiedzenia "w zdrowej duszy, zdrowe ciało", jak i "w zdrowym ciele zdrowy duch" są jednocześnie prawdziwe. Można zacząć z dowolnej strony. Duch kształtuje materię, a materia ducha. Np ogarniesz się na początku od strony psyche, to i pokarm zaczniesz lepiej przyswajać, lepiej zarządzać hormonami, a może nawet wybierać zdrowsze jedzenie, nie zapychać stresu słodyczami. I odwrotnie - zaczniesz wpierw lepiej jeść, to głowa będzie lepiej pracować, mniej ci będzie przeszkadzać u innych.

Ja się wyleczyłem z nerwicy natręctw bez żadnej psychologii czy leków, samą tylko dietą niskowęglowodanową i solaryzacją. Dość szybko, bo w kilka miesięcy.

Natomiast z czasem po euforii doszedłem do "ściany". Przyszły momenty stagnacji, dieta już od jakiegoś czasu niczego nie poprawiała, nie usprawniała ani myślenia, ani etyki życiowej. Wydaje mi się, że Weston i Kwaśniewski choć mądrze pisali, nieco smalcowników i kamczadali pokolorowali. Gdy sobie to uświadomiłem, dopiero zaczęło się szukanie w psychologii i ciężka praca nad własnym charakterem.

ps. Basenu bym nie odrzucał. Dieta to dobry start, nie cel sam w sobie. Ruchu się zachce na niej, nie bój się.

[xvk]

[grizzly]

[grizzly]

[grizzly]

[grizzly]

[DonCicio]

[grizzly]

[DonCicio]

[grizzly]

[grizzly]

[grizzly]

[DonCicio]

[grizzly]

[Molka]

DonCicio!
Jestes niezalezny finansowo, nie mieszkasz z rodzicami , czy Ty zdajesz sobie sprawe w jak komfortowej jestes sytuacji? Masz wrecz rewelacyjna okazje ku temu by odciac sie od przeszlosci i zajac sie swoim zyciem, takie permanentne analizowanie przeszlosci nie pozwala isc do przodu, spojrzec w przyszlosc optymistycznie.

[DonCicio]

[grizzly]

[grizzly]

[grizzly]

[grizzly]

[Molka]

[M i T]

[grizzly]

[M i T]

[Molka]

Marishka!
Wiedzialam ze ustosunkujesz sie do tej mojej wypowiedzi, na pewno masz racje ale do cholery DonCicio wiele sobie uswiadomil iz dalej tkwi w miejscu... to dla mnie jest jakas paranoja! Ale popatrz, nie zaprzeczysz iz Ty i Tomasz odnalezliscie sens zycia poprzez wlasna milosc, uczucia, wowczas bylo i jest duzo łatwiej, dlatego mi chodzilo miedzy innymi o to by Don Cicio choc na chwile przestal myslec o tej parszywej przeszlosci a skupil sie na znalezieniu kogos kto nada sens jego zyciu, przeciez bez motywacji niczego nie osiagnie, bedzie dreptal w miejscu w nieskonczonosc, a milosc, wsparcie drugiej osoby z pewnoscia moze ten caly proces w kierunku pozytywnym przyspieszyc i w koncu zakonczyc ten koszmar.... sam sobie nie poradzi....

[Molka]

[DonCicio]

[grizzly]

[Molka]

[DonCicio]

[Molka]

[grizzly]

[DonCicio]

[grizzly]

[Molka]

[grizzly]

[Molka]

[M i T]

[grizzly]

[Molka]

[Molka]

[grizzly]

[rakash]

[DonCicio]

[rakash]

[DonCicio]

[grizzly]

[grizzly]

[Molka]

[grizzly]

[DonCicio]

[grizzly]

[grizzly]

[Molka]

DonCicio uwazam, iz zrobiles dobry krok wchodzac tutaj na forum, pobedziesz dluzej, poznasz wszystkich blizej, dojdziesz do wniosku ze Ci z pozoru zlosliwi wcale nimi nie sa, mysle ze samotnosc o ktorej pisales bedzie mniej odczuwalna,
wierze w to , iz dasz rade i wyjdziesz na prosta....

[Neska]

Bardzo ciekawy watek. Musze troszke nadrobic.

Donno prosze, jestesmy troche podobni w doswiadczeniach, lecz ja potrafie wzbudzic w sobie zal za te wszystkie krzywdy na zawolanie, jak sobie cos przypomne potarfie sie zryczec, choc ostatnio juz tego nie robie. NIezly jestes z tymi 2,5latami, mi to zajelo 15
Napisze cos wiecej jak poczytam, tak na pierwszy rzut oka od razu mi sie przypomina historia silnej depresji i samobojstaw Tomka Beksinskiego, zobacz jak mozna sie totalnie wyalienowac z zycia http://www.youtube.com/watch?v=sPGUTZW1w2w

Pracujesz na uczelni, hm, to chore miejsce bardziej zgnilego miejsca to juz chyba nie ma. Rzadza chamy i wypyszczone pustaki, uczciwi niestety zostaja wyautowani.

[M i T]

Jaśnie Pani, przyjaciel Tomka był świadkiem na naszym ślubie. Teraz tak sobie myślę, że gdyby choć na przekór , Tomek jeszcze pożył kilka lat, byłaby szansa na poznanie go osobiście. Wielka szkoda. Gdy się z Radia Kraków dowiedziałem, że nie żyje, a potem że przyczyną śmierci było samobójstwo, zdębiałem. W każdym razie zabrakło jednego z najlepszych pasjonatów filmu, muzyki i niezrównanego tłumacza z angielskiego. Odszedł w przedziwnym, bardzo symbolicznym momencie. Deklarował, że nie wejdzie w kolejny wiek i słowa dotrzymał. A ponoć kilka dni przed śmiercią, prosił ojca, by ten zamówił mu jakieś płyty przez net. Wszystko wyglądało niby normalnie.

Zniknęła cała rodzina. Matka nie żyje, potem Tomek, na końcu zamordowano ojca. Bardzo smutna historia.

Tomek

[DonCicio]

[Kangur]

[DonCicio]

[DonCicio]

[DonCicio]

[tajden]

Jest jeszcze druga strona medalu: co sądzić o kobiecie, która ulega właśnie tym tanim technikom, której imponuje np. drogie auto. Co sądzić o kobiecie, która po pierwszym spotkaniu zaprasza do siebie na weekend.[/quote]
To znak nowych czasów, nienormalnych ale nowych.
Kobieta chce dorównać mężczyznom w bardzo wielu sferach życia: karierze, stanowisku, biznes-women, nawet tak prozaicznej czynności (ohyda!) jak palenie papierosów na ulicy.
A więc uważa, że podrywanie mężczyzny, zapraszanie od razu do siebie jest równoznaczne z tym jakby to robił mężczyzna.
A to rozumowanie jest bardzo chore. Bo widzę zanik tej prawdziwej kobiecości, nawet jak jest piękna i zgrabna. Alienacja kobiety na jej własne życzenie. Tak ja to widzę.
Z nowoczesnością nie ma to nic wspólnego.
Ale mam wielką przyjemność spotykać czasem kobiety ( w różnym wieku), nawet bardzo młode, które nie zatraciły swojej kobiecości, są subtelne i nazywają się prawdziwymi kobietami.

[DonCicio]

[xvk]

[tajden]

[grizzly]

[grizzly]

[tajden]

[DonCicio]

[xvk]

[Molka]

DonCicio a jak samopoczucie dzisiaj?

[DonCicio]

[Neska]

Tomek mna tez wstrasnela smierc Tomka. W sumie w tym filmie doglebnie doprecyzowal co nadaje zyciu sens - MILOSC. Fajnie ze znacie jego przyaciela, zawsze bylam ciekawa jego relacji z rodzicami, ojcem, zwlaszcza gdy byl maly, jaki wplyw na niego mialo malarstwo taty, jego niecodzienne doswiadczenia, pamietam takie zdjecie z gazety pochodzace chyba z albumu rodzinnego - maly Tomek w wielkiej klatce dla ptakow, ojciec na zewnatrz.

Don z dedykacja dla Ciebie http://www.youtube.com/wa...feature=related

Co do Twojego psychiatry to jest podobny do moich wujkow tez psychiatrow, bardzo ciekawi ludzi, pasjonujacy wrecz, to wlasnie oni zainteresowali mnie wieloma sprawami,literatura, muzyka, wprowadzili w prawdziwy swiat, pokazali, ze jest inaczej, oni i jedna ciotka, to oni pierwsi powiedzieli na glos, ze moi starzy sa nienormalni, czesto mnie bronili. Niestety, sami byli ostro pokiereszowani, zawsze mi sie wydawali az 'brudni' od swoich problemow - pili, brali i nie tylko, kazdy mial pogmatwane zycie, totalny chaos. Dopiero pozniej zobaczylam, ze tez mna nieraz manipulowali dla wlasnych korzysci. Zreszta nie wazne, na pewno zrobili dla mnie wiele dobrego, ale tez skutecznie odstarszyli ludzi swojej profesji.

[DonCicio]

[Molka]

[Neska]

Molka kto chce sie na uczelni urzadzic musi byc bezwzgledny. Ja bym wolala zalozyc budke z rajstopami niz tam zostac zawsze jak tam szlam do pracy afirmowalam sie ta piosenka http://www.youtube.com/watch?v=WRD_ziNmcnQ na uczelni ludzie sa juz nie dwu- a pieciolicowi, niestety. Praca tam to dla normalnego szybka droga ku wypaleniu

[_flo]

Cicio, o czym Ty mowisz - "nikt go nie znal"???

[DonCicio]

[Neska]

[DonCicio]

[Neska]

no, nie wiem. Wydaje mi sie, ze generalizujesz. NIe wydawalbym takich pewnych siebie sadow, ze dom rodzinny jest w stanie dobrze zaimpregnowac przed depresja czy inna choroba. Sa jeszcze inne czynniki.

A wypowiedz Kasi R akurat wydaje mi sie szczera. I tez nie mozna ocenic ich przyjazni po kilkuminutowym filmie.

[DonCicio]

[M i T]

Don Cicio, obrazy starego Beksińskiego mogły nie mieć znaczenia. Ja sam uwielbiam horrory, malarstwo Gigera i wszelakie okropieństwa - o ile to fikcja lub sztuka
Są inne argumenty przemawiające za konfliktem na linii Beksa-ojciec. Od dziecka się przeciwko niemu buntował, chciał być zauważony. Pierwsze próby samobójcze - liceum.
Ojciec zmasakrował w filmie twierdzeniem "on nie kochał życia". A może przeprojektował swoje na syna? Może Tomek nie potrafił go (życia) pokochać, bo: a) b) c) itd.

Czy cierpiał na depesję? Jasne, że tak.
Ciągle miał jakieś roszczenia wobec ojca - a to, że ten już całkiem odłożył pędzel na rzecz znienawidzonych przez niego kompów, że czasem myli głowę ojca z monitorem.
Myślę, że senior nie dał mu czasu (tak mi się wydaje), należytej uwagi i wielu innych rzeczy, a wiedział, że syna ma supermegawrażliwego.
Nie wiem, jak z matką. Wydawała się być niesamowicie serdeczna, tyle że mogły to być pozory. Rodzina Beksińskich to jak Usherowie u Poe - tak myślę od dłuższego czasu. Oni byli jakby skazani. W tym temacie EOT, bo za dużo z mojej strony spekulacji, a i tak niewiele to zmieni - całą rodzinę trafił szlag.

Tomek

[Neska]

Don:-) wlasnie.

Daj innym byc soba, daj im sie pokazac, nie denerwuj sie, gdy sa inni niz Ty chcesz.

[DonCicio]

racja racja

[_flo]

Generalnie nie ma nigdy tak, ze "nikt go nie znal". Nikt mu nie mogl pomoc, to owszem.
I moja hipoteza jest podobna jak Tomka, ze TB popelnil ostateczna probe zwrocenia na siebie uwagi, oczywiscie zapewne nieuswiadomiona. (Moge i na pewno sie myle.) Zaskakujaco wiele osob pada ofiara tej kompulsji.

[DonCicio]

[Waldek B]

Przesłuchałem w ubiegłym roku dziesiątki godzin rozmów Beksów z Dmochowskim. Co zwróciło wtedy moją uwagę, to niesamowita elokwencja, oczytanie, błyskotliwe poczucie humoru, bezwstydna otwartość tego malarza. Spodziewałem się wszystkiego, ale nie tego.

Druga sprawa. Naprawdę autodestrukcyjne odżywianie. Diety tak oderwanej od natury próżno szukać gdziekolwiek. Może dzieci autystyczne i ich jagodzianki na śniadanie, obiad i kolację są porównywalne. Ja wiem, że redukcjonizm jest be, ale tego pominąć się po prostu nie da. Zapijanie słodzonego mleka z tubki coca colą. Mięso tylko konserwowane, słodzone soki i kilo ptasiego mleczka na deser. Jest nawet film przedstawiający Zdzisława podczas spożywania posiłku. Siada przy stole i pstryk! załącza mu się totalna nieświadomość. Jak w transie w ok minutę czasu zjada wielką michę ryżu z gulaszem, zapijając każdy kęs dwoma puszkami piwa.

Oczywiście można dyskutować, w jakim stopniu problemy z psyche i etyką życiową wpływały na michę, a w jakim stopniu micha na duszę. Od pewnego momentu było to już chyba błędne koło.

Relacje ojcowsko-synowskie. Młody i stary Beks gadali ze sobą jak kumple. Nie czuło się tego, że jeden jest ojcem drugiego. Pamiętam jeszcze, że Zdzisław powiedział w jakimś wywiadzie, że syna spłodził po to, by mieć z kim fajnie pogadać gdy on dorośnie. Natomiast brzydził się niemowlętami i dziećmi do lat 12. Stąd wnioskuje, że wychowanie małego Tomka pozostawił całkowicie żonie.

Jeszcze utkwił mi taki komentarz Zdzisława na temat syna, iż ten chciałby żyć w świecie gdzie wszyscy ludzie byli by zabawkami poruszającymi się niczym w filmie pod jego dyktando. A tu wielkie rozczarowanie, bo nie ma tak dobrze, mało tego niektóre zabawki są silniejsze od reżysera.

[grizzly]

[grizzly]

[Kangur]

[grizzly]

[Maad]

masz na myśli wariatów w Korei i Iranie, czy naszego nieprzewidywalnego przyjaciela od "wszyscy jesteśmy Polakami"?

[Kangur]

Cytat:

женщины, состоящие в браке более десяти лет, страдают психическими депрессиями в 4 раза чаще, чем женщины незамужние. При этом, женатые мужчины, наоборот, страдают от депрессий в 4 раза реже, чем холостяки.

Mezatki po dziesieciu latach cierpia na depresje 4 razy czesciej niz kobiety samotne.
Mezczyzni z kolei, odwrotnie, single choruja 4 razy czesciej na depreche niz zonaci.

Misiu, jaki stad wyciagniesz wniosek? Ja to rozumuje tak, ze kobiety maja sie rozwodzic aby uszczesliwic samotnych mezczyzn.

[M i T]

TVN 24 do usług. Arcik, w którym naukowcy dowodzą, że czekolada może być bezpośrednią przyczyną depresji. (żegna zakutanych w kaftany bezpieczeństwa naukowców z Kalifornii)

Cytat:

Ludzie, którzy częściej jedzą czekoladę, mogą być bardziej podatni na depresję. - Czekolada może być bezpośrednią przyczyną depresji - informują naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego. Wiele osób uważa, że czekolada poprawia ich nastrój. Jednak brak na to dowodów. Lekarze Uniwersytetu Kalifornijskiego przeprowadzili badania, aby sprawdzić, jak jest naprawdę.

Całość tu:

http://www.tvn24.pl/-1,16...,wiadomosc.html

A ja myślę, że przebywanie w jednym pokoju z do połowy tylko napełnionym akwarium, powodować może ataki niepohamowanej wściekłości.

Tomek

[rakash]

[Bystry_Romek]

[rakash]

To jest oczywiste, kasa sama w sobie jest tylko kasą. Za dużą kasę można stracić zycie. A co dopiero mówić o depresji.Bystry Romek, radzę zainteresować się tematem nerwic i schizofrenii, to co ty nazywasz depresją jest niczym innym jak właśnie procesami które prowadzą w efekcie do poważnych problemów. Wiadomo że tego co było nie da się zmienić, rzecz w tym żeby żyć tak aby te obciążenia nie zaburzały świadomości, naszego Ja.

[grizzly]

[grizzly]

[Bystry_Romek]

[grizzly]

[Bystry_Romek]

[rakash]

[Kangur]

[EAnna]

[Bystry_Romek]

EAnna,
mądrze napisałaś, a Twoja wypowiedź rodzi następne pytania. Pomaganie chorym osobom w Kongu - tak, ale czy to nie będzie podobna próba wypełnienia pustki we mnie? Podobnie jak z pieniędzmi: zawsze dążyłem, że jak będę miał o tysiąc zarobku miesięcznie więcej, to wtedy będę szczęśliwszy. Dawniej był okres, że klepałem biedę. Potem było lepiej, ale moja depresja (lęk) zawsze były przy mnie.
10-8 lat temu byłem zaangazowany w ruch, ktory prowadzili klerycy (nie, nie była to oaza... to malopolskie wydawnictwo prokatolickie). Ale poznajac go od srodka musialem nie tylko pozostawic to srodowisko, ale rowniez odejsc z Kosciola. Nie chce mieszac w depresje zakonnic, ksiezy, ani nikogo z ruchów religijnych.

[Joannaż]

[rakash]

[EAnna]

[Paweł-poprostu]

Romku jesteś za bystry na depresje.
Nie rozumiem twojego podejścia do świata, dla jednego tragedią jest złamać paznokieć dla drugiego zabić lunatykując najbliższą rodzinę, tylko od ciebie zależy co jest dla ciebie tragedią, nie ma co się rozczulać nad sobą Life is brutal ale i jakie piękne . Przestań pedałować i weź się za siebie, znajdź cel. Nie bądź miękkim palcem robiony, Jan ma racje:

[Bystry_Romek]

[Paweł-poprostu]

[sylwiazłodzi]

[_flo]

kurna
sorry, ale nie moge tego czytac... znaczy - re "depresja"
ostatnio przegladalam bardzo dobry artykul na ten temat pana Witolda, polecam lekture
imo, depresja ma w 90% przyczyne organiczna, i dieta mozna to dosc dobrze kontrolowac
porady, ktore tutaj sie pojawialy, typu "wez sie w garsc, zajmij sie czyms" sa kompletnie bezuzyteczne, mniej wiecej tak zasadne jak polecanie osobie po amputacji nog, zeby "wziela sie w garsc, i po prostu przeszla sie na spacer" - a jak nie, to znaczy, ze on po prostu nie chce

[M i T]

Dla zainteresowanych, na temat depresji jest osobny, długi i ciekawy wątek:

http://www.dobradieta.pl/...t=16222&start=0

Marishka

[Paweł-poprostu]

[grizzly]

[grizzly]

[grizzly]

[grizzly]

[sylwiazłodzi]

To na chwilę zejdę z tematu:

Grizly, możesz kwestionować ile chcesz, masz szczęście, że takie czasy już minęły, podobnie jak Kangur, choćby i nasz forumowy.


Łapy i stek z niedźwiedzia były przez całe wieki przysmakiem w
Chinach, Rosji i na Litwie. Dzisiaj mięso to spożywa się niezwykle
rzadko, niekiedy jeszcze na Alasce. Ta więc tylko gwoli ciekawości
zapoznamy się ze sposobem przygotowania potrawy z niedźwiedzia przez
chińskich mistrzów kuchni z prowincji Szantung i Hunan. A więc łapy
zwierzęcia oblepiano gliną, a następnie pieczono tak długo, aż glina
stwardniała i popękała. Po wystudzeniu zdejmowano glinę ze skórą i
sierścią. Tak upieczone mięso trzeba było ugotować do miękkości,
często zmieniając wodę. Po odcedzeniu zalewano je czystą zimną wodą,
dodawano pierś kurczaka i szynkę pokrajaną w paseczki, doprawiano
przyprawami, białym wytrawnym winem i - po krótkim duszeniu - potrawa
była gotowa. Natomiast wędzona szynka z niedźwiedzia przypomina
podobno w smaku szynkę westfalską, którą, jak wiadomo można spożywać
na surowo.


http://bocznica.org/texty/rafal.txt

o innych smakołykach na tej stronie poczytajcie sami

[M i T]

Twierdzenie, jakoby depresja ma swe 90% źródło w nieodpowiedniej zawartości talerza, ma dokładnie taką samą wartość merytoryczną jak twierdzenie, że seks oralny powoduje nowotwory.

Tomek

[grizzly]

[_flo]

[Paweł-poprostu]

[Paweł-poprostu]

[rakash]

_flo, nie ma takiego podziału na 90%. Jeżeli jest podział to nie tego typu.

Jest depresja i depresja. Jak mowa jest o depresji w kontekście obniżonego nastroju, spowodowanego przejściowymi trudnościami i brakiem hartu lub jakimiś przejściowymi zaburzeniami fizjologicznymi to nic specjalnego nad czym należałoby się rozwodzić.

Słuchałem ostatnio audycji prowadzonej przez słynną Grażynę Dobroń, było (chyba jak zawsze) o depresji. Zadzwoniła inteligentna pani która pochwaliła się że od niedawna wie na czym polegają jej depresje., otóż brakuje jej receptorów serotoninowych! GD zagaiła że ważna jest witamina D (wiadomo D jak depresja) i zapytała kiedy słuchaczka ma te depresje. Odpowiedź brzmiała że w zimę, a w zasadzie przy końcu zimy. No ale teraz jest już dobrze przecież bo wiadomo że depresję mają ci którym brakuje receptorów i trzeba poprawiać naturę tabletkami.

[grizzly]

[EAnna]

[rakash]

[grizzly]

[grizzly]

[Paweł-poprostu]

[Bystry_Romek]

[Paweł-poprostu]

[rakash]

Paweł-porostu to co piszesz napawa optymizmem, jednak masz dopiero 16 lat, a z tej perspektywy życie wygląda trochę inaczej. W tym rzecz właśnie aby za bardzo nie szarżować w życiu, bo można przeszarżować. No ale jeżeli w tym wieku masz świadomość z czego wynikają podstawy życia, to można powiedzieć żeś ubezpieczony przezornie i dasz sobie radę. Lecz zawsze trzeba mieć rękę na pulsie. i przede wszystkim wiedzieć do czego się zmierza w życiu, bo sama siła, nauka, osiągnięcia nie wystarczą.
To się widzi przeważnie trochę później, w wieku lat nastu ma się dużo energii i wiary, potem nie jest tak różowo. Dlatego z wszelkimi Sekretami i podobnymi propagandówami ostrożnie.

[alejasienieznam]

http://www.youtube.com/watch?v=UF8uR6Z6KLc

"Stay hungry, stay foolish"

polecam w całości, może jest gdzieś wersja z napisami pl.

[Bystry_Romek]

[Paweł-poprostu]

[Bystry_Romek]

[grizzly]

[_flo]

[Kangur]

[_flo]

[rakash]

[_flo]

Dla scislosci, o-3 dobrze sie sprawdza u osob, ktore nie maja rownoleglych do depresji stanow lekowych (imo, to mowi wiele jesli chodzi o etiologie), rownie dobrze jak antydepresanty.
http://article.psychiatri...=14398263362258

[Paweł-poprostu]

Więc wcinać mózgi i pozostałe organy wewnętrzne . Można jeszcze dodać surowe długo dojrzewające kiełbasy, sery, miód, owoce i sosy warzywne (surowe oczywiście ) to nam wychodzi " śmaćne" i zdrowe LC.

[rakash]

[_flo]

si

[Bystry_Romek]

_flo,
Antydepresanty łagodzą skutki depresji. nie mają nic wspólnego z jej przyczynami.
Nie wiem, czy jest ktoś na forum, kto zjadł więcej niż ja kwasu omega 3, może Grizzli.
Mi w każdym razie depresji to nie złagodziło. Ogólnie odzywiam sie zdrowo

[_flo]

Nic nie pisalam o antydepresantach majacych leczyc przyczynowo depresje.
Do Twojego przypadku tez ani razu nie nawiazalam, to by bylo chyba mocno aroganckie, dyskusje prowadze obok.

[rakash]

[_flo]

[rakash]

Muszę się zgodzić. Chociaż w przypadku złości, gniewu to musi być już problem na poziomie nerwowym, a więc nerwica. Odżywianie jest istotne, ale sama depresja jest jakby skutkiem ubocznym. Systemic inflammation' jak to mundrze nazywasz to bardzo niedoceniany dzisiaj diobeł. Pytanie co robić aby zgasić. Ja bym się raczej kierował ku działaniu na układ nerwowy, powiedzmy PS albo lepiej dbanie o te nerwy poprzez odpowiednie ćwiczenia. Gadanie o depresji jest jałowe.

[Kangur]

[Bystry_Romek]

[_flo]

[_flo]

Poza tym zakladam, ze ryby to spozywaswz smazone / gotowane, a nie na surowo.
Po obrobce termicznej te kwasy tluszczowe sa nic nie warte, a wrecz zaczynaja byc trujace.

[rakash]

[Kangur]

[Bystry_Romek]

[Kangur]

[alejasienieznam]

http://www.google.pl/imag...l=&oq=&gs_rfai=

to są plomby amalgamatowe. Jeśli masz to priorytetowo się ich pozbądź, bo to niezły syf. Ale mój brat jest w podobnym wieku i nie nie zakładali mu już amalgamatowych, mi tym bardziej.

[Bystry_Romek]

Kangur, Ok już rozumiem.
Miałem taka jedną na 6tce, ale 2 lata temu wymieniłem na plombę nową, robioną w ponoć najnowszym trendzie (w sumie to nie widać, że ona jest). I mam jeszcze 3 inne zeby robione tym sytemem (2 lata temu). Ale jak to sie nazywa to nie wiem, muszę zapytac w klinice.
A implanty są "zdrowe"? miałem wypadek i muszę wstawić niebawem 2 zęby.

[Paweł-poprostu]

Niestety nie będę mógł już często odpisywać na tym forum. Zostałem pozbawiony komputera i wyrzucony z domu nie pierwszy i nie ostatni raz. Chłopak mojej siostry zablokował mi dostęp do internety i zablokował wszelkie prawa administratorskie także nie mogę nic zrobić. Na dodatek się z nim pobiłem, a raczej to on znienacka mnie zaatakował od tyłu uderzając kilkakrotnie w potylice wywiązała się szarpanina. Wywróciłem go niestety na własną nogę koleś waży ok. 110kg przy czym ja niecałe 60kg, dotkliwie zmiażdżył mi nogę lecz wstałem i go uderzyłem w twarz. Miał wiele szczęścia że tylko go obtarło i dał rade uciec do łazienki . Moja siostra zadzwoniła do rodziców mówiąc że się rzuciłem na jej chłopaka i go pobiłem. Rodzice przyszli ze sklepu jak zwykle nie licząc się z moim zdaniem wyrzucili mnie z domu. Teraz piszę od kolegi, jestem załamany lecz się nie poddam stawiłem sobie nowe cele, a moja motywacja jest nie do opisania. Zwyciężę lub polegnę, ale na pewno się nie poddam. .

[EAnna]

[Kangur]

[rakash]

gadanie o dyplomacji. Chłopak jest nie głupi, a oni go rzeczywiście lekceważą. Na to wygląda. Jedyne co to mógłby przyjść do nich i prosić o łąskę. A to żadna inteligencja emocjonalna nie jest. Tutaj nie jest brak inteligencji z jego strony tylko ze strony rodziców niestety.

[iliq]

[Paweł-poprostu]

[zeto555]

[Paweł-poprostu]

[zeto555]

[grizzly]

[grizzly]

[iliq]

[Amasimar]

[iliq]

Cytat:

U nas panuje drakońskie prawo, więc radzę uważać. To u nas diabeł mówi dobranoc...

Ależ wszędzie panuje jedno i to samo prawo, to że ludzie nie chcą żeby "prawo dżungli" rządziło nie zmienia faktu że jest to prawo które zawsze będzie funkcjonować.

[Adam319]

[iliq]

Adamie też sobie cenię Sun Tzu Nie tyle chodzi mi o depresję co o to że jak idzie na mnie grupa dresów nocą to nie ma czegoś takiego jak prawo polskie etc. Albo uznają że nie warto atakować albo że warto, wszędzie są te same zasady chociaż publicznie się o nich nie mówi.

[rakash]

[Amasimar]

Cytat:

Ależ wszędzie panuje jedno i to samo prawo, to że ludzie nie chcą żeby "prawo dżungli" rządziło nie zmienia faktu że jest to prawo które zawsze będzie funkcjonować.

Typowy tok myślenia ludzi z wielkiego miasta, nie chodzi mi o prawo krajowe.
Nie rozumiecie jak to jest być dzieckiem stepu gdy widok wilka, sarny lub dzika w odległości 10 metrów nie jest niczym nadzwyczajnym a do domu wraca się jedynie co kilka dni żeby mieć jeszcze jakąś styczność ze światem póki życiówki się nie dopełni...
Mogę się założyć, że wystarczyłoby tą waszą grupkę dresów wpuścić na 3 dni do lasu i albo umarli by ze strachu albo z głodu albo zagryzieni przez wilka który tak naprawde może zostać najlepszym przyjacielem.

[rakash]

Wczoraj właśnie widziałem sarnę, a właściwie jelonka z jednego metra, i to przez dłuższy czas. Całkiem w mieście. No właściwie to kilka minut drogi na nogach od centrum średniego miasta w Polsce. A dziki to w ogóle żaden wyjątek w mieście.

Poza tym co do życia w lesie i rozumienia świata muszę się zgodzić. Gadki o "dżungli' są typowe dla ludzi nie mających dość intelektu aby objąć dysonans jaki jest dziełem 'cywilizacji'. Po to aby nie zginąć pod ciężarem dysonansu i nie paść rażonym jak ta małpa (ich bliski kuzyn - tylko 2% róznicy!).

[Amasimar]

[rakash]

Na to akurat mamy wpływ.

Ciekawe że ci wyznawcy najczęściej są zagorzałymi zwolennikami różnych mdłych artystów, którzy popluwają swoje rzewne poronione jak cała ta ideologia kawałki.

Biedne misie. Słyszę jak w duszy kwilą że "life is brutal". Ile razy to 'słyszałem'.

[Amasimar]

Według nich stoimy na antypodach a sami plotą androny.

[rakash]

[Amasimar]

Arrrr! Long life the forest!

[rakash]

Long live the fighters!

Cywilizacja = depresja.

[Witold Jarmolowicz]

Ja też kiedyś widziałem sarenki i koziołka. Skubany nastawił poroże, żebym mu panienek nie przejechał. Nie przejechałem, bo lakiernik drogi jest.

A tak w ogóle, dlaczego cywilizacja jest równoważna z depresją?
JW

[Maad]

Bo wynaleziono zegarek
dopóki porę dnia wyznaczało słonko na niebie, to żyło się spokojnie i leniwie

[Bystry_Romek]

Odnośnie depresji. Wiecie może jaki mechanizm stoi za tym, że człowiek nie jest w stanie się cieszyć z pozytywnych wydarzeń? Np. coś mu się uda, na co czekał długo. Odniesie jakiś swój osobisty sukces. Czemu osoby chore na depresję nie są w stanie cieszyć się życiem? Czemu nic je nie cieszy (nie zawsze, ale często).
To właśnie ten element niezrozumiały przez zdrowych ludzi. Co stoi za tym (jakie zdarzenia z dzieciństwa), że trudno cieszyć się życiem (w sytuacji obiektywnie bez problemowej)?

[rakash]

Mechanizm poczucia bezsensu.

[RAW0+]

[Neska]

Romek swiadomosc, ze kiedys umrzemy.

To see the world in grain of sand,

and the sky in beautiful flower.

To close infinity in the palm of your hand,

and eternity in hour.





Gdyby drzwi percepcji zostały oczyszczone, wszystko wydawałoby się nam takie jakie jest - nieskończone.

Miłość nie pragnie, aby jej dogadzano, ani nie stara się wcale o własną wygodę; lecz troszczy się o dobro innych i buduje Niebo pośród piekielnej rozpaczy [ - to zrozumialam z chwila, gdy przyszly na swiat moje dzieci.]

William Blake

[rakash]

Tak tak zrozumiałaś. Raczej jesteś na haju. A to co zacytowałaś właśnie o tym mówi. W 68 był nawet cały ruch który się starał utrymywać na haju non stop. Widać po ich poczynaniach dzisiaj kiedy doszli do władzy jak to kochają i nie dbają o własne wygody.

I nie zawężaj tego do swoich dzieci, bo ci którzy mają władzę też swoim dzieciom od pyska nie odejmą.

[rakash]

[M i T]

Znakomicie! Kolejna brzemienna merytorycznie "Dobronocka". Zaproszony gość - były pracownik korporacji cierpiący na depresję i szereg chorób (wrzód dwunastnicy, zapalenie płuc, wrzód żołądka), których podłoże zostało przez cierpiącego na nie pacjenta zidentyfikowane jako psychosomatyczne. Facet nie potrafił czuć (blokada emocjonalna poza dojmujących smutkiem). Pozbył się depresji i wymienionych chorób poprzez pracę nad przeszłością, nazywaniem uczuć i ich "przywołaniem." Leki potraktował jedynie jako "grę wstępną" mającą na celu postawić go na nogi, żeby w ogóle dało się ruszyć z miejsca.
W wieeeelkim skrócie tak to wyglądało.
Czatujcie na podcast, bo warto. Kolejny materiał dowodowy, że uczuć nie wrzuca się do kubła na niewygodne śmieciory

Tomek

[rakash]

[M i T]

Audycja już jest do odsłuchania pod adresem:

http://www.polskieradio.p...epresje-w-pasje

Bardzo lubię takie historię osób, którym się udało i którzy potrafią o tym mówić konkretnie (nawet jeśli bardzo prostym językiem), bez dobrystycznego bełkotu. Polecam, bo dla odmiany jest okazja posłuchac "zwykłego" człowieka, a nie psychologa.

Marishka

[M i T]

Depresja tym razem poporodowa i jej skutki:

http://wiadomosci.onet.pl...-wiadomosc.html

Cytat:

Zabiłam swoje dziecko 14/12/2010, 09:32 Maciej Stańczyk Ona płakała, marudziła, a ja chciałam tylko odpocząć. Przystawiłam więc poduszkę do jej twarzy i przycisnęłam. Na chwilę, dosłownie na kilka sekund. Madzia ucichła. Potem okazało się, że nie oddycha – mówiła przed sądem Agnieszka, która udusiła swoją czteromiesięczną córeczkę. Do zbrodni kobieta przyznała się po jedenastu latach. Prolog i epilog Prolog tej sprawy ma miejsce w kwietniu 1999 roku. Lekarze z pogotowia w Bartoszycach dostają wezwanie do mieszkania, w którym umiera czteromiesięczna dziewczynka. Dziecko nie oddycha, nie ma wyczuwalnego tętna, ma za to rozszerzone źrenice. Reanimacja nie przynosi rezultatu. Lekarze stwierdzają zgon dziecka. Matka wtedy płacze. Nie może uwierzyć w to, co się stało. - Trzy miesiące temu Madzia przeszła zapalenie płuc, dzisiaj rano też ciężko oddychała, ale potem było już wszystko w porządku. Leżała na tapczanie, popłakiwała. Zostawiłam ją dosłownie na kilka minut. Poszłam do kuchni zapalić papierosa. Kiedy wróciłam, córka już nie oddychała. Od razu zadzwoniłam na pogotowie – opowiada lekarzom roztrzęsiona kobieta. Uwierzyli jej. Stwierdzili, że zgon dziecka nastąpił bez konkretnej przyczyny – na przykład na skutek tzw. nagłej śmierci łóżeczkowej, która czasami przytrafia się niemowlakom. Biegły ogląda ciało dziewczynki i nie stwierdza żadnych obrażeń świadczących o działaniu osób trzecich. Śmierć dziecka była naturalna – orzeka. Prokuratorzy więc po czterech dniach od śmierci dziecka umarzają dochodzenie. Madzia pochowana jest w małej białej trumience. Epilog rozgrywa się po jedenastu latach, dokładnie w marcu 2010 roku. Do prokurator Krystyny Kozdój z Prokuratury Rejonowej w Bartoszycach przychodzi kurator sprawujący nadzór nad rodziną R. Opowiada o Agnieszce, Wojciechu, trójce ich dzieci i rodzinnym sekrecie, który właśnie ujrzał światło dzienne. - Cierpię już tyle lat. Ze wszystkiego się już wyspowiadałam księdzu. Udusiłam poduszką swoją czteromiesięczną córeczkę. Byłam w depresji – zwierza się Agnieszka kuratorowi. Spokojnie, z rezygnacją w głosie. Kurator wszystko powtarza w prokuraturze. Krystyna Kozdój postanawia na nowo wszcząć umorzone jedenaście lat temu dochodzenie. Biała trumienka z ciałem Madzi zostaje wykopana do ekshumacji. Historia trudnego życia Żeby choć trochę zrozumieć tę historię, trzeba cofnąć się dalej niż jedenaście lat. Przynajmniej tak mówią psychiatrzy, którzy badali Agnieszkę. Kobieta nie miała łatwego życia. Agnieszka nie znała swoich biologicznych rodziców, z przerwami wychowywała się w domu dziecka. Z przerwami, bo gdy miała dwa lata została adoptowana przez małżeństwo z Iławy. Mieli ją bić, upokarzać, a przybrany ojciec miał ją nawet molestować seksualnie odkąd skończyła trzynaście lat. Przynajmniej tak nastoletnia wtedy Agnieszka opowiadała przed sądem. Ten jednak uniewinnił mężczyznę. Po wyroku Agnieszka prosi, żeby przybrani rodzice odesłali ją z powrotem do domu dziecka. Ma wtedy szesnaście lat. Z "bidula" często ucieka. Bodaj na jednym takim gigancie poznaje Marka, potem Wojtka, jego brata. Wojtek jest od niej starszy o siedemnaście lat. Jest rolnikiem, ma rentę. Cierpi na padaczkę i jest opóźniony w rozwoju. Nie potrafi czytać, napisać umie tylko swoje nazwisko. Zostają parą. Agnieszka zachodzi w ciążę. Rodzi dziewczynkę. Magdę. "Panie Wojtku, chodź pan, coś się dzieje z dzieciakiem" Dziewczynka ma miesiąc, kiedy zapada na zapalenie płuc, na szczęście wychodzi z tego. Rodzina Wojtka obwinia za chorobę dziecka Agnieszkę. Nie akceptują jej. Ona nie radzi sobie z małą. Macierzyństwo ją zwyczajnie przerasta, ma depresje poporodową. Nie umie zająć się dzieckiem. Tego dnia Magda płacze. - Wtedy w domu byłam sama. Magda leżała na tapczanie, płakała. Byłam zmęczona, nikt mi nie pomagał. Wojtek jeździł do "ruskich" po towar na handel, jego rodzina mówiła, że nie umiem się opiekować dzieckiem. Dziecko płakało. Obok leżał "jasiek". Wzięłam poduszkę. To był impuls. "Jaśka" przystawiłam do twarzy. Nie chciałam zabić, nie chciałam udusić, nie chciałam, żeby Magda przestała oddychać. Chciałam się położyć – zeznaje Agnieszka najpierw przed prokuratorem, a potem przed sądem. Dopiero w 2010 roku. W 1999 roku prowadzi swoją grę. Biegnie po pomoc do sąsiadki, wzywa pogotowie. Przeżywa śmierć córki. Być może na pokaz? Być może naprawdę jest w szoku? Do końca niewiadomo. Wojtkowi o niczym jednak nie mówi. Ukrywa prawdę przed wszystkimi. Wojtek: - Byłem wtedy na bazarze, handlowałem towarem. Przybiegł sąsiad i mówi "panie Wojtku, chodź pan, coś dzieje się z dzieciakiem". Agnieszka była już w szpitalu. Zapłakana, roztrzęsiona. Powiedziała, że Magda nie żyje. Nie chciała o tym rozmawiać. Ja nie miałem żadnych podejrzeń. Magda, Karolina, Piotr Pogrzebem zajmuje się Bożena, siostra Wojtka. Oni wszędzie z nią chodzą, ale to ona podejmuje trudne decyzje. Kupuje białą trumienkę, biały kaftanik, sweterek. Wszystko dla Magdy. Agnieszka jest w szoku. Przynajmniej tak utrzymuje. W końcu Agnieszka i Wojtek biorą ślub. Żałoba mija, na świat przychodzą dzieci – dwie dziewczynki i chłopiec. Najstarszej córce rodzice znów dają na imię Magda. Jest jeszcze Karolina i Piotrek. Chłopiec jest niepełnosprawny, niewidomy od urodzenia. W domu układa się różnie. Wojtek popija, znęca się nad żoną. Policja zakłada rodzinie tzw. niebieską kartę. Przynajmniej raz w miesiącu dom R. odwiedza kurator. Chyba podziałało, bo rodzina wydaje się wychodzić na prostą. On przestał przychodzić do domu pijany, ona o mężu wypowiada się dobrze, a dzieci są zadbane. Rodzina R., żyje skromnie – z renty Wojtka i pomocy społecznej, bo Agnieszka nigdzie nie pracuje. Pan Darek z internetu Pozorna sielanka kończy się na początku tego roku. Rodzina R. zakłada w styczniu internet. Agnieszkę sieć pochłania, przed komputerem przesiaduje całymi dniami. Miesiąc później wyjdzie na jaw, że założyła konto na portalu randkowym, że flirtuje z nieznajomymi mężczyznami. Właśnie przez internet poznaje Darka. Mężczyzna jest od niej starszy o trzynaście lat, mieszka w Warszawie, jak Agnieszka skończył podstawówkę i zarabia na życie naprawiając tramwaje. Zaprasza Agnieszkę do stolicy. Wynajmuje pokój w hotelu. Kobieta mówi mężowi, że jedzie do koleżanki, po czym znika na kilka dni. Darek w prokuraturze: - Powiedziałem, że ją kocham, ona powiedziała, że kocha mnie. Mieliśmy kontakty seksualne. Później kochankowie spotykają się jeszcze raz, znów w Warszawie. Tym razem Agnieszka zabiera ze sobą najstarszą córkę – Magdę. Magda w prokuraturze: - Mama wcześniej opowiadała mi, że poznała innego pana. Prosiła, żebym nie mówiła o tym tacie. Pan Darek obiecał zabrać nas do Gdańska, nad jakieś jeziorko. Romans wychodzi jednak na światło dzienne. Wojtek wpada w szał. Znów zagląda do kieliszka, kłóci się w domu. Z rodzinnej sielanki zostają strzępy. Atmosfera robi się nerwowa. Agnieszka nie wytrzymuje. Podczas jednej ze sprzeczek wykrzykuje mężowi, że jedenaście lat temu zabiła ich małą córeczkę. Wojtek początkowo myśli, że to żart, zszargane nerwy, że żona się z nim zwyczajnie droczy. Któregoś razu podsłuchuje jednak rozmowę telefoniczną Agnieszki z Darkiem. Kobieta opowiada kochankowi o zbrodni sprzed lat. Teraz to Wojtek jest w szoku. Zemsta Mija kilka dni zanim mężczyzna zdecydował się ujawnić prawdę. – Przyszedł do mnie, przymierzał spodnie, był roztrzęsiony. Zapytałam o co chodzi – wspomina Bożena. To właśnie siostrze Wojtek wyjawił rodzinną tragedię. Bożena uruchomiła całą machinę. Całą historię opowiedziała kuratorowi rodzinnemu, poszła złożyć też zawiadomienie do prokuratury. Kurator zapytał Agnieszkę czy to prawda. Przyznała się bez oporów. Agnieszka przed prokuratorem: Długo się do tego przygotowywałam. Mąż i siostra wiedzieli o tym wcześniej, szantażowali mnie. Tajemnice wyjawili z czystej zemsty. Prokuratura wznawia śledztwo, prosi psychiatrów, żeby zbadali Agnieszkę. Biegli orzekają, że nie ma przeszkód, żeby Agnieszka uczestniczyła w ewentualnym procesie, jednak zaznaczają, że "w krytycznym okresie kobieta była w stanie skrajnego wyczerpania psychicznego. Dodatkowo nakładał się na to bagaż doświadczeń życiowych, a partner zamiast oparcia stanowił zagrożenie". To wszystko okoliczności łagodzące zbrodnię, której dopuściła się Agnieszka. Pod koniec czerwca prokurator Krystyna Kozdój formułuje akt oskarżenia wobec Agnieszki. Śledczy zarzucają kobiecie, że w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia przyłożyła poduszkę do twarzy córki, w wyniku czego spowodowała zatrzymanie czynności oddechowych. Niemniej przestępstwa dokonała mając ograniczone zdolności do rozpoznania znaczenia czynu. Już na procesie prokuratura żąda dla Agnieszki kary czterech lat pozbawienia wolności. Sąd jest jeszcze łagodniejszy. Skazuje kobietę na dwa lata i osiem miesięcy odsiadki. W uzasadnieniu wyroku sędzia Olgierd Dąbrowski-Żegalski pisze: "Stopień społeczny szkodliwości czynu jest bardzo wysoki. Oskarżona dokonała zamachu na najwyższą wartość chronioną przez prawo. Sąd jednak wziął pod uwagę to, że oskarżona kierując się poczuciem winy ujawniła okoliczności popełnionej zbrodni. Tylko dzięki jej wyjaśnieniom sprawę można była rozpoznać i wyjaśnić". Wyrok jest nieprawomocny. Nie wiadomo czy Agnieszka będzie składała apelację. Darek z Warszawy jest przekonany, że kobieta jest dobrą matką. – Zaprosiła mnie do siebie. Przyjechałem, obserwowałem i widziałem. Obiad na stole był gorący, lekcje odrobione – zeznał przed sądem. Mężczyzna chciałby ułożyć sobie z życie z Agnieszką. Zaproponował jej ślub, choć oficjalnie wciąż jest ona mężatką. Przy pisaniu artykułu korzystałem z akt sprawy Agnieszki R., które znajdują się w Sądzie Okręgowym w Olsztynie, gdzie toczył się proces kobiety. Autor: Maciej Stańczyk Źródło: Onet.pl

Marishka

[Hannibal]

[kiwi4]

Ja czyn tej kobiety potępiam , ale wrzucam tej kobiety do wora

[Molka]

Ta kobieta wg mnie była chora, ogromna burza hormonów a w takim stanie człowiek przestaje kontrolowac rzeczywistosc....

Pamietam kobiete którą pogotowie przywiozło do szpitala z powodu burzy hormonów tarczycy, kobieta krzyczała, była agresywna, niczego nie pamiętała gdy odzyskała równowage...

[Hannibal]

pozwolę sobie zacytować post sprzed ponad roku, bo właśnie zacząłem czytać ten temat od początku:

[Witold Jarmolowicz]

[Hannibal]

[kiwi4]

Molka, burza hormonów , tu zgadzam się, ale ona wszystko pamięta, czyli nie potrafiła zapanować na sobą, nad emocjami i to jest chore, nienormalna reakcja . to bardzo źle jak ludzie nie potrafią opanować swojej agresji, jak ta kobieta, która nie miała wyobraźni w chwili , nie wiem, chyba szału.

[Molka]

[kiwi4]

To prawda, wiele jest takich przypadków, chorych przypadków

[Witold Jarmolowicz]

[M i T]

Dobra wiadomość dla Talerzowych Dreptaczy/redukcjonistów żywieniowych, upatrujących przyczyn deprechy w niewłaściwym składzie zapasów kuchennych. Otóż, jak wynika z latynoskich badań, 150 mln nieszczęśników cierpi obecnie na depresję nie wskutek ciężkich przeżyć związanych z psyche, ale z powodu spożywania tłuszczów nasyconych, obecnych w mięsie i maśle. Szczerze mówiąc, z przerażeniem i pewnym ubawieniem odkryłem, że wiadomość ta jest bardziej idiotyczna i o wiele bardziej tragikomiczna, niż oficjalna wersja wydarzeń 9/11
http://www.medonet.pl/zdr...esji,index.html

Cytat:

Naukowcy z hiszpańskiego Uniwersytetu Navarra i Uniwersytetu Las Palmas de Gran Canaria doszli do tego wniosku podczas obserwacji ponad 12 tys. ochotników. Choć na początku badań żaden z badanych nie wykazywał objawów depresji, po upływie sześciu lat zdiagnozowano 657 nowych przypadków. Gdy badacze porównali diety uczestników, okazało się, że osoby spożywające więcej tłuszczów trans (obecnych m.in. w utwardzanych tłuszczach roślinnych, przetworzonej żywności i niektórych produktach mlecznych) byli o 48 proc. bardziej narażeni na depresję w porównaniu z osobami unikającymi produktów zawierających te tłuszcze. Jednocześnie zaobserwowano, że dieta - bogata w tłuszcze wielonienasycone zawarte w rybach morskich i olejach roślinnych, a także jednonienasycone występujące w oliwie z oliwek - redukowała ryzyko zaburzeń zdrowia psychicznego. Wyniki te współgrają z danymi na temat większej zachorowalności na depresję wśród mieszkańców północy Europy w porównaniu z mieszkańcami południowych krajów, gdzie przeważa dieta śródziemnomorska. (ciekawe, że olali wpływ słabego nasłonecznienia na północy. Nawet TO pominęli.) Liczba osób cierpiących na depresję na świecie wzrosła w ciągu ostatnich lat i obecnie wynosi około 150 milionów. Zdaniem prowadzącej badania Almudeny Sánchez-Villegas, jest to wynikiem "radykalnych zmian związanych ze źródłami tłuszczów konsumowanych na Zachodzie, gdzie pewne rodzaje zdrowych tłuszczów, jak wielonienasycone i jednonienasycone obecne w orzechach, olejach roślinnych i rybach, zastąpiono tłuszczami nasyconymi i trans, które występują w mięsie, maśle i innych produktach, m.in. masowo produkowanych słodkich przekąskach i fast foodach".(PAP)

Tomek

[_flo]

komentarz do tego badania
http://evolutionarypsychi...ssion-risk.html

[rakash]

Doopa. Nie ma żadnej tak zwanej depresji.

Mój komentarz jest taki że nasłonecznienie wybitnie korzystnie wpływa na zdrowie, ale co mi po 30'C przez cały rok jak mi czego innego brakuje.

Głupi ci naukowcy jak beczka prochu.

[rakash]

[Witold Jarmolowicz]

Nic nowego. Już ze 7 lat temu naukowcy sprawdzili na szczurkach korzystny wpływ kwasu, bodajże arachidonowego, na łagodzenie depresji.
JW

[M i T]

W rzeczy samej. Szczury w takim stopniu zbliżone są do homo sapiens, że należałoby im nadać prawa wyborcze.

Tomek

[Adam319]

[Joannaż]

[gramakawa]

[Joannaż]

[Bystry_Romek]

[gramakawa]

[Joannaż]

[Joannaż]

[gramakawa]

Zwierzęta też są Tu i Teraz. To się niczym nie różnimy Teraz EOT.

Zwierzęta też są Tu i Teraz. To się niczym nie różnimy Teraz EOT.

[Joannaż]

[gramakawa]

[Joannaż]

[gramakawa]

[M i T]

Są różne wyjścia z sytuacji, gdy współforumowicz zasrywa wątek i wiedząc o tym, nie może, kuurwa, przestać:

- nakazać brać duupę w troki i wypieprzać do stosownego wątku (sposób, nazwijmy to, Walta Kovalsky'ego)
- grzecznie poprosić o trzymanie się tematyki
- niegrzecznie poprosić o trzymanie się tematyki
- grzecznie zaproponować czat.onet.pl
- niegrzecznie zaproponować czat.onet.pl
- umiejętnie skierować rozmowę na właściwy tor

Ze względu na poziom off-topa, a to jest wbrew pozorom bardzo ważne, wybrałem sposób zatytułowany: grzecznie zaproponować czat.onet.pl. Dodam: dział śmiejąco-ezoteryczny.
W przypadku olania tej wspaniałomyślnej, lecz pełnej hipokryzji z mojej strony opcji (bo ja uwieeeelbiam Walta Kovalsky'ego!!), rzecz pozostaje po stronie moderatorów. A oni:

- mogą olać moje sugestie
- posłużyć się Waltem Kovalskym
- wywiązać się z funkcji porządkującej, bo to chyba jedyna sensowna funkcja jakiegokolwiek moderowania.

Tomek

[Joannaż]

Tomek, za to Twój post, to już typowy objaw depresji

[M i T]

Widzę, że masz cokolwiek blade o niej pojęcie.

Tomek

[soook]

Co by z robił Clint Eastwood ? Depresja na , małopolskę naszła .
Uśmiech szacunku do Czytelników .




.

[Joannaż]

[Joannaż]

Recykling

[Bystry_Romek]

[gramakawa]

[Adam319]

[gramakawa]

[Adam319]

[gramakawa]

[rakash]

[Bystry_Romek]

[gramakawa]

Znów będzie OT, ale jak tu nie odpowiedzieć?

Znów będzie OT, ale jak tu nie odpowiedzieć?

[gramakawa]

Ja Romek Ciebie doskonale rozumiem. Nocuje u nas czasami kolega córki ( 18 lat ), mający depresję z powodu swego ojczyma. Ot, tak po prostu, podłoga ma 48m2 , więc się zmieści. Tylko ten powód to nie ojczym, który jest s...synem, a matka, której nie chce skrzywdzić. Czyli bezsilność sytuacji. Powiedziałam mu, czas na samotną wędrówkę, bez oglądania się za siebie. Czy to pomoże? Czas nas uczy pogody Pozdrawiam.

Ja Romek Ciebie doskonale rozumiem. Nocuje u nas czasami kolega córki ( 18 lat ), mający depresję z powodu swego ojczyma. Ot, tak po prostu, podłoga ma 48m2 , więc się zmieści. Tylko ten powód to nie ojczym, który jest s...synem, a matka, której nie chce skrzywdzić. Czyli bezsilność sytuacji. Powiedziałam mu, czas na samotną wędrówkę, bez oglądania się za siebie. Czy to pomoże? Czas nas uczy pogody Pozdrawiam.

[Bystry_Romek]

[gramakawa]

[krzysztof2]

WITAM

Prosty sposób na depresje zwłaszcza w rejonach o słabym nasłonecznieniu to wykorzystanie lamp antydepresyjnych - obecnie duży wybór na rynku - nie muszą być wcale drogie
http://www.kappa-medyczny...nial-light.html
http://www.kappa-medyczny...y-terapeutyczne


POZDRAWIAM Z ZIELONEJ GÓRY