[Sana]

Słabe ale chyba i tak wkrótce wyląduje w koszu?

[Adam319]

Cytat:

JAPIEEEEERDOOOOOLĘKUUUUURWAAAAMAAAAĆ!

Cytat:

Czy ktoś jeszcze zauważył podobny mechanizm u siebie?

Cytat:

Sana, co mogę zrobić, by znów móc Cię wkurzać?

Cytat:

Wszyscy chcą naszego dobra. Nie dajcie go sobie zabrać.

M i T napisał/a:

To przerażające!

Cytat:

Zgadzam się

Cytat:

Zacznij czytać powoli własne posty i odpowiedzi na nie

Cytat:

Kocham swoich rodzicieli

Cytat:

Zazwyczaj przestaję taką osobę traktować jako poważnego interlokutora

Cytat:

Słabe ale chyba i tak wkrótce wyląduje w koszu

[M i T]

Bardzo fajny tekst (wiersz w zasadzie) - wypisany na ścianie jednej z warszawskich... kawiarni:



to samo:
http://www.kampaniaprzemoc.pl/2010/021_32.php

Marishka

[Joannaż]

[M i T]

A tu przykład podejścia wybitnie toksycznego i krzywdzącego (kompletne i bezwzględne uświęcanie rodzica przy jednoczesnym pognębieniu uczuć dziecka):

Cytat:

Dajcie sobie spokój z dramatyzowaniem! Wspomnienia są tendencyjne i dają się przekształcać. Jeśli ktoś snuje wspomnienia, nie mówi nam nic o rzeczywistości. Pytanie polega raczej na tym, jakie wspomnienie i w jakim celu zostało wybrane. Często wybiera się wspomnienia, aby umacniać pretensje, a psychoterapia nierzadko jeszcze w tym pomaga. Warto pomyśleć, co rodzice czynią przez - z reguły - dwadzieścia lat dla dzieci i co z tego człowiek później sobie przypomina, gdy idzie do psychoterapeuty: na ogół pięć czy sześć negatywnych doświadczeń. W przypadku traumatycznych przeżyć lub gdy chodzi o jakieś ciężkie wydarzenia zapomina się najczęściej to, co najważniejsze, a mianowicie, że wszystko dobrze się skończyło. Tego w ogóle nie bierze się pod uwagę. Ktoś przypomina sobie na przykład, że matka, trzymając go na rękach, chciała wyskoczyć z balkonu, potem płakała i wróciła do mieszkania. To, że wróciła, zapomniał. To, że chciała wyskoczyć, zapamiętał. Ktoś mówi: moja matka chciała mnie usunąć, gdy była w ciąży. No i co z tego? Przecież tego nie zrobiła. O tym się jednak nie pamięta, we wspomnieniach pozostaje tylko to, że chciała przerwać ciążę. Wspomnienia są często jak duchowe zbrojenia, a my tutaj przeprowadzamy rozbrajanie. (Cytat z książki "Terapia systemowa Berta Hellingera", pod red. G. Webera)

Najstraszniejsze jest to, że chory bełkot tego psychopaty jest poważnie traktowany przez "szanujących się" psychologów / na uczelniach psychologicznych oraz serwowany za odpowiednia opłatą już i tak mocno skrzywdzonym klientom.

Wiem, to nie pierwszy taki tekst i nie ostatni. Mimo tego, nie przestaje za każdym razem jak trafiam na takie "rewelacje" wnerwiać.

Marishka

[zenon]

[zenon]

[M i T]

[Sana]

[zenon]

[grizzly]

[zenon]

Chory dziad chorym dziadem, ale to jest akurat prawda:

Cytat:

Wspomnienia są tendencyjne i dają się przekształcać.

mógłbym się pod tym podpisać po niewielkiej, acz znaczącej modyfikacji:

Cytat:

Wspomnienia bywają tendencyjne i dają się przekształcać.

Cytat z książki "Psychologia pamięci - badania, teorie, zastosowania", prof. (fuj fuj ) Jagodzińskiej.

Cytat:

W poszukiwaniu wypartych wspomnień z dzieciństwa - wspomnienia odzyskane czy fałszywe? W ostatnich latach wiele badań poświęcono problemowi wspomnień z dzieciństwa odzyskiwanych przez pacjentów podczas psychoterapii. Zgodnie z interpretacją psychoanalityczną miały to być wyparte wspomnienia doświadczeń traumatycznych leżących u podstaw zaburzeń nerwicowych. Freud zakładał, że możliwe jest przywrócenie wypartych wspomnień pochodzących nawet z pierwszych lat życia. Techniki stosowane w tym celu to m.in. analiza snów i fantazji. W literaturze psychologicznej, zwłaszcza amerykańskiej, ale także w innych krajach (Gudjonsson, 1997; Goodyear-Smith, Laidlaw i Large, 1997), pojawiało się wiele doniesień o odzyskanych wspomnieniach (reconered memońes) na temat molestowania seksualnego doznawanego w dzieciństwie. W latach 90. minionego wieku problem ten stał się głośny w Stanach Zjednoczonych za sprawą szeroko relacjonowanych w prasie procesów sądowych wytaczanych rzekomym prześladowcom. Okoliczności, które doprowadzały do procesów, miały wiele cech wspólnych. Najczęściej oskarżycielkami były kobiety w wieku 20 - 40 lat, które dzięki terapii odzyskały zapomniane wspomnienia o tym, ze były molestowane seksualnie przez własnych ojców lub inne osoby z bliskiej rodziny. (Gudjonsson, 1997). Wspomnienia odnosiły się zwykle do pierwszych 8 lat życia (niektóre nawet do 6. miesiąca) i zawierały czasami tak szokujące treści, jak rytuały satanistyczne, kanibalizm czy sodomia. Co charakterystyczne, osoby te nigdy wcześniej nie. przypominały sobie takich doznań ani nawet nie przypuszczały, że mogły one być ich udziałem. Również oskarżeni zwykle nie przyznawali się do winy, nie było też dowodów potwierdzających opisywane fakty. Powstała nawet Fundacja Syndromu Fałszywej Pamięci broniąca niesłusznie oskarżonych. Doniesienia o odzyskiwaniu wypartych wspomnień z dzieciństwa wzbudziły żywe zainteresowanie wśród badaczy pamięci. Pojawiła się wątpliwość, czy wspomnienia są autentyczne, skoro nie znajdują potwierdzenia w innych faktach (Loftus, 1993; Pezdek i Banks, 1996; Bjorklund, 2000). Z opisów podawanych w literaturze wynikało, że terapeuta podpowiadał pacjentowi, iż przyczyną jego problemów mogą być urazy z dzieciństwa, które zostały wyparte ze świadomości, i nakłaniał do wyobrażania sobie przykrych scen oraz szukania wspomnień, zwłaszcza dotyczących molestowania seksualnego. Jest prawdopodobne, że w takich warunkach pacjenci nabierali przekonania, iz przeżyli w dzieciństwie traumatyczne zdarzenie, i zaczynali wytwarzać pseudowspommenia. Czy jednak jest możliwe, żeby pod wpływem sugestii powstało całkowicie fałszywe wspomnienie? Odpowiedzi na to pytanie poszukiwano w nurcie badań eksperymentalnych nad kreowaniem fałszywych wspomnień. Eksperymenty, które przedstawiliśmy 441 442 wcześniej w tym rozdziale, przyniosły odpowiedź twierdzącą - około 20 - 40% uczestników wytwarzało wspomnienia zasugerowanych zdarzeń na tyle żywe i wyraziste, że można je było uznać za autentyczne. Okazało się także, że sami uczestnicy byli przekonani o ich prawdziwości, sądzili, iż naprawdę przydarzyło im się to, co wymyślił eksperymentator. Podobne wyniki uzyskano w eksperymencie, w którym zastosowano jedną z technik psychoterapeutycznych - interpretację snów (Mazzoni, Loftus, Seitz i Lynn, 1999). Studenci wypełniali najpierw Inwentarz Zdarzeń Życiowych. Do badania wybrano tylko tych, którzy wyrazili przekonanie, że w pierwszych trzech latach życia nie byli przez nikogo prześladowani. Część osób z tej grupy poddano trzydziestominutowej sesji interpretacji snów. Klinicysta wyjaśniał, że sny mogą zawierać wyparte wspomnienia z pierwszych lat życia. Następnie tłumaczył szczegóły dwóch snów opowiedzianych przez badanego i stopniowo wprowadzał sugestię, że badany był przez kogoś prześladowany we wczesnym dzieciństwie. Kiedy po dwóch tygodniach wszyscy uczestnicy ponownie wypełniali Inwentarz Zdarzeń Życiowych, okazało się, że pod wpływem sugestywnej interpretacji snów nastąpiły zmiany w pamięci autobiograficznej - u 50% osób wzrosło przekonanie o tym, iż ktoś ich prześladował w pierwszych latach życia, a 57% spośród nich wytworzyło wspomnienie tego zdarzenia. Niektóre opisy zdarzeń były bardzo konkretne i szczegółowe, zawierały dane o miejscu i osobach uczestniczących w incydencie. U studentów, których nie poddano interpretacji snów, nie odnotowano zmian w odpowiedziach na pytania kwestionariusza. Niektórzy terapeuci radzą swoim pacjentom, żeby przeglądali stare fotografie rodzinne, co powinno im pomóc w wydobyciu wspomnień o molestowaniu seksualnym doznanym w dzieciństwie. Również ta technika, jeśli zostanie połączona z sugestią, może doprowadzić do fałszywych wspomnień (Lindsay, Hagen, Read, Wade i Garry, 2004). Udowodniono to w eksperymencie, w którym studenci przypominali sobie zdarzenia z pierwszych lat szkolnych: dwa zdarzenia były według rodziców prawdziwe, a jedno fałszywe. Poza opisami zdarzeń połowa osób otrzymała zdjęcie swojej klasy szkolnej z tego czasu z instrukcją, żeby posłużyli się nim jako wskazówką w przypominaniu. W wywiadach przeprowadzonych po tygodniu okazało się, że osoby oglądające zdjęcia wytworzyły dwa razy więcej fałszywych wspomnień w porównaniu z tymi, które zdjęć nie oglądały. Badania eksperymentalne pokazały, że w określonych warunkach ludzie potrafią wytwarzać wspomnienia zdarzeń, których nigdy nie doświadczyli, i są przekonani o ich prawdziwości. Powinno to skłaniać do ostrożnego traktowania wspomnień, które pojawiają się po raz pierwszy po wielu latach i nie mają potwierdzenia w innych danych. W literaturze coraz częściej mówi się o odzyskanych wspomnieniach jako o fałszywych wspomnieniach (false memory). Wyraźny jest też spadek spraw sądowych opartych na odzyskanych wspomnieniach, a nawet niektórzy pacjenci domagają się od terapeutów odszkodowań za straty poniesione w wyniku zasugerowania im traumatycznych zdarzeń (Brown, Goldstein i Bjorklund 2000). Skutki fałszywych wspomnień bywają bowiem bardzo poważne: rozbite rodziny i pogorszenie stanu psychicznego pacjenta. Metody psychologii poznawczej nie pozwalają jeszcze odróżnić prawdziwych wspomnień od fałszywych, ale ukazują niektóre mechanizmy w funkcjonowaniu pamięci osób twierdzących, że odzyskały wyparte wspomnienia przeżyć traumatycznych (McNally, 2003). W eksperymencie z zastosowaniem paradygmatu DRM (patrz: rozdział 10.) grupa osób, które odzyskały wyparte wspomnienia molestowania seksualnego w dzieciństwie, wykazała podwyższoną skłonność do rozpoznawania fałszywych odpowiedzi w porównaniu z grupami kontrolnymi (Clancy, Schacter, McNally i Pitman, 2000). Podobną skłonność ujawniły osoby, które twierdziły, że doznały porwania przez przybyszy z kosmosu (Clancy, McNally, Schacter, Lenzenweger i Pitman, 2002).

Do tego dodajmy dwuczynnikową teorię emocji, która zakłada, że w niektórych kontekstach emocja jest wypadkową bodźca i jego interpretacji.

To samo zdarzenie może wywołać skrajne emocje, w zależności od tego co sobie pomyślimy.
Np: mąż wraca z pracy i idzie spać. Inna emocja wejdzie w ciało żony gdy sobie pomyśli "nie kocha mnie" a inna gdy pomyśli "jest zmęczony po pracy".
Oczywiście to straszne uproszczenie, i zaznaczę po raz kolejny, że nie zawsze emocja jest skutkiem jawnej, świadomej myśli.
Emocje mogą działać także podprogowo, podświadomie, czy na zasadzie wyuczonego schematu.

Wnioski?
Każdy wyciągnie swoje. Mój wniosek jest taki, że należy unikać terapeutów, psychologów , którzy podążą sztywno, schematycznie za ideą zamiast za potrzebami i emocjami swojego rozmówcy

Niezależnie od frakcji, orientacji psychologicznej itd

[grizzly]

[M i T]

[M i T]

[grizzly]

[M i T]

[zenon]

[grizzly]

[M i T]

Wiem, Misiek. Dlatego świadome życie tak słono kosztuje i nie jest dostępne dla każdego!

Marishka

[M i T]

Misiek, w tym wątku jednak nie rozważamy dylematów w kwestii dziedziczenia majątku stałego, a o subtelnościach w relacji rodzic-dziecko. Jeśli ojciec, załóżmy, regularnie naciska córkę : "possij tatusiowi pałę, tatuś to lubi", to nie rozmawiamy o dziedziczeniu nieruchomości.

Tomek

[grizzly]

[grizzly]

[M i T]

[M i T]

Ewo, ale fajne podałaś przykłady z życia i o to chodzi! Dzięki, że dzielisz się tu swoim doświadczeniem i przemyśleniami!

Marishka

[gramakawa]

kosz

kosz

[Sana]

[grizzly]

[zenon]

najbardziej przepracowana osoba na tym forum

[Neska]

Sana tez mialam podobnie, jesli chodzi o samodzielnosc finansowa, jakbym chciala to bym mogla ich tak ponaciagac kiedys, na wszystko co chcialam. Zaczelam zarabiac w wieku 17 lat udzielajac korkow matolkom, bylam hostessa, robilam rozne badania ankietowe itp
U mnie tez o wydziczeniu nie ma mowy, sam ojciec to przyznal, ze przeciez do grobu tego wszystkiego nie zabierze i ze to jest dla mnie i dla brata.

A jak pisalas o terningu czystosci malucha siostry toprzypomnialo mi sie jak ja synka uczylam - zalapal b szybko, ale bylo smiesznie - pierwszego dnia odpieluchowania byl iscie naukowo zafascynowany, ze mozna samemu wyprodukowac kaluze i do nie wskoczyc wiec sobie sikal a potem taplal sie stopkami zasmiewajac sie do rozpuku (swego czasu Madonna namawiala do sikania na stopy pod prysznicem, wspaniale odkaza i chroni przed grzybica ). Potem byl czas na kupe - pierwsze klopsy zwalone w rajstopy i ucieczka przed nimi - byl przestraszony, ze mu sie majtaja miedzy nogami, poczul obrzydzenie, i od tej pory zajarzyl o co chodzi w nocnikowaniu.

[Sana]

[M i T]

Neska, ależ zajebiście naturalne, kreatywne podejście Malujesz takie żywe obrazki z życia dzieciaków, że !

Ja z kolei spotkałam się z dość popularną obecnie metodą "przekupywania" dzieci - jak zrobisz kupkę do nocniczka, to dostaniesz nową zabawkę. Ale czy to nie jest przypadkiem warunkowanie i robienie z kupy jakiejś niesamowitej "wartości"?

Marishka

[m]

[M i T]

[rakash]

[m]

[Neska]

znalazlam fajna tsrone Reni Jusis http://www.ekomama.pl/ind...tykuy&Itemid=29 o wychowaniu, zywieniu i zdrowiu, pisze o swoim Teosiu i jak zmienila sie w ekomame.

[M i T]

Całkiem sensowny artykuł o nieobecnych ojcach (ze szczególnym naciskiem na życie synów), potrzebie konfrontacji z bolesną rzeczywistością, etc. Jednak na końcu nie mogło się obejść bez dobrystycznego nawoływania do "wdzięczności za sam akt poczęcia" oraz reklamy "The Kids Are All Right":

http://www.wysokieobcasy...._bylo.html?as=1

Cytat:

Ojciec, którego nigdy nie było Agnieszka Jucewicz 02.03.2011 aktualizacja: 2011-02-24 12:36 Nawet jeśli nie wiadomo, jak ten ojciec wyglądał i jaki był, to ludzie rekonstruują jego obraz ze strzępków, które są dostępne. Bo jest w nich pustka i tęsknota za nim, czyli tak naprawdę tęsknota za częścią siebie - rozmowa z Ewą Chalimoniuk, psychoterapeutką. Co piąte dziecko rodzi się w związku pozamałżeńskim. Rośnie liczba matek, które decydują się na samotne macierzyństwo od początku, bo ojciec dziecka 'nie rokuje', nie chce rodziny albo kobieta po prostu chce mieć dziecko - jest niezależna, ma pracę i poczucie, że jeśli nie teraz, to może już nigdy... Jest też coraz więcej par homoseksualnych, lesbijek, które chcą mieć dziecko, ale bez udziału mężczyzny w ich życiu rodzinnym. Na przykład. Co dla dziecka oznacza wychowanie bez ojca? Dla chłopca ojciec to jest obraz mężczyzny, męskości, a więc także jego samego. Wielu mężczyzn, którzy wychowali się bez ojców, boryka się z poczuciem własnej wartości i tożsamości męskiej. Nie są pewni tego, jaki ten mężczyzna tak naprawdę ma być i jacy oni sami w związku z tym mają być. Dla dziewczynek brak ojca to jest opowieść o czym innym. Nie stanowi podstawy do budowania tożsamości, bo dziewczynka to robi, przeglądając się w matce, ale za to ma decydujące znaczenie w budowaniu relacji z innymi mężczyznami. One często nie wiedzą, jak się zbliżać do mężczyzn i tworzyć zdrowe relacje. Z jednej strony mogą być bardzo uwodzące, z drugiej boją się, że on je opuści. Często nie wybierają tych mężczyzn, którzy tak naprawdę są dla nich atrakcyjni, z lęku przed odrzuceniem. Wybierają za to tych, a raczej dają się wybrać tym, którzy je chcą, i te związki bywają potem mało satysfakcjonujące. Jaką funkcję spełnia ojciec w pierwszych latach życia dziecka? W okresie niemowlęcym ojciec jest tylko zmiennikiem kobiety. Takie małe dziecko jeszcze nie odróżnia płci i ojciec jest tym samym obiektem, który przewija, karmi, przytula, bierze na spacer, bawi się. Później zaczyna istnieć w świadomości dziecka jako drugi rodzic - ojciec. Ojciec zapewnia inne specyficzne doświadczenie, jest inny niż mama, przez to staje się ważną postacią w życiu dziecka. Tym, który pozwala oddalać się od mamy w bezpieczny sposób, odkrywać świat, ćwiczyć nowe umiejętności. Ojciec 4-5-letniego chłopca to równolegle przewodnik, autorytet i rywal. Dziecko symbiotycznie związane z matką ma ojca po to, by móc się bezpiecznie oddalić od mamy. Jednocześnie ojca, który zagraża tej wyjątkowej relacji z mamą. Chłopiec może chcieć wykluczyć ojca, by mieć mamę tylko dla siebie. Jeżeli para ma dobrą relację, to takie dziecko od ojca i od matki usłyszy nieraz, że to oni tworzą związek i że ono jest ich kochanym, ale jednak dzieckiem, i ono tę wiadomość z ulgą przyjmuje. Nawet jeśli fantazjuje, że się z mamą kiedyś ożeni, to rodzice mogą obrócić to w zabawę. Tata może też sprostować: to fajnie, że chcesz mieć taką wspaniałą dziewczynę jak mama, ale to jest moja dziewczyna, a ty znajdziesz sobie swoją, jak będziesz duży. I chłopiec dostaje wtedy komunikat, że mama jako partnerka nie jest dla niego, ale że kobiety są fajne i że on też taką fajną dziewczynę kiedyś może mieć. A kiedy tego realnego ojca nie ma? To chłopiec ma poczucie, że musi spełniać funkcję dorosłego mężczyzny, ale jednocześnie czuje, że tej funkcji nie udźwignie, i wtedy zaczyna się kształtować w nim to niepewne poczucie własnej wartości. Wydaje mu się, że jest partnerem mamy, czuje się za nią odpowiedzialny, ale wie, że jest za mały i że nie da rady. Nie obroni mamy, nie sprosta roli dorosłego mężczyzny. Czy matki mimowolnie traktują swojego syna jak powiernika, przyjaciela? Tak, z tym że najczęściej to jest obustronna gra. Zdarza się, że mamy, zwłaszcza jeśli zdecydowały się nie wchodzić w kolejny związek, za długo synów przy sobie trzymają. Wyjeżdżają z nimi na wczasy, kiedy oni mają już naście lat, chodzą z nimi na przyjęcia, do teatru. Mówią o nich z dumą: 'Mój mężczyzna', i traktują jak partnerów. Im to imponuje, bo w takim wieku czucie się facetem jest gratyfikujące, ale z drugiej strony boją się opuścić matkę, bo już jeden mężczyzna to zrobił. Obawiają się również, że coś ich ominie, jeżeli przy niej zostaną. Czego obawia się matka? Głównie samotności albo tego, że inna kobieta nie będzie dla niego taka dobra jak ona. Matki najczęściej nie robią tego świadomie. Często dają sprzeczne komunikaty, pytają: 'Czemu się nie żenisz? Czemu tutaj jeszcze mieszkasz?', a z drugiej strony: 'Co ja bez ciebie zrobię?', 'Twoja żona pewnie nie pozwoli ci się ze mną kontaktować', 'Moje życie straci sens' itd. Zdarza się, że u każdej nowej dziewczyny matka będzie szukała wad. Ale to jest obustronny miecz, bo taki 13-14-letni chłopiec przyzwyczajony, że mama jest tylko dla niego, może skutecznie przeganiać każdego potencjalnego partnera mamy. Jeżeli kobieta bardziej stawia na syna niż na siebie i ulegnie takiemu tupaniu nogami, to robi błąd. Bo potem z takim 15-latkiem może być jeszcze trudniej, a kiedy on będzie chciał odejść i zobaczy negatywne skutki tej symbiotycznej relacji, to wtedy chętnie by widział jakiegoś pana, który się tą mamą zajmie, ale mama już najczęściej z tego aspektu życia zrezygnowała, poświęciła się dla syna i jeszcze, nie daj Boże, mu to mówi. To jest duży bagaż na życie dla takiego dziecka. Czy takiemu chłopcu jest trudniej nawiązać dobre relacje z kobietami? Kobiety samodzielnie wychowujące synów z różnych powodów mogą mieć świadome bądź nieświadome poczucie winy, że to przez nie tego ojca ich dziecku brakuje. Często chcą zastąpić i ojca, i matkę i w związku z tym są nadopiekuńcze i ubezwłasnowolniające. Nie stawiają chłopcom wymagań na miarę ich wieku. Oni wtedy żyją w przekonaniu, że wystarczy, że są: uczą się, są mili dla mamy, i tyle. A potem taki dorosły chłopak wchodzi w relacje z dziewczyną i czuje się oszukany, bo nagle się okazuje, że partnerka czegoś od niego wymaga. Chce, żeby miał swoje pieniądze, interesował się nią, żeby zajmował się domem, a dla niego to jest dziwne żądanie. Ale bywa i tak, że nie potrafią przeciwstawić się kobiecie. Rezygnują ze swoich potrzeb, własnego zdania. Są od partnerek zależni. Co matki robią z tym poczuciem winy? Albo chcą to nadrobić tak, jak to opisałam, albo przeciwnie - boją się, że ci chłopcy będą zniewieściali, i stawiają im za duże wymagania. Ciągle im mówią, że to, co robią, to jest za mało, że nie mogą się mazać, że muszą być dzielni, że mają się zachowywać jak mężczyźni. I też w ten sposób nie pozwalają im poczuć swojej wartości i siły. Jak taki chłopiec może się usamodzielnić? Jeśli matka jest kontrolująca, wiążąca, a ojciec jest na różne sposoby nieobecny, to jest kłopot. W okresie buntu, czyli w wieku, powiedzmy, 15-20 lat, dziewczynki się konfrontują z matkami. Mówią im, jakie są beznadziejne, i matki muszą to jakoś przetrwać, a chłopcy konfrontują się wtedy z ojcem. Ojciec przestaje już być ojcem idealnym, jest na różne sposoby konfrontowany i dewaluowany, by na końcu tego procesu stać się dla syna postacią realną, mającą swoje zalety i wady. To pomaga poczuć chłopcu, że jako mężczyzna też nie musi być idealny. Może popełniać błędy, nie zawsze musi być fajny. Jeśli ojca nie ma, to ci chłopcy są często tak zagubieni, że aby uzyskać autonomię, zaczynają walczyć ze swoimi matkami, ale w ten sposób, że niszczą siebie - często uciekają w alkohol, narkotyki albo inne autodestrukcyjne zachowania. Ponieważ wiedzą, że nie mają nikogo poza nią, więc tak naprawdę nie mogą z nią walczyć, mogą walczyć ze sobą... albo z całym światem. Jak mężczyźni wychowani bez ojca wypełniają tę lukę po nim? Czasami właśnie nadmierną agresywnością, niechęcią i szowinizmem w stosunku do kobiet, czasem odwrotnie - wycofaniem takiej zdrowej męskiej agresji. Mają kłopoty ze znalezieniem w sobie oparcia, równowagi i spokoju. Najlepiej by było, gdyby chłopiec mógł pomieścić w sobie i ten pierwiastek żeński, taką miękkość, delikatność, i męski aspekt: siłę, waleczność, zdolność do rywalizacji. Na pewno łatwiej jest chłopcu, który mimo że nie ma realnego ojca, to ma w pobliżu pozytywnego mężczyznę, który stanowi z nim stały, mocny związek: wujka, drugiego partnera mamy, dziadka. I ten mężczyzna jest życzliwy, opiekuńczy, ale też mocno stawia granice, jest pewny siebie, stanowi oparcie. Ważne jest też, żeby miał dobrą relację z mamą. A jeśli takiego mężczyzny w otoczeniu chłopca brakuje? To żeby nabrać męskiej tożsamości, wytwarza on sobie własny wewnętrzny wizerunek mężczyzny. Lepi go z doświadczeń z mężczyznami, z książek, filmów, gier komputerowych. Z tym że on ma świadomość, że to nie jest realny człowiek, że on go sobie tylko wymyślił. Taki uwewnętrzniony obraz ojca nie jest dla niego stabilnym oparciem i wzorem. Tworzy go po to, żeby w ogóle móc się poczuć mężczyzną. A jeżeli ten ojciec istnieje bądź istniał, ale zniknął z życia dziecka - odszedł, umarł... Jeśli umarł, to jest o tyle prostsze, że można sobie jego obraz próbować odtworzyć z różnych opowieści rodzinnych, pamiątek, zdjęć. Można jednocześnie przeżyć stratę tego realnego ojca, opłakać go, ale zachować jego obraz. To nie jest ojciec, który mnie opuścił dlatego, że jestem kiepski, zły, nie nadaję się, ale dlatego, że los tak chciał. Można wtedy mieć pretensje do losu, do Boga, do kogoś, kto spowodował wypadek, a nie myśleć, że 'ja jestem niedobry'. Bo tak dzieci myślą. Nawet jeśli ojciec odszedł, zanim dziecko się urodziło? Nawet. Dzieci czują się winne i odpowiedzialne za to, co się stało. Myślą, że może ojciec odszedł, dlatego że one miały się urodzić, i teraz mama przez nie jest samotna lub cierpi w inny sposób. Dziecko może mieć przekonanie, że nie powinno istnieć. Potrzebuje silnego potwierdzania, że jest chciane. Co taka mama ma powiedzieć dziecku, żeby to poczucie winy z niego zdjąć? Bardzo ważne jest, żeby ciężar za to rozstanie czy porzucenie dorośli wzięli na siebie. Mama powinna podkreślić, że dziecko nie ma z tym nic wspólnego, że to dorosłym nie wyszło z jakichś powodów, ale też nie może zrzucać całej winy na ojca. Dobrze by było, żeby ona starała się zachować jakiś elementarny dobry obraz ojca dla dziecka. Mówić całą prawdę? Ludzie przychodzą do mnie z historiami, które mają tak niezwykłe rozwiązania, że mogę powiedzieć tylko: 'Nie wiem'. Na pewno ważne jest, żeby znać prawdę o tym, skąd się pochodzi. To jest podstawowe prawo każdego człowieka. Nawet jeśli nie wiadomo, jak ten ojciec dokładnie wyglądał, jaki był, to ludzie sobie rekonstruują jego obraz z tych strzępków, które są dostępne. Bo jest w nich pustka i tęsknota za nim, czyli tak naprawdę za częścią siebie. Na forum dla dorosłych, którzy nie znają swojego ojca, padają takie zdania: 'Czuję się niekompletny', 'Czuję się tylko połową siebie '. Bo to jest wręcz poczucie biologicznego i psychicznego braku. Wiadomo przecież, że człowiek powstaje z ojca i matki. I w ludziach jest straszna ciekawość i potrzeba wiedzy, skąd się wziąłem, jaki ten mój ojciec jest. To jest ciekawość, jaki on jest czy co ja z niego mam? I jedno, i drugie. Czy jestem do niego podobny i czym się różnię, bo na tym buduje się własną tożsamość. Czy matka ma powiedzieć dziecku brutalnie: 'Twój ojciec nie chciał założyć rodziny' albo: 'Miałam romans z pewnym mężczyzną, nie chciałam z nim żyć, ale chciałam cię urodzić'? Ta prawda przecież czasem jest bardzo bolesna... Nie mam prostej rady. Tę prawdę trzeba dostosować do wieku dziecka, kontekstu. W jakim momencie i okolicznościach życia dziecka i relacji z nim decydujemy się prawdę ujawnić. To są trudne pytania. Opowiem pani taką autentyczną historię, którą słyszałam od pacjenta, 50-letniego mężczyzny, który od umierającej matki dowiedział się, że jego ojciec nie jest jego prawdziwym ojcem, nie wie o tym, i ona synowi przekazuje tę tajemnicę życia, z zaznaczeniem, że ma się tym ojcem na starość opiekować. Jego prawdziwym ojcem jest natomiast sąsiad. Dla tego mężczyzny to było niezwykle poruszające doświadczenie. On sobie przypomniał, że jako 10-letni chłopiec topił się w jakimś potoku i ten sąsiad go uratował i w taki sposób przytulił, że odczuć, których wtedy doznał, nijak nie umiał sobie wytłumaczyć. Po tym, czego się dowiedział od matki, wszystkie puzzle mu się ułożyły. Koniec tej historii był taki, że na stare lata ten mężczyzna przyjął pod swój dach i ojca biologicznego, i tego, z którym spędził całe życie. Obydwoma staruszkami do końca się zajmował i oni jakoś sobie po męsku tę sytuację ułożyli. Więc ta prawda, taka nawet niesamowita i początkowo bolesna, zaofiarowała mu coś bezcennego. Może lepiej by było, gdyby poznał ją wcześniej. Dzisiaj już wiadomo, że dzieciom adoptowanym trzeba mówić prawdę o tym, skąd pochodzą, od początku, bo one wtedy wiedzą, na czym stoją, a stoją na prawdzie, nie na kłamstwie. Dziecko ma do rodzica bezgraniczne zaufanie. Jeśli się okaże, że on je zawiódł, jeżeli matka mnie okłamała w tak ważnej sprawie, to podważa zaufanie do całego świata i innych ludzi. Dlatego lepiej nie wymyślać historii o ojcu, którego nigdy nie było albo który wyjechał i nie wiadomo, kiedy wróci. Jeżeli dziecko chce odszukać ojca, który odszedł albo którego nigdy nie poznało, mama ma mu pomóc? Jeśli zachowała z nim jakiekolwiek relacje, to tak, może być pośrednikiem. Powinna uprzedzić tego mężczyznę, ale przygotować też dziecko na różne scenariusze. Znam chłopca, który wiedział, kto jest jego prawdziwym ojcem, ktoś 'życzliwy' mu doniósł, i jeździł po kryjomu do innej wsi go podglądać. Porównywał się z tym panem, szukał podobieństw, a jak stał się dorosły, to pojechał, żeby się z nim poznać twarzą w twarz. Ten facet powiedział mu wtedy, że nie ma o czym mówić. Nie udało się nawiązać żadnej relacji. Mężczyzna po raz kolejny został odrzucony i bardzo to przeżył, ale mógł zamknąć pewien rozdział w swoim życiu. Pożegnać iluzję o ojcu, który go chce i kocha. Czy matka, która wie, że ojciec jest np. alkoholikiem, przestępcą, może jest chory psychicznie, powinna dziecko o tym poinformować? Tak, ma obowiązek je uprzedzić, ale ważne, jakiego języka używa. Lepiej, żeby powiedziała: 'Z tego, co wiem, twój ojciec ma kłopoty, jest uzależniony od alkoholu, musisz być na to przygotowany'. To brzmi inaczej, niż jak użyje takich oceniających sformułowań: 'On jest podły, nic nie wart, luj'. Nie daje wtedy szansy dziecku po swojemu nazwać tego, co zobaczy. A to jest ważne dla niego, żeby on to nazwał po swojemu i zdecydował, czy ojciec jest 'chory', czy jest 'degeneratem'. I nawet jeśli to spotkanie skończy się fiaskiem, to ma sens? Ono jest bardzo ważne, nawet jeśli jest bolesne. Daje dziecku poczucie, że zrobiło wszystko, co było w jego mocy, ale się np. nie udało. I wtedy można tę stratę przeżyć do końca. Można się też przyjrzeć temu, jak ten ojciec żyje, zaobserwować, czy on sobie radzi, czy ma udaną rodzinę. To budzi różne uczucia: zazdrości, ale też ulgi, że on jednak potrafi, że z moją mamą mu się nie udało, ale że nie odepchnął kolejnej kobiety i że może w sumie jest sensowny. A co, jeśli on pije? Jest agresywny, niefajny? To jest oczywiście duże rozczarowanie, ale też poczucie ulgi, że może dobrze się stało, że on ze mną nie mieszkał. Bardzo różne uczucia budzą te spotkania, ale dobrze, że do nich dochodzi, bo to pozwala te wszystkie wyobrażenia jakoś skonfrontować z rzeczywistością, przeżyć i zamknąć. Gorszy scenariusz jest wtedy, kiedy ten destrukcyjny ojciec zaczyna się domagać na starość alimentów od dziecka, którego w życiu nie widział. To się zdarza. Budzi wściekłość, ale też jest zdrowe, bo pozwala tego ojca urealnić. Może też uruchomić i przerobić te rzeczy, które są w człowieku przyklepane. A to, że coś jest nieruszone, to jest tylko pozorny spokój, bo w każdej chwili ten trup w szafie może się obudzić i co wtedy? Dlaczego te poszukiwania zwykle mają miejsce w tajemnicy przed matkami? One się z reguły odbywają w tajemnicy przed całym światem. Dzieci przeżywają to wręcz jako zdradę, bo jeżeli mama ukrywa tego ojca, nie chce o nim mówić albo mówi bardzo niechętnie, to wiadomo, że nie będzie z tego powodu zadowolona. Dziecko ma poczucie, że postępuje nielojalnie. Na forum dla dorosłych, którzy wychowali się bez ojców, uczestnicy piszą słowo 'ojciec' w cudzysłowie - albo 'ten człowiek' czy 'dawca spermy'. To rodzaj odwetu? Takie określenia zwykle pełnią funkcję obronną. Robi się to po to, żeby ten ojciec nie był dla mnie już taki ważny albo żeby matka sobie nie pomyślała, że on jest taki ważny, i nie była na mnie zła. Ale trzeba by się głębiej przyjrzeć, kto to pisze - dziecko czy dorosły? Czy on tego ojca poznał i wie, że on jest ojcem tylko w cudzysłowie, czy go nie zna, ale za nim tęskni i się tego wstydzi? Jeśli nastolatek pisze 'dawca spermy', to raczej jest to normalne w tym wieku, on chce tego ojca zdewaluować, w ten sposób się z tym ojcem wirtualnie konfrontuje, bo inaczej nie może. Dla kobiet odnalezienie tego nieznanego ojca jest równie ważne? Tak, tylko zwykle to się dzieje później, kiedy relacje z mężczyznami im się nie układają, nie mają stałych związków, są długo samotne. Chcą zrozumieć, dlaczego tak się dzieje. Szukają kontaktu z tym pierwszym mężczyzną, czasem potrzebują tego do określenia swojej autonomii w relacji z matką, która mówi: 'Nie rób tego, po co ci to, niepotrzebne'. Znam jedną kobietę, która wychowywała się z mamą i jej rodziną. Matka zupełnie odgrodziła ją od ojca, nie miała nawet alimentów od niego. Kiedy dorosła, zaczęła nalegać na poznanie ojca i dopiero wtedy matka powiedziała jej, że chodziła z jakimś chłopakiem, zaszła w ciążę, a potem nakryła go na zdradzie i nie chciała mu wybaczyć. Mimo że on się starał i chciał z nią być. Ona w tym swoim zranieniu nic od niego nie chciała i ten mężczyzna trochę powalczył, a potem odpuścił. I założył nową rodzinę. Córka po latach nawiązała z nim kontakt. Dla niej to było bardzo ważne. Dowiedziała się, jaka była wersja ojca i że ojciec wcale nie chciał się jej wyprzeć. Czy alimenty poza tym, że są realnymi pieniędzmi, mają jakąś wartość symboliczną? Oczywiście. Z różnych powodów kobiety decydują się o nie nie występować, unoszą się honorem, ale jeżeli to jest tylko duma, to warto przypomnieć, że te alimenty nie są dla nich, tylko dla ich dzieci. I potem w dorosłym życiu taki mężczyzna czy kobieta mogą powiedzieć: 'No tak, ojca nie miałem, nie kochał mnie, nie troszczył się, nie odwiedzał, nie zabierał na rower, a jedyne, co od niego mam, na potwierdzenie mojej wartości i ważności, to są te alimenty. Tyle umiał mi dać'. I to jest szalenie ważne. Bo nawet w pełnych rodzinach relacje z rodzicami bywają trudne i ludzie z różnymi problemami się borykają. Na pierwszy plan wychodzą oczywiście te rzeczy, których oni nam nie dali i o co mamy żal, ale do zdrowego życia potrzebne jest nam uwewnętrznienie tej relacji. Więc często szukam z moimi pacjentami, co takiego mimo wszystko dostali od rodziców, nawet w skrajnych sytuacjach: nie umieli dać opieki i troski, ale np. dali mi życie albo wykarmili, wykształcili. Dorośli ludzie potrafią zobaczyć, że dzięki swoim rodzicom żyją, mają fajną rodzinę, dzieci, pracę. Oni potrafią być wdzięczni za sam akt poczęcia i ta wdzięczność pozwala iść dalej w życie. Opowieść o poszukiwaniu nieznanego ojca można obejrzeć od dziś w filmie Lisy Cholodenko 'Wszystko w porządku' Źródło: Wysokie Obcasy

Marishka

[zyon]

wątek przeniesiony z tematu o Komorowskim /H.

Toxyczni rodzice?
http://nasygnale.pl/kat,1...,wiadomosc.html

[M i T]

[zyon]

[M i T]

[zyon]

No faktycznie, niech wiec jakis moder w swojej laskawosci niezmierzonej dokona tego, ja juz nie bede lepil raz kolejny.

[zyon]

http://wiadomosci.gazeta...._wznowione.html

Dobrze, ze jest teraz internet, przynajmniej tak mozna uratowac dziecko i wywalic na zbity pysk urzedasa albo go przynjamniej ukarac.

[M i T]

Cytat:

http://wiadomosci.gazeta...._wznowione.html

Tylko ja mam pytanie do tego tatusia, GDZIE ON SAM BYŁ (bo ponoć taki stosunek zony do dziecka zauważył jeszcze zanim się od nich wyprowadził)??? Szukanie pomocy na forach i w prokuraturze, ok, ale jako OJCIEC, co zrobił by chronić swoje dziecko?

Wkórwia mnie znęcająca się nad dzieckiem matka, ale również wkórwia mnie ten bezjajowy tatuś, który pozostawił dziecko z katem, a sam uciekł. Na dodatek zarówno jego rodzina jak i zony nie chce się zając dzieckiem.Tym się ma teraz zająć państwo. Kompletny brak odpowiedzialności rodziców za los dziecka!

Poza tym, tatuś ponoć obserwował i nagrywał te rewelacje od 2008 r. To 3 lata maltretowania dziecka! Co w tym czasie sam zrobił, by synka chronić?

Marishka

[Hannibal]

[rakash]

[Neska]

zobaczcie, jak fajny art,. znalazlam, ze nie mozna czuloscia, szybkim spelnianiem potrzeb czy spaniem z dzieckiem rozpuscic dziecka.

http://robertpalusinski.b...of-distant.html

[Neska]

zobaczcie, jak fajny art,. znalazlam, ze nie mozna czuloscia, szybkim spelnianiem potrzeb czy spaniem z dzieckiem rozpuscic dziecka.

http://robertpalusinski.b...of-distant.html

i o Allice Miller cos sie znalazlo http://robertpalusinski.b...edy-bedzie.html

[zenon]

Cytat:

zanim się zdenerwują i zanim ich mózgi zostaną zalane toksycznymi substancjami chemicznymi.

[xvk]

Cytat:

zobaczcie, jak fajny art,. znalazlam

Znakomity blog, już posłałam dalej linka do różnych młodych rodziców

[M i T]

Dziś o 21:00 w radiowej Trójce rozmowa o kontrowersyjnej książce o wychowaniu dzieci (zachwalającej "czarną pedagogikę"):

http://www.polskieradio.pl/9/Audycja/7422

artykuł na ten temat:
http://dziecko.onet.pl/60...,1,artykul.html

fragment książki:
http://czytelnia.onet.pl/...o_czytania.html

To wręcz niewiarygodne, że wciąż tak wielu ludzi postrzega wychowanie dzieci w kategoriach albo "bezstresowe" albo "karcące", nie widząc niczego pośrodku

Marishka

[Witold Jarmolowicz]

Czarna pedagogika w przypadku tej książki, to jest ślepa etykietka.
Oczekiwałbym refleksji, dlaczego w mongolskich społeczeństwach jest inaczej, jak jest inaczej i co z tego wynika. Powielenie naszych paradygmatów nie posunie sprawy zrozumienia innych kultur do przodu.
JW

[M i T]

Jest już wczorajsza audycja do wysłuchania:

http://www.polskieradio.p...aleria-handlowa

Dawno mnie tak żadna audycja z udziałem toksycznego psychologa nie wkurzyła
Może znajdę chwilę by skrobnąć coś więcej.

Marishka

[Witold Jarmolowicz]

[M i T]

[Adam319]

[Joannaż]

[M i T]

http://bi.gazeta.pl/im/5/9313/m9313175.mp3

Na antenie TOKFM również pojawiła się audycja n/t książki "Bojowa pieśń tygrysicy".
Hanna Zielińska zaprosiła psychologa, który jak to genialnie ujęła Marishka - faktycznie kocha dzieci w przeciwieństwie do psychologa dziecięcego Aleksandry Piotrowskiej, która kocha rodziców. Taki paradoks.
Nie będę się pastwił nad tą Chinką, bo jeszcze książki nie czytałem, ale w powyżej linkowanej rozmowie, nie ma śladu promocji jej treści jako pozytywnej. Za to była dość błyskotliwa diagnoza dotycząca osoby autorki i opowiadano o fragmentach, jakich nie przytaczano u Bugalskiego.
Przykłady zostawiania 3 letniego dziecka na mrozie w ramach kary, nieustanny szantaż emocjonalny, niemożność załatwienia się i napicia w trakcie ćwiczeń, jakie pod agresywną presją połączoną z wrzaskiem zdzierającym gardło, odbywała jej córka, to tylko kilka z przykładów.
Posłuchajcie i porównajcie sobie.

Tomek

[Witold Jarmolowicz]

[M i T]

[Joannaż]

[Witold Jarmolowicz]

[Neska]

http://www.pomorska.pl/ap...ZCZ01/158213207

wcale zaniedbania rodzicow nie sa winne temu zdarzeniu jak wkomentarzu mowi pani dr Kozubska

[M i T]

Co prawda, jest to przykład dość skrajny, ale rzadko który rodzic zdaje sobie sprawę z możliwych konsekwencji "odstawienia starszaka na boczny tor". Równie dobrze może to być zwykły foch, nierzadko wszelakiego rodzaju deficyty, a w skrajnych przypadkach siłowe rozwiązania. Jak w gnieździe piskląt.

Cytat:

W Norylsku w Kraju Krasnojarskim (Rosja) 5-letni chłopiec zabił swoją młodszą siostrę, bo ta przeszkadzała mu oglądać telewizję – podaje serwis newsru.com. Dziewczynka trafiła z licznymi obrażeniami do szpitala, lecz lekarze nie zdołali jej uratować. Według śledczych, chłopiec bił swoją nowo narodzoną siostrę, gdyż ta przeszkadzała mu oglądać telewizję. Ustalono również, że straszy brat nie lubił swojej siostrzyczki. Był zazdrosny o to, że rodzice poświęcają jej więcej uwagi. W czasie przesłuchania z udziałem pedagoga i rodziców przyznał, że siostrzyczka, która często płakała, przeszkadzała mu w oglądaniu telewizji i pewnego dnia, gdy matka poszła do łazienki, 5-latek – jak sam przyznał – kilka razy uderzył dziewczynkę. Bił między innymi po głowie. W wyniku wewnętrznych obrażeń dziecko zmarło.

http://wiadomosci.onet.pl...,wiadomosc.html

Moim zdaniem, to co wyboldowałem jest kluczowe dla tragedii. Gadka o telewizji jest skrajnie marginalna - to był tylko zapalnik/głupi pretekst. Zresztą, musiano go nieźle batożyć - sądzę, że łapami po głowie, jak on siostrzyczkę. Kurcze, 5 latek. Miazgaaa!

Ponadto, prawdopodobnie wyrośnie na seryjniaka lub osobę-bombę, która odpali nagle, ktoś zginie, a on nie będzie wiedział, co w niego wstąpiło.

Tomek

[Witold Jarmolowicz]

Właśnie leci film na alekino
22:10
16/9 NAPISY
16 Kino Mówi
FULL METAL JACKET
dramat wojenny, USA/Wlk. Brytania, 1987, 131 min
reż. Stanley Kubrick

JW

[Witold Jarmolowicz]

No i wreszcie rozkoszne dzieciństwo
http://skuteczna-psychote...ch-dzieci_2.php

Cytat:

Maria Kruczkowska Dzieciństwo na prochach BOBBY, ośmiolatek z Kalifornii, łyka codziennie dwanaście tabletek psychotropowych, w kolejności: dexedrinę, neurontin, anafaril. Na uspokojenie, wyciszenie, poprawę koncentracji, rozładowanie agresji. Część z nich podaje mu w domu w San Francisco mama, pozostałe pielęgniarka szkolna, która zagląda w południe do jego klasy z wózeczkiem i jednorazowymi kubkami z woda do popicia. Bobby nie jest bowiem jedynym uczniem, który bierze takie leki. W Stanach Zjednoczonych lawinowo rośnie liczba dzieci leczonych środkami psychotropowymi: zażywa je już pięć milionów, sam ritalin, pochodną amfetaminy - cztery miliony. Bobby nie jest też najmłodszym pacjentem amerykańskiej psychiatrii. Leki psychotropowe biorą już dwulatki...

[zenon]

Straszna historia:
http://natropie.onet.pl/c...12,artykul.html

[rakash]

Ale za to jest sensacja, są czytelnicy i jest ZYSK.

Jaka ta Tamara opłacalna!

[M i T]

Kiedy toksyczni rodzice stają się równie toksycznymi teściami:

http://zdrowie.onet.pl/zy...46,artykul.html

Cytat:

Teściowa z piekła rodem 31 mar, 13:08 Erika Sjoblom / Miasto Kobiet Coraz częściej posuwała się do agresji. Podsłuchiwała nasze rozmowy pod drzwiami, przekopywała rzeczy, gdy wychodziliśmy z domu, wtrącała się we wszystkie rozmowy. Kiedy Łukasz wracał z pracy, skakała koło niego jak zakochana nastolatka: masz zupkę, mój ukochany, mamusia zrobiła ci kotlecik. Niesmaczne, głupie i nieprzyjemne. Na początku nic nie zapowiadało koszmaru. – Z moimi przyszłymi wtedy jeszcze teściami widywałam się rzadko, ale kontakty zawsze były bez zarzutu – wspomina Agnieszka, architektka, mama czteroletniej Zosi. Rodzice mojego przyszłego męża często zapraszali nas do siebie i nie ukrywali, że górne piętro ich okazałej willi tylko czeka, żeby zamieszkała na nim świeżo poślubiona para młodych. Od początku deklarowali też, że ta część domu należeć będzie tylko do nas: mieliśmy przerobić sobie klatkę wejściową, zainstalować osobne drzwi. Normalne mieszkanie, tyle że podczas wyjazdów o podlewanie kwiatków prosisz rodzinę, nie sąsiadów. No i zgodziłam się – wzdycha Agnieszka. Jej westchnienie trudno zaliczyć do radosnych, bo od pół roku jest ze swoim mężem, Marcinem, w separacji, a winą za ten stan rzeczy obarcza właśnie teściów. – O tym, że o deklarowanych przeróbkach możemy zapomnieć, przekonaliśmy się bardzo szybko. Nasze plany remontu rodzice przyjęli z przerażeniem, mama zaczęła płakać – tyle włożyli w ten dom, a my chcemy go zdewastować? Na nasze próby negocjacji odpowiadali, że owszem, remont możemy kiedyś przeprowadzić, ale przecież nie teraz, nie od razu! Stanęło na tym, że przeróbki tak, ale rodzice muszą się do tego najpierw przyzwyczaić. Byłam totalnie zaskoczona takim obrotem sprawy, w dodatku nie chciałam wyjść na osobę konfliktową, więc nie drążyłam tematu... To był pierwszy z wielu błędów, jakie popełniła Agnieszka. Dalej poszło z górki. Kiedy w weekend młodzi wracali późno od przyjaciół, mama czekała na nich z wyrzutami nawet do piątej rano. Potem tata nie zapominał o wygłoszeniu komentarza, że tak późne powroty nie pozwalają mu na spokojny sen. Soboty i niedziele rozpoczynały się podobnie – od wizyty rodziców z planem dnia dla ich syna, a czasami też dla jego żony. Prośby o pomoc w domu czy ogrodzie dało się zrozumieć, jednak organizowane przez nich – oczywiście bez wcześniejszego uzgodnienia z młodymi – wycieczki we czwórkę były Agnieszce wyjątkowo nie na rękę. – Nie chodzi o to, że ich nie lubiłam – wspomina. – To raczej oni lubili nas za bardzo: przez cały czas chcieli brać udział w naszym życiu, podejmować wspólnie z nami decyzje dotyczące naszego życia. Najchętniej zatrzymaliby nas w domu, żebyśmy cały czas dotrzymywali im towarzystwa. Choć każda wzmianka o przeróbkach wejścia nadal wywoływała u teściów stany niemal histeryczne, początkowo dyskretnie, a z czasem coraz bardziej roszczeniowym tonem przyszywani rodzice Agnieszki życzyli sobie, aby wracać do domu o "w miarę przyzwoitych" porach, ograniczyć liczbę gości (szczególnie odwiedzających Agnieszkę), informować o wszelkich planach (nawet wyjazdu do supermarketu po większe zakupy), uwzględniać ich w każdej wycieczce (teściowa potrafiła dostać ataku płaczu. "Nie kochasz mnie już – krzyczała do Marcina – nikt mnie już nie potrzebuje!"), no i przy każdym wyjeździe zostawiać im klucze od mieszkania. – Trochę się uspokoili, gdy zaszłam w ciążę – mówi Agnieszka. – Teść przynosił mi własnoręcznie wyciśnięte soczki, teściowa, lekarka z wykształcenia, dbała, żebym się nie przemęczała. Ten czas wspominam naprawdę fajnie: dużo rozmawialiśmy z Marcinem, ustaliliśmy, że nie pozwolimy rodzicom wtrącać się w wychowanie dziecka. Kiedy wróciłam do domu z maleńką, ojciec Marcina od razu wściubił nos do naszego mieszkania i oznajmił radośnie, że zaraz przychodzą ją kąpać. Ze względu na córkę nie chciałam się denerwować, na szczęście mąż zareagował właściwie: szybko wytłumaczył teściowi, że chcemy zostać sami z dzieckiem. Ten układ denerwował rodziców, no i niestety nie trwał długo – dwa tygodnie po narodzinach Zosi Marcin wrócił do pracy, a ja zostałam w domu sama. Nie, nie sama – z teściami, którzy do swojej wnuczki, gdy płakała, mówili: "Córeczko, chodź na rączki, ta pani (to o mnie) chyba robi ci jakąś krzywdę". Dalej było już tylko gorzej. – Marcin po pracy wracał zmęczony, nie miał siły ani czasu, żeby się zainteresować, jak nam się żyje pod jego nieobecność. Tymczasem teściowie robili wszystko, żeby – jak twierdzili – "odciążyć mnie", czyli w praktyce odebrać mi dziecko. Asystowali nam od rana do wieczora, bez przerwy wchodzili do pokoju Zosi, brali ją na ręce. Karmili tym, co wydawało im się dla niej dobre – mimo wyraźnych wskazań lekarzy. Teściowa utrzymywała, że ona jako lekarz (dermatolog!) nie musi słuchać tego, co mówią inni lekarze – a na dowód tego przedstawiała fakt, że przecież wychowała Marcina. Może przeżyłabym fakt, że teść wciskał pięciomiesięcznej Zosi kawałki jabłka, ale bezustanna krytyka z ich strony po prostu mnie wykończyła. Od rana do wieczora wysłuchiwałam: ubierz ją cieplej, przegrzewa się, płacze, bo ją źle karmisz, nie noś jej tyle, bo rozpuścisz i nie uśnie, ponoś ją, przecież płacze, dziecko ma się uczyć chodzić w chodziku... No i ciągłe mówienie do niej "córeczko", a wszystko to tonem nieznoszącym sprzeciwu. Każda próba zwrócenia im uwagi kończyła się ich płaczem i histerią, ręce dosłownie opadały. Kiedy wspominałam o tym Marcinowi, najpierw twierdził, że jestem przewrażliwiona, potem – że konfliktowa, bo on "bez problemu dogaduje się z rodzicami". Żałuję, że zostałam tam tak długo. Mój mąż okazał się mięczakiem, który bał się sprzeciwić rodzicom i wolał mieć święty spokój niż własną rodzinę. Teraz mieszkam u swoich rodziców, ale już wkrótce stanę na własnych nogach. I nigdy nie pozwolę, żeby ktoś odbierał mi moje dziecko pod pretekstem, że lepiej ode mnie potrafi się nim zająć. Marcin woli jednak widzieć tylko, że byłam dla jego rodziców niewdzięczna i niesprawiedliwa – a przecież "to tacy dobrzy ludzie i chcieli wyłącznie naszego dobra". - Wszystko da się ułożyć, jeżeli mąż trzyma stronę żony – potwierdza Eliza, która w mieszkaniu matki swojego wybranka spędziła, jak sama mówi, najgorszy rok swojego życia. Jej małżeństwo było na najlepszej drodze do rozpadu, a codzienne kłótnie i awantury z Łukaszem i jego wtrącającą się bezustannie matką sprawiły, że małżonkowie od kilku miesięcy chodzą na terapię. Jednak – jak mówi Eliza – bez wyprowadzki z domu teściowej już dawno byliby po rozwodzie. Podobnie jak Agnieszkę, Elizę do zamieszkania z matką jej męża skusiło duże, na pozór wygodne mieszkanie. – Mieliśmy się dokładać do czynszu i opłat, a nadwyżki odkładać na kupno własnego "M". Kiedy Łukasz był dzieckiem, jego tata zmarł. Łukasz nigdy nie wyprowadził się od matki, chciałam mu ułatwić rozpoczęcie nowego życia. Niepokoju Elizy nie wzbudził fakt, że matka jej męża najpierw długo nie chciała jej poznać, a przy pierwszym zapoznawczym obiedzie długo rozwodziła się nad arystokratycznymi korzeniami swojej rodziny i koneksjami towarzyskimi. – Skrzywiła się, gdy powiedziałam, że moja mama prowadzi sklep spożywczy, a tata jest na rencie. Ale uznałam, że przekonam ją do siebie tym, jak dbam o jej syna. Najwyraźniej to jednak nie wystarczyło. Na ślub matka Łukasza przyszła spóźniona, a ponieważ brali wyłącznie cywilny (Eliza nie jest wierząca, Łukasz – jak zapewnia – też nie, jednak nie odważyłby się tego powiedzieć matce), teściowa uznała, że "to nie jest prawdziwy związek". – Nie przyniosła nawet kwiatów, do moich rodziców z łaski powiedziała "dzień dobry", a o mnie do swoich znajomych mówiła "ta pani". Weselny obiad upłynął jej na wyniosłym milczeniu, ale ja, mimo ostrzeżeń rodziców, cały czas nie traciłam nadziei. Daremnie. Ukochana mamusia robiła, co mogła, by swojemu jedynakowi uprzytomnić, jak ogromny życiowy błąd popełnił, wybierając Elizę na żonę. Podczas nieobecności syna wygłaszała do jego żony wielogodzinne monologi, najeżone złośliwościami i agresją. – Łapała mnie zwykle w kuchni, kiedy stałam – podchodziła blisko, żebym nie mogła usiąść, i mówiła, mówiła, mówiła... Cały czas z takim samym, pełnym pretensji wyrazem twarzy: jednym tchem wylewała z siebie antysemickie uprzedzenia, krytykowała mój strój, kwestionowała wykształcenie, uzmysławiając mi jednocześnie, że w liceum jej Łukaszkiem interesowała się sama panna X, arystokratka! Wspólne mieszkanie z mamą, choć opłacalne finansowo, szybko zaczęło Elizie doskwierać. – Oprócz werbalnych zaczepek mamusia coraz częściej posuwała się do agresji. Podsłuchiwała nasze rozmowy pod drzwiami, przekopywała rzeczy, gdy wychodziliśmy z domu, wtrącała się we wszystkie rozmowy. Kiedy Łukasz wracał z pracy, skakała koło niego jak zakochana nastolatka: masz zupkę, mój ukochany, mamusia zrobiła ci kotlecik. Niesmaczne, głupie i nieprzyjemne. Coraz częściej się kłóciliśmy, a ona chciała toczyć rozmowę razem z nami – oczywiście wspólnie z synkiem przeciwko mnie. Wreszcie powiedziałam: dość!, idziesz ze mną albo się rozstańmy. Znalazłam mieszkanie, spakowałam się. Wyprowadził się ze mną, potem wrócił. W tym czasie ja spotkałam kogoś innego. Teraz próbujemy z Łukaszem poskładać się na nowo, ale nie wiem, czy to jeszcze możliwe. Ja cały czas mieszkam sama, on – razem z mamą, która podobno jest chora i nie da sobie rady bez jego pomocy. Nie ma w zasadzie takiego grzechu, jakiego teściowa nie mogłaby popełnić. Bywa skąpa (Eliza: Na rocznicę ślubu kupiła nam pucharki lodowe przecenione z 4,99 na 2,50 zł. Nie oderwała nawet nalepek z ceną, mało tego – do kompletu przyniosła też lody marki Biedronka, a następnie całe popołudnie opowiadała, że jej wyrafinowane podniebienie nie zniosłoby tanich produktów), złośliwa (Eliza: Sama skończyła najbardziej upartyjniony w czasach PRL wydział historii, ale nie zliczę, ile razy zrobiła przytyk do średniego wykształcenia mojej matki), wścibska (Agnieszka: Porządki w naszych szafkach zawsze były idealnym pretekstem, żeby przejrzeć, co też nowego kupiłam), pruderyjna (Eliza: Na widok butelki wina w lodówce stwierdziła z przekąsem: "Na piękne rzeczy wydajecie pieniądze"). Nierzadko chorobliwie zazdrosna nie tylko o własnego syna (słowa "matkę ma się tylko jedną, a żon można mieć wiele" były tą kroplą, która przelała czarę – wspomina rozwodząca się z mężem Agnieszka), ale także o wnuka. Znaleźć dobrą teściową – życzliwą, pomocną, nieingerującą w życie dorosłych dzieci – nie jest łatwo, choć podobno i takie zdarzają się w naturze. Ale kiedy dzieci Agnieszki i Elizy znajdą sobie partnerów na życie – to czy one same okażą się teściowymi z marzeń?

Marishka

[M i T]

Jest chyba jakiś boom na fatalne informacje o maltretowanych i mordowanych dzieciach, jak nie przez psy, to przez świętych rodziców.
Za każdym razem te same planktońskie wynurzenia wymiotowane w mikrofony, tym razem tvn-owskie: oni bardzo kochali i troszczyli się o dzieci!!!!!!
Jeśli w ten sposób pojmuje się miłość, to jak miewają się inne ważkie sprawy: szacunek, sprawiedliwość, uczciwość?

Cytat:

Sąsiedzi kobiety są wstrząśnięci. - Wie pan co, ona bardzo kochała i troszczyła się o tą dziewczynkę - mówili w programie "Prosto z Polski" TVN 24.

Opisywana przez nas ciągle "świętość rodziców" objawia się m.in. przez tego rodzaju bezmyślne i tępe wypowiedzi. Nieważne, czy rodzic poćwiartował dzieciątko i wcisnął w beczkę po kapuście czy rąbał jego główką o ścianę, ale zawsze opinia lokalna jest dokładnie taka sama, tzn. tak samo nieświadoma i durna: "nie wiadomo, czemu to się stało, oni byli dobrymi rodzicami, kochali swoje dziecko". Ślepota tych ludzi opiera się na pewno o ich własne, wyparte dzieciństwo, z którym nie mają żadnej łączności poza wyidealizowanym, bezrefleksyjnym i martwym obrazem.
http://wiadomosci.onet.pl...-wiadomosc.html
Tomek

[rakash]

http://www.youtube.com/watch?v=dDwSrWCpvLo
http://www.youtube.com/watch?v=3VRL1SHggYw

[M i T]

[monikaf]

[zenon]

[rakash]

1) Psycholog to też człowiek.
2) Zapamiętanie informacji nie jest równoznaczne zrozumieniu, mówiąc prościej wiedza to nie mądrośc.

[M i T]

Często spotykana sytuacja opisywana przez czytelniczkę i - jak zwykle - znakomita, totalnie w dechę (bez cienia usprawiedliwiania rodziców), odpowiedź MLK:

http://zdrowie.onet.pl/po...87,artykul.html

Cytat:

Związek moich rodziców nie jest szczęśliwy. Z dzieciństwa pamiętam kłótnie, wyzywanie się od najgorszych i wieczne pretensje. Stwarzanie sobie problemów, o które można się sprzeczać - to wciąż specjalność moich rodziców. Największym paradoksem jest to, że inni ludzie postrzegali nas jako porządną rodzinę na poziomie. Niestety, to wszystko były tylko pozory. Cóż, myślę, że dużo winy w tym wszystkim leży po stronie mojej mamy - należy ona do osób władczych i despotycznych, jest mistrzynią w wyzwalaniu poczucia winy u innych, wszystko musi być po jej myśli, wina nigdy nie leży po jej stronie, chce mieć kontrolę nad wszystkimi w domu (włącznie ze swym mężem pantoflarzem). Pomijam dzieciństwo, bo dużo można by tu pisać... Miałam 23 lata kiedy poznałam miłość mojego życia, zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia, zrobił na mnie cudowne wrażenie, był człowiekiem dojrzałym i poukładanym, ciepłym i ważącym każde słowo. Pasowaliśmy do siebie pod każdym względem, a przede wszystkim intelektualnym. Miałam dobrą, odpowiedzialną pracę i studiowałam wówczas zaocznie na 3. roku prawa, jedynym minusem było to, że mieszkałam z rodzicami. Pierwszy rok był super w relacjach między moim chłopakiem a rodzicami, ale któregoś pięknego dnia mama zaczęła urządzać awantury, przypuszczam, że gotowało się w niej już dużo wcześniej, aż w końcu nie wytrzymała... Pierwszym powodem był wiek (między nami jest 17 lat różnicy), a potem słyszałam różne przykre rzeczy, że zostanę śmieciarzem, że będę nikim, że On mną manipuluje, że nie mam swojego zdania i że jest babiarz, pijak i że jeszcze on mi pokaże (tylko nie wiem co). Byliśmy cudowną parą. Tylko ja tak na prawdę go znałam i wiedziałam, jakim jest człowiekiem, a moi rodzice nigdy nie starali się go poznać, tylko oczerniali jak najgorszego zbira. Piekło zaczęło się, gdy oznajmiłam, że wyprowadzam się z domu i będę mieszkać u niego (wówczas mieszkał z mamą). Nigdy nie zapomnę tych awantur i słów, które wówczas padły z ust moich rodziców (do pracy szłam z siniakami na szyi i pod oczami). Mam do nich ogromny żal, że nie towarzyszyli mi w najpiękniejszym okresie mojego życia i nie mogłam na nich liczyć. Pani Małgorzato, moi rodzice nigdy nie musieli się za mnie wstydzić, byłam zawsze wzorową uczennicą, moim marzeniem było ukończyć studia. Jednocześnie chciałam być szczęśliwą kobietą, spotkać prawdziwą miłość i kiedy spełniły się niemal wszystkie moje marzenia, straciłam miłość mych najbliższych. Minęło już 5 lat odkąd poznałam mojego kochanego, dziś jesteśmy wspaniałym małżeństwem. Różnica wieku pomaga nam się uzupełniać, tym bardziej, że jako nastolatka zawsze uważana byłam za bardzo poważną osobę. Mój mąż jest troskliwy, ciepły i rodzinny - przebywanie razem sprawia nam wspaniałą radość... Do dziś nie rozumiem idei walki moich rodziców? Mówili, że nie mam do nich szacunku, bo broniłam tego, co było dla mnie najcenniejsze, a oni po prostu nie potrafili zaakceptować decyzji mojego życia. Szacunek? Pani Małgosiu, czyż szacunek nie działa równomiernie w dwie strony? Dlaczego nie potrafią cieszyć się naszym szczęściem? Wciąż mają pretensje: nie powinnaś mówić tego czy tamtego, on źle spojrzał, źle się zachował, na moją teściową mówią "starucha"... Dziś po części mnie to bawi, bo jestem dorosłą, wykształconą osobą i gdyby działa mi się krzywda na pewno nie siedziałabym jak mysz pod miotłą. Moi rodzice ukończyli szkoły zawodowe, mieszkają na wsi, nie mają wielu przyjaciół, wciąż się kłócą i mają czworo dzieci w tym troje dorosłych - byłam pierwsza, która wyszła z domu, reszta mojego rodzeństwa została przekabacona przez mamę (domowego szeryfa) i nie mam z nimi kontaktu. Boli mnie to okrutnie... Przez te 5 lat próbowałam wszystkiego, by było lepiej i dążyłam do zgody, ale dziś już nie mam siły, dałam z siebie wszystko. Nie odzywają się już pół roku, a ja cierpię! Pani Małgosiu, co mam zrobić, by zmienić moją mamę? Dlaczego nawet nie odezwie się z czystej ciekawości? Nie interesuje jej co się ze mną dzieje? Dlaczego? Czy aż tak źle postąpiłam zakochując się w facecie nie spełniającym kryteriów moich rodziców? My naprawdę się kochamy. Pozdrawiam serdecznie i proszę o napisanie choć kilku słów! motylek Motylku – z wielkim poruszeniem i szacunkiem myślę o tym, co masz za sobą, co udało Ci się pokonać. Gratuluję Ci z całego serca tego, jak potrafiłaś dotrzeć do samej siebie, swoich potrzeb, możliwości i wielu uczuć. Udało Ci się odejść z domu nie tylko fizycznie, ale w dużym stopniu także emocjonalnie, tworząc sama szczęśliwy związek. To Twoje absolutnie wielkie zwycięstwo. Masz jednak nadal wiele bolesnych pytań, dlaczego tak, a nie inaczej zachowywali się Twoi rodzice. To naturalne, że zadajesz sobie takie pytania, to świadczy o tym, że dostrzegasz nieprawidłowości w Twoim rodzinnym domu, że nie tak powinno być. Sposób funkcjonowania Twojej rodziny jest, niestety, typowy dla rodziny dysfunkcyjnej, czyli takiej, w której z różnych powodów rodzice nie wypełniają prawidłowo swoich ról rodzicielskich - nie wspierają dzieci, nie stwarzają im poczucia bezpieczeństwa fizycznego i emocjonalnego, nie dają dzieciom poczucia ich ważności, podmiotowości. Nie kochają bezwarunkowo. Przyczyn takich zachowań dorosłych jest wiele, ale żaden z nich nie jest powodem, dla którego dziecko przestanie czuć się w takiej rodzinie nieszczęśliwe, odtrącone, smutne, z poczuciem bezradności, zranionej miłości i złości – często wypartej, bo jej okazanie mogłoby tylko "pogorszyć" jego sytuację. Wszystkie te uczucia mają swoje uzasadnienie, ich odczuwanie jest zdrowym odruchem dziecka na to, jak jest traktowane. Tylko, jak już napisałam, jako dziecko nie może sobie ani tych uczuć jasno nazwać, ani odczuwać ich wprost. Może do nich świadomie wrócić dopiero, kiedy jest dorosłe – teraz ich przeżywanie jest, mimo, że bardzo bolesne – to jednak bezpieczne. To chyba ten etap, na który możesz sobie już pozwolić. "Zmierzyć się", korzystając ze swoich dorosłych już możliwości i umiejętności , ze swoją krzywdą, której doznałaś w dzieciństwie. To bezradne dziecko, które wierzy, że może zrobić coś jeszcze, by było dobrze traktowane, cały czas budzi się w Tobie, gdy jesteś w relacji z rodzicami, a szczególnie z mamą. Czas pomóc mu wyjść na zewnątrz i czas, by pomóc mu zrozumieć, że nie ma wpływu na to, jak mama je traktuje. Jak Ciebie, Motylku, mama traktuje. Czas na oswojenie się ze smutną prawdą, że zrobiłaś już wiele – byłaś wzorową uczennicą, posłuszną, grzeczną córeczką, znosiłaś wiele itp - i to nie spowodowało, że rodzice zmienili się w stosunku do Ciebie. I to jest to, co teraz możesz - mieć siłę, by uznać swoją bezsilność – nie ma takiej rzeczy, takiego Twojego zachowania, które spowoduje, że rodzice się radykalnie zmienią. To, co Ty możesz robić, to czuć wobec tego, jak Cię traktowali i traktują niezgodę, sprzeciw, złość, zawód. Możesz nawet mówić im o tym, ale bardziej dla samej siebie, by usłyszeć siebie stawiającą im granicę, wyrażającą swoje zdanie i uczucia, bez strachu, lęku i poczucia winy. Bo to Twoi rodzice są i byli wobec Ciebie Motylku, nie w porządku. Jest w Tobie wiele mądrości, skoro udało Ci się ochronić, przetrwać i umieć kochać. Umiesz też dawać się kochać swojemu mężczyźnie. To bardzo wiele. Wiem, że wiele z tego, co napisałam, mogło Cię zaboleć, zasmucić, ale po przeczytaniu Twojego listu myślę, że jesteś gotowa i na takie słowa. Że nie jesteś sama – masz obok siebie kogoś bliskiego, a w sobie wiele mądrości, zdolności do refleksji. I siły. Powodzenia Motylku!

Marishka

[Sana]

Uwielbiam czytać i słuchać MLK, mimo że bywają tak niełatwe momenty, że nie sposób powstrzymać łez, zresztą po co, skoro to mój ból. Przywołany, co prawda, przez problemy innych, ale zawsze dotykający moich osobistych rozterek. Nie żadne rozckliwianie się nad anonimową historią, a zwyczajne porządkowanie swoich spraw.
Ciekawe, ilu psychologów klasy MLK jest w Polsce?

[Witold Jarmolowicz]

[Kangur]

[Witold Jarmolowicz]

Nowy, wspaniały świat
Jak się okazuje, w USA dzieci niepełnosprawne skarżą o odszkodowanie swoich rodziców o to, że oni dopuścili do narodzin dziecka niepełnosprawnego, zamiast je ubić w zarodku.
JW

[M i T]

W 2009 r. napisałam ten post na temat przeżyć Halszki Opfer:

http://www.dobradieta.pl/...p?p=99674#99674

Po 2 latach od ukazania się artykułu w Wysokich Obcasach i wideo na "omlecie"
( http://www.onet.tv/%28Hal...l#m=4680176,c=5 ) dzisiejsza "Uwaga" dostarczyła nowych informacji:

http://uwaga.tvn.pl/48053...a,reportaz.html

Kobieta wciąż ma wiele nierozwiązanych problemów i z reportażu wcale nie wynika, że próbuje je rozwiązać. Myślę, że jest wręcz odwrotnie. Potwierdzenie swoich przypuszczeń znalazłam jednak w innym wywiadzie sprzed 2 miesięcy:

http://www.onet.tv/ludzie...74,3,klip.html#

Kobieta uwierzyła w to, że "ofiara jest zawsze ta sama, tylko kaci się zmieniają" oraz w totalnie toksyczną bujdę, że "musiałaby się urodzić w innej rodzinie, żeby być inna osobą, żeby się śmiać, być radosną, szczęśliwą".

I teraz najważniejsze. Kilka spraw, rzucających się w oczy.

1) "Zmieniła imię i nazwisko, by nie skrzywdzić najbliższej rodziny i krewnych." Czy prawda może być "krzywdząca"? Czy ochrona krzywdziciela jest ważniejsza od ochrony siebie i swojej córki?

2) ojciec, który wyrządził tak niewyobrażalną krzywdę jest wciąż nazywany "tatą" - słowem, które zawiera całą dziecięcą czułość. Wiem, to "tylko" słowo. Ale jak wiele mówi!

3) Halszka WYBACZYŁA oprawcy!!! I w tym właśnie tkwi sedno jej niemożności wyjścia z roli ofiary i przeżycia autentycznej nienawiści do ojca. Wybaczyła, ponieważ ojciec przeprosił ją (w jednym z wcześniejszych wywiadów mówiła, że nie powiedział za co przeprasza a ona też nie chciała się dopytywać) na 3 dni przed swoja śmiercią. I tego jednego słowa jej wystarczyło Wiadomo, miód na uszy Hołowni, któremu to ujawniła, ale naprawdę trzeba być ślepym, by nie dostrzec, że to cudowne "wybaczenie" absolutnie nie pomogło jej w zmianie podejścia do SIEBIE SAMEJ! Wręcz przeciwnie, zacementowało jej postawę ofiary. Nie zdziwię się wcale, jeśli za parę lat, może w kolejnej swojej książce (a jestem pewna, że popełni ich jeszcze kilka), podziękuje ojcu za swoje traumatyczne przeżycia.

4) Halszka ma już drugiego męża i, co ciekawe, facet podobno ani razu nie wyznał jej miłość. I jak się ludzie dobierają w pary? Kobieta nie czuje się ani potrzebna ani kochana. Chodzi na samotne spacery by "odpocząć". Być może spróbuje siebie w jeszcze kilku związkach, bo przecież "musiałaby się urodzić w innej rodzinie, żeby być inna osobą, żeby się śmiać, być radosną, szczęśliwą". Będzie tak dopóty, dopóki będzie chronić i wybaczać ojcu rzeczy niewybaczalne. A każdy facet w jej życiu będzie w większym lub mniejszym stopniu repliką ojca (bo przecież ofiara zostaje ta sama, zmieniają się jedynie kaci).

5) "Wydawało mi się, że jak napiszę książkę to się wszystko skończy. Że wyrzucę to z siebie. Nie udało się." Nie mogło się udać. Można napisać dziesiątki książek, namalować setki obrazów lub skomponować tysiące utworów, a sedno problemu pozostanie nietknięte. Można opowiadać z najdrobniejszymi szczegółami o niewyobrażalnym okrucieństwie którego się doświadczyło, a jednocześnie nie odczuwać żadnej więzi emocjonalnej ze swoja historią. Myślę, że tak właśnie było (i wciąż jest) w przypadku Halszki. Intelektualnie kobieta rozumie, że została skrzywdzona. Emocjonalnie - nie ma prawdziwego kontaktu ze swoim cierpieniem sprzed lat i z uczuciami, które ono wywoływało (i wciąż wywołuje - z ukrycia). Pisanie książki jest niby pomocne, ale z drugiej strony może też być skuteczną ucieczką od konfrontacji z bolesnymi uczuciami.

Bardzo długa droga przed tą kobietą. Nie jestem jednak pewna, że Halszka na nią się w ogóle odważy...

Marishka

P.S. A propos "wyrzucania z siebie", o którym wspomina Halszka. Przecież ona naprawdę "wyrzuciła z siebie" tyle bolesnych szczegółów w "Kato-tacie"! Ale myślę, że jej chodziło w tym zdaniu o zupełnie inny rodzaj "wyrzucenia" - o wyrzucenie tej historii, odcięcie się od niej, zakończenie jej raz i na zawsze. I jeśli o takie właśnie "wyrzucenie" chodziło, to faktycznie napisanie książki nie mogło pomóc. Bo chodzi nie o "wyrzucenie" swoich przeżyć, ale o ich właściwe zintegrowanie, czyli zaakceptowanie nawet najtrudniejszej swojej historii wraz ze wszystkimi uczuciami z nią związanymi.

[Are.is.back.4ev]

[M i T]

Takie przypadki dosłownego ugotowania dziecka zdarzają się co roku. Podobnie jak przypadki dzieci wypadających z balkonu...

Nie przekonuje mnie usprawiedliwianie tego ciężko pracującego, inteligentnego i zapewne szanowanego ojca tym, że był "zapracowany", "żył w biegu" i w ogóle bardzo się martwił o żonę w ciąży z drugim dzieckiem. Rodzic świadomy i kochający swoje dziecko nie jest w stanie "zapomnieć" o nim na 5 godzin w ten sposób. I na dodatek wykonać tel. informujący, że zrobił coś, czego w ogóle nie zrobił Facet musiał być totalnie pod władzą własnej nieświadomości, skoro na amen "zapomniał" o dziecku i swoich obowiązkach. Musiał też nieświadomie nie chcieć tego dziecka w ogóle. Nie wierzę w żadne "przypadkowe" zaniedbanie lub narażanie życia dziecka...

http://wiadomosci.onet.pl...,wiadomosc.html

Cytat:

Włochy: śmierć dwulatki wstrząsnęła krajem dzisiaj, 07:44 POg / PAP Po trzech dniach agonii w szpitalu w Ankonie we Włoszech zmarła wczoraj niespełna dwuletnia dziewczynka, którą ojciec zostawił na pięć godzin zapiętą w foteliku w samochodzie podczas upału. Mężczyzna zapomniał odprowadzić córkę do żłobka. Śmierć 22-miesięcznej Eleny wywołała wstrząs we włoskiej opinii publicznej. W środę rano wykładowca uniwersytecki, pracujący w departamencie klinik medycznych chirurgii weterynaryjnej w Teramo, miał odwieźć córkę do żłobka. We wszystkich obowiązkach pomagał żonie, będącej w ósmym miesiącu ciąży. Zadzwonił jeszcze potem do niej i uspokoił, że Elena jest już w żłobku. Ale ojciec zapomniał tam ją odprowadzić i pojechał prosto do pracy, zostawiając dziewczynkę w samochodzie zaparkowanym na słońcu, w wyjątkowym tego dnia upale, sięgającym 26 stopni Celsjusza. Znacznie podwyższona temperatura w zamkniętym aucie okazała się dla Eleny śmiertelna. Ojciec dopiero po pięciu godzinach, wychodząc z pracy, znalazł dziecko w samochodzie w stanie ciężkim. Zapadła w śpiączkę, miała sinicę i prawie nie oddychała. Lekarze trzy dni walczyli o jej życie. Jej stan pogorszył się w sobotę. Nie udało się jej uratować. Prokuratura wszczęła śledztwo przeciwko ojcu dziecka. Broni go matka Eleny, która powiedziała mediom: "To, co się stało, może przydarzyć się każdemu, bo wszyscy żyją w biegu". "Mój mąż też się nie zatrzymywał, bo martwił się o mnie, moją ciążę i zajmował się małą Eleną" - podkreśliła matka dziewczynki.

P.S. A jeśli ktoś jest naprawdę tak bardzo zapracowany, że nie rejestruje co się dzieje z nim i wokół niego, to powinien albo nie decydować się na posiadanie dzieci, albo zmienić pracę. Skoro aż tak był zapracowany i przemęczony, to po co jeszcze drugie dziecko?

Marishka

[Neska]

niewyobrazalne az tak zapomniec o swoim dziecku. cos jest nie tak z gosciem, tylko co? o dzieciach sie pamieta w kazdej sekundzie swojego zycia.

[M i T]

Chodzi o to - pewnie w większości przypadków - że dziecko pojawiło się w trybie niechcianym.
Tyle i aż tyle. Dzieci wypadające przez okno, przez balustrady, poharatane przez kotowate w zoo, zapomniane w samochodach, pozostawione samym sobie - to są po prostu dzieci niechciane.

Oczywiście, mogą się rodzice zarzekać, deklarować miłość itd, ale jeśli debil zapomina o własnym dziecku, które zostawił w samochodzie, oznacza to, że treść nieświadoma intencji/emocji, jest/lub może być zgoła odmienna.
Kochającemu rodzicowi dziecko nie wypada z okna, po prostu. Kochający rodzic nie zostawia maluszka w samochodzie - nie zapomina o nim.

Tomek

[Kangur]

[monikaf]

Dzis na onecie:

http://czwartadekada.blog...2,ID427176958,n

[Neska]

Kangur to inna sprawa, jest roznica w kalibrze glupoty w swiadomym zostawieniu dziecka w samochodzie podczas wyskoku na zakupy (nie raz robilam akcje o takie zostawione dzieci, nawet na minutke, czy o wozki z niemowlakami przed sklepem, gdy mamusia buszuje w srodku, nigdy nie przejde obojetnie) nawet z uchylonym okienkiem a zapomnieniu totalnym o dziecku, tak, jakby go nie bylo.

Monikaf ja nie potrafilabym chyba adoptowac obcego dziecka, gdybym nie mogla miec wlasnych. Nie wiem czy moglabym pokochac takie, zawsze bym myslala, ze jednak nie jest cale ze mnie, na pewno moglabym przygarnac, opiekowac sie, gdyby byla taka koniecznosc np osierocone dziecko jakiejs kuzynki czy przyjaciolki, ale pokochac tak calkowicie i bezgranicznie? zawsze bylby jakis margines bezpieczenstwa, a w razie trudnych chwil obwinialabym nieswoje geny i klops gotowy, pewnie zadzialaloby jak obezpieczony granat. Hm, tak szczerze to ja nie za bardzo nawet lubie inne dzieci, nigdy sie specjalnie nie zachwycalam obcymi, sa bo sa, ale bez sentymentow Nigdy nie 'ciuckalam' nad wozkami kolezanek jak juz to wolalam takie bardziej 'interaktywne' kilkulatki Nie wiem czy dalabym rade przewinac takiego na maxa skupkanego obcego bejbka bez apaszki na twarzy

[monikaf]

Neska, zrobilam blad przytaczajac tylko link, bez jakiegokolwiek komentarza. W tej opowiesci nie chodzilo mi o kwestie adopcji, ale o to w jak podly sposob bylo traktowane to dziecko przez rodzonych rodzicow, zanim zostalo zaadoptowane.

[rakash]

Wklejam chociaż może nie powinienem takich nałukowych durnot roznosić:

Cytat:

Masz za sobą stresujące dzieciństwo? Będziesz się szybciej starzeć dzisiaj, 08:42 PAP Life Stres, poczucie odrzucenia i zaniedbania we wczesnym dzieciństwie wpływa na długość telomerów (biologiczny marker starzenia komórek) - informują naukowcy z USA. Im więcej czasu dzieci poniżej pięciu lat spędzały w domach opieki, tym krótsze były ich telomery. Telomery są strukturami umiejscowionymi na końcach chromosomów. Podczas podziałów komórek, kiedy dochodzi do replikacji (czyli zwiększenia liczby chromosomów) - skracają się. Badania wykazały, że czynniki środowiskowe takie jak stres również wpływają na tempo skracania telomerów u dorosłych, a przyspieszone skracanie tych struktur wiąże się z problemami zdrowotnymi - między innymi chorobami serca i kłopotami z pamięcią. Teraz naukowcy postanowili sprawdzić czy czynniki środowiskowe mają wpływ na długość telomerów u małych dzieci. Grupa Stacy Drury z Tulane University badała 136 dzieci w wieku od 6 do 30 miesięcy. Okazało się, że im więcej czasu dzieci poniżej pięciu lat spędzały w domach opieki, gdzie ich potrzeby emocjonalne nie mogły być całkowicie zaspokojone, tym krótsze były ich telomery. Zdaniem autorów badań, pokazuje to jak ważne jest zapewnienie odpowiedniej opieki maluchom oraz wskazuje na konieczność objęcia badaniami dzieci, które miały trudne warunki bytowe na początku swojego życia. Naukowcy planują zbadać również wpływ stresu w życiu płodowym na tempo skracania telomerów. (M. Mikołajska)

[Neska]

[rakash]

Angielski styl nie jest taki zły, byle nie stroić się w cudze piórka.
Jak zwykle z tego typu papką popnaukową, coś jest na rzeczy, a wnioski miażdżące przerażająco.

Zawsze też można pomyśleć "co z tego" że ktoś ma długie Talomery skoro nie dbając o swoje talenty da się zmasakrować przez wszystkowiedzącą medycynę i skończy żywot przedwczesnie nie starzejąc się.

Roznosiciele strachu w dzisiejszych czasach mają niewiarygodny posłuch i dochód.

Ja pomimo swoich trudnych doświadczeń pozostane otwarty na wiedzę i ufam Bogu. Nawet jeżeli muszę zmagać się z wielkimi przeciwnościami losu i przyjdzie mi się przedwcześnie zestarzeć.

[M i T]

Normalnie szlag człowieka trafić może, jak czyta o takich przypadkach:

http://www.tvn24.pl/-1,17...,wiadomosc.html

Cytat:

20:04, 24.05.2011 /TVN24 Bił i pił, ale dostał dzieci. Bo matka nie miała gdzie mieszkać PROSTO Z POLSKI Wielokrotnie bita przez męża alkoholika kobieta uciekła z dwiema córkami do domu samotnej matki. Sąd orzekł potem rozwód z winy męża, ale jednocześnie zdecydował, że dzieci mają zostać z ojcem. Kobieta - wymeldowana ze wspólnego mieszkania - została bowiem bez dachu nad głową. Próbuje desperacko odzyskać córki. Sąd jest nieugięty. - Mój tata też jest alkoholikiem, więc wiem, co to znaczy. Jak byliśmy mali, to wszyscy na to patrzyliśmy. I ja wpakowałam się w takie samo życie. Ja się uwolniłam, ale zostały mi zabrane dzieci - płacze do kamery matka dziewczynek Hanna Kryńska. Kobieta od dwóch lat próbuje odzyskać prawo do opieki nad 6-letnią Julią i 8-letnią Natalią. Z ojcem dziewczynek rozwiodła się, bo urządzał w domu piekło. - Bił, robił awantury, krzyczał i wyrzucał z domu. Twierdził, że jesteśmy jego własnością - wspomina kobieta. I dodaje, że z każdym dniem było gorzej. Mąż pił coraz więcej alkoholu, zaczął bić żonę i dzieci. Rodzina znana Kobieta wielokrotnie uciekała z domu. Interwencje policji były tak częste, że rodzinie założono tzw. niebieską kartę. - Rodzina została objęta nadzorem dzielnicowego, który przynajmniej raz w miesiącu ją odwiedzał. Rozmawiał także z członkami rodziny. Pokrzywdzona skarżyła się, że zdarza się mężowi przyjść do domu w stanie nietrzeźwym - mówi Katarzyna Hajdenrajch-Wojewódzka z policji w Grójcu. Po rozwodzie dzieci zostały z ojcem, bo matka nie miała domu. Znalazła w końcu pracę i mieszkanie. Dziś próbuje odzyskać córki. - Nie radzę sobie z brakiem dzieci, tęsknię bardzo. Były mąż nadal używa przemocy - mówi Kryńska. Ciągłe awantury Awantury nadal zdarzają się i to w obecności dzieci. Najbliższa rodzina mężczyzny nagrała jedną z nich. - Spier... stąd. Wypier... stąd szmato. Co na policję mnie ... podałaś? - słyszymy w nagraniu. Rodzina mężczyzny przyznaje, że takie zachowania są na porządku dziennym. Jak relacjonują także, dzieci boją się ojca i uciekają do cioci. Na kolejnym nagraniu słyszymy, jak dziewczynki płaczą i nie chcą iść do domu. - Ja się boję. Boję się... - mówi jedna z nich. Sąd: Mamy wywiady kuratorskie Na kolejnych rozprawach kobieta przegrywa z mężem. Dzieci zostają z ojcem. Podczas ostatniej rozprawy 18 maja sąd tylko zwiększył liczbę kontaktów z dziećmi. - Nie ma najmniejszych symptomów, które wskazywałyby, że dobro dzieci jest w tym momencie zagrożone lub naruszone - mówi prezes sądu rejonowego w Grójcu Adam Piechota. Po wysłuchaniu nagrań stwierdza, że "nagranie wskazuje na jakąś awanturę i incydentalne zachowanie". - Mamy wywiady kuratorskie, które wskazują, że kontakt ojca z dziećmi jest prawidłowy, na podłożu uczuciowym. Że ojciec się z nimi bawi, wspiera, odprowadza do szkoły - mówi Piechota. Sąd nie chce zmienić decyzji, bo pani Hanna wynajmuje małe mieszkanie, a finansowo ledwo wiąże koniec z końcem. Na korzyść ojca przemawia tylko to, że przestał pić i zapewnia dzieciom dach nad głową. Ojciec rozmawiać nie chciał Sam ojciec z reporterem "Prosto z Polski" nie chciał rozmawiać. Jedyne, co mówi (w obecności dzieci), to zdanie o byłej żonie: - To ona się znęcała, zawsze jej seksu było mało, zawsze się chciała bzy... wszędzie i z kim popadnie. Potem wyprasza ekipę TVN24 ze swojej posesji. Rozmawiać nie chcieli również autorzy ostatniej sądowej opinii psychologicznej, dotyczącej dzieci. Hanna Kryńska od ostatniego postanowienia sądu zamierza złożyć apelację. mn//kdj

Chlejący i drący mordę"tatuś" jest jak widać dla sądu "święty", a matka "przeklęta" tylko dlatego, że jest... zbyt biedna by odzyskać swoje córki To już nie pierwszy przypadek, kiedy osobom biednym zabrania się posiadania dzieci (wklejałam już kiedyś reportaż o rodzinie, której odebrano i przymusowo oddano dziecko do adopcji). Stosunek do dziecka nie liczy się, uczucia dziecka się nie liczą. Wygrywa ten, kto ma kasę, a nie lepsze zdolności rodzicielskie. Chroni się silniejszego. A cierpią przy tym najbardziej - jak zwykle - niczemu niewinne dzieci...

Marishka

[monikaf]

Watek ma 76stron, nie zdazylam przeczytac go w calosci,nie wiem,czy byc moze ktos to tutaj juz umiescil. Chodzi o link do doksonalego dokumentu a propos tytulu watku :

Takiego pieknego syna urodzilam -czesc1

Po zakonczeniu ogladania czesci pierwszej jest mozliwosc przejscia do czesci kolejnych.

[Neska]

Monikaf kiedys widzialam ten film w tv.


MiT co sadzicie o Terapii Skoncentrowanej na Rozwiazanie i metodzie Ericsonowskiej? Warte to cos? Kolezanka chodzi, ja poczytalam troche o tym i troche rzeczy mi sie tam nie podoba, m.in uznanie za niewazne problemow, spychanie ich i tylko koncentrowanie sie rzeczach wygodnych i dla pacjenta.

[zenon]

[Neska]

qw

[zenon]

użyłaś koniunkcji tym samym wrzucając tę terapię skoncentrowaną na rozwiązaniu i Ericksona do jednego wora.

Na Ericksonie bazuje bardzo wiele metod i nurtów, odległych od oryginału. Chociażby takie NLP, które Ericksonem wyciera sobie gębę co chwila.
To bardzo uwiarygadniające odwoływać się do uznanych terapeutów, najlepiej gdy już nie żyją i nie mogą odciąć się od rzekomych kontynuatorów.

Co do samej terapii to ciężko mi cokolwiek o niej powiedzieć.
Jak to wygląda w praktyce? Ciężko powiedzieć.
Bardzo wiele zależy od terapeutów i ich profesjonalizmu.

Z całą pewnością nie jest to metoda na każdy problem.
Typowa terapia krótkoterminowa, w zasadzie bardziej trening rozwoju osobistego niż psychoterapia w klasycznym tego słowa znaczeniu.

Wyobraźmy sobie osobę, która czuje się zblokowana i zestresowana podczas wystąpień publicznych i chciałaby aby jej prezentacje były ciekawsze i atrakcyjniejsze dla słuchaczy, lub kogoś, kto czuje, że potrzebuje treningu asertywności, czy też ma problem z regulacją emocji oraz odpornością na stres.
W takich sytuacjach możliwe, że takie podejście jest najbardziej optymalne.

Uznaję wiele z Twoich zarzutów. Jedyny mój sprzeciw dotyczny wrzucenia tego czegoś razem z Ericksonem do jednego wora.

[M i T]

Tomek

[M i T]

[monikaf]

[M i T]

Podpis mógłby być lepszy, ale dobór fotek sugestywny. Najbardziej wnerwił mnie knur siedzący w metrze z bobkiem na plecach, z którego - bo pewnie zapomniał - zrobił sobie miękkie oparcie. Generalnie, dość ogólny obraz, jak w uderzającej większości traktuje się dziecko.

Tomek

[monikaf]

Mamusia, ktora trzyma dziecko glowa w dol, nad woda, przebija chyba nawet tatusia.
Ogladajac te zdjecia czuje sie niesamowita zlosc na idiotow, ktorzy nigdy dzieci miec nie powinny i wspolczucie dla tych biednych maluchow.

[M i T]

A mnie wkurza jeszcze to, że ci "rodzice" robią sobie takie zdjęcia dla jaj, bo dziecko z butelką i papierosem albo w klatce albo na tle dupczących się palantów wydaje się im takie śmieszne Poza tym, dziecko (w ich mniemaniu) i tak nic z tego nie będzie pamiętało, więc w czym problem. A problem zaczyna się już właśnie w takim podejściu do uczuć dziecka, a później już tylko się nawarstwia i rośnie...

Dziecko wielu rzeczy świadomie pamiętać nie będzie, ale te wspomnienia pozostaną zakodowane w ciele i (wcześniej lub później) zawsze znajdą jakiś sposób by o sobie przypomnieć...

Marishka

[zenon]

[Neska]

bo to jest wlasnie poziom niektorych rodzicow - tak jak spedzaja cale swoje zycie- przy puszce piwska i z komorka w lapie - i dokladnie w ten sam sposob postepuja z dziecmi - traktuja jako niewazne zabawki, temat poboczny swojej bezrefleksyjnej i tylko dla funu egzystencji. Te zdjecia az daja po oczach

Artykul o cieciu sie tez mnie wbil w fotel jak go wczoraj czytalam, niektore rzeczy doskonale rozumiem.

A wracajac do terapii, pytalam, bo ta forma od razu mi zasmierdziala, musze bardziej przepytac kolezanke, bo mi tylko przelotnie wspomniala. Zenon, mi Ericson mowi tyle co Zimbardo czy Aronson - czyli ksiazki, ktore kiedys tam podczytalam, ale jakos mi nie zapadly w pamiec czyli nic specjalnego do mnie nie wniosly, dlatego pytalam. Wydaje mi sie dobrym pomyslem watek o poszukiwaniu odpowiedniej terapii, a takze takiej krajowej mapce sprawdzonych i poleconych terapeutow.

[zenon]

Jaśnie Panie
wszystko zależy od tego co Twoja koleżanka chce osiągnąć poprzez terapię, jakie ma oczekiwania i cele.

Mogę Ci wysłać na maila charakterystykę kilku szkół, może to jakoś pomoże w podjęciu decyzji.

[rakash]

[Joannaż]

[M i T]

Wspaniały gość w dzisiejszej "Dobronocce"!!
Autorka "Wewnętrznego dziecka", Aneta Łastik. To był, Panie i Panowie, hardkor. To jest hardkor, bo jeszcze trwa audycja. Leje się jeden wielki, merytoryczny KONKRET!
I to chyba nie po myśli Grażynie Dobroń
Trza wklepać, jak się pojawi podcast, bo naprawdę warto.

Na zachętę fragment wywiadu:

Cytat:

· Jeśli ktoś przeprowadzi rozmowę z rodzicami po dwóch, trzech zajęciach z Panią, to czy jest to dla Pani sukcesem? · Nie zawsze jest to sukcesem. Są ludzie, którzy dość szybko tak się nastawiają, że bardzo łatwo przychodzą im pewne akty odwagi. Nie są one niestety przemyślane. Tacy ludzie nie potrafią sobie poradzić z tym, co dzieje się później.

http://www.vivavoice.pl/?...aneta-lastik,34

Ależ ta kobieta ma czuja, że szok!!

Tomek

[M i T]

Jest już do wysłuchania wczorajsza Z N A K O M I T A audycja z udziałem Anety Łastik w "Dobronocce":

http://www.polskieradio.p...ciciel-to-jedno

A tu jeszcze link do jeszcze lepszej audycji z jej udziałem sprzed kilku lat. Jest naprawdę MOCNA, prawdziwy psychologiczny HARD CORE i ani grama dobryzmu:

(do wysłuchania na Chomiku, powinno się od razu uruchomić okienko dźwiękowe)

http://tiny.pl/hfj5k

Najlepsze jest to, że ta kobieta nie jest psychologiem! Taki odważny i mądry człowiek, to prawdziwa rzadkość w tym zalewie dobrystycznych psychopaplaczy.

Gorąco polecam KAŻDEMU, szczególnie audycję z Chomika (bo więcej w niej o "wewnętrznym dziecku" i relacjach z rodzicami a mniej o śpiewaniu)

Marishka

[Zgubiłem_hasło]

hej,
czy można porównać uzależnienie od rodzica - np. ojca dominującego, do uzależnienia od narkotyków?
rodzic jak narkotyk?
to jest mądra analogia?

uzależnienie to przecież uzależnienie. Np. jak ćpasz to przestajesz rozwijać się, ale jak masz depresję to też przestajesz rozwijać się, takie podobieństwo.

[rakash]

Można. Bo w rzeczy samej z takiego chorego traktowania biorą się uzależnienia.

[Zgubiłem_hasło]

i jeszcze mała "niespodzianka"...
http://www.wiocha.pl/1278...osiagnal_szczyt

piszą, że to chyba lalka jest, mi to na dziecko wygląda...

[Adam319]

[Zgubiłem_hasło]

Adam319, a co ten Twój filmik ma do wątku?

[Adam319]

[Zgubiłem_hasło]

[M i T]

Kiedy słuchałem dziś w radiu tej muzycznej, co tu dużo gadać, perełki, kolejny raz uderzył mnie fragment, który myślę, że potrafi barrrdzo wiele powiedzieć o koszmarnie tragicznym w skutkach uświęcaniu, idealizowaniu i stawianiu na niezasłużony piedestał rodzica.
Mamo bardzo Cię kocham, kocham Cię!
Myślałem, że Ty skrzywdziłaś mnie, •
A to ja skrzywdziłem Ciebie
Szkoda, że tak późno pojąłem to
Tak późno to zrozumiałem
Zrozumiałem to
Oczywiście, nie jest to jedyna przyczyna samounicestwienia Riedla, ale uważam, że gdyby wychował się w poczuciu szacunku dla siebie, byłoby mu zdecydowanie łatwiej.
Jeśli dziecko rośnie w domu, gdzie nie ma poczucia sensu, konsekwencji, szacunku wynikłego z miłości i podziwu, wyraźnych zasad i szczerego zaangażowania, w przyszłości będzie mieć trudności przy napotkaniu najmniejszych nawet przeszkód. Najmniejszych, lecz nie dla niego. Dziecko bite jak i ignorowane (bezstresówka) będzie miało w przyszłości niezwykle ciężko, ale bezstresowy chów wydaje się być czymś jeszcze gorszym. W pierwszym przypadku łatwiej (teoretycznie) znienawidzić oprawcę, zwykle brak tam pozorów.

Nie można dojrzeć i zyskać mentalnej autonomii, jednocześnie zachowując pomnik kogoś, kto na niego nie zasługuje. Te dwie rzeczy wzajemnie się wykluczają. Nawet kompromis ma swoje granice, poza którymi jest już tylko relacja pan-niewolnik.

Tomek

• w tym wersie być może zawarty jest właściwy tok myślenia, który potem został w umyśle Riedla zmasakrowany, po to głównie, by idealny obraz matki nie został w żaden sposób naruszony.

[M i T]

Ten fragment:

Cytat:

Riedel urodził się 7 września 1956 roku. Dzieciństwo miał w miarę typowe, chociaż na pewno zaważyło na nim to, że, eufemistycznie rzecz ujmując, małżeństwo jego rodziców nie należało do najbardziej udanych.

http://www.wiadomosci24.p...mlodo_5960.html

Jasne, to faktycznie typowe. Dziecko w obliczu niedojrzałych, skonfliktowanych starych plus bieda, komuna na karku itd.
Pytanie: KTO miał mu zapewnić pewność siebie, stabilność, dojrzałość i łączność z samym sobą? Był za słaby, by świadomie i emocjonalnie wskazać na nieudolnych starych, za to zabijał powoli samego siebie. Nudna prawda.

Tomek

[M i T]

Ewa, ja odpowiem tak: w wieku dorosłym oczekiwanie na bezwarunkową miłość rodzica, nie jest nigdy oczekiwaniem dorosłego, a dziecka w nim, które nie dostało tego w wieku do tego odpowiednim i raczej nie dostanie teraz ani potem.

Nie ma bezwarunkowej miłości między ludźmi dorosłymi. Twierdzący przeciwnie, to w gruncie rzeczy dzieci żyjące w postaciach fizycznie dorosłych, ciągle domagający się tego, co powinni im zapewnić rodzice w okresie, kiedy jako dzieci wymagali troski, którą nazwę TOTALNĄ.

Tomek

[Are.is.back.4ev]

[Adam319]

[Joannaż]

[Joannaż]

[Sana]

[M i T]

[M i T]

W zasadzie o bezwarunkowej miłości swego czasu był tu odrębny wątek:

http://www.dobradieta.pl/...der=asc&start=0

I jeszcze mój post nt. "miłości bezwarunkowej" głównie w kontekście związków damsko-męskich:

http://www.dobradieta.pl/...p=152595#152595

[Are.is.back.4ev]

[M i T]

[Are.is.back.4ev]

[Joannaż]

[M i T]

[M i T]

Myślę, że echem chcicy na bezwarunkową miłość prolongowaną na wiek dojrzały, czy nawet starczy, może być też słynne "jestem jaka/jaki jestem, i chcę byś mnie kochał/kochała taką/takim, jaką/jakim jestem!" Brakuje jeszcze tylko tupnięcia małą nóżką i klasyczny foch na twarz.
To może być postawa dziecka, którego rodzice olali w najważniejszym okresie rozwoju.
Z drugiej strony, nie po to człowiek tworzy związek partnerski, by się ograniczać lub by zostać ograniczanym i zmienianym, lecz w momencie, gdy jedna ze stron daje w d-pę po całości i WCIĄŻ mimo tego oczekuje... ekhmm, np. bezwarunkowej miłości (moja matka tak ma, zaraz rozwinę) mając lat np. 50, to mamy klasykę wczesnodziecięcych deficytów w kontekście rodzicielskiej miłości, tej faktycznie bezwarunkowej (nie lubię tego zwrotu, ale w przynajmniej w miarę oddaje charakter zaangażowania rodzica w małego, całkowicie bezbronnego człowieczka).

Poszedłem nieco na skróty, ale teraz nie mam możliwości wleźć w detale.

Tomek

[M i T]

[M i T]

Ewa, nic nie zostało wyrwane z kontekstu, chodzi o terminologię i błędne pojmowanie słowa bezwarunkowy.
Bardzo walczysz o to, by być absolutnie idealną matką (mnie to nie dziwi, dobrze wiesz), nie dając sobie żadnego prawa do błędu. Spinasz się jak agrafka, bo chcesz UDOWODNIĆ i gnasz ostatecznie w objęcia perfekcjonizmu. Tak to widzę.
Dopóki pomnik trwa w posadach, nihil novi proszę Pani.

ps: Ile miejsca jest w tym wszystkim dla Twojego życia? A Ewa-kobieta? Nie tylko mama Maciusia.

Tomek

[M i T]

[Joannaż]

Ja czuję Miłość bezwarunkową do samej Siebie.

I to wystarcza.
Bo tym samym, bez oczekiwań i warunków czuję Miłość do i od wszystkich/wszystkiego.

Kocham Was.
Dobranoc.

[Are.is.back.4ev]

[Adam319]

[M i T]

[Adam319]

[M i T]

[Molka]

Leci taki program na polsat cafe, "Moment prawdy" USA, ciekawa sprawa miała miejsce w dzisiejszej emisji, program polega na tym , że przed występem w studio uczestnik programu odpowiada na pytania "tak" albo "nie" a odpowiedzi rejestruje wariograf, uczestnik nie zna zapisu, nie wie czy powiedział prawde czy skłamał, następnie w studio już w programie emitowanym dla telewidzów uczestnik odpowiada jeszcze raz na te pytania gdzie prawidłowa odpowiedź czyli zgodna z prawdą to wygrana pieniężna, można wygrac nie złą sumke , jedna pomyłka czyli kłamstwo kończy grę z pustą kieszenią, ale nie o tym chcialam mówic. Dzisiaj w programie brala udział młoda kobieta, z tego co telewidzowie mogli się zorientowac miała złe relacje z ojcem, padło następujące pytanie( za grubą kase chyba 200tys dolarów) ; gdyby ojciec potrzeb nerki czy oddałabyś dla niego swoją? kobieta po krótkim zastanowieniu odpowiedziała NIE ! i co sie okazało? to był fałsz, przegrała... to jest bardzo ciekwa sprawa która daje dużo do myślenia....

Wydaje sie, ze gdzies głeboko w podswiadomosci siedzi w kazdym z nas "nierozerwalna więź" rodzica z dzieckiem i dziecka z rodzicem i gdybysmy nawet świadomie próbowali wmawiac sobie że tę więź mozna zerwac , zdeptac, zapomniec to w podswiadomosci i tak bedzie zyła swoim zyciem...

[heniu007]

Ja to widzę trochę inaczej.
Czynnikiem decydującym będzie tu informacja jaką osobę przesłuchujemy.
Czy jest to osoba emocjonalna.
Gdybym odpowiadał ja, typowy introwertyk, z pewnością na pewnym etapie odpowiedzi bym nie wytrzymał emocji, tętno by trochę skoczyło, skóra w "newralgicznych" miejscach zrobiłaby się wilgotna, a oddech przyspieszył.

Pomimo, że leciał bym samą prawdę, to sam bym niewiedział kiedy sytuacja wymknęła mi się z pod kontroli.
Test byłby z mojego punktu widzenia niewiarygodny.

Sądze, że również było w przypadku tej kobiety.
Usłyszała pytanie:
Gdyby ojciec potrzebował nerki czy oddałabyś dla niego swoją?
Zastanawiała się w "pokoju przesłuchań", chciała powiedzieć prawdę, że NIE zrobiłaby tego. Chwilę potem do jej głowy przyszła myśl, że jej ojcu zrobi się przykro, a reakcja rodziny może zaskoczyć.
Ta chwilowa emocja poskutkowała właśnie jednym lub wieloma czynnikami fizjologicznymi, o których wspominałem.

Kiedyś w TV mówili, że jakiś gościu przeszedł pozytywnie test wariografem, pomimo, że kłamał.
Już wtedy wiedziałem, a było to lata temu, jak tego dokonał.
Po prostu był Zimnym draniem.

Więc jeśli chcecie wygrać grubą forsę w programie "Moment prawdy" musicie być zimni, pozbawieni emocji.

[Zgubiłem_hasło]

Coś moje story nie wzbudziło rozmowy, to wywalę je

[Molka]

[heniu007]

Ok, Twoje na wierzchu !

Miałem napisać jeszcze parę zdań, ale ta sytuacja wydaje mi się dziwna.

"Gdyby ojciec potrzebował nerki czy oddałabyś dla niego swoją ?"
Chyba nie pomyślała sobie, że jak odda nerke to "z automatu" straci swoje życie. Poświęci swoje życie, za życie jej Ojca.

Tak czy siak kończę na dzisiaj

[M i T]

[M i T]

Ciekawy artykuł o relacjach ojciec-syn Gérarda i Guillaume'a Depardieu:

http://film.onet.pl/wiado...,wiadomosc.html

Wyraźnie widać wpływ dzieciństwa na życie zarówno ojca jak i syna, oraz błędne koło, którego żaden z nich nie przerwał (pomimo tego, że syn napisał oskarżająca ojca książkę - intelektualne zrozumienie problemu, jak zwykle, nie wystarczyło!).

Marishka

[Joannaż]

[zenon]

Tak się przysłuchuję, a w zasadzie przyglądam tej skądinąd ciekawej dyskusji.

Ponieważ narosło kilka stron, ciężko mi się zgrabnie wpasować, wkomponować, ale tak pokrótce.

Rozumiem zarówno MiTów, ich pogląd, jak też i MamęMaciusia.

Miłość to sfera uczuć, warunki to w dużej mierze domena logiki.
Z jednej strony rozgraniczamy wgląd poznawczy, intelektualny, od wglądu emocjonalnego, z drugiej strony próbujemy miłość skorelować z warunkami.

Nie mówię, że to źle, broń Boże. Chodzi mi tylko o to, że jest to na swój sposób nieintuicyjne.

W naszej kulturze mam wrażenie jest swego rodzaju kult miłości bezwarunkowej, miłości romantycznej, tudzież miłości od pierwszego wejrzenia - miłości bezwarunkowej. Myślę, że bardzo wiele osób najzwyczajniej w świecie powiela bezrefleksyjnie oklepane slogany, nie zastanawiając się nad tym zupełnie.
Czasem jest tak, że mówi się jedno, robi się drugie. Sądzę, że wielu deklarujących bezwarunkową miłość, lub potrzebę takiej miłości w rzeczy samej swoimi czynami pokazuje coś zupełnie innego. A dychotomia wynika jedynie z braku przemyślenia całej sprawy i wpływu kulturowego.
Stąd może wynikać wiele nieporozumień. Nie odnoszę się przy tym do osób z tego forum, to raczej taka luźna refleksja wynikająca z pewnych rozmów i doświadczeń.

Rozumiem chyba pogląd MamyMaciusia.
Relacja pomiędzy dorosłym dzieckiem i rodzicem ma swoją specyfikę.
Zauważmy, że uczucia pomiędzy dwojgiem dorosłych ludzi, załóżmy partnerów, mają zupełnie inny punkt wyjścia niż to co jest między dorosłym dzieckiem i rodzicem.
W drugim przypadku punktem wyjścia była miłość bezwarunkowa. (przypadek modelowy)
Czy to miałoby być bez wpływu?
Logicznie? tak/nie
emocjonalnie? tak/nie

Oczywiście odwołując się do skrajnych przykładów łatwo wykazać błąd logiczny.
Na przykład: "Kocham moje dorosłe dziecko bezwarunkowo".
"Taaak? A jakby okazało się, że jest seryjnym mordercą, dalej byś je kochał/a?"

No jasne, że logika podpowiada "nie".
Emocjonalnie chyba ciężko się wczuć, bo chyba ciężko sobie taką ekstremalną sytuację wyobrazić.
Ale czy na przykład z emocjonalnego punktu widzenia, miłość rodzica do dorosłego dziecka nie mogłaby być w pierwszym przybliżeniu bezwarunkowa? Na zasadzie, że jest bardziej elastyczna niż relacja pomiędzy dwojgiem niespokrewnionych dorosłych ludzi, jest większy margines rzeczy, które potencjalnie można wybaczyć, zaakceptować, i tak dalej?
nie wiem, nie byłem nigdy rodzicem. Spekuluję.

[zenon]

[Adam319]

Ewo,


Widzisz ciężko się porozumieć bo

czasami miłość jest rozumiana jako:
Chęć posiadania kogoś ( w najlepszym razie przy sobie ), zrobienie na tym dobrego interesu na zasadzie coś za coś (w najlepszym razie synergia). Wykonywać wzajemnie swoje polecenia (w najlepszym razie w razie konfliktu rzut monetą).

a czasami jako:
Fajnie, że jesteś, szanuję to kim jesteś,
z radością zawsze porozmawiam
i nie zostawię w potrzebie pomagając wedle swojego najlepszego rozeznania.

Poszanowanie wolnej woli jest kluczem do miłości, może to być zjawisko jednostronne.
Wykonywanie poleceń nie jest wyrazem poszanowania wolnej woli więc nie jest też wyrazem miłości.
Na bezrybiu i rak ryba, ja przykładowo jestem elektronikiem.


Pozdrawiam serdecznie,
Adam

[M i T]

Świetny przykład bezwzględnego, bezkrytycznego uświęcania toksycznego rodzica:

http://muzyka.onet.pl/new...,wiadomosc.html

Cytat:

Anthony Kiedis przebaczył swojemu ojcu dość niekonwencjonalne i burzliwe dzieciństwo dopiero wtedy, kiedy sam został tatą. Wokalista grupy Red Hot Chili Peppers w bardzo młodym wieku poznał świat narkotyków i rockandrolla, ponieważ jego ojciec Blackie Dammett był dilerem zaopatrującym w narkotyki członków najsłynniejszych formacji muzycznych oraz znanych hollywoodzkich aktorów. Chociaż tak wczesny kontakt z narkotykami doprowadził rockmana do poważnego uzależnienia, Kiedis przyznaje, że zaczął rozumieć swojego ojca, kiedy w 2007 roku urodził mu się jego własny syn Everly. - Fakt, że mam dobre relacje z synem sprawia, że potrafię wybaczyć mojemu ojcu i zaczynam go doceniać. Dopiero teraz potrafię spojrzeć na swoje dzieciństwo i przyznać, że było fajne, a mój ojciec poświęcał mi wiele uwagi i wiele mnie nauczył. Po prostu nie dysponował takimi narzędziami, jakie ja mam dziś, więc jestem w stanie wybaczyć mu błędy, jakie popełniał i podziękować za to, że poświęcił mi tak wiele swojego czasu i energii - mówi rockman w wywiadzie dla gazety "The Sun".

A tu znacznie dłuższy oryginał artykułu in English:
http://www.thesun.co.uk/s...-RSS&ATTR=Music

Marishka

[M i T]

I kolejny przykład totalnej bezradności i chorej "kreatywności" toksycznych rodziców:

http://wiadomosci.onet.pl...,wiadomosc.html

Cytat:

Straciła cierpliwość, upokorzyła 10-letniego syna 19 minut temu JMR / telegraph.co.uk Niecodzienne metody wychowawcze zastosowała wobec swojego syna pewna Australijka. Zmusiła dziecko do noszenia koszulki z napisem "uwaga złodziej", aby oduczyć go kradzieży – podał portal telegrach.co.uk. Chłopiec w wieku koło dziesięciu lat siedział w popularnym parku w mieście Townville (na północy stanu Queensland) z przyczepionymi uszami Shreka i napisem na koszulce głoszącym "Nie ufaj mi. Okradnę Cię ponieważ jestem złodziejem". Jego rodzice w tym czasie nieopodal jedli lunch. Jak przyznaje matka, była to forma kary. Akcja wywołała oburzenie innych rodzin spędzających czas w parku. Diane Mayers, jedna z odwiedzających park matek, była tak oburzona, że powiadomiła służby ochrony dzieci. – Chłopiec siedział ze spuszczoną głową. Przechodnie śmiali się i żartowali z niego. To było upokarzające – powiedziała Mayers. - Rodzice zadali sobie dużo trudu, żeby to przygotować, napisy były wydrukowane i zalaminowane po obu stronach koszulki – dodaje. Jak przyznaje matka chłopca, była to kara za kradzież. – Od trzech lat mamy z nim problemy. Po prostu kradnie w sklepach. Zaprowadziłam go nawet na policję, żeby zobaczył jak traktuje się złodziei, ale to nie pomogło – mówi matka. - Mam nadzieję, że wstyd oduczy go kradzieży. To miała być lekcja, której szybko nie zapomni – dodaje. (PG)

Marishka

[M i T]

To, że wśród polityków nie brakuje toksycznych rodziców wiemy nie od dziś. Ostatnio do tego grona publicznie dołączył Sikorski:

http://www.tvn24.pl/26086...,wiadomosc.html

Cytat:

06:29, 24.08.2011 /TVN24 Sikorski do syna: Dwója! Lufa! Zero! OBLANY "MINITEST" Z WIEDZY O UNII EUROPEJSKIEJ - Dwója! Lufa! Zero! Za burtę wylatujesz. Nie masz prawa tu być - takimi słowami Radosław Sikorski udzielił reprymendy swojemu 9-letniemu synowi Tadeuszowi. Powód? Chłopiec nie potrafił powiedzieć, ile państw członkowskich liczy Unia Europejska. Szef polskiej dyplomacji dość niedyplomatycznie, w obecności dziennikarzy, strofował syna. - Tadziu, a ci państwo wygrali konkurs wiedzy o Europie. Jestem ciekaw, czy ty byś wygrał - zagadnął syna Sikorski. W końcu ojciec zapytał: "ile jest państw w Unii Europejskiej?". Co odpowiedział Tadeusz - nie wiadomo. Wiadomo jednak, że minister spraw zagranicznych ostro zbeształ syna. - Dwója! Lufa! Zero! Za burtę wylatujesz. Nie masz prawa tu być - oświadczył Radosław Sikorski.

A dzień później - sprostowanie, że to takie specyficzne "poczucie humoru" pana ministra:

http://www.tvn24.pl/26086...,wiadomosc.html

Cytat:

Minister za pośrednictwem Twittera zapewnił, że chłopiec zrozumiał intencje i poczucie humoru ojca. "Tadziu protestuje, ma 10 lat. Chwała Bogu, że ma lepsze poczucie humoru niż niektórzy dziennikarze" - napisał Sikorski.

A to przecież nic innego, jak klasyczny, książkowy wręcz, przykład UMNIEJSZANIA (na dodatek publicznego!) dziecka. Tłumaczenie się, że to był tylko "żart" jest w takich przypadkach typowe.

Marishka

[M i T]

Jak widać, Sikorski kibicuje synowi że hej.
Jak sięgam pamięcią, stary nigdy nie stawał po mojej stronie. Przykładem wręcz idealnym były nasze zapasy z kuzynem, kiedy to kibicował Dominikowi. Rewelacja, ojciec pragnący, by jego syn przegrał. Kutasem był, kutasem jest i kutafonem pozostanie, . Pewnie teraz tego nie pamięta nawet
Jedyny plus był taki, że z wściekłości na niego zdarzało mi się kłaść kuzyna na łopatki - o ile nie nadchodziła akurat ciotka i nie próbowała wykorzystać mojej słabość do łaskotek.

Tomek

[Neska]

qw

[M i T]

Czy uznacie to za szczery przejaw "bezwarunkowej miłości", która nagle się obudziła w ojcu znanego miliardera?

http://facet.onet.pl/oni/...35,artykul.html

Cytat:

Czas przebaczenia? 30 sie, 13:28 Georgina Dickinson / The Sun Gdy oddawał swego syna do adopcji, nie mógł wiedzieć, że dziecko wyrośnie na geniusza. Dopiero pięć lat temu John Jandali dowiedział się, że pomógł w przyjściu na świat Steve’a Jobsa, stojącego za sukcesem koncernu Apple. Dziś biologiczny ojciec obawia się, że nigdy nie nawiąże kontaktu z synem. – Żyję nadzieją, że [Steve] odezwie się do mnie, zanim będzie za późno – powiedział John Jandali w pierwszym wywiadzie, jakiego udzielił mediom. – Tak bardzo chciałbym umówić się z nim na kawę, choćby raz, uszczęśliwiłoby mnie to. Gdy 56-letni Jobs ogłosił, że rezygnuje ze stanowiska prezesa firmy, która wprowadziła na rynek iPoda i iPada, jego sędziwy ojciec postanowił wyjść z cienia. Steve od siedmiu lat zmaga się z rakiem trzustki. Gdy w środę 24 sierpnia podał się do dymisji, John zaczął zachodzić w głowę, czy nie oznacza to, że syn przegrywa walkę ze śmiertelną chorobą. Steve Jobs urodził się w San Francisco w roku 1955. Jego rodzicami byli John, student pochodzący z Syrii i absolwentka studiów Joanne Schieble. Rodzice byli młodzi, nie mieli ślubu, dziecko zostało adoptowane przez Paula i Clarę Jobsów. John ma dziś nadzieję, że syn przebaczy mu przeszłość i dopuści go do swojego życia. – Gdybym mógł cofnąć czas, postępowałbym zupełnie inaczej – wzdycha Jandali. – Odkąd w ostatnich latach dowiedziałem się, że mój syn jest ciężko chory, mam uczucie, jakby czas przeciekał mi przez palce, ja zaś mogę się temu tylko bezradnie przyglądać. – Może to zabrzmieć dziwnie – dodaje – ale nawet w tej chwili nie czuję się gotów, żeby sięgnąć po słuchawkę i do niego zadzwonić. (…) To Steve musi wykonać pierwszy ruch. Jestem dumnym człowiekiem, pewnie dlatego, że wywodzę się z Syrii. Nie potrafiłbym zaakceptować podejrzenia, że zależy mi na majątku syna. Nie! Mam własne pieniądze, nie w tym rzecz. Straciłem syna – i to mnie przygnębia. Kiedy zachorował, pomyślałem, że może odezwie się do mnie, żeby dowiedzieć się czegoś o moim stanie zdrowia i przebytych chorobach. Nigdy nie dostałem od niego żadnej wiadomości. Na wieść o jego dymisji bardzo się zasmuciłem – obawiam się, że podjął decyzję wskutek choroby. Tak, to musi być to – wiem przecież, jak spełniał się w pracy. Dręczy mnie przeczucie, że czekają nas bardzo złe wieści. Siedząc z Johnem w jego biurze w Reno w stanie Nevada nie sposób nie dostrzec uderzającego podobieństwa, jakie łączy ojca z synem. O ile jednak choroba Steve’a dodała mu lat, jego ojciec jest okazem zdrowia: wygląda na mężczyznę o co najmniej dziesięć lat młodszego niż w rzeczywistości. Różni ich może kondycja fizyczna, lecz podejście do pracy najwyraźniej przeszło z ojca na syna. Przez sześć dni w tygodniu John wstaje o piątej rano, spędza godzinę na ćwiczeniach, po czym jedzie ponad 30 km do Reno, gdzie pracuje jako wicedyrektor hotelu i Boomtown Casino. Dopiero przed pięciu laty dowiedział się, że jego syn jest jednym z najzamożniejszych ludzi świata. Nie dalej jak w tym miesiącu firma Apple sprzątnęła koncernowi Exxon sprzed nosa tytuł „najbardziej wartościowej firmy świata”: cena rynkowa jej akcji szacowana jest na zapierającą dech kwotę 210 miliardów USD. – Przygnębia mnie fakt, że nie towarzyszyłem mojemu synowi w tej niesłychanej przygodzie, jaką okazało się jego życie – powtarza John Jandali. W rozmowie z „The Sun” podzielił się poruszającymi okolicznościami, w jakich młodzi rodzice zdecydowali się oddać Steve’a do adopcji. Kiedy Joanne zaszła w ciążę, jej ojciec, mężczyzna wymagający i surowy, nie zgodził się na jej małżeństwo z kochankiem i zatrzymanie dziecka w rodzinie. – Kiedy Joanne powiedziała mi, że zostanie matką, oświadczyłem, że się z nią ożenię, abyśmy mogli wspólnie wychowywać nasze dziecko – wspomina John. – Bardzo ją kochałem. Niestety, jej ojciec okazał się prawdziwym tyranem. Nie zgodził się na nasz ślub: pochodziłem z Syrii... Joanne powiedziała mi, że w tej sytuacji zamierza oddać dziecko do adopcji. Mieszkaliśmy wtedy w Wisconsin. Joanne, nie mówiąc mi ani słowa, wyjechała do San Francisco, by tam urodzić dziecko. Nikt nie zna okoliczności jego przyjścia na świat – nawet ja. Nie chciała „przynieść wstydu rodzinie” i uznała, że tak będzie najlepiej dla wszystkich. Byłem wściekły i rozżalony, ale nie miałem wyjścia: musiałem pogodzić się z jej wolą. Po dziś dzień nie wiem, czy Steve w ogóle zdaje sobie sprawę, że gdyby decyzja należała do mnie, dorastałby z nami. Nie znałem daty porodu, nie było mnie w San Francisco w dniu, gdy matka przekazywała dziecko rodzinie Jobsów. Nie miałem wpływu na to, w czyje ręce trafi mój syn. Wiedziałem tylko, że Joanne nalegała, by Jobsowie zadbali o jego staranne wykształcenie – i cieszyłem się, że tak postawiła sprawę. I co tu gadać – kończy swą opowieść. – Najwyraźniej nie zaniedbali niczego. Kilka miesięcy po narodzinach Steve’a zmarł ojciec Joanne i nic nie stało na przeszkodzie temu, by młodzi się pobrali. Doczekali się córki, Mony – ostatecznie jednak małżeństwo rozpadło się, gdy John kierował rafinerią w Syrii. Dziś starszy pan nie ma kontaktu również z córką. Steve zdołał odnaleźć swoją 54-letnią dziś siostrę i pozostaje z nią w serdecznych stosunkach; spotyka się też ze swoją biologiczną matką, Joanne. – Tak, słyszałem, że Steve ma kontakt ze swoją mamą – komentuje John. – Jasne, to świetnie. Nie rozumiem jednak, dlaczego postanowił odezwać się do niej, a nie do mnie. John żyje dziś w dostatku, w towarzystwie swojej trzeciej żony, o niespełna 500 kilometrów od swojego syna. Oddałby jednak wszystko, czego dorobił się w życiu, by móc pojednać się z byłym już prezesem firmy Apple. – Nie chodzi mi tylko o nieobecność Steve’a w moim życiu – dodaje. – Mam przecież również czworo wnucząt, których nigdy nie widziałem na oczy. Żadne pieniądze nie są mi w stanie tego wynagrodzić. Żałuję, że okazałem się tak samolubnym człowiekiem – musiałem być samolubny, skoro odwróciło się ode mnie dwoje moich dzieci. Ufam, że wciąż nie jest za późno, żebym powiedział Steve’owi o tym, co do niego czuję.

Dla mnie te wyboldowane zdania są kluczowe. Oto umartwiający się i "kochający" tatuś, który tak bardzo pragnie nawiązać kontakt (dopiero po 56 latach!) z umierającym synem, że... z dumy nie sięgnie po słuchawkę Duma silniejsza od miłości? Wolne żarty! Tatuś we własnych oczach jest "święty" i to dorosłe (umierające!) dziecko MUSI się z nim skontaktować . Może też Steve powinien tatusiowi przebaczyć, nawet jeśli ten o przebaczenie prosić nie zamierza (bo, wiadomo, duma mu nie pozwoli)?

A człek naiwny będzie się rozczulać, jaki to wspaniały ten tatuś jest, bo przecież tak bardzo chce, ale... No wiecie, duma, Syria i te rzeczy... AAAARRRRRGGGGHHHHH!!!

Marishka

[M i T]

Kontynuując wątek relacji celebrytów z rodzicami - Tatum O'Neal dość sensownie i dojrzale o swoich problemach i nie utrzymywaniu na siłę kontaktów z toksycznym ojcem:

http://zyciegwiazd.onet.p...ie,wywiady.html

Cytat:

Mój ojciec chyba mnie nie znosi – Tatum O’Neal o sobie i świecie Kiedy miała 10 lat, dostała Oscara za rolę w "Papierowym księżycu", kiedy miała 12 lat, zaczęła palić marihuanę, jako 18-latka spróbowała kokainę, a w wieku 32 lat była uzależniona od heroiny. Aktorka Tatum O'Neal, córka Ryana O'Neala z filmu "Love story", opowiada o swoim traumatycznym dzieciństwie, uzależnieniu od narkotyków i alkoholu, zdrowieniu i poszukiwaniu siebie. W pierwszym tomie wspomnień, zatytułowanym "Papierowe życie", opisałaś swoje dzieciństwo, kiedy poczucie osamotnienia po rozwodzie rodziców [gwiazdora Ryana O’Neal i aktorki Joanny Moore] spowodowało, że sięgnęłaś po alkohol i narkotyki. Potem uznałaś, że napisanie książki nie okazało się "w pełni uzdrawiające", tymczasem skończyłaś właśnie pracę nad dalszym ciągiem wspomnień, zatytułowanym "Odnaleziona". Czy tym razem było to bardziej oczyszczające doświadczenie? Tak, chyba tak. Po prostu byłam w lepszej kondycji psychicznej. Każdy, kto próbuje wydobyć na światło dzienne wszystkie traumy i trudne wspomnienia, ma z tym problem – chyba że ma w kimś mocne oparcie i czuje się pewny siebie. Pisząc "Papierowe życie" nie byłam jeszcze tak silna, jak powinnam. Z drugiej strony książka była bestsellerem, a mnie pozwoliła uwolnić się od mnóstwa spraw, które dźwigałam od dzieciństwa. Pisanie "Odnalezionej" było jednak dużo bardziej uzdrawiające. Myślę, że pomocna była mi świadomość, że ta książka pomoże innym [Tatum O’Neal pisze otwarcie o swojej walce z uzależnieniem od narkotyków]. Myślę, że to mniej ekscytująca lektura [niż "Papierowe Życie"]. "Odnaleziona" w dużej części traktuje o pojednaniu z ojcem. Czy ojciec przeczytał tę książkę? Nie podobała mu się. Nie, nie został jej fanem. Ostatnio ciężko nam znaleźć wspólny język. Z całej tej sprawy wyniosłam jedną naukę: są ludzie, którzy nigdy się nie zmienią. Wolę być z ludźmi, którzy widzą mnie taką, jaką się stałam; ojciec nie potrafi patrzeć na mnie w ten sposób. Nie sądzę, żeby widział mnie w dobrym świetle. Ma w sobie mnóstwo złości. Jestem przekonana, że mnie nie znosi. Czy masz wrażenie, że ojciec czuje się przez ciebie zagrożony? Może chodzi o to, może o coś innego. Może czuje się zagrożony, może denerwuje go to, że jestem w coraz lepszej formie. A może jest zazdrosny – kto go tam wie? Trzeba postępować po swojemu, a ja mam w dodatku oparcie w przyjaciołach i bliskich, i jeśli ojciec nie postrzega mnie odpowiednio, z wystarczającym szacunkiem, to nie muszę się z nim spotykać. Nie umiał okazać szacunku ani mnie, ani swoim pozostałym dzieciom. Rozumiesz, o co mi chodzi: część z jego dzieci odsiaduje wyroki w więzieniu. Zainteresował mnie fragment książki, w którym ubolewasz nad hollywoodzką modą korzystania z chirurgii plastycznej przez kobiety w pewnym wieku… Myślę o tym tak: można naprawdę wiele zdziałać nawet skromnymi środkami. Nie mówię, że nigdy nie zdecydowałabym się na jakieś poprawki, ani że nigdy tego nie zrobiłam, ale sądząc z tego, jak wyglądają tu niektóre kobiety, chodzi im o to, żeby cofnąć czas, a ja mam wrażenie, że takie działania tylko postarzają. Niektórzy wyglądają po tym naprawdę kretyńsko! Twoje małżeństwo z tenisistą Johnem McEnroe było naprawdę burzliwe, a rozwód przebiegał w fatalnej atmosferze. Czy naprawdę zdarzało ci się słyszeć od niego podczas kłótni frazę "Chyba nie mówisz tego serio"? O tak, wielokroć (śmiech). Jeśli ktoś się z nim nie zgadzał, zawsze wyglądało to tak samo. W kółko to samo: "Jak to? Nie zgadzasz się ze mną? Jakim cudem?". W domu działo się dokładnie to samo, co pokazał w sądzie. Jesteś najmłodszą osobą, jaka kiedykolwiek otrzymała Oskara; miałaś wtedy 10 lat [O’Neal otrzymała go za "Papierowy księżyc", w którym zagrała u boku ojca – przyp. red.]. Marihuanę zaczęłaś palić w wieku 12 lat, kokainy spróbowałaś mając lat 18, a w 1995 roku uzależniłaś się od heroiny. Kiedy zastanawiasz się dzisiaj nad przeszłością, czy masz wrażenie, że okoliczności zmusiły cię, żebyś szybciej dorosła? Z pewnością tak, tyle, że staram się nie czuć ofiarą jakichkolwiek okoliczności. Zostałam wychowana w środowisku, w którym nie było miejsca na mnie jako na dziecko. Nie miałam na to żadnych szans. Przez cały czas byłam z dorosłymi i stałam się bardzo dojrzała. Biorąc pod uwagę, jak układały się stosunki między moją matką a ojcem, nie wyobrażam sobie, jak mogłoby być inaczej. Czy Angelica Huston [dawna kochanka Ryana O’Neal – przyp. red.] rzeczywiście powiedziała o tobie, że mając 12 lat byłaś kimś w rodzaju "małego, bardzo przebiegłego dorosłego"? Dokładnie tak. Byłam o wiele za dojrzała jak na swój wiek. Ale też pamiętam, że chciałam być już dorosła. Moi rodzice nie nadawali się do roli rodziców – i tyle. A z drugiej strony miałam ekstra życie! Kogo ze spotkanych w życiu ludzi uznałabyś za najbardziej charyzmatycznego? Richarda Burtona. Kręciłam z nim film i był najbardziej urzekającym, najbardziej dowcipnym i charyzmatycznym mężczyzną pod słońcem. A kto najbardziej cię rozczarował? Odpowiem ci bez namysłu: Bruce Willis. Był dla mnie tak nieuprzejmy, że byłam tym wstrząśnięta. Zwykle ludzie odnoszą się do mnie z szacunkiem, choćby dlatego, że kręcę się w tym światku od tylu lat, ale on się do tego nie stosował. Zdaje się, że przejmował się głównie sobą i swoją sławą. Trudno mi po prostu uwierzyć, że okazał się takim dupkiem. Myśli sobie, że jest kimś. Jest beznadziejny. Od roku 2009 nie pijesz. Czy zdarzają ci się poranki, kiedy po prostu budzisz się i myślisz "Nie jestem już uzależniona"? Dzisiaj czuję się świetnie! Nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł kiedykolwiek powiedzieć: "Zostałem uzdrowiony. Mam już z tym spokój", ale nie zdarza mi się budzić z pragnieniem, by mieć kaca, wciągać jakieś prochy albo coś z tych rzeczy. [W swojej książce] określiłaś heroinę jako "jedyną rzecz na świecie, która pozwalała mi czuć, że moje życie ma jakiś sens, że po coś przyszłam na świat". Co miałaś na myśli, pisząc te słowa? Jeśli czujesz smutek, jeśli nie czujesz się kochana, nie czujesz, by ktokolwiek na całej Ziemi naprawdę cię pragnął – i spróbujesz czegoś, co sprawia, że te uczucia przestają być tak dotkliwe, nietrudno jest pomyśleć "Heeej, czyli tak to wygląda – okazuje się, że można się fajnie czuć!" Gdzie trzymasz swoją statuetkę Oskara? Na półce, w pokoju obok. Nie oświetlam jej żadnym reflektorkiem ani nic takiego. Jesteś na Twitterze. Lubisz to? Nie znosisz? Jak na teraz – uwielbiam. Jestem pewna, że wkrótce będę go miała dosyć. Już odechciewa mi się twittować, kiedy ludzie wypisują różne głupoty. Wczoraj wieczorem ktoś napisał mi: "Nie podoba mi się twój wygląd na tym zdjęciu". Odpisałam mu: "P***ol się! Jestem, jaka jestem, i nie zamierzam się przejmować tym, co myślisz". A dziś rano ktoś inny odpisał "Uważam, że nie powinnaś tak przeklinać". (śmiech) Przekleiłaś na swojego Twittera czyjeś wyznanie, że samo oglądanie Anne Hathaway sprawia, że jesteś w nastroju do wyjścia na ulicę i podpalenia najbliższego wozu policyjnego. Czyli raczej nie jesteś jej fanką? Widziałam ją wczoraj wieczorem w TV – rapowała coś o paparazzi. Straciła klasę, co tu gadać. Ilekroć już wydaje się, że to cool aktorka, wyłazi z niej pyszałkowatość. Pewnie nie powinnam tego mówić. Pewnie ma miliardy fanów. Czy to nie ona zagrała w tym nowym filmie "One Day"? W sumie czemu nie obsadzili jakiejś angielskiej aktorki? Bez sensu, moim zdaniem. Kate Winslet, o – ją chyba wszyscy kochamy. Owszem, to jest aktorka. Czy myślałaś o tym, jaki napis chciałabyś mieć na nagrobku? Hmm.. "Żyła pełnią życia, na przekór wszystkim przeciwnościom" – bo było ich trochę. Albo nie, wyrzućmy te przeciwności, zostawmy tylko "Żyła naprawdę pełnią życia".

Marishka

[zyon]

ktos wie jak sie skonczyla ta historia z piotrusiem/kuba i tym profesorem ?

[M i T]

Zyon, wprawdzie swego czasu zacząłeś temat o Piotrusiu w innym wątku ("Nie tylko rodzice są święci"), ale niech już będzie kontynuacja tu, bo sednem problemu przecież i tak są "święci" rodzice.

A tu masz ciąg dalszy tej tragedii:

http://www.tokfm.pl/Tokfm...1_tygodni_.html

Marishka

[M i T]

http://wiadomosci.onet.pl...,wiadomosc.html

http://wiadomosci.onet.pl...-wiadomosc.html

Marishka

[M i T]

Pasuje jak ulał do tematu!

http://www.wysokieobcasy....?as=1&startsz=x

Cytat:

O, o - Marian Tomasz Kwaśniewski 05.10.2011 aktualizacja: 2011-10-13 15:57 Jak ojciec coś do mnie mówił, to nie słuchałem, tylko się zastanawiałem. Nad tym, czy istnieje Bóg? Czy istnieje piekło? Czy do niego pójdę, skoro się nie modlę? Pyta mnie pan o to, jak mnie wychowano, i ja naprawdę chciałbym odpowiedzieć, ale nie potrafię. Bo jeśli chodzi o dzieciństwo, to mam taką ścianę. Jakąś nieuchwytność obrazu. Zwłaszcza jeśli chodzi o zabarwienie emocjonalne. No dobrze, ale się postaram. Zacznę od tego, że rodzice zawsze pracowali. Mama, Czesława, z wykształcenia ekonomistka, była główną księgową, a z czasem to nawet dyrektorem d.s. ekonomicznych zakładów w Biłgoraju. Ojciec, Marian, technik budowlany, syn kułaka, pracował jako zaopatrzeniowiec. I po pracy też coś ciągle robił. Zresztą u nas w domu cały czas ktoś coś robił. Matka, ojciec, wujek, babka. Nikt nie siedział przed telewizorem, na fotelu. Ja też. Zwłaszcza że cały czas słyszałem: Nie siedź, weź się, zrób coś. Tak jak myślę o tym, jak mnie wychowywano, to do głowy przychodzi mi dyscyplina. Nie bałagań, uporządkuj, poskładaj. Wszystko ma być na swoim miejscu. Porządnie zrobione. Na czas. Papierosy Mama cały czas sprzątała. Poza tym odrób lekcje, ucz się języków, w ogóle dobrze się ucz. Byłem beztalenciem językowym. Byłem też dyslektykiem i dysgrafikiem, ale wtedy się tego jeszcze nie diagnozowało, więc miałem nieustanny konflikt z nauczycielami. Ciągle słyszałem, że jestem nieuważny, niechlujny. Do tego zanim poszedłem do szkoły, sam się nauczyłem pisać. Lewą ręką. I to też się nie podobało, więc nauczyciele bili mnie piórnikiem po łapach. Nie wolno nam też było, mnie i mojemu o rok młodszemu bratu, przeklinać i palić. Jak ojciec przyłapał nas na paleniu, a było to gdzieś na początku szkoły podstawowej, to zamknął w sławojce i kazał palić tak długo, aż się porzygaliśmy. Bałem się swojego ojca. Bałem się, że podniesie głos, że zacznie krzyczeć. Był bardzo emocjonalny. Albo krzyczał, albo milczał. Często się obrażał. Matka była pryncypialna i lodowata. Nie, nie mogę powiedzieć, że byłem dzieckiem bitym. Owszem, parę razy dostałem, ale tylko parę. Były inne kary: siedzenie w kącie, zakaz wychodzenia, oglądania telewizji, czy nakaz szybkiego powrotu ze szkoły. Często byłem karany i czasem się zdarzało, że matka mnie broniła. Albo uchylała kary, które ustalał ojciec. A potem go tłumaczyła: On cię kocha, to dla twojego dobra. Ojciec był duszą towarzystwa. Opowiadał, żartował, zabawiał. Zwłaszcza jak sobie podpił. Matka nie piła w ogóle. Pieniądze Jeśli chodzi o stosunek do pieniędzy, to rodzice też się diametralnie różnili. Mama liczyła każdy grosz, ojciec potrafił przepuścić wszystko. Nie, nie zostałem nauczony środka. I nienawidzę tych momentów, gdy zmieniam się w Mariana. Teraz już jest lepiej, ale kiedyś to w pierwszej reakcji byłem zawsze jak on. Widziałem bałagan i już krzyczałem: Posprzątać mi to! I wtedy się reflektowałem: O o, Marian. Ojciec nie mówił o własnych problemach, ja też nie mówię. W ogóle nie potrafię opowiadać o swoich stanach emocjonalnych. Zwłaszcza tych, które świadczą o mojej słabości. Nie potrafię też podejść, przytulić. Coś z kimś wspólnie przeżyć. Tylko się wycofuję. No i ta dyscyplina. To przez nią doprowadziłem na przykład do takiej absurdalnej sytuacji, że mój syn, chcąc czytać wieczorem książki, musiał to robić pod kołdrą i przy latarce. Bo przecież miał iść spać o określonej porze. Babcia Ale wróćmy do początku. Przez pierwsze trzy lata były z nami niańki. Takie babinki ze wsi i to one nas pilnowały. A potem babka ze strony ojca, czyli Marianna Palikot. Coś tam gadała, opowiadała, czasem przyniosła cukierek. Jeśli chodzi o babkę Mariannę, to dobrze pamiętam tylko taki obrazek: Ona leży w trumnie, trumna stoi w pokoju, ja stoję obok i nie czuję nic. To znaczy jestem tak przerażony, że z tego strachu robię się lodowaty. Często byłem chory. Do szóstej klasy w zasadzie non stop. Chuchano więc na mnie, dmuchano, załamywano ręce, faszerowano antybiotykami. Brat był zdrowy, chodził do szkoły, bawił się z kumplami, a ja w domu sam. Mam przed oczami taki obrazek: Siedzę na werandzie, takiej drewnianej, samotny i bawię się żołnierzykami. Często uciekałem w wewnętrzny świat. Zdarzało się też tak, że jak ojciec coś do mnie mówił, to ja nie słuchałem, tylko się zastanawiałem. Na przykład nad tym, czy istnieje Bóg? Czy istnieje piekło? Czy do niego pójdę, skoro się nie modlę? Babcia Ewa, czyli mama mamy, ciągle poruszała sprawy piekła. Babcia Ewa miała również ten wspaniały zwyczaj, że zawsze miała jakiś, choćby maleńki, podarunek dla kogoś drugiego. Nauczyła mnie również, że trzeba się ładnie ubrać, gdy się chce komuś drugiemu okazać szacunek. Pamiętam też taką scenę z dzieciństwa. Ona mi się później będzie wielokrotnie jako koszmar śniła. Otóż leżę w łóżku, mam 40 stopni gorączki, wstaję, idę do lodówki. Ona, jak się tak lekko uchyliło drzwi, to w dolnym rogu strzelała prądem. Tak słabiutko, ale było czuć szczypanie. Lubiłem to miejsce dotykać nogą. No i teraz też to robię. Otwieram lodówkę, zapala się światełko i wtedy widzę, że podchodzi do mnie wuj Henryk - brat ojca, który mieszkał z nami. Nachyla się nade mną, jakby chciał sprawdzić, czy mam gorączkę. Widzę jego twarz, blisko, coraz bliżej, i tracę przytomność. Seks Pyta pan, czy byłem molestowany. Kto wie. Może. Może stąd ta ściana. Jeśli chodzi o jakiekolwiek informacje o seksie, to ze strony rodziców panowała cisza. Wychowały mnie koleżanki. I książki. To z nich się dowiedziałem, co to na przykład sperma. To, co jeszcze pamiętam, to wyprawy na grzybny, ryby, spływy pontonem. Wstawaliśmy o piątej, szóstej, potem rozklekotanym autobusem, albo syrenką, jechaliśmy nad rzekę. Ponton się bujał, a ojciec opowiadał o rybach, ptakach, Armii Krajowej, Katyniu, Francji, Rosji. Uwielbiałem te wyprawy. Ojciec miał niechęć do Francji i Rosji. O Rosji mówił, że to państwo jest złe. Że nas prześladuje, gnębi. O Francji, że nas zostawili, sprzedali. Jak byłem już dorosły, to wziąłem udział w ustawieniach helingerowskich. Wie pan, co to jest? Stanąłem, zaczęto ustawiać kolejne osoby, i ta piąta z rzędu nagle zaczęła mówić po francusku. A nie znała języka. Ona mówiła, a ja się popłakałem. Matce zdarzało się płakać. Pamiętam takie święta, rodzice nie mieli pieniędzy, w prezencie dostaliśmy tylko kolorowy papier. Matka płakała, jak nam go dawała. To jest jedyny prezent, który pamiętam ze świąt. Ale tak w ogóle to matka była dzielna. Bo ona przeżyła Majdanek. No wiesz, mieliśmy takie szmaciane lalki i nam te lalki zabrano. Chodziliśmy w szmatach. Jedliśmy proso. Skoro wytrzymałam Majdanek, to wszystko wytrzymam. Ona to jakby do siebie mówiła. Jakby była na scenie i jakby przez to chciała sobie dodać odwagi, znaczenia. Bóg Ojciec nie lubił też kleru. Jak wychodziliśmy z kościoła, to ciągle na nich gadał. Że się bogacą, bałamucą, naciągają. Że mają kochanki, dzieci, kupują ziemię za grosze. Ale to nie miało nic wspólnego z Bogiem. Ojciec wierzył w Boga. Matka też. Ochrzcili mnie, gdy miałem osiem lat. Do dziś nie wiem, dlaczego dopiero wtedy. Bardzo nie lubiłem chodzić do kościoła i prawie zawsze jak do niego wchodziłem, dostawałem krwotoku z nosa. W szóstej klasie przestałem chorować, znikła mi dysleksja, dysgrafia, zostałem prymusem i wszystko się zmieniło. Poczułem się mocny, stwierdziłem, że Boga nie ma. I oświadczyłem, że już nie będę chodził do kościoła. Ojciec nie chciał się zgodzić. Nalegał. Mówił: Co ci szkodzi? Przecież nie musisz się modlić. Wystarczy, że pójdziesz. Odpowiadałem, że nie będę udawał. Wtedy on, że do kościoła chodzić trzeba, bo Kościół to Polska. Zacząłem uciekać z domu. Pamiętam, że wracam z ucieczki, wchodzę do pokoju, ojciec siedzi, włączony telewizor. Chciałbym, żeby mnie przytulił, on nawet nie drgnie. Wzrok mu błądzi po ścianie. Cisza. No to ja też siadam i nic nie mówię. Nie potrafiłem rozmawiać z ojcem. U nas w domu w ogóle nie było rozmowy. Po prostu się robiło. Każdy miał obowiązki, jakoś je wypełniał i wszystko funkcjonowało. Ja też tak działam. To znaczy wszystko jest dla mnie projektem. Nie potrafię zwyczajnie żyć.

Marishka

[M i T]

http://wiadomosci.onet.pl...-wiadomosc.html

Cytat:

Dekalog IV: Tylko nie mów nic nikomu 14 paź, 11:00 Maciej Stańczyk / Onet Nie bójcie się. Ja mam małego penisa, ale inni faceci mogą mieć dużo większego. Musicie być na to przygotowane, musicie się przyzwyczajać – mówił, kiedy rozbierał, dotykał, gwałcił. – Robię to dla waszego dobra. Moje kochane córeczki. Dziewczynki długo dusiły to w sobie. Długo się wstydziły, długo bały, być może długo zastanawiały się, czym sobie na to zasłużyły, co robiły źle, co było nie tak. Długo się męczyły. Dwa lata trzymały to w tajemnicy, zanim przyznały – najpierw same przed sobą – że tata jest złym człowiekiem. Później to samo powiedziały mamie. - Mamo, my już więcej nie chcemy brać tabletek odurzających. Powiemy ci całą prawdę - zaczęła ta starsza. Marysia Ma dopiero 15 lat, uczy się jeszcze w gimnazjum i nie lubi zostawać sama w domu z tatą, bo kiedy są sami, tata każe się "tam" dotykać. Mimo że ona płacze, że nie chce. Zaczęło się dwa lata temu, w wakacje. Tata siedział przed komputerem i oglądał filmy. Zawołał Marysię, posadził ją sobie na kolanie i kazał patrzeć w ekran. Aktorzy uprawiali seks. Ostro, bo to był film pornograficzny. Odwracała głowę, chciała wstać, uciec, ale on ją przytrzymał. Miała siedzieć i patrzeć, bo tata tak chciał. Później rzucił ją na łóżko, jak jakąś rzecz. Zdjął jej spodnie, potem majtki. Sam też się rozebrał. Kazał się dotykać. Nie chciała. Płakała, wyrywała się, krzyczała, ale nie ustępował. Kiedy zaczął jej wkładać palce, uciekła. Wybiegła na podwórko, rzeczy zakładała w biegu. Miała wtedy 13 lat i nikomu o tym nie powiedziała. Sparaliżował ją strach, wstyd, a może myślała, że więcej już to się nie powtórzy. Ale powtórzyło się. Dwa miesiące później. Zostali w domu sami, ale teraz to ona siedziała przed komputerem, kiedy podszedł tata. Kazał jej wstać, rzucił ją na łóżko, znów ściągnął jej spodnie, majtki, znów zaczął dotykać. - Mówił, że sprawdza, czy nie jestem w ciąży. Odepchnęłam go i wtedy przestał. Przepraszał. Tłumaczył, że robi to dla mojego dobra, że muszę się przyzwyczajać. Prosił: Tylko nie mów nic nikomu córeczko, to będzie nasza tajemnica - zdradzała ją potem matce dziewczyna. Kiedy starsza córka milkła, mówić zaczynała ta młodsza. Aneta Dziś ma 14 lat i uprawia pływanie. Trening, szkoła, trening i tak w kółko. Aneta z domu wychodzi o szóstej rano, wraca o dziewiętnastej. Właściwie całymi dniami jej nie ma. Taka jest zmęczona, że często wręcz zasypia na stojąco. Tata ją dopinguje. Jeździ z nią na treningi, na zawody. W ogóle większą uwagę poświęca młodszej córce niż starszej. Dwa lata temu zawołał Anetę do szopy. - Posadził mnie na stole, zdjął majtki i wsadził mi penisa. Płakałam, a on nic sobie z tego nie robił. Miał taką złość w oczach – zwierzyła się ze swojego największego sekretu dziewczyna. Kiedy tata skończył już gwałcić swoją młodszą córkę, tłumaczył, że robi to dla jej dobra. – Ja mam małego penisa, ale inni faceci mogą mieć dużo większego. Musisz być na to przygotowana, musisz się przyzwyczajać – przekonywał. - Wtedy, w szopie, mówił, że musi sprawdzić, czy nie jestem w ciąży. Ale ja wtedy miałam okres, to jak mogłam być w ciąży – zastanawia się po dwóch latach Aneta. Zanim tata zgwałcił córkę, zabierał ją na wycieczki, niby nad staw, do kolegi. Nikogo nigdy nie było. Tata samochód stawiał w zacisznym miejscu i molestował Anetę. Dotykał ją po piersiach, wkładał ręce w majtki. Kiedy w domu byli sami, rozbierał się do naga i kazał na siebie patrzeć. I wciąż powtarzał: Robię to dla twojego dobra, ale nie mów nic nikomu, kochana córeczko. Aneta: - Raz go odepchnęłam, jak chciał ściągnąć mi majtki. Powiedział, że za to nie doładuje nam komórek. To taka zwyczajna rodzina Przez dwa lata dziewczynki trzymały w tajemnicy traumatyczny sekret. Nikt z otoczenia nie zauważył też, że w domu dzieje się coś złego. Nie zauważyła tego matka dziewczynek, nie zauważyli sąsiedzi, nauczyciele, koleżanki. Nikt. Może dlatego, że rodzinny dom Marysi i Anety niczym się nie wyróżniał. Nie przelewało im się, ale też nie klepali biedy. Tata co prawda od czasu do czasu zaglądał do kieliszka, ale nikt w sumie złego słowa o nim nie mówił. Dziewczynki zresztą też dobrze mówiły o tacie. – Wcześniej był dla nas dobry – wspominają. Dorota i Artur, rodzice dziewczynek, pobierają się w 1995 roku, niedługo potem na świat przychodzi ich pierwsza córka, rok później druga. Małżonkowie stawiają dom, prowadzą spokojne życie. On chwyta się różnych zajęć – najpierw prowadzi własną firmę, później jest kierowcą tira, mechanikiem. Ona pracuje dorywczo, ale stopniowo to na jej głowie zaczyna spoczywać utrzymanie domu, bo mąż pracę zmienia jak rękawiczki, do tego coraz częściej zagląda też do kieliszka. Artur pije ciągami, po trzy-cztery dni, raz na kilka miesięcy, może trochę częściej. Nigdzie już nie pracuje, ale jeździ do Niemiec "na zakupy". Kupuje proszki do prania, płyny do mycia naczyń i sprzedaje towar stałym klientom z Polski. Wyciąga z tego jakieś cztery tysiące złotych miesięcznie. Dorota też wyjeżdża za granicę. Wciąż chwyta się dorywczych prac. Prowadzi też własną hodowlę kotów, jeździ na zagraniczne wystawy. Jakoś sobie radzą, ale już się między nimi nie układa. Od kilku lat mają rozdzielność majątkową, sypiają też oddzielnie – ona w sypialni, on w salonie. Kłócą się, głównie o pieniądze. Żyją z dnia na dzień. Dorota nie zauważa tego, że z dziewczynkami dzieje się coś złego, nie przeczuwa najgorszego. Nie wie też, że córki faszerują się lekami. W Internecie wyczytały, że pewien lek, odurza tak mocno, że niewiele można z tego zapamiętać. A siostry chcą zapomnieć. Lek kupują w aptece bez recepty. Dorota dziś mówi: - To wszystko jest bardzo smutne, jestem tym zszokowana, muszę chronić swoje dzieci. Śledztwo To właśnie matka dziewczynek opowiedziała śledczym o dramacie córek. Artur w prokuraturze wszystkiemu zaprzeczył, wszystkiego się wyparł. Przekonywał, że córki uknuły spisek przeciwko niemu, bo był dla nich bardziej surowy niż matka. Nie pozwalał im na wszystko, nie pozwalał wychodzić z chłopakami, "co piją, palą i narkomanią się". Twierdził, że rodzina chce się go pozbyć z domu, że Marysia i Aneta wszystko zmyśliły. Psycholodzy, którzy rozmawiali z dziewczynkami, uznali jednak, że siostry nie zmyślają, są zrównoważone emocjonalnie, odpowiadają konkretnie na pytania, nie koloryzują wspomnień i nie mają skłonności do dramatyzowania. Z kolei psychiatrzy przyglądający się tacie dziewczynek uznali, że mężczyzna ma obniżoną uczuciowość i spłycony krytycyzm, ale że nie ma to wpływu na jego poczytalność. Słowem, za swoje czyny Artur może odpowiadać przed sądem. Jest tylko jeden problem. Tata zniknął. - Mężczyzna poszukiwany jest listem gończym – mówi Karolina Żurawiecka-Nowak, prezes Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie trafiła sprawa o molestowanie dziewczynek. Na początku prokuratorskiego śledztwa mężczyzna został przed sąd tymczasowo aresztowany. Kiedy jednak prokuratorzy mieli już gotowy akt oskarżenia, w którym zarzucają Arturowi obcowanie płciowe z córkami i zmuszanie ich do poddawania się tzw. innym czynnościom seksualnym, mężczyznę wypuszczono z aresztu i zastosowano wobec niego łagodniejsze środki nadzoru. "Dalsze stosowanie tymczasowego aresztu przekształciłoby się w de facto odbywanie kary. Przez okres izolacji nie pojawiły się żadne okoliczności wskazujące na to, iż podejrzany ma zamiar uchylić się od wymiaru sprawiedliwości" – napisała w uzasadnieniu wniosku o zmianę środka zapobiegawczego Iwona Wilk, prokurator z Prokuratury Rejonowej w Gorzowie Wielkopolskim. Artur przesiedział w areszcie pół roku. Początkowo, po odzyskaniu wolności, stosował się do decyzji sądu i regularnie, trzy razy w tygodniu, meldował się na komisariacie policji. Przepadł dopiero w lutym, kiedy to miał zasiąść na ławie oskarżonych. Ślad po nim zaginął. Dziewczynki mówią wszystkim, że tata wyjechał do Szwecji.

Marishka

[M i T]

Całkiem sensowna rozmowa do wysłuchania (ok. 50 min.):

http://www.polskieradio.p...rekach-rodzicow

Nie zgadzam się jedynie z bagatelizowaniem przez prof. Iwaniec problemu straszenia dzieci i natychmiastowym usprawiedliwianiem babci Bugalskiego.

Marishka

[Joannaż]

W temacie.

Hasiok & Maciej Maleńczuk - Synu

[Molka]

[Zgubiłem_hasło]

Może się komuś przyda notka prawna:


PRAWO ŚCIGA SPRAWCÓW PRZESTĘPSTW PRZECIWKO OSOBOM BLISKIM ZA:


art. 191 §1 k.k. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbą bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia - podlega karze pozbawienia wolności do lat 3 (ścigane z urzędu)*.

art. 197 §1 k.k. Kto przemocą lub groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza inną osobę do obcowania płciowego, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10 (ściganie na następuje na wniosek pokrzywdzonego)**.

art. 207 §1 k.k. Znęcanie się fizyczne lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny - podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat (ścigane z urzędu)*.

art. 209 §1 k.k. Kto uporczywie uchyla się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy lub orzeczenia sądowego obowiązku opieki prze nie łożenie na utrzymanie osoby najbliższej lub innej osoby i przez to naraża ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych - podlega karze pozbawienia wolności do lat 2 (ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego)

[M i T]

U trójkowego Kuby dziś znów był poruszany temat klapsów (audycja do wysłuchania w linku):

http://www.polskieradio.p...moralna-rodzica

Co ciekawe, aż 65% słuchaczy (dane na dole strony) opowiedziało się za klapsami jako pomocną forma wychowania! Dużo było komentarzy typu "mnie ojciec lał i jestem mu za to wdzięczny".

A pretekstem do audycji posłużyła taka oto zmiana w prawie:

http://www.rp.pl/artykul/...eska-karte.html

Ostatecznie pewnie osiągniemy to, co z powodzeniem udało się w Szwecji - bezstresowe (czyli ignorujące dziecko) wychowanie, które jest jedynie druga strona tego samego toksycznego modelu. Zakazami i ustawami nie zmienia się trwale i skutecznie mentalności, a jedynie zamiata się problem pod dywan.

Marishka

[M i T]

I dalej w sprawie wtrącania się państwa w sprawy rodzin:

http://www.tvn24.pl/-1,17...,wiadomosc.html

Cytat:

Za klapsa rodzice trafią przed sąd OJCU GROŻĄ 2 LATA, MATCE DO ROKU WIĘZIENIA Jak się okazuje wymierzenie klapsa dziecku może skończyć się w sądzie. Taki los czeka matkę, która w jednej z zielonogórskich galerii handlowych skarciła swego trzyletniego syna klapsem. Ojca dziecka prokurator oskarża o grożenie synowi pobiciem. Doniesienie w tej sprawie złożyła jedna z klientek, która widziała jak rodzice obchodzili się z chłopczykiem. Zgłoszenie zaowocowało oskarżeniem przeciwko małżeństwu. 32-letniego mężczyznę prokurator rejonowy w Zielonej Górze oskarżył o grożenie synowi pobiciem, a matce zarzucił naruszenie nietykalności cielesnej chłopca poprzez uderzanie go w pośladki. Ojcu grozi do dwóch lat więzienia, a matce do roku więzienia. Rzecznik Prokuratury Okręgowej w Zielonej Górze Grzegorz Szklarz podkreślił po raz pierwszy w swojej 20-letniej karierze zawodowej spotkał się aktem oskarżenia obejmującym takie zachowanie rodziców. W myśl ustawy Podstawą oskarżenia była Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie i kodeks rodzinny i opiekuńczy. Zgodnie z nowelizacją tych aktów prawnych z 10 czerwca 2010 r., ustawodawca zakazał osobom wykonującym władzę rodzicielską oraz sprawującym opiekę lub pieczę nad małoletnim stosowania jakichkolwiek kar cielesnych. Jak poinformował rzecznik zielonogórskiej prokuratury, jeszcze w 2008 r. Rada Legislacyjna przy premierze rządu polskiego stała na stanowisku, że karcenie, nawet fizyczne, nie oznacza bicia dziecka, a bez stosowania elementów przymusu i przemocy nie sposób zapewnić nawet elementarnego bezpieczeństwa małemu dziecku. Coraz częściej jednak media donosiły o drastycznych czy wręcz bestialskich przypadkach traktowania małych dzieci przez rodziców i opiekunów. Wówczas nastąpiły zmiany w prawie zakazujące bicia dzieci. baj//kdj

Super mądre rozwiązanie - wsadźmy rodziców do więzienia, a dziecko do domu dziecka/rodziny zastępczej i problem zniknie O, na przykład do takiej "rodziny zastępczej", jak ta:

http://www.tvn24.pl/12690...,wiadomosc.html

Chore podejście do spraw, chore ustawy, które niczego nie naprawią, wręcz przeciwnie. No i wspiera się tez donosicielstwo, zamiast zachęcać zatroskanych obywateli do odwagi i samodzielnego reagowania w takich sprawach. Wyobrażacie, co by się działo, gdyby taka zgorszona klientka spróbowała przemówić tym rodzicom do rozsądku? To ją by mogła zgarnąć ochrona/policja! A tak dyskretny telefonik i możemy wkrótce pakować rodziców do więzienia, nie ważne, co to znaczy dla dziecka, przecież donosik wykonano w trosce o jego "dobro".

Marishka

[Edyta Słonecka]

Juz dawno pislam o tym,ze do tego dojdzie.Takze nawet mnie to nie dziwi.Klaps jest bardzo tragiczny dla dziecka,dla jego psychiki,ale juz odebranie dziecka rodzicom i postawienie ich przed sadem i oddanie dziecka obcym ludziom to dla dziecka wyzwolenie od "rodzicow oprawcow".Cel zostal osiagniety,wiedzialam,ze bedzie to wymierzone w rodziny,gdzie klaps zdarza sie,bo zaden rodzic nie jest swiety i kazdemu moga puscic nerwy nawet najbardziej kochajacym rodzicom.Natomiast nikt nie bedzie donosil na pijana matke,albo na konkubenta,ktorzy znecaja sie nad dzieckiem,no bo wielki strach.O znecaniu sie dowiadujemy sie jak dziecko trafi polamane do szpitala albo juz nie zyje.
Bylam tego pewna,ze dotego dojdzie.

[M i T]

Jak bardzo toksyczne musiały być relacje rodzic-dziecko, by dziecko (nawet to dorosłe) aż tak bardzo bało się powiedzieć o sprawach trudnych/niewygodnych? A później dochodzi do tragedii...

Przypadek 1:

http://wiadomosci.wp.pl/t...,wiadomosc.html

Cytat:

Zmasakrował ciało ojca, posiedzi 15 lat Na karę 15 lat więzienia skazał sąd okręgowy w Koninie (Wielkopolskie) 27-letniego Marcina B., oskarżonego o zabójstwo własnego ojca. Zdaniem sądu, Marcin B. zmasakrował ciało swojego ojca i dlatego nie można mówić o żadnej obronie, a tym bardziej o obronie koniecznej. Prokurator żądał kary 25 lat, a obrona sześciu lat pozbawienia wolności. Do tragedii doszło pod koniec października 2009 r., w trakcie sprzeczki. - Na podjeździe do posesji należącej do zamordowanego przypadkowi przechodnie znaleźli wtedy dwóch rannych mężczyzn: 55-letniego Ryszarda B. i jego syna Marcina - powiedział rzecznik prasowy prokuratury okręgowej, Marek Kasprzak. Ryszard B. zmarł w szpitalu w wyniku odniesionych obrażeń. Jego syn miał niegroźne okaleczenia. Do sprzeczki oskarżonego z ojcem doszło w garażu. Marcin ukrywał do tej pory przed rodziną, że już w 2005 r. został skreślony z listy studentów. Rodzina oskarżonego wybierała się nawet na jego absolutorium na Politechnice Poznańskiej. Ojciec opowiadał o tych zamiarach rodzinie i znajomym. - Wina oskarżonego w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budziła wątpliwości - mówił sędzia Robert Kwieciński. Zdaniem sądu, Marcin B. zmasakrował ciało swojego ojca i dlatego nie można mówić o żadnej obronie, a tym bardziej o obronie koniecznej, o co wnosił obrońca, który zapowiedział apelację od wyroku. Podobnie zamierza postąpić oskarżenie. Sędzia przyznał, że w sprawie są też okoliczności łagodzące, ponieważ Marcin B. nie planował tego, co się stało, a zamiar pozbawienia życia ojca pojawił się w trakcie sprzeczki. Feralnego dnia Ryszard B. malował ścianę garażu. Wtedy syn postanowił powiedzieć mu prawdę o jego rzekomych studiach. Doszło do sprzeczki, Marcin wyrwał ojcu nóż, którym otwierał puszkę z farbą, i zadał mu ciosy w głowę, klatkę piersiową i szyję. Następnie pozostawił ojca na podjeździe do garażu, a sam poszedł do łazienki i tam zadał sobie kilka ciosów. Policjantom powiedział, że zranili go nieznani ludzie, którzy napadli na jego rodzinny dom - wynika z aktu oskarżenia. Marcin B. został aresztowany dopiero w lipcu 2010 r. Wtedy przyznał się do zamordowania ojca.

Przypadek 2:

http://nasygnale.pl/kat,1...ml?ticaid=5d5ba

Cytat:

Justyna (+ 16l.) ze wsi pod Działdowem (woj. warmińsko-mazurskie), po wypadku samochodowym, zamiast jechać do szpitala, poszła do domu spać. Ze strachu przed rodzicami, nie powiedziała że boli ją brzuch i kręci jej się w głowie. Kilkanaście godzin później zmarła z powodu krwotoku wewnętrznego... Tragedia rozpoczęła w nocy z piątku na sobotę na drodze pod Działdowem. 23-letni Marek T. z Rybna, zdezelowanym fiatem uno, zamiast zwolnić na zakręcie, wcisnął gaz do dechy. Małe autko, wpadło w poślizg i po przejechaniu kilkunastu metrów bokiem dachowało z wysokiej na kilka metrów skarpy do lasu. Wszyscy podróżujący samochodem, o własnych silach wydostali się z wraku. Przerażeni, zamiast wezwać pomoc, uciekli do swoich domów. Justyna S. († 16 l.), która siedziała z tyłu auta bez zapiętych pasów bezpieczeństwa, doznała największych obrażeń. Ale choć były poważne, to jednak według śledczych nie były śmiertelne. Wystarczyło żeby w porę trafiła do szpitala i po tygodniu cieszyłaby się zdrowiem. Jednak przestraszona nastolatka, zamiast wezwać pomoc, podobnie jak znajomi, wybrała kilkukilometrową wędrówkę do domu. Teraz już wiadomo, że stan Justyny z każdą chwilą się pogarszał. Śledziona uszkodzona podczas zderzenia pękała dalej powodując wylew krwi do jamy otrzewnej. Pękła też uszkodzona nerka i lewy płat wątroby. Gdy Justyna dotarła do domu, w obawie przed gniewem rodziców, nie powiedziała bliskim o swoim bólu i wypadku. Po cichu weszła do swojego pokoju i położyła się spać. Kilkanaście godzin później matka zaniepokoiła się, że córka tak długo nie wstaje. Kiedy do niej poszła, dziewczyna była już półprzytomna. Wezwane na miejsce pogotowie zabrało 16-latkę wprost na salę operacyjną działdowskiego szpitala. Jednak mimo wysiłków lekarzy zmarła. Wewnętrzny krwotok spowodował zakażenie organizmu. Na polecenie prokuratora Marek T., chłopak nastolatki i kierowca auta, został zatrzymany. Sąd aresztował go na trzy miesiące. W czwartek odbędzie się pogrzeb Justyny, która za kilka dni miała świętować swoje 17. urodziny...

Marishka

[Zgubiłem_hasło]

[zyon]

rece opadaja.... http://wiadomosci.gazeta...._wylowiono.html

[zyon]

No i okazalo sie ze wepchnela , "mialam dosc tego dziecka" powiedziala. brak mi slow
http://wiadomosci.wp.pl/t...,wiadomosc.html

[idka]

Starałam przebić sie przez kolejne strony...uff - częściowo może mi się to udało.

Mnie w domu nikt nigdy nie bił, wszyscy mnie kochali, mama, babcia, dziadek, taty nie miałam, potem miałam na chwilę... W zasadzie wychowałam się bez ojca i na pewno ten fakt rzutuje na całe moje życie i kolejne nie udane związki.
Obecnie sama wychowuję dwóch synów, tak wybrałam, nie chciałam się i ich dłużej męczyć. Jednak nie czuję się przez fakt bycia samą w jakiś specjalny sposób upośledzona, pokrzywdzona, może przez to ze moja mama była w stanie wychować sama siostrę i mnie, pewnie dlatego daje mi to poczucie ze nie jest to żadna niezwykłość.
Nie biję swoich dzieci, do wielkiej rzadkości należy klaps, nawet gdy puszczają nerwy. Zdarza mi się krzyczeć. Nie jestem świętą, poświęcającą się mamą, jednak i tak większość mojej uwagi skupia się na dzieciach, zaspokajaniu ich potrzeb emocjonalnych i materialnych. Staram się nie powielać błędów mojej mamy ( błędów w moim rozumieniu ). Moi synowie mają kontakt ze swoim ojcem i dopóki będą sobie takiego kontaktu życzyli, to będą go mieli. Jednocześnie nie staram się ich okłamywać, usprawiedliwiać ojca w ich oczach. Mimo że nie są duzi ( 3 i 7 lat), dużo rozumieją i przede wszystkim nie są ślepi. Pomimo moich obecnych wysiłków oni i tak kiedyś poddadzą mnie jako mamę, człowieka, kobietę krytyce. Takie ich odwieczne prawo.
Uważam że choćbyśmy my jako rodzice, matki i ojcowie, nie wiem jak się starali, to i tak nie unikniemy błędów wychowawczych. Każde młodsze pokolenie ma do poprzedniego pretensje o coś, tak było, jest i będzie.
Wydaje mi się że na nic zdadzą się poradniki, w życiu codziennym i tak zawsze najbardziej liczy się ten złoty środek, po prostu trzeba wypośrodkować i kochać swoje dzieci takimi jakimi są, szanować je i ich zdanie, stawiać im granice i wymagania w granicach rozsądku, potrafić słuchać, dotrzymywać słowa, często iść na kompromis...

[rakash]

[Edyta Słonecka]

[Edyta Słonecka]

[rakash]

[Edyta Słonecka]

[rakash]

Bo nikt się nie spodziewał przecież najgorszego.

[Edyta Słonecka]

[Edyta Słonecka]

Rzecz dotyczy Szwecji i klapsów.

[zenon]

http://www.tvn24.pl/-1,17...,wiadomosc.html

[zyon]

[M i T]

http://wiadomosci.onet.pl...-wiadomosc.html

Cytat:

My, normalne dziewczyny z poprawczaka 29 lis, 10:50 Grzegorz Łabędziewski / Onet Do tego poprawczaka trafiają nieletnie nie tylko z patologicznych rodzin. Też "normalne" dziewczyny. Takie, które spotkać można w metrze, na frytkach w McDonaldzie, albo w kolejce po bilety do kina. Agata: – Nie wiem jak to się stało. Nie pamiętam tego. Dopiero na komendzie dowiedziałam się, że kogoś dźgnęłam nożem. Podobno dziewczynę. Pamiętam tylko, że ta ukłuta obrażała moją rodzinę. A tego nie wybaczę nikomu. Nawet na trzeźwo. Kaśka: – Miałam szesnaście lat, kiedy umarł tata. To był styczeń, a ja do kwietnia piłam codziennie. Nigdy nie trzeźwiałam. Falenica – miejsce rodzinnego zapomnienia Wielka brama. Ogrodzenie zabezpieczone przed ucieczką. W oknach kute, grube kraty. Zakład Poprawczy. To miejsce, do którego nie trafia się przypadkiem. Tutaj nie przychodzi się prosto z ulicy – podkreśla dyrektor placówki – Romuald Sadowski. To miejsce, na które trzeba sobie szczególnie "zasłużyć". Na początku wystarczy popełnić jeden niewłaściwy krok, spotkać nieodpowiednich znajomych, być za mało asertywnym. Jeśli dodać do tego nieodpowiednio fukncjonującą rodzinę, to ten mechanizm przyczynowo – skutkowy zaczyna rozpędzać się z taką siłą, że zatrzymać go może tylko cud. Dyrektor poprawczaka takie cuda już w Falenicy widział. W tym ośrodku "rodzinnego zapomnienia". Do tego poprawczaka trafiają nieletnie nie tylko z patologicznych rodzin. Też "normalne" dziewczyny. Takie, które spotkać można w metrze, na frytkach w McDonaldzie, albo w kolejce po bilety do kina. Agata i Kasia mają po osiemnaście lat. Zwracają na siebie uwagę urodą. Na ulicy trudno byłoby sobie wyobrazić, że to dziewczyny ze sporym doświadczeniem przestępczym. Z bliska jednak wnikliwy obserwator dostrzeże wystające zza rękawa ślady po samookaleczeniach. Agata: – Tnę się, kiedy nie mogę sobie z czymś poradzić, kiedy coś mnie przerasta. Ostatni raz, kiedy straciłam dziecko. Dwa miesiące temu. Poroniłam w trzecim miesiącu. Dlatego te nacięcia są najgłębsze. Agata Kiedy miała 2,5 roku zmarła jej matka, a kiedy skończyła trzy latka, w dniu jej urodzin – odszedł ojciec. Odtąd Agatką opiekowała się 89–letnia babcia. Osiemdziesiąt lat różnicy między nimi to zbyt wiele, aby łapać w locie wspólne myśli i słowa. To różnica dwóch pokoleń. To za dużo, żeby rozmawiać o problemach młodych. Był za to kościół w każdą niedzielę i środę. Było całodzienne sobotnie sprzątanie. Jedynym oparciem dla kilkunastoletniej Agaty stał się brat ojca. Od czasu do czasu przyjeżdżał do domu swojej mamy z oddalonej o kilkadziesiąt kilometrów miejscowości. Mył okna, sprzątał dom, robił większe zakupy. Ale dla Agaty najważniejsze było to, że mogła z nim porozmawiać o problemach w szkole, kłopotach z nauką. To wujek przepytywał ją z tabliczki mnożenia i mówił, co dobre w życiu, a co złe. To od niego dostała małego pieska, żeby "miała codziennie przyjaciela przy sobie". Do dzisiaj pamięta "Małego Księcia" czytanego na dobranoc. I to, że o swoją różę trzeba dbać. Wujek zmarł nagle. Nie zdążyli się nawet pożegnać. Dzisiaj Agata przyznaje, że jego śmierć była zdarzeniem, po którym "przeszła na złą stronę mocy". Nie warto było już o nic się starać. Zaczęła się buntować, jak każda dorastająca dziewczyna. Przeciwko wszystkiemu prawie. Nauczyła się drogi na skróty. Odkryła, że nie trzeba napracować się, aby żyć. Przynajmniej z dnia na dzień. W gimnazjum pojawiło się "szemrane" towarzystwo. Zaczęły się wagary, późne wracanie do domu. To wtedy po raz pierwszy ukradła: gumy do żucia, słodycze i ozdoby do włosów. Została złapana. Przydzielono jej kuratora sądowego. Wtedy postanowiła nie chodzić do szkoły: – Poznałam inne życie, doceniłam wolność. Można nic nie robić. Cały dzień oglądać telewizję. Babcia nie chodzi przecież na wywiadówki, a więc nie dowie się o niczym. To wszystko bardzo mi się podobało. Kosa za babcię Zima 2008. Agata i jej koleżanka idą na Pasterkę. Tak obiecały rodzinie. Nigdy do kościoła jednak nie docierają. Na ulicy spotykają kolegę, kupują piwo i dołączają do nowego towarzystwa. To tam Agata poznaje swojego przyszłego chłopaka. Zaczyna się codzienne picie, wielodniowe ucieczki. Po powrocie do domu, po pijanemu – wszczyna awantury, upokaża babcię i znęca się nad nią. Po kolejnej kłótni, rzuconemu w stronę babci – "wyp...aj!", do domu przyjeżdża policja. Sprawa sądowa. Izba Dziecka, później Schronisko dla Nieletnich. Po dwóch miesiącach kolejna rozprawa, podczas której babcia wybacza przewinienia i prosi sąd o wypuszczenie wnuczki ze schroniska. Następne dwa tygodnie mijają spokojnie. Dla babci to piękne chwile. Ani przez chwilę nie żałuje prośby, wypowiedzianej po cichu do sędziego: – Bardzo proszę o danie szansy mojej wnuczce. To w głębi serca dobre dziecko. Jest szczęśliwa. Jeszcze wtedy nie przeczuwa, że za chwilę straci wnuczkę na dłużej. Po dwóch tygodniach razem ze stęsknionym chłopakiem Agata znika na wiele dni. Pije, włóczy się po mieście. Spotyka z "podwórkowym" towarzystwem. Pali marihuanę, bierze amfetaminę, zapija alkoholem. Podczas jednego z takich wieczornych melanżów, w ataku furii i agresji rani nożem siostrę koleżanki. Za to, że ta obraziła jej babcię. Ponownie – sąd i zakład poprawczy. Agata ucieka z ośrodka. Po kilkunastu dniach zostaje złapana i tym razem dochodzi kolejny problem. Jest podejrzana o udział w zbrodni. Podczas jednej z parkowych libacji dochodzi do zbiorowego gwałtu, zakończonego morderstwem. Ofiarą jest wracająca z pracy młoda dziewczyna. Dzisiaj widać, że to ciężki temat do wspomnień. Agata załzawione oczy kieruje w stronę okien z zielonymi kratami: – Ja znałam tę dziewczynę. To była moja sąsiadka z bloku. Kompletnie nie wiedziałam, co ma się tam wydarzyć. O gwałcie i morderstwie dowiedziałam się po tygodniu. Nie uczestniczyłam w tym zdarzeniu. Z chłopakiem około pierwszej nad ranem opuściliśmy to miejsce, a tragedia rozegrała się o czwartej. Ale podejrzenie niestety było. Mijały tygodnie, miesiące. Babcia Agaty nie zapomniała o wnuczce. Przyjeżdża na odwiedziny do Falenicy. Ostatnio była na jej urodzinach we wrześniu. – Oprócz babci nikogo nie mam. Bardzo ją kocham i boję się dnia, kiedy mnie zostawi. Jak wujek czy tata, kiedy byłam mała. Babcia to moja jedyna rodzina. Kto na mnie będzie czekał tam, na zewnątrz, kiedy jej zabraknie? – pyta Agata. Kaśka Kasia pochodzi z rodziny, jakich wiele w miejskim blokowisku. Mama jest krawcową, tata wyjeżdża do Niemiec i tam zarabia pieniądze na utrzymanie rodziny. Powodzi im się dobrze. Jeden z braci Kasi studiuje informatykę. Jest na czwartym roku. Mama zapracowana, tata wiecznie "na wyjeździe" – dzieci całymi dniami same siedzą w domu. – Byłam "córusią tatusia" – wspomina z uśmiechem. Kiedy kończy szesnaście lat, tata umiera. Mama załamuje się, zamyka przed światem. Starszy brat zawala studia, zaczyna pić, brać narkotyki. – Tata zmarł w styczniu, a ja do kwietnia piłam codziennie. Nigdy nie trzeźwiałam – wspomina Kaśka. Żeby zarobić na alkohol, kradnie perfumy w galeriach handlowych. Z tego powodu jest nawet dumna, bo przecież radzi sobie jakoś sama. Dochodzi do takiej wprawy, że z łatwością wynosi po kilka sztuk kartoników za jednym razem. No fiu, fiu – myśli sobie po cichu – niezła jestem! Nie ma oporów przed kradzieżą biżuterii ze swojego domu. Cel uświęca środki. Tak wtedy do wszystkiego podchodzi. Cała reszta nie ma żadnego znaczenia. Elementarne zasady przyzwoitości? – nie istnieją. Mama Kasi walczy ze swoją bezradnością po stracie męża. Staje się bardzo nerwowa, skupiona na swoim bólu: – Mamy rozmowy ze mną polegały tylko na wyzwiskach: ty pijaczko!, ty ku...o! Były przepychanki, bicie w twarz. Kiedy tata żył takie zachowanie byłoby nie do pomyślenia. Szkoda gadać. Potem relacje Kasi z matką były już tylko gorsze. Interwencje policji stały się codziennym rytuałem. Pewnego dnia Kaśka wzięła do ręki nóż. Siedząc w kuchni drapała nim – niczym w horrorze – po drewnianym stole. Mama przekonana, że za chwilę nastapi atak na nią – wzywa policję. Przestępstwa z samotności Policja przekazuje nieletnią do szpitala psychiatrycznego. Matka składa sprawę przeciwko córce o znęcanie się psychiczne i fizyczne. Później odbywa się rozprawa sądowa. Po niej dwumiesięczny pobyt w schronisku dla nieletnich i w końcu – zakład poprawczy. Tutaj będzie przynajmniej do skończenia następnej klasy. Co będzie robiła później? Nie wie. Boi się swojego nałogu. Wie, że w chwili zwątpienia i słabości, upomni się o nią. Tego boi się najbardziej. Jej "normalna" rodzina umarła wraz ze śmiercią taty. – Czy chciałabym urodzić się raz jeszcze? W pewnym sensie tak. Bo to oznaczałoby, że mogę cofnąć czas. Wtedy zobaczyłabym mamę kochającą, umiejącą wysłuchać mnie do końca. Bez tego krzyku. Tak, tego tak bardzo bym chciała... Agata i Kasia nie uważają się za dziewczyny z marginesu. Miały normalne domy. To czego im zabrakło, a co dopiero teraz widzą z perspektywy poprawczaka to brak bliskości. Obie mówią podobnie: – Miałyśmy w życiu mniej szczęścia, za mało miłości. Takich dziewczyn jak one w poprawczakach jest więcej. – To znak czasów – mówi Romuald Sadowski – w których pęd za pieniędzmi z jednej strony, a z drugiej – bieda, rodzą ogromną frustrację. Później pojawia się tak bardzo niebezpieczna – samotność. A stąd już tylko krok od tragedii.

Najbardziej w tym artykule "rozwala" mnie zestawienie tych zdań: "nie uważają się za dziewczyny z marginesu. Miały normalne domy." z brutalną prawdą: "Mamy rozmowy ze mną polegały tylko na wyzwiskach: ty pijaczko!, ty ku...o! Były przepychanki, bicie w twarz.". Ooo tak! Dom, w którym dziecko jest w ten sposób maltretowane jest absolutnie "normalny" I póki będzie w ten właśnie sposób postrzegany i usprawiedliwiany (a tragedia dziecka bagatelizowana), dziewczyny nie będą miały szans na skuteczne wyjście z problemów.

Marishka

[Zgubiłem_hasło]

[Edyta Słonecka]

[Zgubiłem_hasło]

[Edyta Słonecka]

[Zgubiłem_hasło]

[Edyta Słonecka]

[Zgubiłem_hasło]

[Edyta Słonecka]

[zenon]

[Zgubiłem_hasło]

[Zgubiłem_hasło]

[rakash]

[Zgubiłem_hasło]

rakash, może idea opętania też chroni rodziców...
zamiast określić gwałciciela mianem przestępcy i zamknąć, mówi się, że to szatan go opętał. Tak jakby przenosi się winę na szatana.
Bo to dobry chłop był, ale szatan go opętał i dlatego gwałci..

[Edyta Słonecka]

[Kangur]

[Joannaż]

[Edyta Słonecka]

Milosci oczywiscie boi sie szatan. Czy widzial ktos, zeby zlo bylo pokonane przez zlo i zapanowal pokoj,dobro,Milosc?
Zlo mozna jedynie pokonac dobrem,Miloscia.

Juz pierwsza para ludzka zgrzeszyla pozadliwoscia, do ktorej naklonil szatan. Pozadliwosc pochodzi od zla,strachu jak to celnie nazwane, od szatana. Nie da sie temu zaprzeczyc.

[Magdalinha]

De Mello miał ciekawy światopogląd, i niestety głosił również bzdury, jak np, że strach jest przyczyną wszelkiego zła. Sprowadzanie wszystkiego do miłości i strachu to prostackie uproszczenie. Można być zwyczajnie wkurzonym niesprawiedliwością i to niewiele ma wspólnego z strachem. Psychopaci nie mają strachu w sobie a są zdolni do najgorszego zła.
Pożądanie wynika z hormonów a nie strachu

[Joannaż]

[Magdalinha]

Jest w tym dziale szeroki wątek o psychopatii, możesz sobie poczytać. Oni odczuwają o wiele mniej emocji niż nie-psychopaci, i strach ich nie dotyka.
Nie uściśliłaś Sinsemilla, że Tobie chodzi o pożądanie rzeczy. Ja pisałam o pożądaniu sexualnym.

[Joannaż]

[Edyta Słonecka]

[rakash]

[Edyta Słonecka]

[rakash]

[Edyta Słonecka]

[rakash]

[Joannaż]

[Zgubiłem_hasło]

[Joannaż]

[Edyta Słonecka]

[Joannaż]

Trzy i pół.

[Edyta Słonecka]

[Joannaż]

Tak, tak, zapisuję
Dzięki.

Niedługo przed porodem śniło mi się, że urodziłam stare małe dziecko (coś jak w filmie "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona", z tym, że film wyszedł potem)
Czasem jego słowa brzmią jak jakiegoś mędrca.
Ale ja myślę, że dzieci rodzą się "mądrzejsze" od rodziców (i nie chodzi mi o wiedzę przyziemną, bardziej taką intuicyjną) no i całe szczęście, bo to one będą, po nas, niosły (już pewnie) WszechŚwiat na swych barkach.

[Edyta Słonecka]

[rakash]

Patrzcie na tą zbitkę językową.

Intuicja - intuition

Intuition - wgląd - POZNANIE BEZPOŚREDNIE

Wgląd - insight - patrzaj w serce(em) (i miej serce)

Serce przed rozumem. Rozumiecie?

Szukam mistrza i nauczyciela...

[Joannaż]

[Zgubiłem_hasło]

[zyon]

mistrzostwo swiata w stylu szwedzkim
http://www.tokfm.pl/Tokfm...ra_do_domu.html

[monikaf]

Nie kocham cie, mamo

[XboX]

Wyczytałem, że jeżeli urazy wyniesione z patologicznego domu są zbyt silne, to choruje się na psychozę i to jest raczej nieuleczalne.
Jeżeli urazy są niezbyt silne, to choruje się na nerwicę (neurozę).
Mam neurozę, ale nie mogę z niej wyjść, stąd podejrzewam u siebie psychozę..
ale z drugiej strony w psychozie nie ma się świadomości choroby?

[zbiggy]

[RAW0+]

[XboX]

W psychozie ma się zwidy, słyszy głosy itp. Nerwica jest jakby "łagodniejsza".
W nerwicy są konflikty, ale głównie lęk - to co ja mam. Zupełnie nieracjonalny, np. mi to w pracy się udziela.. pracuję dość dobrze i nie ma powodu, żeby mnie zwolnić, ale jak przychodzą nowi pracownicy, to mam lęki, że mnie wygryzą.
Chociaż w tym wyścigu szczurów to wszystko możliwe.

[side]

XboX

może spróbuj kakao. Najlepiej surowe, organiczne (np. http://www.surovital.pl/ )
Może nie wyleczy(?) z choroby, ale może złagodzi Twoje objawy.

Cytat:

Magnez zawarty w kakao, napoju bogów, reguluje sprawność komórek nerwowych, a cynk i selen zawarty w kakao zwiększają wydzielanie endorfin – substancji znieczulających, co obniża poziom napięcia i stresu. Kakao działa rozluźniająco, odprężająco i rozweselająco. W kakao znajdziemy Wit. E i B oraz fosfor, potas czy wapń w łatwo przyswajalnej postaci! Kakao zawiera pewne ilości kofeiny i teobraminy, co powoduje, że łączy w zdrowy sposób właściwości kawy czarnej i czarnej herbaty działając ożywiająco i usuwając apatię. Dobre kakao nie jest jednocześnie toksyczne tak jak czarna kawa i czarna herbata. Amatorom marihuany należy przypomnieć, że w kakao zawarte są te same substancje, co w Konopiach (cannabis), ale w małej, homeopatycznej dawce leczniczej, stąd kakao zwiększa przepływ energii, lekko rozwesela, działa kojąco i przeciwdepresyjnie likwidując ból po rozstaniach czy innych przykrych przeżyciach emocjonalnych. Fenyloetyloamina, znana jako hormon F wywołuje stany euforyczne, stan poczucia bycia zakochanym, bo to związek wydzielający się w stanie zakochania. Hormon F powoduje stan uniesienia, wzniosłości, podobnie jak amfetamina, ale bez destrukcyjnych skutków ubocznych charakterystycznych dla długotrwałego zażywania amfetaminy. Na tym polega wyższość naturalnej, boskiej medycyny, że skutki uboczne są wyeliminowane bądź zminimalizowane do stopnia nieszkodliwego! całość: http://www.era-zdrowia.pl...apoj-bogow.html

[XboX]

Kakao lubię i chętnie bym je stosował, ale neuroza daje mi taki skutek psychosomatyczny jak kłopoty z jelitami, stąd nie mogę go stosować. Chyba, że równolegle z normosanem.

Sedno sprawy jest w innym wątku:
Nerwice i psychozy nie są bowiem bezpośrednimi skutkami rzeczywistych frustracji, ale wyrazem wyparcia urazów.
czyli nie chodzi o kłopoty w pracy, a o traumatyczne dzieciństwo.
Ale jak skonfrontować się z rodzicami, których fizycznie nie ma, psychodrama?

[zbiggy]

[XboX]

zbiggy, a wiesz... mam za dużo czasu i tak sobie jojczę
ale tak serio to dobrnąłem w tym wątku do tego o co chodzi, o wyrażeniu żalu do rodziców, którzy np. nie żyją.
dobry psychoanalityk bierze 200 zł za godzinę, to jest 800 zł miesięcznie.
a jak 2 razy w tygodniu to 1600zł miesięcznie.
jak wyjadę za granicę do pracy, to sobie pozwolę na analityka

[zbiggy]

200zł? tu mnie masz, cenowo wygrywa jednak forum

możemy zaczynać?
ja mam wprawdzie specjalizację z psychologii trolli, ale od czasu mogę włączyć się z cennymi spostrzeżeniami jak to wygląda w naszych jaskiniach

[XboX]

zbiggy, różne są ceny
ale tak na prawdę to w "toksycznych rodzicach" o tym jest, zamówiłem już tę książkę.
masz rację, że żenujące wydaje się gadać o takich sprawach na forum..

[Hannibal]

Wg państwowych służby socjalnych w Norwegii małżeństwo hindusów "straciło emocjonalny kontakt z dziećmi i źle je wychowują, więc nie są w stanie zagwarantować ich prawidłowego rozwoju". Za to Państwo na pewno to zagwarantuje
http://wyborcza.pl/1,7547...eskim_raju.html

[RAW0+]

[XboX]

Prawda jest taka, że merytorycznie bez MiTów to wątki o odrzuceniu, depresji, toksycznych rodzicach umierają. Jacy byli tacy byli, ale w temacie rządzili!

[plej_tssz]

Teraz ja przejąłem w domu sterowanie przepływem miłości przez organizmy.
Płacę za to dużą cenę, ale w końcu się to zmieni jeśli znajdę ponownie jakąś pracę.

[Joannaż]

z wczorajszych rozkminek ...

A co by było, gdyby Jezus miał toksyczną matkę i ojczyma ?

[EAnna]

[Witold Jarmolowicz]