[zenon]

"monikaf"
moge Ci przeslac "Twoje ocalone zycie" jesli sobie zyczysz napisz na prv.

[M i T]

To się nazywa stręczycielstwo albo seksualne wykorzystywanie dzieci:

http://www.onet.tv/kontro...63,1,klip.html#

Chore! Rodzice, którzy w ten sposób krzywdzą swoje córki są nie tylko rodzicami toksycznymi. Są zwyczajnymi przestępcami.

Marishka

[M i T]

Dziś będzie bardzo dobra audycja, bo nie dość, że temat ciekawy, to jeszcze MLK w studio

http://www.polskieradio.p...ykul162364.html

Marishka

P.S. Dla tych, co nie mogą przebrnąć przez dobronockowy dobryzm Dobroniowej - dziś dla kontrastu warto posłuchać MLK. Empatię u tej psycholog słychać nawet w głosie, w sposobie (aktywnego) słuchania. Nie leje wody, tylko mówi rzeczowo i na temat. Przynajmniej tak było we wszystkich dotychczasowych audycjach z jej udziałem.

[Neska]

na pewno nie przeocze.

[M i T]

Jeeej, ostatnie minuty audycji !! REWELACJA! Małgorzata Liszyk- Kozłowska wypowiada coś, co powoduje jęk u Dobroniowej, a co jest FUNDAMENTALNĄ prawdą: "szacunek nie jest bezwarunkowy, rodzic musi sobie zasłużyć na szacunek dziecka".


Zapewniam, że w zalewie stęchłego dobryzmu, brzmi to zdanie, jak coś niezrównanie rzadkiego, a wartościowego niesamowicie.

Tomek

[M i T]

Wczorajsza audycja jest już do wysłuchania w pliku:

http://www.polskieradio.p...ykul162364.html

Marishka

[rakash]

[_flo]

przynajmniej ta kicia jest uber-swięta
http://www.youtube.com/wa...player_embedded
"An orphan baby rabbit is cared by a loving mother, in this case a cat. She also cares for her own kittens."
Malym osieroconym krolikiem zaopiekowala sie kocia mama.

[rakash]

[M i T]

Znów MLK w Trójce, tym razem w Klubie Trójki o 21:00. Ciekawe, czy dziś nie wpadnie w dobryzm przy okazji "święta":

http://www.polskieradio.p...ykul165041.html

Marishka

[M i T]

Wczorajsza audycja już jest do wysłuchania:

http://www.polskieradio.p...52708453515.mp3
lub:
http://www.polskieradio.p...ykul165041.html

Marishka

[rakash]

[rakash]

Cytat:

Nie otwierajcie puszki Pandory 20 tys. dzieci rocznie jest odbieranych rodzicom w Szwecji. Wiele z nich popełnia samobójstwo. Inne wchodzą w konflikt z wymiarem sprawiedliwości. “Prawo antyklapsowe” było początkiem tej spirali niszczenia rodziny. Z Ruby Harrold-Claesson, szwedzkim prawnikiem, przewodniczącą Skandynawskiego Komitetu Praw Człowieka, walczącego z procederem nieuzasadnionego odbierania dzieci rodzicom, rozmawia Mariusz Bober Przyjechała Pani do Polski na zaproszenie organizacji rodziców, które protestują przeciw zmianie przepisów ustawy o “przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie” zezwalającej urzędnikom na odbieranie dzieci rodzicom nawet bez zgody sądu. Spotkała się Pani z senatorami i minister pracy. Co chciała im Pani przekazać? – Dawanie klapsów to nie jest przemoc. Jeśli rodzic wymierzy klapsa dziecku, które robi coś złego, to nie znaczy, że się nad nim znęca. Czasami trzeba zastosować takie środki, aby zdyscyplinować dzieci i skłonić je do przestrzegania pewnych zasad. Rodzice mają prawo sprawdzać, co dziecko robi, a czego nie. W każdym społeczeństwie stosowane są metody służące dyscyplinowaniu dzieci. To nie może być traktowane jako znęcanie się nad nimi! Przez nadmierną ingerencję urzędnicy socjalni przeszkadzają rodzinom, niszczą harmonię relacji, zamiast im pomagać. Ci biurokraci nie patrzą na dzieci jak na ludzi, ale jak na numery. Często sami nie mają własnych dzieci, ale uważają, że wiedzą, co jest dla nich najlepsze. Pomoc socjalna powinna wspierać rodziny, a nie ich niszczyć! Pracownicy socjalni powinni służyć ludziom! Europejska konwencja praw człowieka [Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności - przyp. red.] oraz Powszechna Deklaracja Praw Człowieka gwarantują rodzicom prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnym światopoglądem i wyznawaną religią. Dlatego ani rządy, ani tym bardziej urzędnicy nie mogą dyktować rodzicom, jak mają wychowywać własne dzieci! Ile dzieci odbieranych jest rodzicom w Szwecji? – Statystyki szwedzkie mówią o 20 tys. decyzji w skali roku o odebraniu dzieci. Większość z nich to decyzje, które potwierdzają po raz kolejny te podjęte już wcześniej (są one co jakiś czas odnawiane). Jakie są szanse na odzyskanie dzieci? – Jeśli już urzędnicy państwowi zdecydują o odebraniu dziecka rodzicom, odzyskanie go jest prawie niemożliwe. Dlatego zdarzało się, że rodzice porywali dzieci i uciekali z nimi ze Szwecji, choć groziło im za to więzienie. Gdy zaczęłam pracować w Szwecji jako prawnik, szybko zrozumiałam, że 90 procent decyzji urzędników socjalnych o odebraniu dzieci rodzicom było niewłaściwych. Niszczyły one życie najmłodszych oraz ich rodzin. Powodowały także straty dla społeczeństwa, gdyż musiało się ono zaopiekować ludźmi, którym przez takie skandaliczne posunięcia zniszczono życie. Nie powinno się dopuszczać do występowania podobnych sytuacji w żadnym kraju. Dlatego zaangażowałam się w działalność Skandynawskiego Komitetu Praw Człowieka. Czy Komitet podejmuje działania także na forum międzynarodowym? – Moja koleżanka – Siv Westerberg, jedna z założycielek Komitetu, wygrała 9 spraw przeciwko Szwecji na forum Europejskiej Komisji Praw Człowieka (w stanie likwidacji) oraz 7 procesów przed Międzynarodowym Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu, gdzie złożyła skargi na decyzje szwedzkich urzędników. Wszystkie sprawy dotyczyły przy padków nieuzasadnionego odbierania dzieci rodzicom w Szwecji? – Dotyczyły one przypadków odbierania dzieci rodzinom i przekazywania ich systemowi opieki publicznej. Ale szybko zrozumieliśmy, że podobne rzeczy dzieją się w Danii, Norwegii oraz Finlandii. Na początku zwykle wprowadzano “prawo antyklapsowe” [klapsy dawane przez rodziców mogły być karane nawet więzieniem - przyp. red.]. Jak urzędnicy socjalni uzasadniają swoje decyzje, odbierając dziecko? – Zgodnie z prawem mogą oni odebrać dziecko, jeśli doświadcza ono przemocy ze strony rodziców, jeśli znęcają się nad nim, ale przepisy umożliwiają podjęcie takiej decyzji także w “innym przypadku”. Dlatego pracownicy socjalni rozszerzyli rozumienie tego przepisu do absurdalnych rozmiarów. Prawo stanowi, że decyzja o odebraniu dziecka rodzicom powinna być ostatecznością, po wyczerpaniu wszystkich innych możliwości. To oznacza, że najpierw urzędnicy powinni próbować pomóc rodzinom, a dopiero w ostateczności mogą podjąć decyzję o przekazaniu dziecka do rodziny zastępczej, gdy naprawdę nie będzie już innej drogi! Odbieranie dziecka rodzicom, odłączanie go od mamy i taty za to, że dali mu klapsa, jest także ogromną karą i ogromnym szokiem dla niego samego! Może Pani podać szczególne przykłady takich nadużyć władzy przez urzędników socjalnych? – W naszej praktyce adwokackiej i naszym Komitecie mamy udokumentowane same szczególne przypadki. Podam przykład Polki, która osiedliła się w Szwecji z małoletnią córką. Dziecko zachorowało, miało ostre bóle, więc matka zawiozła je do szpitala. Lekarze zaczęli podejrzewać, że kobieta znęcała się nad córką i zawiadomili pracowników socjalnych. Ci natomiast zdecydowali o odebraniu dziecka i przekazaniu go do rodziny zastępczej. Inny przykład dotyczy również polskiej rodziny, która zamieszkała w Szwecji z nastoletnią córką. Gdy zawarła ona w szkole znajomość z koleżanką, która nie dawała dobrego przykładu życia, katoliccy rodzice zabronili jej spotkań poza domem z ową dziewczyną. Kiedy o sprawie dowiedzieli się pracownicy socjalni, wnieśli oskarżenie przeciwko ojcu. Sąd skazał go za “znęcanie się”, ponieważ zabraniał córce robić tego, co chciała. Jakie negatywne skutki dla szwedzkiego społeczeństwa niesie to wynaturzone prawo? – Szwecja utrzymuje “prawo antyklapsowe” od 1979 r. Jego zadaniem – formalnie – było zabezpieczenie dzieci przed przemocą, a także przed groźbą utraty życia. Do czasu jego uchwalenia, według statystyk, notowano średnio 7 przypadków zabicia dziecka przez rodziców w skali roku, co stanowiło ułamek procenta ludności tego kraju. Tymczasem od czasu wprowadzenia tego prawa drastycznie wzrosła liczba zgonów wśród dzieci odebranych biologicznym rodzicom. Przede wszystkim były one spowodowane samobójstwami dzieci, które nie chciały wychowywać się w rodzinach zastępczych. Znam przypadek 16-letniego chłopca odebranego rodzicom i przekazanego do rodziny zastępczej. Nie chciał w niej jednak zostać i uciekł. Powiedział wtedy swojej przyjaciółce, że jeśli będzie zmuszany do zamieszkania w rodzinie zastępczej, popełni samobójstwo. Tak też zrobił zaledwie miesiąc po tym, jak został złapany przez policję i przekazany rodzinie zastępczej… Dzieci absurdalne przepisy zapewne wykorzystują przeciw własnym rodzicom? – Lata funkcjonowania takich regulacji rzeczywiście zepsuły wiele dzieci. Obecnie w Szwecji dzieci mogą bezkarnie napluć na rodziców, bić ich i znieważać bez żadnych konsekwencji. Rodzice nic nie mogą zrobić, bo zostaną natychmiast oskarżeni o stosowanie przemocy. Znam też przypadek, że ojciec został skazany za znęcanie się nad synem, ponieważ zmusił go do pójścia do łazienki, gdy ten nie słuchał kilkakrotnych próśb, by wykąpał się i zmienił brudne ubranie. Dopiero po dwóch latach został uniewinniony decyzją sądu apelacyjnego. Przeprowadzano już jakieś szersze badania na temat skutków funkcjonowania “prawa antyklapsowego”? – Statystyki dowodzą, że dzieci, które odebrano w taki sposób rodzicom i oddano je do rodzin zastępczych, mają problemy emocjonalne. Z danych wynika też, że większość przestępców przebywających w więzieniach wychowywało się właśnie w rodzinach zastępczych. Po programie telewizyjnym dokumentującym, jak te dzieci były traktowane w rodzinach zastępczych, rząd zdecydował się powołać komisję do zbadania sprawy. W tym roku zaprezentowano raport z jej prac. Wskazywał on, że z powodu odebrania siłą dzieci biologicznym rodzicom warunki ich życia, choć nie zawsze były wcześniej dobre, w praktyce pogorszyły się po tym, kiedy trafiły one do rodzin zastępczych. Dzieci całkowicie utraciły kontakt ze swoimi rodzinami, w rodzinach zastępczych zaś doświadczyły braku miłości, nieodpowiedniego towarzystwa , zaczęły mieć trudności z nauką, a także problemy emocjonalne. Minister ds. socjalnych był zszokowany wynikami raportu. Oczywiste stało się, że stosowanie tych przepisów niszczy życie rodzin, a w dodatku jest bardzo kosztowne. Skąd państwo szwedzkie bierze pieniądze na coś, co wygląda na wielkie szaleństwo? – To jest szaleństwo, ale także wielki biznes. Znamienny w tym kontekście jest przykład przekazania rodzinie zastępczej upośledzonego umysłowo dziecka, na którego opiekę otrzymywała ona tysiąc euro dziennie! Dlatego rodziny zastępcze są zainteresowane opieką nad dziećmi odbieranymi rodzinom biologicznym. Poza tym państwo musi także wypłacać odszkodowania. Niedawno grupa byłych wychowanków zdecydowała się zaskarżyć Szwecję za ich skradzione dzieciństwo. Takich procesów przybywa. Właśnie zajmujemy się ciekawą sprawą Dominika. Jego matka pochodzi z Indii, a ojciec – ze Szwecji. Zdecydowali się wyemigrować do Indii i w oczekiwaniu na wyjazd nie posyłali już syna do szkoły, zapewniając mu naukę w domu. Zostali za to ukarani, a chłopiec otrzymał zakaz opuszczania kraju. Gdy próbowali w zeszłym roku wyjechać ze Szwecji, zostali ujęci przez uzbrojonych policjantów, którzy odebrali im dziecko. W ten sposób władze szwedzkie pogwałciły Europejską Konwencję Praw Człowieka, gwarantującą każdemu swobodę przemieszczania się do dowolnego kraju. W Polsce trwa batalia o zmianę przepisów ustawy o “przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie”. Co chciałaby Pani powiedzieć Polakom, mając takie doświadczenia w Szwecji? – Szwecja była pierwszym krajem, który podważył autorytet rodziców i niejako eksportował swoje prawa do innych państw. Dlatego chcę powiedzieć Polakom: jeśli uważacie, że proponowane przepisy są złe, nie pozwólcie, by je wprowadzono. W Nowej Zelandii 87 proc. mieszkańców było przeciwnych podobnym regulacjom, a mimo to liberalny rząd i parlamentarzyści przeforsowali je. Ale trzy lata temu zaczęto zbierać podpisy pod wnioskiem o przeprowadzenie referendum w tej sprawie, i udało się. Rok później przeprowadzono plebiscyt, w którym 87 proc. głosujących opowiedziało się przeciwko wejściu antyrodzinnych postanowień. Ludzie protestowali przeciwko robieniu kryminalistów z dobrych rodziców! Jeśli raz zostanie wprowadzone takie prawo, otwiera się puszkę Pandory, wywołując wiele nowych problemów, tak jak w Szwecji. Dziękuję za rozmowę. Ruby Harrold-Claesson – prawnik i działacz praw człowieka, prowadzi kancelarię prawniczą w Goeteborgu, przewodnicząca Skandynawskiego Komitetu Praw Człowieka pomagającego rodzicom, którym urzędnicy socjalni odebrali dzieci. Sama prowadziła już kilkadziesiąt takich procesów. Wiele z nich skończyło się w Europejskim Trybunale Praw Człowieka w Strasburgu. Pochodzi z Jamajki, na stałe mieszka w Szwecji. Mąż – Hakan Claesson, jest inżynierem. Mają dwie córki i syna.

[M i T]

[Witold Jarmolowicz]

Cytat:

Minister ds. socjalnych był zszokowany wynikami raportu.

Czyż nie miał racji Stanisław Lem, że świat roi się od durniów?
A może minister nie był durniem, tylko ciął głupa, żeby go nie odcięli od koryta?
JW

[rakash]

Lem pisał że obcy są zieloni jak kiwi. Miał rację ten bajkopisarz.

[zenon]

W temacie toksyczny rodzic, szantaz emocjonalny etc.
mocny list.
http://dziecko.onet.pl/6,...rt_artykul.html

[DonCicio]

[Bystry_Romek]

czesc,
u mnie jest podobnie jak u wielu osob z tego postu. Rodzice toksyczni, z jednej strony nadopiekunczy (jak szedlem do przedszkoda to nie potrafilem wiazac butow). Z drugiej strony skupieni na sobie i mnie olewajacy (pokazujac rysunki jako male dziecko mowili ze ladne, ale nie patrzyli na te ryskunki). Taki mix. Efekty: depresja, lęki, brak zycia osobistego, najkrocej: cale zycie mam wrazenie, ze wszyscy chca dla mnie zle. jestem podejrzliwy na maxa. W jednym slowie wegetacja.
Rodzice robili mi bardzo zle rzeczy, np. jako dziecko mialem zatoki i tak smiesznie pociagalem nosem, ojciec na mnie bluzil i opieprzał zebym tak nie robil. Bili mnie, wysmiewali i traktowali jak idiote. To tak, zeby oddac ich obraz.
3 lata temu zaczalem olewac rodzicow, wyprowadzilem sie od nich, pracuje i nie biore od nich nawet zlotowki. Tak jest zdrowiej. Ale wiecie co sie stalo?
Od czasu mojej wyprowadzki rodzice poczuli, ze ich olewam, to matka nie moze sie z tym pogodzic i chce mna kontrolowac. Ja sie nie daje, a ona jakby tracila sens zycia, zaczyna pic alkochol i placze, ze sie do niej nie odzywam. Malo tego - ostatnio stwierdzila, ze odda mi swoje udzialy z firmy (jakies akcje, ale ponoc sporo warte).
Kto to zjawisko wytlumaczy?
Olewala mnie cale zycie, a kiedy zaczalem ja ją olewać (wyprowadzilem sie i nawet nie dzwonilem miesiącami), to jej zaczelo zalezec na kontakcie ze mna......
O co biega? Zaczyna dzwonic, zebym przyjechal, to pojdziemy na zakupy. I ostatnio bylem w domu, zabrala mnie na zakupy ubraniowe i wydala 2500 zł. Mam ubran na 3 lata!
Co sie z matka dzieje, mami mnie akcjami firmy, chce mnie jakby zatrzymac przy sobie. Bardzo cierpi, ale mnie to nie obchodzi, przeciez cale zycie mi zjechała (mam 29 lat).
Jeszcze ciekawsze, ze jest nieswiadoma i twierdzi, ze nie polelnila zadnego bledu wychowawczego!

To bardziej zagadkowe niz hydrozagadka

[zenon]

hej, a czy pogadales z rodzicami o tym wszystkim?

Ja rozumie, ze jak sie sobie da prawo do przezycia pewnych emocji, ktore dajmy na to przez 20 lat byly niedozwolone - to paraliz, fiksacja na tym co bylo zle, obnizony afekt, wielka zlosc i unikanie starych jest jak najbardziej naturalna reakcja.

No ale nie dziw sie matce, ktora probuje jakos - byc moze nieudolnie - nawiazac kontakt, skoro prawdopodobnie nie wie co sie dzieje i o co chodzi.

Moim zdaniem absolutnie warto sie skonfrontowac, byleby nie pod wplywem emocji i zrobic to uczciwie, tzn nie fiksujac sie tylko na negatywach, bo to jest tez niezdrowe. I nie chodzi mi o to by to bylo 50/50 tylko po prostu tak jak mialo miejsce, tak jak to odczules.

Warto to wszystko powiedziec, wyznaczyc granice i wyrazic swoje oczekiwania. Natomiast to, jak na to zareaguje druga strona to jest cos za co nie mozemy brac odpowiedzialnosci i cos na co nie mamy wplywu.

A jezeli konfrontacja sie odbyla, wyznaczyles granice i druga strona je narusza, oraz szantazuje Cie emocjonalnie (bo opcja pt: "rozwali cie poczucie winy za to, ze ja pije" to najzwyklejszy szantaz) to najzwyczajniej w swiecie naucz sie asertywnosci...

To wszystko to takie moje przemyslenia. Ostatecznie warto czasem zainwestowac i pojsc do sensownego terapeuty, ktory bedzie dobrym lustrem i w ten sposob wspomoze rozliczenie sie z pewnymi sprawami.

[zenon]

no i wyszedl mi post a'la "Matti".

[Molka]

Zenek wydaje mi sie ze bardzo dobrze napisales, nie znam sie ale po przeczytaniu takiego postu z takimi problemami jak Romek próbowalabym odpowiedzic sobie na kilka pytan.... podoba mi sie to iz nie ma w Twoim poscie próby kategorycznego przekreslenia rodziny tylko widze racjonalne podejscie...

[Bystry_Romek]

[M i T]

[Neska]

Molka bo nie trzeba od razu przekreslac rodzicow. Raczej trzeba nakreslic granice a wszyskie ewentualne ustepstwa w ich strone maja byc wynikiem tylko naszych wyborow, a nie emocjonalnego szantazu (nawet niewypowiedzianego, ale dajacego sie odczuc) rodzicow. Ja w swojej sytuacji np. ograniczylam sie do chlodnych i uprzejmych kontaktow, bardzo sporadycznych i okazjonalnych. Wierz mi, cale swoje nastoletnie zycie probowalam ich zmienic, wybaczyc, zrobic cos, zeby mnie dostrzegli, zeby byli ze mna, spedzali czas...nie da rady, predzej ja przyplace to zdrowiem i zyciem niz oni sie zmienia. Wybaczac tez nie mam zamiaru, bo nie chodzilo o glupie klapsy czy zwyczajne klotnie rodzinne tylko byl powazny problem. I powiedzialam im o tym, powiedzialam spokojnie, reszte im dopisalam i dalam do przeczytania po czym zabralam list i zniszczylam, bo [kiedys, jako nastolatka, napisalam w gniewie do nich list pelen epitetow, ale tez dramatyczny, wolajacy o pomoc], a moja mama skserowala go, zamknela na klucz i szantazowala mnie wiele razy, ze go upubliczni w razie czego ] no, rozgadalam sie
w kazdym razie widujemy sie sporadycznie, jak zadzwonia i cos ode mnie chca to ok robie czy mowie tyle ile uznam za stosowne, ale najpierw patrze czy tego chce, czy nie robie nic wbrew sobie (dlugo nie umialam odmawiac, mowic nie, bylam totalnie nieodprna na krytyke, bylam wplywowa - uzaleznialam sie od innych ludzi, ich aprobaty, zabiegalam kosztem siebie o akceptacje, miewalam napady smutku, depresji, agresji...dlugo by pisac. No i najwazniejsze, po ostatnim epizodzie, kiedy mojej mamie (ktora ma problemy z kontrolowaniem agresji, juz nie mowie, zeby zbadala skad ta agresja w niej siedzi) 'puscily nerwy' i sklepala w pupe mojego synka zapowiedzialam im, ze kontakty z wnukami tylko w mojej lub meza obecnosci. Zadego puszczania dzieci do nich samych (zreszta, wcale si enie palili nigdy, zeby je zaprosic na weekend, ojciec zawsze na uczelni a dla mamy to za ciezko fizycznie i psychicznie latac za dwojka dzieci), jak chca to moga sie umowic na wizyte do nas i np pojsc na spacer. No, to taki przyklad ustalania granic, pierwszy krok najgorszy ale poczucie mocy sprawczej jest fantastyczne.

Jesli chcesz i mozesz zdobac ksiazeczke S. Forward Toksyczni rodzice i przepracuj ja w 2 tyg. Potem zacznij czytac Alice Miller. Jesli potrzebujesz to idz do psychologa, ale szukaj dobrego. Ja szukalam odpowiedniego i go nie znalazlam, mialam propozycje ustawien Hellingerowskich i jakichs treningow podswiadomosci z hipnoza wlacznie jesli dobrze zrozumialam? wyszlam od nich. W koncu skonczylo sie na sesji u tej mojej kol. psycholog. Ale bylo to raczej uporzadkowanie juz przepracowanych doznan, zaluje, ze tak pozno do niej poszlam, bo mialam juz to wszystko w glowie.

[Neska]

Marishka pocilam posta jednoczesnie z Toba

[Neska]

1q

[Bystry_Romek]

[rakash]

Nie ma rady, musisz jakoś sobie radzić. Rodzice ci tutaj raczej nie pomogą. Zresztą o to im chodzilo abyś nie miał swojego pełnego zycia, żebyś ich potrzebował. Tak jak napisała JasniePani czy to świadomie, czy to nieświadomie, czy to wypowiedziane czy bez słów, ubezwłasnowolnili cię.

Moim zdaniem nie powinieneś szukać żadnego terapeuty o nikt tu ci nic nie pomoże. Uwolniłeś się od nich i to jest to co należy robić. Reszta to życie, trzeba żyć, zwyczajnie, robić to co należy a reszta sama się ułoży. Wiem że brzmi to banalnie ale takie jest prawdziwe życie, zwyczajne.

Poza tym jeżeli masz jakieś problemy, blokady, to najpierw należy je nazwać. Może się do tego przydać psycholog lub inny szaman, byle byś to ty sobie to uświadamiał i brał odpowiedzialność. Nikt za ciebie tego nie zrobi, a zmienianie sobie głowy, udawanie, oszukiwanie się jest dokładnie tym samym co robili i robią twoi rodzice. DOJRZEWANIE to trudny proces, ale kiedy się już dojrzeje to jest łatwiej. Pamiętać należy też że każdy człowiek, dorosły też, ma przed sobą wyzwania, życie jest wyzwaniem. Dlatego nie ma co za bardzo tutaj "przerabiać", bo jak napisałem życie jest proste, ale też absorbujące. Ora et labora.

[Molka]

Jasnie Pani, ja Tobie moge tylko pogratulowac, ciezka praca odbudowujesz siebie.....

[Kangur]

Hej Romek.
Nie jestes juz Romkiem tylko dojrzalym 29 - letnim Romanem z jajami.
Zaloz sobie rodzine i cala sytuacja sie rozwiaze sama. Jak zaczniesz wychowywac wlasne dziecko, to zapomnisz o "toksycznych rodzicach" i o wielu innych urojonych problemach.
Zamiast maglowac przeszlosc zkoncenruj sie na znalezieniu odpowiedniej partnerki na twoja cala przyszlosc.

[zenon]

[Neska]

[Bystry_Romek]

[Bystry_Romek]

[Kangur]

[grizzly]

[EAnna]

[Hannibal]

[Bystry_Romek]

[EAnna]

[Hannibal]

[Kangur]

[Bystry_Romek]

[Neska]

nie bierz kasy od mamy.

[Bystry_Romek]

[Neska]

bo wchodzisz w uklad. Powiedziales, ze oprocz kasy nic Ci nie jest w stanie dac. No to nie chciej od niej niczego i zobacz co Ci jest w stanie dac oprocz pieniedzy.

[Bystry_Romek]

[Neska]

to z czym masz problem?

[Neska]

wstrzasnal mna ten art. o dzieciach ulicy w Egipcie http://www.wysokieobcasy....?as=1&startsz=x

[Bystry_Romek]

[rozyczka]

nie wiadomo czy tak do końca traktowac poważnie demotywatory.... ale nie zdziwiłabym się gdyby w tym wszystkim było ziarenko prawdy.
Ale nie dziwi mnie już to , kiedy nawet na forum są osoby, które swoje realcje z rodzicami opieraja na potencjalnych korzyściach finansowych...

[Bystry_Romek]

[Paweł-poprostu]

Językoznawca profesor Bralczyk powiedział, że nasze największe talenty biorą się z największych słabości, się nie dziwie że tu tylu ludzi po przejściach. Sam jestem doświadczony przez własną rodzinę, nie chce wam coś wyrzucać ale czemu tacy jesteście, co wy do cholery przeżyliście że się rozczulacie nad sobą czemu ludzie są tacy słabi i płytcy nie wyznajecie głębszych wartości. U mnie były codziennie próby samobójcze to była norma, zdanie zaczynające się na przekleństwie i na nim kończone, moje urodziny to najgorszy dzień w roku, ciągła nienawiść w każdym zdaniu brak szacunku poniżanie, pomocy nie miałem z żadnej strony, nie mogłem się odzywać bez pytania nawet ruszać podczas gdy stary zaraz ma wbić sobie nóż w brzuch na moich oczach to było codziennie, i choć wiedziałem że te samobójstwo to zwykły blef to i tak za każdym razem przeżywałem to jakby na nowo. Stara nie lepsza tylko pieniądze dla niej się liczą na szczęści wszystko się skończyło ze strony starego dostał 5lat w zawieszeniu bo nikt nie wiedział co się na prawdę działo.
I co? Jestem całkiem normalną osoba nie licząc kompleksów, co dziwne mam bardzo wysoka samoocenę pewnie dzięki temu że jestem świadom swoich możliwości intelektualnych.
Rodzicom nie mam za złe wiem ze to zwykłe zepsute tępaki ostatnio kupiłem sobie jogurt za resztę z zakupów 1.46zł nie będę wszystkich bluzgów cytował lecz jeden wrył mi się w pamieć ty tak powiedziała matka ( ale tępa ) , co więcej mam do nich jako tako szacunek jakby od natury, może dlatego że od dziecka musiałem zawsze wszystko rozumieć i ich także rozumiem. Nie rozczulam się nad sobą jestem świadomy życia za dobre nagradzam za złe karze.

[iliq]

Cytat:

ty

sam to nieraz od matki słyszałem, zresztą mój kumpel też dość często z tego co gadaliśmy

[rakash]

No to uważajcie aby nie popełnić tych samych błędów co wasi rodziciele. Pierwsza sprawa to nerwica, jeżeli udało wam się przetrwać bez uszczerbku, to szczęście, ale takie traktowanie dziecka zawsze zostawia ślad. Nerwica rozwija się niepostrzeżenie. Dbajcie więc o zdrowie fizyczne, no i higienę psychiczną.

[sylwiazłodzi]

[Kangur]

[Paweł-poprostu]

[Kangur]

[Maad]

[Molka]

posty dotyczace depresji przeniesione do stosownego dzialu.... http://www.dobradieta.pl/...p=136013#136013

[iliq]

[M i T]

Cytat:

Wydaje mi się, że jeśli człowiek kieruje się w życiu chęcią uzyskania rodzicielskiego „uznania” czy „błogosławieństwa”, popełnia wielki błąd. Im szybciej powie sobie: „Dobra, oni to oni, ja to ja”, tym lepiej na tym wyjdzie w życiu. Moglibyśmy znacznie ograniczyć występowanie chorób psychicznych w skali całego świata, gdybyśmy przyznali, że rodzice mogą doprowadzić dzieci do szaleństwa. Jestem przekonany, że do pewnego stopnia to właśnie oni są winni temu, że dzieciom odbija. Mają w tym większy udział niż telewizja czy płyty z rock and roiłem. Istnieją tylko dwie rzeczy, które biją pod tym względem telewizję i rodziców – religia i narkotyki.

Frank Zappa

Tomek

[dario_ronin]

Tomek

gdybyś miał KOCHAJĄCEGO ojca myślałbyś inaczej

przemoc rodzi przemoc

"Zło dobrem zwyciężaj " - nie ma lepszej drogi

żadne filozofie tego nie zmienią

Dar

Tomek

gdybyś miał KOCHAJĄCEGO ojca myślałbyś inaczej

przemoc rodzi przemoc

"Zło dobrem zwyciężaj " - nie ma lepszej drogi

żadne filozofie tego nie zmienią

Dar

[_flo]

mainstreamowy artykul, hura, w BBC na modle millerowska
http://www.bbc.co.uk/news/health-10965862

Cytat:

Childhood stress leads to adult ill health, studies say Stress in childhood has long-term effects say psychologists Adversity and stress early in life leads to long-term ill health and early death, a group of psychologists warn. A series of studies suggest that childhood stress caused by poverty or abuse can lead to heart disease, inflammation, and speed up cell ageing.....

[rakash]

Say, say, say what you want

But don't play games with my affection.
Take, take, take what you need
But don't leave me with no direction.

[M i T]

Tomek

[Bystry_Romek]

pozdrowienia dla wszystkich mam

[grizzly]

[Oftopełek]

I pozdrowienia dla cenzorów, bo tu dzieci bywają.

[rakash]

Zdecydowanie. Jakoś jednak brak. nie widać naszych 'regularnych oddziałów świętych oburzonych'

[Bystry_Romek]

[rakash]

Romek tu nie chodzi o obronę macierzy. Tu chodzi o coś więcej.

[Oftopełek]

[Witold Jarmolowicz]

[rakash]

Czyli to według Pana norma, a wręcz wzór do naśladowania.

Wiadomo, najważniejszy jest orgazm, wytrysk, wielkość, długość no i piwo. Chociaż kto by tam się zajmował dowodzeniem że chmiel wpływa na uspokojenie... to znaczy na obniżenie świętego popędu oczywiście.

[Witold Jarmolowicz]

[Witold Jarmolowicz]

[rakash]

Dlaczego ja nie mogę być bigotem? Nie pasuję do tej jak pan to nazywa "współczesnej cywilizacji" czy to się nie mieści w pana głowie?

Z drugiej strony wydzielił pan z moich wpisów wątek "Wiara", to chyba tam powinna trafić uwaga o bigoterii.

[Witold Jarmolowicz]

[sylwiazłodzi]

no to jak już i zdjęciach z kobietami jest dyskusja to polecam stronę www Mariusza Szczygła ( tego w okluarach, kiedyś w stacji ze słoneczkiem) i pewne zdjęcie, które znajdziecie z pewnej wystawy. Odkąd je zobaczyłam nigdy w życiu już więcej nie pomyślę, że ginekolog "ma podnietę jak bada kobietę".

Nigdy w życiu nie widziałam takiego zdjęcia a jednak dla mnie kontekst był zupełnie inny bo obok było inne zdjęcie. Ciekawi znajdzcie sami, ja bym go nie miała jak ocenzurowac co któreś dziecko nie kliknęło w to, jeśli tu zaglądają. Choć przeceniacie cenzurę. Jak ktoś zechce i go to ciekawi nie na takie strony wejdzie jak dobradieta i i tak obejrzy.

[Witold Jarmolowicz]

Ma Pani rację, ale to nie powód, żebym na swoim forum tolerował zdjęcia obsceniczne czy ginekologiczne jako asumpt do dyskusji. Wystarczą słowa i opisy.
Nieobelżywe.
JW

[sylwiazłodzi]

Panie Witoldzie ale ja nigdzie powyżej nie napisałam, że ma Pan tolerować albo coś w tym stylu. Też myślę, że można było napisać i opisać zdjęcie albo wkleić linka bez zdjęcia, no bo tu nie ma chyba takiej funkcji, że jak wklejasz np. z you tube film to nie wyskakuje tylko link ale i film można sobie odtworzyć jak na wielu blogach itp. Bo jeśli nie ma takiego ograniczenia to w zależności od linka obrazek się chyba pojawia bez wiedzy użytkownika forum, raczej tak to działa. Ale to tak obok tematu.

[Witold Jarmolowicz]

Droga Pani Sylwio,
Jasne, że nie napisała Pani tego, wszelako ja postawiłem kropkę nad i.
Serdecznie pozdrawiam
Witold Jarmołowicz

[M i T]

[Witold Jarmolowicz]

[Witold Jarmolowicz]

Nie ma Pani ochoty zgłębić merytorycznie problemu dziewczyn w słoneczku, które piwem opóźniają wytrysk nasienia kilku bzykających je partnerów?
Tam nie ma gwałtu, molestowania, pełna dobrowolność.
JW

[rakash]

Jak to, tylko kobiecego? A męskie piękno gdzie? Gdzie tolerancja. I dlaczego bronić chamstwu prawa do piękna. Chamstwo też może być piękne.

[Witold Jarmolowicz]

Drogi Panie,
Toż przecież nazywamy się płeć brzydka, kudy nam do piękna?
JW

[Oftopełek]

[Bystry_Romek]

[rakash]

[Bystry_Romek]

[rakash]

Nie wiem jak to rozumieć. I dlaczego tak się obruszyłeś. Proste pytanie. Skoro uważasz że ktoś "dobrze wychowany" z odpowiednią dawką bliskości od rodziców czyni głupio to pozostaje mi tylko wnioskować że miał głupich rodziców. Ale to znaczy że ich miłość czy dobre wychowanie jest nie do końca tym czym twierdzisz. Z drugiej strony twoja osoba, życie, wychowanie. Jak więc to co napisałeś rozumieć? Bo moim zdaniem bliższe jest to frustracji, wkurzenia, żalu...

[Bystry_Romek]

[rakash]

[Bystry_Romek]

rakash, chyba trochę przesadzasz z tymi poradami, dobrze wychowane dziewczyny są już wszystkie zajęte. Po drugie neurotycy nie leżą w kręgu ich zainteresowań.

[rakash]

[Bystry_Romek]

rakash, Sprawa nie jest taka oczywista, a z drugiej strony w sumie nic już nie mam do stracenia. Musze sie z tą koncepcją przespać.

[Witold Jarmolowicz]

[Bystry_Romek]

Cytat:

Panie Romku, coś ta psychologia trochę naciągana, jakby projekcją samca zajeżdża.

Zgoda, nie jestem psychologiem, a moje refleksje opieram o fragmentaryczną wiedzę. Strzeliłem sobie w kolano formując wnioski o kobietach, bo co jak co, ale nie mam o nich pojęcia

[grizzly]

[Bystry_Romek]

[grizzly]

[sylwiazłodzi]

[Bystry_Romek]

[rakash]

Romek, jesteś bystry to fakt. Nie zaprzeczę.

A co dalej?

[MONIKAW]

[rakash]

[Bystry_Romek]

rakash, To tylko krótka historia, wiem, że Ameryki nie odkrywam i nie odkryję. Co dalej? Dalej opowiem anegdotę (?) z życia innego kolegi. W zeszłego sylwestra przygotował żonie niespodziankę: Kupił świeczki, róże, dobrego szampana, zrobił w łazience nastrój, przygotował żonie kąpiel (jakieś olejki etc.), potem zrobił kolację i czekał na jej powrót z pracy. Wróciła o 17, wchodzi do domu, patrzy a tam kolacja w kuchni, w łazience świeczki, róże, czy była muzyka nie pamiętam. Jaka była jej reakcja na taką niespodziankę?
Otóż zrugała go, że przecież ona nie znosi róż, a w dymie od świeczek ją boli głowa.
Dorzucę, że przecież i ta kobieta miała kiedyś matkę.. Ojca rzecz jasna też, ale jeśli jej matka traktowała tak ojca, jak ona męża, to nie miał on zbyt wiele w domu do powiedzenia. To jest pokoleniowa reakcja łańcuchowa! Matka polka rządzi.

[rakash]

[Bystry_Romek]

[rakash]

[Molka]

[rakash]

[Bystry_Romek]

[Molka]

[Bystry_Romek]

[Molka]

[rakash]

Nie prawda. To żaden prezent.

[Molka]

[Bystry_Romek]

[Molka]

[Bystry_Romek]

[rakash]

Ach jakże można, no jak można nie doceniać.

[Bystry_Romek]

rakash, zdaje się, że nie czujesz tego tamatu, chyba dzis nie jesteś w nastroju

[rakash]

Romku, kompletnie nie czuję

[Bystry_Romek]

rakash, bo teraz są inne czasy, bardziej nowoczesne (wyzwolone), idziesz z duchem czasu, a ja jestem staroświecki (dziadek mnie wychowywał) i pewnie dlatego takie gesty robią na mnie wrażenie.. pamiętam jak chodziliśmy na jagody i dziadek pierwszy kubek zbierał dla babci. Dziadek to czuł, tamte czasy już nie wrócą

[EAnna]

[Kangur]

[rakash]

A babcia nie mogła sobie zerwać tych jagód?

[Bystry_Romek]

rakash, nie mogła, bo wówczas lepiła ciasto na jagodzianki

[rakash]

[Bystry_Romek]

Były z ciasta drożdżowego, niby nic wielkiego, dla mnie jedyne w swoim rodzaju.
Zupełnie inna była wówczas rzeczywistość, dziadek na wszystko miał czas, nie było tv, dla mnie był autorytetem - robił z papieru takie wielkie samoloty

[rakash]

Romek wychodzi z tego że się litujesz nad sobą. Jeżeli nie masz jakichś realnych problemów które by cię osłabiały to radzę ci przełam się, bo inaczej może to się dla ciebie źle skończyć.

[M i T]

Ewa Drzyzga - pracoholiczka, podejmuje się każdego wyzwania, jakie ... narzuca jej szefostwo. Spała w studiu RMF-u w śpiworze, pierwszy wolny weekend po 15 latach pracy, dzieci pod opieką dziadków. Innymi słowy, obłęd, perfekcjonizm i pracoholizm.
DLACZEGO????

Przez ojca - tyrana dyscypliny, z którego bycia córcią i całusków w czółko wciąż dumna jest DOJRZAŁA KOBIETA. J.p.k.m.!!!!!

oto fragment wywiadu:

Cytat:

T JAK TATA Tata nieustannie mnie chwali. Mam 40 lat i ciągle jestem jego córeczką. To mnie wzrusza totalnie. Zawsze jest całusek w czółko, zawsze mogę liczyć na jego pomoc i wsparcie. Potrafi mi wysłać SMS-a: gratuluję ci córcia... czegoś tam. Albo: jestem z ciebie dumny; albo fajnie o czymś tam mówiłaś... i dzięki mu za to. Kiedyś mi się wydawało, że jak byłam mała, był wobec mnie zasadniczy i bardzo wymagający. Dzisiaj już nie wymaga. Przypomina, że trzeba odpocząć, powtarza, żeby zwolnić. Jest bardzo łagodny dla moich dzieci. Ile razy mu mówię, kiedy moje dzieci szaleją: „Tato, gdybym ja sobie na takie zachowanie pozwalała, już dawno byś mnie zbeształ”. A tata na to: „Córcia, po co ty się tak denerwujesz, to taki wiek, spokojnie, im to minie”. „Tak? No to ciekawe, dlaczego ja w dzieciństwie tego nie słyszałam?” „Oj słyszałaś, słyszałaś, tylko nie pamiętasz” uśmiecha się tajemniczo. Dziadziuś załatwia swoje sprawy z wnukami sam, mają własne reguły, więc tylko mówią do mnie tak: „My się już tu umówiliśmy na pewne sprawy i nie musisz się denerwować”. Akurat teraz dzieci są u dziadka na wakacjach, wioskę dalej, ale zawsze jest to atrakcja. Wczoraj we trójkę grali w piłkę i tak się zmęczyli, że poszli wcześnie spać.

KMWTW
całość: http://gala.onet.pl/0,162...zga,tematy.html

Tomek

[rakash]

Taaa. Drzyzga. Gala. Córcia. Śpiwór.

[Bystry_Romek]

[Neska]

czytalam ostatnio b fajny art. we wrzesniowym Zwierciadle http://www.zwierciadlo.pl...dziennosci.html na temat bycia mistrzem codziennosci w swoim wlasnym domu - zycie domowe z nie takimi rodzicami, nie takim partnerem, nie takimi dziecmi niz bysmy chcieli. Generalnie chodzi o dysonans, jaki zwykle przerabiamy zderzajac nasze wyobrazenia o kims z wyzej przytoczonych a z rzeczywista osoba z krwi i kosci. Jak latwo wpadamy w petle zlosc, rodraznienia, psychicznego klinczu z powodu naszych nierealnych oczekiwan wobec drugich. I pytanie, skad to wszystko sie bierze? Fajny art, niestety w podanym linku tylko fragment, calosc w wersji drukowanej.

[M i T]

[Bystry_Romek]

[rakash]

Romek, a zasadził Ci ktoś kiedyś kopa?

[Neska]

Ja kompletnie z innego klucza odebralam ten art.
Marishka za drastyczne przyklady podalas, przeciez debilka utrzymywalaby zwiazek z bijacym mezem i jeszcze dziekowala mu za codzienne pranie, choc oczywiscie sa osoby, ktore cos takiego w swojej chorej psychice uznaja za swoj krzyz i niosa go pokornie, ale to juz cos nie tak z ta osoba. Zony alkoholikow to troche inna historia, ale tez rozsadna i swiadoma kobieta spakuje meza w walizke, ktora wystawi przed drzwi niz pozwoli dreczyc siebie i niszczyc dzieci. Dzieci alkoholikow lub rodzicow bijacych maja najgorzej, bo sa bezbronne i nie maja dokad uciekac lub nie wiedza ze w ogole moga i dokad. Ale mysle, ze zbyt wkstremalne i jaskrawe przyjklady podalas. Mysle, ze art nie byl o nich.
Ja tekst rozumiem jako pokazanie proby wspolgrania ze zwyklymi, normalnymi wadami i odpalami partnera, dzieci, rodzicow, ktore kazdy ma i ktore nas po jakims czasie zaczynaja denerwowac, rodza nasze frustracje z powodu naszej niedojrzalosci, naszego kaprysu zmieniania drugiego wg nasze widzimisie a nie z powodu jawnych czynow zagrazajacych nam fizycznie czy psychicznie. Gros naszych problemow bierze sie stad, ze nie potrafimy zaakceptowac drugiego takim jakim jest, nieustannie chcemy go zmieniac, zadamy,zeby spelnial nasze oczekiwania itp. Ale w sumie chodzilo mi o najwazniejszy fr. art, o jego poczatek "możemy sobie roić na swój temat nie wiadomo co, a i tak cała prawda o nas ujawnia się w naszych związkach" bedac samemu nigdy nie bedzie okazji, zeby sie poznac i przekonac, jakim sie jest naprawde, to inni ludzie sa nam do tego potrzebni, bedac samemu mozna sie srodze pomylic w swojej ocenie, bo caly swiat zewnetrzny i innych ludzi niebedacych z nami w bliskich relacjach mozna zamknac za drzwiami i nie wpuszczac do siebie, ale meza, dziecka nie mozna odstawic nawet na chwile.

BystryRomek sorry, ale durnowato i niepowaznie splyciles wiare sprowadzajac ja do poziomu szkolki niedzielnej i smierdzacej dwocji.

[Bystry_Romek]

[rakash]

Mnie specjalnie nic. Ale Ciebie coś ugryzło widzę, i to poważnie.

[Bystry_Romek]

[rakash]

Romek jaka szkodliwość, co ty wygadujesz.

[Bystry_Romek]

[rakash]

[Bystry_Romek]

rakash, Biblia nakazuje kochac rodziców, a konkretnie czcić ich. Ale nie przewiduje, że rodzic może być oprawcą. Gdy gwałci dziecko, a ono słyszy w Kościele, żeby go czcić, to dziecko ma poważny konflikt.
To Ty czytaj ze zrozumieniem, nikt nie obarcza winą religii za problemy, bo ona sama w sobie jest dobra. Mówimy o 4tym przykazaniu i rodzinach patologicznych.

Poza tym nie utożsamiajmy dobra z wiarą. Człowiek świecki może dużo lepiej wychować dziecko niż katolik pławiący się w naukach Kościoła.

Mam wrażenie, że Dobroniowa jest sponsorem tego forum... to smutne.

[Neska]

qw

[Bystry_Romek]

JaśniePani, faktycznie, może gdybym był bardziej uduchowiony...
Pozdrów Panią Grażynę!

[Neska]

qw

[Bystry_Romek]

JaśniePani, nie tylko inaczej zrozumiałaś artykuł, ale też moje wypociny o 4tym przykazaniu. Czytałem Twoje wpisy w wątku "depresja" i faktycznie - myślisz trochę inaczej, chyba za mało konkretnie jak na wagę sprawy poszkodowanych dzieci. Za bardzo tłumaczysz rodziców.

[M i T]

[Bystry_Romek]

Omawiany art. pochodzi ze Zwierciadła. Przeczytałem dziś kilka jemu podobnych i faktycznie, ta strona to psychobełkot. Piszą tam zazwyczaj panie psycholożki, podobnie jak pani Grażyna naspidowane metaamfetaminą. Poniżej fragment:

Kod:

Singielka, samotna mama, rozwódka – czy mogą mieć udane życie seksualne? To zależy od ich przekonań, mówi psychoterapeutka Katarzyna Miller. Te kobiety, które nie żyją w stałych związkach, czasem zasznurowują swoje libido i nie mają życia seksualnego, ale bywa też, że przywiązują do seksu zbyt dużą wagę. Dlatego warto wiedzieć, jakimi przekonaniami kierują się osoby, które znalazły radość seksu, choć zwykle śpią same

Treść porywa! Autorka Katarzyna Miller. W kolejnym artykule doradza czy seks po pierwszej randce, czy jednak po trzeciej. Nie wiem do jakiej grupy wiekowej adresowane jest Zwierciadło, jeśli do dziewczyn 16-18 lat - to zwracam honor.

[Neska]

Roman - p. Miller nie jest dla mnie autorytetem, tez czytalam kilk ajej artykulow i niestety

Marishko in meritum, opierajac sie na Twoich przykladach, masz racje. Ale znowu, nie bylo ich w art. Np to co podalas o mezu, ktorego dniami nie ma w domu, zona z malym bejbi cale dnie, a maz jak wroci to wlasciwie tez jakby go nie bylo. Wiadomo, ze taka kobieta nie bedzie szczesliwa w takim ukladzie i jesli zalezy jej to cos z tym zrobi. Zreszta, takie rzeczy trzeba miec poukladane przed slubem, przed podjeciem decyzji o sprowadzeniu na ten swiat dziecka. Nie wyobrazam sobie siebie na miejscu takiej kobiety.
Ale ja w dalszym ciagu upieram sie przy swojej interpretacji, czyli wyrozumialosci dla mniejszych czy wiekszych wad partnera, ktorego sie bardzo kocha, a o ktore nie ma co kopii kruszyc, bo i tak sie ich nie zmieni, a sa malego kalibru. Np ja jestem balaganiara, jak sprzatam to i owszem, ale zrywami, na pewno nie systematycznie, i co mialby moj maz zrobic? on wie, ze pewnych rzeczy nie przewalczy. Po co robic awanture jak sie kogos lub czegos i tak nie zmieni. Moze to zly przyklad, bo go to akurat nie denerwuje. Ale np. marudzenie dziecka, gdy my jestesmy zmeczeni, musimy zaakceptowac ten stan, musimy jakos zareagowac, nie mozemy zignorowac wlasnego dzicka, bo akurat nie mamy nastroju, jestesmy spiacy czy boli nas glowa. Albo toksyczni rodzice, o ktorych tyle wspominal Romek - nic nie da walka, klotnie, awantury, sa tacy jacy sa, nic ich nie zmieni, bo nie widza albo nie chca zobaczyc swoich bledow, nie stac ich na szczera rozmowe, na naprawe. I mozna albo w tym tkwic i umierac albo odejsc.

[M i T]

[Neska]

qw

[sylwiazłodzi]

Ty masz babcię ale czy też to jest twoja mama?a nie teściowa?

Moja była fajna, za wnuczka wszystko, super, a do mnie ostatnio nadaje:

Co ty w tym programie w telewizji mówiłaś? chyba nic o mnie bo bym ci ... nie wiem co zrobiła?

no dajcie żyć, bez komentarza

naprawdę ma myśli i pomyły niesamowite, dałam jej zeszyt by mi opisała jak się urodziłam, jak to było, co mówili lekarze itp. a ona do mnie: to co Ty książkę chcesz napisać?

Nie mam co robić tylko pisać książkę. Rzadko się zdarzało kiedyś by taki wcześniak ja przeżywał to chcę wiedzieć jak to było. Obrona totalna samego siebie jako rodzica.

[M i T]

[Neska]

qw

[Bystry_Romek]

[Neska]

qw

[Bystry_Romek]

[Neska]

Nie w tym sek. Jeszcze w zeszlym roku mialam ogromne poczucie winy, ze to z mojej winy cos jest nie tak. Najtrudniej bylo mi zrozumiec, ze juz nigdy nie bedzie dobrze, ze cos stracilam bezpowrotnie. Najtrudniej i najdluzej. Rzeczywiscie, tak jak pisze Tomek, gdyby nie maz nie znioslabym tego, albo zostawuila wszystko tak jak jest a konflikt zbagatelizowala i przyladzila jak Ty. Pomogla mi jeszcze troche kuzynka i ciotka znajace dobrze sytuacje mojej rodziny, kol. psycholog majaca podobny problem z ojcem i bylym mezem.

[Bystry_Romek]

[M i T]

Zatrzymajmy się na chwilę.

JaśniePani, wiem, że miałaś przerwy w kontaktach, ale wypełniała je cisza. Zauważ, że schemat relacji wyglądał tak: ona krzyczy lub bawi się w sadystkę, Ty zaś krzyczysz na nią.
Czemu dałaś się nabrać, jak napisałaś? Powiem bez pieerddolenia farmazonów o wyższej świadomości i aurze indygo na wysokości zadu: po prostu wciąż liczysz, że ona się zmieni, podczas gdy wszystko krzyczy NIEEEEE!!!!

Wiesz, zerwać ze starymi jest ciężko. Ja tego nikomu nie radzę, dopóki nie wyczerpie się wszystkich środków, ale takich, które nie uczynią z Ciebie niewolnika wyparcia, jak hellingeryzm, new-age, ucieczka w religijność, wybaczenie jednostronne, jednostronne zaangażowanie, jakaś wyidealizowana, wyższą moralność itd.
Próbować można na różne sposoby. Ja pisałem listy do rodziców, próbowałem spokojnej, dojrzałej rozmowy, rzeczowego przedstawienia sytuacji wraz z alternatywami, które miały gwarantować dalszy rozwój naszych relacji w oparciu o prawdę, wzajemny szacunek i konstruktywne współdziałanie. Niestety - zostali wytrąceni z równowagi moim spokojem i rzeczowością. Woleli mieć mnie na smyczy emocjonalnej: oni spokojnie leją trutkę, ja zaś drę się i wystrzeliwuję z siebie roszczenia, pretensje itp. Tak się nie da, bo to zniewolenie i schemat, który źle działa, a tego głośniejszego ustawia w roli wariata, osoby niezrównoważonej. Rodzice nie potrafili, bo sami nie rozkminili swego wnętrza, a tu syn, na dodatek znajdujący miłość swojego życia im będzie pitolił i coś sugerował - i to jeszcze nie jak dotąd, tylko merytorycznie i z szacunkiem. To nie zadziałało. Było tylko jedno "wyjście". Całkowicie zgodzić się na warunki, które nie mieszczą się w głowie normalnego człowieka ceniącego sobie zdrową i dojrzałą wolność.

Jeśli nie przeprowadziłaś z nimi rasowej gadki konfrontacyjnej, to nie wybadasz najważniejszej sprawy - czy jeszcze jest szansa. Trzeba dojść do takiego punktu, z pozycji którego ma się jasność sytuacji. Jeśli nie uda im się zobaczyć w Tobie pełnoprawnego człowieka, to już decyzja będzie po Twojej stronie. Wyczerpać wszystkie zdrowe możliwości i wtedy zadecydować.
Moi zabetonowali się całkowicie za pomocą wyparcia, zaprzeczenia i oskarżeń. Ojciec w końcu podniósł tyłek z kanapy i czerwony na twarzy wyszedł bełkocząc, że żadnego przepraszam nie będzie (a ja nic o przeproszeniu nie mówiłem, tylko o uzdrowieniu relacji). Do tego stopnia są we władzy nieświadomości, że zapomnieli po kilku tygodniach, że kupiliśmy z Marishką dom. Im się ponadto w pałach nie mieści, że mogłem dokonać zwrotu polegającego na tym, że stałem się szczęśliwy w życiu partnerskim z kobietą. Że już nie mam utrzymujących się zjazdów psychicznych, że im nie wjeżdżam na chatę z pretensjami itd. Że już nie ma nici, za pomocą których potrafią uruchomić znane im reakcje.

To wszystko nie jest proste. Piszesz o poczuciu winy. Ja o tym wiem doskonale. Żadne dziecko nie jest w stanie sobie na spokojnie wyobrazić, że rodzic może być naprawdę srodze grzmotniętym osobnikiem, który nie jest w stanie spojrzeć na siebie i zapoznać ze źródłem własnych ran. Dziecku nie może przejść przez umysł, że rodzic może go nie kochać, że nie jest w stanie tego czuć, a jedynie traktować jak własność, nierzadko użyteczną na czas starości. Rodzic mający poważny zator w postaci wyparcia własnego wczesnodziecięcego cierpienia, nie będzie w stanie obdarzyć dziecka dojrzałą, gwarantującą dobry start w samodzielne - I ŚWIADOME - życie miłością.

Ponadto, w przypadku nieświadomych ludzi - na starość występuje pewne symptomatyczne zjawisko - konwersja roli. Stary rodzic, nieświadomie traktuje własne, współuzależnione dorosłe dzieci jak swoich rodziców. Mam na ten temat spore obserwacje.
Ciekawe jest też, że w relacji mąż-zona coś istotne ulega aberracji i np. staruszek mąż zwraca się do staruszki-żony per "mama". Odjazd.

Tomek

[Bystry_Romek]

[Neska]

[Neska]

Zapomnialam o najwazniejszym - moze w zeszlym roku mialabym znowu zal do siebie, rozmontowane samopoczucie i wszystko wydawaloby mi sie do , teraz nastapila zmiana, najbardziej bylo mi zal dzieci i szkoda tego spaceru, szkoda slonca. Paradoksalnie dobrze sie stalo.

[M i T]

[Bystry_Romek]

Ponowie pytanie do Pana Tomka:

Czemu tak bardzo zależało Ci na tej konfrontacji? Czemu chciałeś porozumienia, skoro porozumienie w takich rodzinach występuje bardzo rzadko? Pisałeś listy bo tak zaleca autorka Toksycznych Rodzicow?
Zrujnowali Ci życie (jeśli można tak się wyrazić), a Ty potem szukałeś "porozzumienia". Po co jeśli moge wiedzieć? Przecież takie akcje z góry skazane są na niepowidzenie.

Po co chciałeś rozwijać chore relacje?

[M i T]

[zenon]

Na czym ma polegac wglad emocjonalny? co przez to rozumiecie?

Nie wystarczy czysto poznawcza zmiana przekonan? dlaczego tak lub nie?

Podyskutujmy

[M i T]

[sylwiazłodzi]

[M i T]

[sylwiazłodzi]

Jaśnie Pani napiszę ze swojego doświadczenia ale Ja przerabiam siebie dość krótko więc może źle to wyrażę.

Póki co wybrałam, że kontaktuję się z matką ale dlatego, że Ja wiem ,bo z nią rozmawiałam co Ona myśli, że uważa ,że wielu rzeczy już nie zmieni,że z jednej strony mi powie,że nie potrafi kochać ogólnie a potem, że mnie kocha i oczekuje ode mnie tego samego. Powtarza mi to ostatnio a ja nie jestem w stanie je odpowiedzieć. Ona to widzi. Ale widzisz Ja już się uczę ,żeby coś zrobić z emocjami. Coś bo określanie jak nie bardzo umiem wyraźić. Gdy czasem zdarza mi się podnieść głos to słyszę to co powyżej. Ja nie mam jazd z jakimiś kótniami, wnuczkiem itp. wręćz przeciwnie to wnuczkowi potrafi okazać normalniej miłość niż mnie słowami. A może to działa w obie strony ja nie potrafię i robię dystans. Ale to też moja obrona bo często mówi słowa, które ranią ale nie zdaje sobie sprawy. A jak coś jej powiem na ten temat to słyszę, że ona już się nie zmieni, zrobiła ile mogła. Nie na ile potrafiła ale ile mogła.

Ja z tego podejścia musze wyrosnąć bo mi to przeszkadza. Pomaga mi w tym to, że ktoś się czyms zaintereoswał w diecie, że moje wypowiedzi wydrukował poradnik, że głupie może dla kogoś drobnostki, może nawet poproszenie o wystapienie w programie TV ale pomaga. Zdaję sobie z tego tez sprawę.

Ona coś może ale dużo nie potrafi czyli nie wierzy, że czegoś może nadal się uczyc, zmienić itp. Ileś sił jej się wypaliło i więcej nie chce, nie tłumaczę jej po prostu tak to postrzegam.

Zależy dużo jaka jest obrona rodzica, jak do Ciebie się odnosi, co Ty wybierasz z różnych przyczyn życiowych tak kiedyś o tym pisałaś chyba Ty Marishka.?

[Neska]

[M i T]

Dziś (w tej chwili!) Małgorzata Liszyk-Kozłowska w trójkowej Dobronocce. Temat zdrady.

Marishka

[Neska]

posluchalabym, ale ide lulu, do rana mam 3 karmienia. odslucham pozniej, bo temat ciekawy.

pchly na noc

[M i T]

4.10.2010

NAJLEPSZA odsłona "Dobronocki" jaką przez te wszystkie lata słyszeliśmy z Marishką!!!!!!!!!!!
2 godziny nieocenionych merytorycznie informacji. Jeśli ktokolwiek zainteresowany nie słucha, a podcast się nie ukaże...będzie to strrrrata niewiarygodna!

Tomek

[MONIKAW]

[zenon]

zapewne bedzie mp3 do sciagniecia.

[M i T]

Jest już do wysłuchania na stronie Trójki:

http://www.polskieradio.p...14,Zdrada-boli-

Cieszę się, że MLK tak dużo uwagi poświęciła wczoraj tematowi zdrady dziecka przez rodziców. Temat krzywdy i dzieciństwa wielokrotnie powracał. Dawno nie było tak świetnej audycji, a ze wszystkich z udziałem MLK ta, była stanowczo najlepsza. Cechą charakterystyczną audycji z udziałem MLK jest merytoryczność (zero psychopapkowatego czy ezoterycznego bełkotu) i pozytywne zdominowanie audycji przez gościa, a nie Dobroniową. Jest zwięźle i na temat, dlatego audycje z udziałem MLK zawsze polecam jako najbardziej wartościowe.

Zwróćcie uwagę też na jej głos - spokojny, stanowczy (widać, że MLK jest pewna swoich poglądów) a jednocześnie pełny emocji i empatii. Rzadko się spotyka taką autentyczność i pasję u współczesnych psychologów, wystarczy chociażby posłuchać sobie inne Dobronocki dla porównania.

Marishka

[M i T]

I jeszcze krótki fragment z MLK (również do odsłuchania) w temacie zdrady dziecka przez rodziców:

http://www.polskieradio.p...ny-Jan-zdradzi-

Marishka

[Bystry_Romek]

[rakash]

Matka też człowiek.

[Bystry_Romek]

[Bystry_Romek]

[rakash]

Romek współczuję Ci. Wyobraź sobie że jesteśmy podobni doświadczeniami. Tylko Romek póki co to masz jeszcze siłę, pomyśl lepiej co możesz i co powinieneś zrobić. Chętnie Ci podpowiem, ale to Ty sam musisz podjąć to wyzwanie.

[Neska]

qw

[rakash]

[M i T]

[rakash]

Dwutakt

[Bystry_Romek]

[Bystry_Romek]

Spokojnie Ewa, MiT to Forumowicze najwyższej klasy, nie mają czasu na takie sprawy...
a co do Twoich rodziców - oni teraz boją się o swoją starość i dlatego miękną. To klasyka - postarzeli się i wpadają w panikę, moje świnie (rodzice) są już trochę w panice mimo stosunkowo młodego wieku, bo czują między wierszami, że ich wybór będzie sprowadzał się do rodzaju domu starców, a wiem od osoby która w takim domu pracuje, że to najgorsze miejsce na ziemi, gorsze jest tylko hospicjum. Choć dom starców to właśnie prawie hospicjum...

[M i T]

[grizzly]

[Bystry_Romek]

[Neska]

Ewa nie chce sobie wyobrazac co by sie stalo lub moglo stac, gdybym dala dzieci na dwa dni do dziadkow, oszalalabym ze zmartwienia i wyobrazania sobie...jesli moja obecnosc nie chroni moich dzieci przed atakami babci...

dom starcow nie jest taki zly, jak juz sie mscic to lepiej oddac mame do zakonu zenskiego, tam to sie dzieje. Moja kolezanka wyszla stamtad w totalnej rozsypce, splaszczona, zmobingowana na max., z niesamowitym tradzikiem na twarzy, takich pryszczy to ja nigdy nie widzialam u nikogo, dodam, ze cale liceum miala dobra cere

[M i T]

[Neska]

dokladnie! zniknal dopiero, gdy sie pozbierala. Nigdy bym nie uwierzyla, gdybym sama nie widziala co ta dziewczyna przeszla i jakim byla klebkiem nerwow.

Znany mi jest tez fakt osiwienia dokladnie w jedna noc ze stresu i zmartwienia.

[EAnna]

[rakash]

[grizzly]

[EAnna]

[zenon]

http://www.youtube.com/watch?v=mzpHCe4-i7A

[Neska]

qw

[Hannibal]

[iliq]

[Hannibal]

[iliq]

[_flo]

Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma

[sylwiazłodzi]

Książka
Dziecko też Człowiek! Inny Poradnik dla Rodziców

udostępniono jej fragment w pliku pdf. Ciekawy wstęp z tekstem Janusza Korczaka jak różni się język kierowany do dorosłych od tych samych określeń wobec dzieci , których używają dorośli



książka Dziecko też człowiek empik

"dorosły płacze a dziecko maże się, beczy itp'

Pozdrawiam

[Hannibal]

Cytat:

Dom zły Gwiazdy rzadko przyznają się do tego, że padły ofiarą domowej przemocy - Nie wiem, co to znaczy wychowywać się w normalnej rodzinie. Mój ojciec był alkoholikiem, lał nas wszystkich przy każdej okazji – wspomina Liroy. Niestety, nie on jeden. Poznajcie kilka podobnie wstrząsających historii z dzieciństwa polskich i zagranicznych gwiazd. Jak wskazują dane Komendy Głównej Policji, tylko w zeszłym roku ofiarą przemocy domowej w Polsce padło prawie 40 tys. dzieci i młodzieży. Te statystyki nie oddają jednak rzeczywistości, gdyż większość ofiar cierpi nie tylko w samotności, ale i milczeniu. Niektóre dopiero po latach zbierają się na odwagę, by o tym opowiedzieć; większość nie wraca do koszmaru nigdy. Podobnie jest z artystami, którzy chętnie dzielą się z mediami opowieściami o swoim dzieciństwie, szkole, młodzieńczym buncie czy pierwszych uczuciach. Rzadko jednak przyznają się do tego, że padły ofiarą domowej przemocy. A jeśli już, nieliczni, poruszają ten temat, czynią to ogromną wstrzemięźliwością i dystansem. Wiąże się to przecież z powrotem do koszmaru, o jakim każdy człowiek wolałby jak najszybciej zapomnieć. Złe wychowanie Maciej Maleńczuk, znany z grup Pudelsi i Homo Twist, a także działalności solowej. Lat 49, na świat przyszedł w Wojcieszowie koło Złotoryi. Jak wspomina, pochodzi z nizin społecznych. Wychował się w ciasnym mieszkaniu, z ubikacją na korytarzu, a rodzina miała ciągłe problemy finansowe. Gdy miał trzy lata, matka uciekła z nim od ojca ze Śląska do Krakowa i tam związała się z innym mężczyzną. Trafił z deszczu nawet nie pod rynnę, a w samo oko cyklonu. – Miałem ojczyma, który mnie – wyznał po latach. Poproszony przez "Gazetę Wyborczą" o ustosunkowanie się do tego stwierdzenia odpowiada, że wolałby rozmawiać o sztuce. Dopiero po chwili mówi, że to właśnie zachowanie ojczyma w znaczący sposób wpłynęło na jego buntowniczy charakter i agresywne usposobienie, które sprawiało, że siał wśród rówieśników prawdziwy postrach. – Byłem bardzo grzecznym dzieckiem – wspomina artysta. – Ale to, co spotykało mnie po drodze, powodowało, że stawałem się coraz bardziej zły i biłem się. Waliłem kolegów z byka, bo uczyli mnie tego starsi kumple. Ojczym przestał znęcać się nad Maćkiem, gdy ten skończył 14 lat – miał już wtedy 185 centymetrów wzrostu… Uniwersytet strachu Bardzo traumatyczne wspomnienia z dzieciństwa ma kielecki raper Liroy. Po raz pierwszy uciekł z domu w drugiej klasie podstawówki, później otarł się między innymi o poprawczak. – Nie wiem, co to znaczy wychowywać się w normalnej rodzinie – wyznaje "Vivie!" – Mój ojciec był alkoholikiem, lał nas wszystkich przy każdej okazji, a mama kompletnie sobie z tym nie radziła. Wiem z relacji dziadków, że w dniu ślubu, kiedy mama była już ze mną w ciąży, pobił ją. Był strasznym człowiekiem. A matka – najbardziej zastraszoną kobietą, jaką znam. Liroy, który bardzo szybko wyniósł się z domu, wspomina, że w pewien sposób sam doprowadził do rozwodu rodziców. – Kiedy wiele lat temu wróciłem na chwilę ponownie do domu i zobaczyłem, w jakim matka jest stanie, zaprowadziłem ją do sądu i wraz z siostrą zeznawałem przeciwko ojcu. Mieliśmy już dosyć tej sytuacji. Życie z tym kolesiem to był koszmar. Nawet na rozprawy przychodził pijany. Muzyk twierdzi dziś, że dzieciństwo nauczyło go bycia twardym, a przykre doświadczenia, jakie spotkały go w domu, paradoksalnie sprawiły, że stał się lepszym człowiekiem. Nie zdał matury, nie poszedł na studia, ale nie to jest, jak podkreśla, najważniejsze. – Teraz w Polsce studia ma co drugi, ale pomysłów i siły przebicia zero. Mój uniwersytet to była ulica. Ojciec Liroya popełnił samobójstwo. Wszyscy mnie lali Lech Janerka, twórca legendarnej formacji Klaus Mitffoch, przyszedł na świat 57 lat temu we Wrocławiu. Już jego pierwsze wspomnienia z rodzinnego domu budzą niepokój. Jak mówi, rodzice, wychodząc do pracy, po prostu zamykali go w pokoju. – Instytucja przedszkola słabo działała, czy też nie mieli cierpliwości, żeby mnie tam... może się jeszcze nie kwalifikowałem... – zastanawia się w rozmowie z magazynem "Lampa". Mały Leszek znalazł jednak sposób na wydostawanie się z tej izolacji. – Ściągałem obraz ze ściany i kułem dziurę do drugiego pokoju. Co ukułem, to wywalałem przez okno, no i w końcu sukces, bo się przebiłem, zasłaniałem to obrazem, tak że nic nie było widać, ale ostatnia cegła wpadła do drugiego pokoju i dostałem lańsko. To lańsko nie było jednorazowe. – Tak naprawdę to istniała brutalna siła w dzieciństwie. Przemoc. Wszyscy mnie lali – kontynuuje Janerka. I stanowczo zaprzecza, by ten model wychowania miał jakiś pozytywny wpływ na jego dorosłe życie. – To nie było dobre bicie. Tak to wspominam. Muzyk zaznacza, że choć próbował być wesołym dzieckiem, nie za bardzo mu to wychodziło. – Zaraz dostawałem w dupę i przestawałem być wesoły. Bo telewizor nie działa Ivan Komarenko, rocznik 1976. Mieszkający w Polsce rosyjski wokalista, który kilka lat temu zaistniał u nas na chwilę ze swoim zespołem Ivan & Delfin, a także rolą w serialu "M jak miłość". W jednym z wywiadów opowiedział o smutnych czasach spędzonych z ojczymem, największą traumą jego dzieciństwa. – To był niekończący się dramat – wyznał "Twojemu Imperium". – W domu mieliśmy stary telewizor, który często się psuł. Gdy ojczym wracał z pracy i telewizor nie działał, ja byłem pierwszym podejrzanym o jego zepsucie. Brał wtedy gruby pas myśliwski z nabojami i tłukł mnie po całym ciele. Potrafił też chwycić mnie za koszulę, unieść do góry i rzucić w kąt. Po takim popołudniu byłem cały poobijany i miałem podarte ubranie. Ojczym znęcał się nad nim psychicznie i fizycznie przez kilka lat, dopóki matka piosenkarza od okrutnika nie odeszła. Piosenkarz przekonuje jednak, że tamtę wydarzenia go nie tylko nie złamały, ale nawet wzmocniły. – Dzisiaj już nic nie jest mi straszne. Zawsze odczuwam wielką potrzebę wyjścia na prostą i doświadczenia szczęścia. Tatuś chciał się zdrzemnąć Nie mniej poruszające wspomnienia z dzieciństwa mają gwiazdy z zagranicy, w tym Missy Elliott, Mary J. Blige czy Sinéad O'Connor, maltretowana psychiczne przez własną matkę. Także Amerykanka Christina Aguilera, której stuknie w tym roku trzydziestka, nadal z trwogą wraca do swoich najmłodszych lat. Niedawno zdobyła się na opowiedzenie o ojcu, emerytowanym sierżancie amerykańskiej armii. Mężczyzna regularnie znęcał się nad małą Christiną i jej siostrą, zamieniając dzieciństwo przyszłej gwiazdy w piekło. – Nie czułam się bezpiecznie. Doświadczyłam mnóstwa nieprzyjemności, popychania, bicia, kłótni – wyznała w wywiadzie udzielonym amerykańskiej telewizji E!. – Moja miłość do muzyki narodziła się z bólu. Czułam się bezsilna, a to najgorsze uczucie na świecie. Koszmar dziewczynki na szczęście się skończył, gdy miała 4 lata. Matka, Shelly Kearns, do dziś pamięta, jak zobaczyła ją wtedy z krwią płynącą po brodzie. – Rzuciłam się w jej stronę i zapytałam: "O mój Boże? Co się stało?". A ona odpowiedziała: "Tatuś chciał się zdrzemnąć, a ja za bardzo hałasowałam". Shelly zostawiła męża, zabrała córki z domu i zamieszkała z nimi u swojej matki. Po latach ojciec Aguilery chciał się do niej zbliżyć. Na chwilę mu się to nawet udało. – Przeprosił mnie za wszystko, więc pozwoliłam, by znów był częścią mojego życia – przyznała Christina. – Szybko jednak zrozumiałam, że tak naprawdę wcale go nie potrzebuję. Pasek i dyscyplina Michael Jackson (1958-2009) to prawdopodobnie najważniejszy i najczęściej goszczący w mediach muzyk ostatnich lat. Nic więc dziwnego, że o jego życiu wiemy prawie wszystko. Także o dzieciństwie, które dla późniejszego króla popu było istnym koszmarem. Pół biedy, że niespełniony muzycznie ojciec Joseph, z zawodu operator dźwigu, za cel postawił sobie uczynienie z Michaela i jego rodzeństwa gwiazd show-biznesu. Gorzej, że za każdą pomyłkę, nawet najmniejsze wokalne niedociągnięcie, wymierzał swoim dzieciom cielesne kary. Najczęściej paskiem, który dzierżył w ręku, siedząc na fotelu. W takiej pozie kontrolował ich postępy. Jacko, który pominął swojego ojca w testamencie, tak wspominał w prywatnej rozmowie z rabinem Shmuley'em Boteachem te lata: – Mieliśmy z Janet grę... Mówiłem jej, by zamknęła oczy i wyobraziła sobie martwego ojca w trumnie. Pytałem, czy jest jej przykro z powodu śmierci taty. Ona bez zastanowienia odpowiadała: "Nie". Tak się bawiliśmy jako dzieci. W takie gry. Bardzo go nienawidziliśmy. Teraz go kochamy, ale wcześniej było ciężko. Ojciec do dziś nie ma wyrzutów sumienia z powodu swojego zachowania, nigdy też dzieci nie przeprosił. – Musiałem taki być, bo w tamtych czasach na ulicach rządziły gangi, których członkowie trafiali do aresztu. Większość z nich zresztą już nie żyje. Michael nie musiał się tym martwić – broni się, podkreślając, że prasa mocno z tą jego brutalnością przesadza. – Ludzie starali się wywołać skandal z tego powodu, że czasami Michael albo inni dostawali klapsa. Ciekawe, czy oni nie karzą swoich dzieci, gdy te zrobią coś złego? Media potrafią przekręcić wszystko. Może i rzeczywiście potrafią... Ale czyż to właśnie późniejsze życie Michaela Jacksona najdobitniej nam nie pokazuje, jak wielka odpowiedzialność spoczywa na rodzicach?

http://muzyka.onet.pl/101...,1,wywiady.html

[xvk]

Znalezione w internecie:
http://surowadieta.blogsp...h.html#comments

Cytat:

Miałam 9 lat, gdy tego ranka obudził mnie płacz mojej mamy i krzyk mojego "taty": Ty zajebana! Zabiję cię , słyszysz zabiję was obie ciebie i tego bękarta i będę miał święty spokój!" Szybko wyskoczyłam z łóżka i pobiegłam do pokoju, mama leżała na podłodze oparta o białą ścianę dużego pokoju po której skapywała wolnym strumieniem, bordowa niczym dojrzałe wiśnie krew. Jej piekne zielone oczy , które zawsze skrywała pod szkłami okularów słonecznych pokrywały różnokolorowe siniaki i blizny. Kombinacja tych świerzych koloru fioletowego i czerwonego i tych starych o odcieniu żółtawym przypominała niemal kolory tęczy na jej pieknej twarzy. Spojrzała na mnie przez potok łez spływających po jej spuchniętych policzkach , próbowała się uśmiechnąć, coś powiedzieć. Wyciągnęła ręce w moja stronę, ja jednak rzuciłam się w stronę "taty", chwyciłam jego wirujące w powietrzu dłonie, padłam na kolana: "Tatusiu, przestań proszę"! załkałam całujac go po rękach . "Będę juz grzeczna tylko się nie denerwuj, zrobię wszystko o co tylko poprosisz tylko już nie krzycz, błagam cię". Silny uścisk jego dłoni na moim drobnym ciele spowodował, że strumień łez momentalnie pokrył moją twarz. " się , nie jestem twoim ojcem! Twój ojciec porzucił cię zanim się urodziłaś. Nie chciał cię tak jak ja cię nie chcę bo jesteś taką samą jak twoja matka", wykrzyczał "tato" i jednym szarpnięciem rzucił mną w stronę białej ściany dużego pokoju gdzie leżała mama. Pamiętam że tak bardzo się wtedy bałam, pamiętam że strach przeszywał każdą komórkę mojego ciała. Trzęsłam się , płakałam , za mgłą łez spływających po mojej twarzy spojrzałam na mamę i wiedziałam , że ona też się bała. Wiedziałam , że bałyśmy się razem i wiedziałam że to uczucie strachu już zawsze będzie mi towarzyszyło, że nie będę się w stanie go pozbyć, zwalczyć , nie będę umiała się od niego wyzwolić, uwolnić...Wiedziałam , że tamtego dnia stałam się niewolnicą tego okrutnego uczucia, które zawładnęło mną kompletnie i nie chciało opuścić przez lata. Bałam się ludzi, bałam sie dzieci, bałam się szkoły , bałam się "taty". Bałam się , że wstanę pewnego ranka a mamy tam nie będzie. Bałam się, że kiedyś "tato" uderzy ją tak mocno , że nie będzie dała rady juz wstać. Bałam się , że pewnego dnia nie zobaczę jej pięknych zielonych oczu spoglądających na mnie z tą bezgraniczną miłością, że pewnego dnia nie zjem jej placuszków z jabłkami, że nie poczuję jej ciepłych dłoni na moich policzkach , że nie usłyszę jej ciepłego, lekko zachrypnietego głosu mówiącego mi jak bardzo mnie kocha i że to co mówi "tato"wcale nie jest prawdą. Bałam się , że "tato" miał rację , że jestem nic nie wartym zerem, bękartem niechcianym, że będę i zgniję pod mostem. że nikt mnie nie zechcę, bo jestem paskudna, krzywo chodzę mam kurewskie oczy i że ludziom będzie się chciało wymiotować na mój widok. Bałam się snu. Codziennie w środku nocy po cichutku na paluszkach dreptałam do dużego pokoju z białymi ścianami gdzie spleciona długimi i silnymi dłońmi "taty" spała mama. Przychylałam się bezszelestnie do jej pięknej twarzy by sprawdzić czy oddycha, czy smacznie śpi i odpoczywa by wstać z rana i zrobić mi moje ulubione placuszki z jabłkami. Nie bałam się gdy mnie bił, po kilku uderzeniach z rzędu ból ustępuje a znamiona pokrywające ciało znikają, zostawiając drobne blizny tu i tam. Jednak gdy mówił - drżałam. Jego głos przeszywał moje ciało, słyszałam go nawet gdy do mnie nie mówił, słyszałam go w dzień i słyszałam go w nocy. Latami, nawet po tym jak uciekłam z domu budziłam się w środku nocy słysząc w głowie jego głos szepczący mi do ucha : "Popatrz na siebie ty mała obrzydliwa , żygać mi się chce na twoj widok!" Bałam się żyć, bałam się być, bałam sie istnieć ale też bałam się umrzeć. Zajęło mi kilka lat by nauczyć sie być "silną", by zapanować nad naturalnymi reakcjami fizjologicznymi ciała takimi jak płacz, by po każdym uderzeniu w policzek spojrzeć na niego z uśmiechem na twarzy i zapytać czy tylko tyle potrafi. By mu oddać, by walczyć. Zachartowana latami treningu byłam w stanie stworzyć iluzję nietykalnej mimo dziesiatek ciosów zadanych mojemu ciału i mojej duszy. Potrafiłam nie być tam gdzie byłam. Doprowadzało go to do szału, chciał bym płakała, bym przepraszała, błagała by przestał, ja jednak nauczyłam sie jak nigdy już nie dać mu tej satysfakcji. Miałam 17 lat gdy mi powiedział, że jeśli nie zniknę dziś w nocy to się jutro nie obudzę....wyszłam. Byłam niewolnicą wypuszczoną na wolność w świecie gdzie ludzie żyli zgodnie regułami, które były mi kompletnie obce. Bałam się jeszcze bardziej. Chciałam wrócić do tego więzienia w którym żyłam przez lata, bo wolność była mi absolutnie obca ....przerażająca. Chciałam wrócić ale wiedziałam , że nie mogłam. Przez lata wolność była moim więzieniem, świat dookoła mnie wydawał mi się całkowicie obcy i musiałam od nowa nauczyć się jak żyć. Przez lata patrząc w lustro widziałam w jego odbiciu spoglądającą na mnie małą wystraszoną dziewczynkę z zacisniętymi piąstkami próbującą powstrzymać falę napływających łez. Jej wilekie "kurewskie oczy" patrzyły na mnie wystraszone, próbowała mi coś powiedzieć, widziałam że chciała płakać, że chciała krzyczeć z bólu , który ją przeszywał, że chciała mi opowiedzieć o strachu który ją paraliżował , o głosie "taty" którego szept nie pozwalał jej zasnąć w nocy. " Ciii, musisz być silna! ", rozkazywałam jej. Przez lata hartowałam jej drobną wystraszoną duszyczkę , uczyłam jak być "silną" jak się nie bać, nauczyłam jak zapomnieć i jak pomagać innym. Przez lata żyłam wierząc , że zapomniałam , że jestem wolna , że już się nie boję. Przez lata przybrałam tysiące szat i grałam setki ról , wierząc , naprawdę głęboko wierząc , że to co było minęło i już nigdy nie wróci. Przez lata byłam inspiracją dla innych ludzi, " Boże jaka ty jesteś silna Ewcia", wszyscy mi powtarzali. Od zawsze miałam ten "niesamowity" wpływ na innych ludzi . A wszystko to dzięki temu , że byłam taka "silna" a tak wiele zła mi się w życiu przydarzyło, ja jednak potrafiłam się otrząsnąc i pokazać innym, że nie ważne co się nam w życiu przydarzy jesteśmy w stanie się podnieść i iść dalej. I ten mój niesamowity optymizm, którym zarażałam wszystkich dookoła, niesamowite osiągniecia, ukończone szkoły, świadectwa z czerwonym paskiem, setki przyjaciół, którzy mnie uwielbiali, idealny związek. Rzeczy , które udało mi się osiagnąć nie jest łatwo osiągnać ludziom pochodzącym z "patologicznych rodzin". Nie wszystkie dzieci , które dzielą jedno jabłko na 3 by sie nim cieszyć przez 3 dni i mają jedną parę butów przez lata są w stanie dokonać tego czego dokonałam ja. Mi się jednak udało! A wszystko to dzięki temu, że byłam taka "silna". Przez lata co noc, gdy szykowałam się do snu, mała dziewczynka z wilekimi "kurewskimi oczami" odwiedzała mnie , siadała na rogu łóżka i próbowała opowiedzieć mi o szeptach "taty", które nie pozwalały jej spać i krwawiących bliznach w jej duszy , które nie chcą się zagoić mimo upływu tylu lat, o strachu , który paraliżował jej drobne ciałko i nie pozwalał sie rozwijać, dojrzeć, zabraniał dorosnąć. "Ciii, musisz być silna", rozkazywałam jej. Rozkazywałam jej przez lata i ona przez lata mnie słuchała, aż pewnego dnia spojrzała na mnie złośliwie w odbiciu lustra, zacisnęła swoje małe piąstki jak zawsze tyle że tym razem z całej siły wymierzyła cios w moją stronę rozbijając lustro. W drobnych jego kawałeczkach opadających na ziemie ujrzałam jej wielkie "kurewskie oczy " zalewające się łzami. Mała dziewczynka płakała, płakała przeraźliwie, płakała dniami i nocami. A ja płakałam razem z nią, patrząc na odbicie jej PIĘKNEJ twarzy w nowym lustrze , wycierałam łzy spływające strumieniami z jej WIELKICH PIĘKNYCH NIEBIESKICH OCZU, godzinami sluchałam co miala mi do powiedzenia, słuchałam o bólu , który ją przeszywał i strachu który ją paraliżował, słuchałam o szeptach "taty" , które jej nie pozwalały spać i bliznach , które nie chciały sie zagoić. Słuchałam i dziękowałam jej , że była na tyle SILNA by mi o tym powiedzieć , na tyle cierpliwa by poczekać aż będę gotowa by jej wysłuchać, że nigdy mnie nie opuściła. Godzinami słuchałam jej opowieści i codziennie mówiłam jej jak PIĘKNA JEST , JAK DZIELNA I SILNA JEST I JAK BARDZO JĄ KOCHAM I JAKA DUMNA Z NIEJ JESTEM. Powiedziałam jej , że może przychodzić tak często jak tylko tego zapragnie i mówić tyle ile jej sie podoba i że ja jej zawsze wysłucham. Dni mijały a mała dzieczynka o pięknych niebieskich oczach odwiedzała mnie coraz rzadziej aż pewnego dnia przyszła w nocy usiadła na brzegu łóżka i wyszeptała mi do ucha: " Tak to wszystko co ci powiedziałam wydarzyło się naprawdę, nie walcz z tym, nie próbuj zapomnieć , nie można bowiem zmienić czegoś co się już wydarzyło. Pamiętaj jednak że miało to miejsce dawno temu. Pamiętaj , że to co było nie jest. Że przeszłość, choć prawdziwa w przeszłości, nie istnieje w teraźniejszości. Że przeszłość to nie ty , ty jesteś tu i teraz. I tu i teraz jest bezpiecznie, tu i teraz jest wolne od lęku , tu i teraz nie zna bólu, tu i teraz kocha cię taką jaką jesteś , akceptuje wszystkie twoje decyzje, tu i teraz cię nie osądza, nic od ciebie nie wymaga, nie karci, tu i teraz ci ufa ponieważ tu i teraz wie kim jesteś: piękną duszą, idealną istotą , istnieniem które zasługuje na wszystko czego sobie tylko zapragnie i które nie potrzebuje niczyjej aprobaty by żyć. BY być wolnym od strachu musisz zaufać samej sobie bo tylko w tobie znajdują sie wszystkie odpowiedzi", poczym pocałowała mnie w policzek po którym spływały słone łzy i odeszła. Stoję tu przed wami moi kochani przyjaciele naga, totalnie obnażona.... wolna, bez uczuć wstydu, poczucia winy czy lęku przed byciem osądzoną. Dzielę się z wami tą historią nie po to by się żalić i nie po to by was czegoś nauczyć...lecz po to by się podzielić historią, która jest historią niejednego z nas, by pokazać że każdy z nas choć inny , indywidualny tak bardzo do siebie podobny jest. Że życie każdego z nas i tych co przeszli w życiu wiele jak i tych co dane im było mieć spokojne dni przepełnione jest często tym wewnętrznym lękiem i ciągłymi znakami zapytania,. Że wątpliwości te i zmartwienia jednak są głównie produkcją utraconej przeszłość i nieobecnej jeszcze przyszłości. Że ja też tak jak wielu z was spędziłam pół życia bojąc się co będzie dalej, pytając gdzie jest sens w istnieniu, gdzie podążam i po co, i tak często byłam wycieńczona , że już nie chciałam nigdzie iść. Że do tej pory przeszłam przez różne etapy w swoim życiu : strachu, złości na innych , na siebie, złości na Boga, żalu do wszystkich za to co mi się stało, żalu do siebie, nienawiści, niezrozumienia. Że zajęło mi lata cierpienia i chorób fizycznych by zrozumieć, że przeszłość już minęła, że bezwartościowym jest ciągnąć ją za sobą, że przeszłość mnie nie indentyfikuje, to nie to kim jestem ja. Ja jestem tu i teraz. Ja nie jestem ekspertem ani nauczycielem, jestem waszym przyjacielem, zwykłym szarym człowiekiem, który chce się z wami podzielic tym , że po latach poszukiwań wypełnionych bólem, strachem i lękiem, nic ale to nic nie pomogło mi tak jak MIŁOŚĆ do samej siebie, jak kochanie siebie całym sercem, szanowanie tej drobnej duszyczki , która siedzi w moim pięknym ciele, wybaczenie sobie i wybaczenie tym co się przyczynili do jakiejkolwiek krzywdy , która mnie spotkała. Zajęło mi lata by umieć spojrzeć w lustro i powiedzieć tej istocie, która spoglądała z jego odbicia na mnie swoimi pięknymi niebieskimi oczyma, że jest piękna, że jest idealna i powiedzieć jej jak bardzo ją kocham. I to właśnie od tamtej pory moje życie zaczęło się zmieniać diametralnie. Od tamtej pory stałam się tą Ewcią , która wstaje codziennie rano i dziękuje za za 5 "drobnych" rzeczy , które są jej ofiarowane przez życie, Ewcią , która śmieje się bez powodu , bo kto to w ogóle wymyślił , że by się śmiać potrzebny jest jakikolwiek powód? Ewcią , która kręci filmiki na youtube by powiedzieć wam jak pyszne są surowe owocki i warzywka. Ewcia , która mówi wam w kółko do znudzenia , że nic nie jest bardziej ważne niż MIŁOŚĆ , miłość do samego siebie i miłość do innych. Bo to właśnie MIŁOŚĆ pozwoliła jej stać się tą uśmiechnietą istotką , którą widzicie w szklanym ekarnie komputera , machająca do was i przesyłająca tysiące buziakow i ogrom bezwarunkowej miłości. Ewcią, która wciąż wstaje rano i nie może uwierzyć , że tak piękni i cudowni ludzie jak wy są częścią jej życia, ale tym razem ona już wie , że nie mogłoby być inaczej, że życie jej jest przepełnione specjalnymi ludźmi i niesamowitymi wydarzeniami bo ona sama jest piękna i wyjątkowa

.

Jak przeżycia z dzieciństwa odbiły się na ciele:
http://surowadieta.blogsp.../label/O%20MNIE

Cytat:

..Moje zdrowie zaczelo sie pogarszac w tepie blyskawicznym ale ja postanowilam sie tym nie martwic , zylam szczesliwa , z zapasem okolo 3650 slowek uzbieranych po dwoch latach dziennego studiowania, studiowalam swoja wymarzona i ukochana psychologie! Minal kolejny rok i w szkole szlo mi rewelacyjnie, moj angielski sie poprawil, bylam najlepsza na roku!!!! Jednak moje cialo krzyczalo z bolu ...ja wybralam : nie sluchac jak moglam? tylko co zaczelam robic praktyki w neuroscience laboratorium szukajac leku na epilepsje!!!! kolejny rok minal a ja chudlam i tylam na zmiane 20 kilo, mdlalam na ulicy, wymiotowalam krwia, zwijalam sie z bolu po nocach lezac w toalecie na podlodze i modlac sie bym mogla sie wyproznic. w glebi czulam ze powoli wariuje, na zewnatrz wstydzilam sie do tego przyznac samej sobie i calej reszcie tez ...ja zawsze bylam ewcia...ta usmiechnieta silna i szczesliwa. moje wewnetrzne dzicko plakalo o pomoc, ja jak zwykle postanowilam nie sluchac. Jedzenie stalo sie moja obsesja, albo nie jadlam dniami by uniknac niesamowitego bolu , albo jadlam na potege wszystko co tylko znalazlam pod reka. Przebrnelam przez wszystkie mozliwe diety; Atkins, 13 dniowa , kapusciana itp doprowadzajac moje cialo do kompletnej destrukcji...I jedyne co mnie trzymalo przy zyciu to byla moja ukochana psychologia i dwie najwazniejsze osoby w moim zyciu: Pablo i Dominika (wybaczcie ale musialam o was wspomniec). Jednak o tym co sie dzialo w mojej glowie nie wiedzial nikt , nawet ja sama postanowilam nie wiedziec. Przyszedl 3 rok moich studiow i nie moglam w to uwierzyc, zaczelam praktyki w psychiatrycznej klinice a nawet dwoch , prowadzac wlasne terapie grupowe , dalej robilam badania w laboratorium, udzielelam korepetycji niepelnosprawnym studentom, chodzilam dziennie do szkoly i pracowalam w nocy w restauracji...i pewnie gdyby tydzien mial wiecej dni a dzien wiecej godzin znalazlabym cos jescze by odwrocic uwage od tego bolu ktory mnie przeszywal dzien za dziem ...tej fizycznej meki i psychicznej agonii...Ale bylam tak blisko, nie moglam sie poddac, nie chcialam... jednak moje cialo nie wytrzymalo, przestalo sie mnie sluchac. Obudzilam sie w piatek 8 stycznia 2010 roku z potrzeba pojscia do toalety , jednak nie dalam rady wstac, patrzylam na otwarte drzwi ktore byly nie caly metr ode mnie nie caly jeden krok, ja wciaz nie dalam rady tam dojsc, lzy naplynely mi do oczu, i pierwszy raz odwazylam sie stanac twarz w twarz ze strachem ktory mnie przesladowal przez te wszystkie lata ale ja nie pozwalalm mu mnie doscignac. Jednak wreszcie mu sie udalo , wreszcie mnie dogonil...tak bardzo sie balam!!!! zaczelam plakac tak bardzo ze nie myslalam ze czlowiek jest w stanie tak plakac, siegnelam po telefon i zadzwonilam do swojego przyjaciela : " Pomoz mi prosze'

[zenon]

dluga droga przed nia.
doslownie i w przenosni.

[_flo]

to smutne i wkurzające za razem, ale ta dziewczyna nadal ma problem z głową, i niczego nie wyleczyła, niczego nie rozwiązała. Gorzej, że jest w tym co pisze już nutka arogancji.

edit:
no - tygrys mnie ubiegł

[Witold Jarmolowicz]

Reszta tematu przeniesiona do działu Diety pozostałe.
http://www.dobradieta.pl/...pic.php?t=18137
JW

[Joannaż]

nie ma już tego posta

[Joannaż]

[Hannibal]

[Joannaż]

[Hannibal]

[Joannaż]

[Witold Jarmolowicz]

Luźno do tematu
http://muzyka.onet.pl/101...,2,wywiady.html

Cytat:

Jaka panowała w domu atmosfera? Najzupełniej normalna. To był zwykły dom, z codziennymi problemami i nastrojami. Raz było lepiej, raz gorzej. Oczywiście tata był bardzo silną osobowością, więc życie rodzinne kręciło się wokół niego. Moja mama potrafiła jednak otoczyć go swoim ciepłem, delikatnością i cierpliwością. On odwzajemniał się, dosłownie i w przenośni, silnym ramieniem i poczuciem bezpieczeństwa. Małżeństwo rodziców uważam za wzór. Niewiele znam podobnych. Nie jestem w stanie na przykład przypomnieć sobie, by się kiedykolwiek pokłócili. http://muzyka.onet.pl/245...ews_detail.html

JW

[Hannibal]

Cytat:

Małżeństwo rodziców uważam za wzór.

Jakoś nie jestem zdziwiony tym stwierdzeniem

[Bystry_Romek]

Postanowiłem podzielić się pewnym doświadczeniem.
Po lekturze Toksyczni Rodzice czułem, że jestem totalnie zależny od matki, jednocześnie zdawałem sobie sprawę, że wraz z ojcem wyrządziła mi spustoszenie psychiki.
W Wigilię uświadomiłem sobie, że ta rodzina to fikcja.
Po Bożym Narodzeniu zrobiłem sobie detoks od rodzinki, żeby się ode mnie odwalili wywołałem sztuczny konflikt i przestałem się odzywać do matki.
I nastąpiły dziwne objawy: czuje się jak na głodzie, każdy tel odbieram z nadzieją, że... to matka... odcinam się, ale ponoszę jakiś ubytek energii, objawy mi szaleją...

[rakash]

Masz objawy odstawienia. Dorastasz.

Generalnie to nic nadzwyczajnego, tylko nie wariuj. Jeżeli coś Cię wkurza to rób tak aby nie dać się w nic wciągnąć. Nie szukaj pretensji. Dbaj o siebie a wszystko się poukłada.

[daga31]

Bystry_Romku - to jest normalne i wkrótce będzie lepiej – przynajmniej tak było w moim przypadku. Książka Toksyczni Rodzice bardzo mi pomogła. Całkowita separacja z moimi rodzicami trwała pond pół roku. Po tym okresie było już coraz lepiej . Przeszłam etapy o których mówi S. Forward łącznie z konfrontacją. Dziś, mimo że świadoma wielu rzeczy i pozbawiona pewnych złudzeń czuję się ok. tzn lepiej niż przed separacją i w jej trakcie. Obecnie utrzymujemy kontakty, odwiedzamy się lecz prawda, do której wreszcie dojrzałam, to że przestałam idealizować rodziców czy raczej oszukiwać samą siebie sprawia, że gdzieś tam w środku, mimo że jestem dorosła i mam swoją rodzinę czuję się ….. hmmmm……samotna - chyba tak to mogę określić. Ale to i tak zdecydowanie lepsze od życia fikcją. Jak to mówią niektórzy – życie

[Bystry_Romek]

daga31, podobnie jak Ty planuje separację co najmniej przez kilka miesięcy.
choć nie oszukujmy się, skoro moja rodzina jest fikcją (a jest), to być może separacja potrwa kilka lat. Być może Ty masz jeszcze jakieś resztki nadziei na porozumienie z rodzicami. Wydaje mi się, że chyba cała sztuka to całkiem przekreślić rodzinę. Mi to przychodzi bardzo trudno, ale nie mam wyjścia, jeśli nie przetnę tej pępowiny to się wykrwawię. Krwawię przez tę zależność od wielu lat np. poprzez objawy uzależnienia (strach, izolacja, brak poczucia własnej wartości).

[daga31]

Pewnie masz rację, pewnie coś tam jeszcze u mnie zalega , stąd moje odczucia. Ale tu już chyba terapeuta musiałby wkroczyć - sama co mogłam to zrobiłam.
Teraz mieszkamy stosunkowo daleko od siebie, nasz obecny kontakt ogranicza się do uroczystości okazjonalnych (święta, urodziny itp.) , nie wiem jakby to było, gdybym nie miała dziecka. Mój synek ma 4 lata a obecnie jestem w ciąży. Syn wie że ma babcię, dopytuje, a ja chciałabym, aby miał świadomość korzeni, aby nie było mu przykro w przedszkolu, kiedy przygotowują Dzień Babci i Dziadka. Co innego, gdyby ich nie miał, nie znał, ale upomina się o odwiedziny w takich sytuacjach.
Co do rodziny, również była nastawiana przeciw mnie, ale wówczas mnie to nie obchodziło – robiłam swoje i wiedziałam że to dla mojego i mojej rodziny dobra. Te osoby z którymi miałam bliski kontakt i tak były przy mnie i wciąż są (ciocia, kuzynostwo, jedna z babć) a ci, którzy w zasadzie mało co mnie znali rzeczywiście się zdystansowali.
Mocno Cię pozdrawiam i trzymam kciuki, aby udało Ci się pozbierać.

[Bystry_Romek]

Masz fajnie, bo masz swoją rodzinę
ja nie mam do kogo buzi otworzyć.
Nie kłamię, mam taką psycho-jazdę, że trudno to wyrazic

[Bystry_Romek]

[Sana]

[Bystry_Romek]

Sana, masz rację
Z psychiatrą już umówiłem się.
dla otoczenia jestem nieznośny (czyli w pracy, bo innego nie mam zycia). Zdaję sobie sprawę z tego stanu, dlatego nie pcham się w związki. Zresztą przy moim trybie zycia okazja wypicia z kimś kawy trafia się 2 razy w roku.
"Co potrafią zrobić z człowiekiem trudne, nieprzepracowane emocje"
Mnie najbardziej bolą poniesione straty. To tak jak na wojnie. Jeden wojownik to jeden dzień. A ja straciłem kilka tysiecy wojowników. Czyli innymi słowy straciłem okazje poznania normalnych ludzi, normalnej kobiety, zachowania dobrego zdrowia, generalnie zaniedbałem się..
I własnie boli mnie to, że nie cofnę czasu i nie naprawię tego, czyli boli strata.

[Sana]

Ty popatrz lepiej, ile jeszcze przed Tobą
Idziesz do przodu - to jest ważne.

Też bym chciała prosty przepis na sukces. Nie ma specjalnych technik, poza poszukiwaniem, co takiego łączy dziwne relacje z otoczeniem "teraz" z sytuacjami z przeszłości. Na początku trudno cokolwiek wyłapać, szczególnie, kiedy nie bardzo się umie wyodrębnić i nazwać uczucia, których się doświadcza. Coś tam zawsze zaświta w trakcie terapii. Zawsze z pomocą przychodzi literatura, podawana w tym wątku. Tu też jest wyszczególnione kilka pozycji: http://www.dobradieta.pl/...pic.php?t=16855

Psychiatra zaproponuje zapewne coś na uspokojenie. Nie znam się na tym, jakoś nigdy nie chciałam się faszerować, bo to jednak osłabia ostrość postrzegania siebie, utrudniając tym samym terapię. Najlepiej dopaść dobrego psychologa, który nie powie, że owszem, co było - to przykre, ale my tu szybciutko musimy przebaczyć rodzicom, nie ważne, czy sobie rzeczywiście załsużyli na taki gest.

[Bystry_Romek]

[Sana]

Tooo jedziesz!
Powodzenia

[Bystry_Romek]

a raczej lecę
póki co lecę jak TU-154M..

[Hannibal]

[iliq]

[Bystry_Romek]

[Joannaż]

nie ma już tego posta

[Hannibal]

[iliq]

[Bystry_Romek]

[rakash]

[Bystry_Romek]

rakash, problemy o których piszę dotyczą relacji ja-matka.
Jako nastolatek często sięgałem do Nowego Testamentu (było mi lżej, samotność była mniejsza, poprzez świadomość, że Jezus mnie kocha). Ale moje problemy wolałbym rozwiązać bez udziału religii.
Kaznodzieja niezły jesteś

[rakash]

W górę serca. Romek, tu nie ma miejsca na fanatyzm. Fanatyk to ktoś kto nie rozumie siebie. Nie ma inaczej.

1 Kor. 1:26
26. Przypatrzcie się zatem sobie, bracia, kim jesteście według powołania waszego, że niewielu jest między wami mądrych według ciała, niewielu możnych, niewielu wysokiego rodu,
(BW)

I znów potwierdza się to co mówili o Jezusie że bez tabletki się nie obejdzie, tak samo będą mówić o nas:Mar. 3:21-22
21. A krewni, gdy o tym usłyszeli, przyszli, aby go pochwycić, mówili bowiem, że odszedł od zmysłów.
22. A uczeni w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy, mówili, że ma Belzebuba i że mocą księcia demonów wypędza demony.
(BW)


Zacytowałbym jeszcze taki mądry wers ale nie za bardzo pamiętam. Chodzi o to że wśród ludzi chorych zdrowy wydaje się być wariatem.

[Joannaż]

[iliq]

[Bystry_Romek]

rakash, ostatnio matka zalecała mi zacząć chodzić do Kościoła, bo "widzi we mnie demona... który wyrzeka się rodziny... rodziny która dała mu wszystko..."
Dajże póki co z tymi wersetami spokój, piszemy w końcu o uniezależnianiu się od toksycznych rodziców.

[iliq]

@Romek

Kolejne objawy to będzie próba zmienienia Twoich wartości (rodzina na pierwszym miejscu). Oczarnianie Twoich znajomych/przyjaaciół/kobiet. Ośmieszanie Cię w gronie innych członków rodziny mówiąc że się od niej wykruszasz. Gadanie głupot o demonach i tym że nie jesteś wierzący się nasili. Wszystko to będzie się cały czas nasilać. Przynajmniej u mnie tak było, dlatego nie utrzymuje kontatków z dziadkami poza życzeniami na dzień dziadka/babci i na święta do nich zadzowniłem jak zostałem sam w domu bo rodzice do nich pojechali.

[Bystry_Romek]

[Joannaż]

Polecam wziąć kartkę papieru i napisać list do rodziców/mamy. W formie punktów.
1. GNIEW
Jestem zły/czuję gniew,bo...

2. SMUTEK
Jest mi smutno,bo...

3. STRACH
Czuję strach/Boję się, że ...

4. ŻAL
Czuję żal/jest mi przykro,że...

5. MIŁOŚĆ
Kocham Cię/Was...

Z jakiejś książki. Polecam napisać,chociażby po to,by go spalić. Albo przekazać do adresata

[iliq]

Lęk przed robieniem czegoś czego nigdy nie robiliśmy zawsze będzie nam towarzyszył. Trzeba to zaakceptować i działać mimo niego. Nistety sprawy mają się tak że łatwo o tym pisać a trudno to robić. Co do depresji to u mnie ona działa na zasadzie tego że to czas na jakieś zmiany. Deprecha = czas na zmiany, bo jeśli będę robił ciągle to samo ciągle będę miał deprechę. Często deprecha wynika z tego że nasze wyobrażenia siebie zdeżają się z rzeczywistośćią. Wyobrażamy sobie siebie samych jako ludzi wspaniałych, etc. etc. Spotykamy rzeczywistość i mamy deprechę. Potem deprecha mija my się zmieniamy i cykl się od nowa pojawia.

[rakash]

[Bystry_Romek]

[rakash]

[Bystry_Romek]

rakash,
On nasze choroby nosił, nasze cierpienia wziął na siebie,
ukarany został dla naszego zbawienia, a Jego ranami jesteśmy uleczeni.
Księga Izajasza, r. 53

[RAW0+]

[Bystry_Romek]

Bardzo mądry opis sytuacji, wręcz fizyczny - dzięki.
"ten obraz zaspokajał i uciszał twoje lęki" - tak, dlatego jak obraz uległ zmianie (został rozbity), lęki są dużo większe niż zazwyczaj. Fizyka.

[Bystry_Romek]

zdublowałem wpis

[RAW0+]

[Joannaż]

[RAW0+]

Cytat:

Pełna zgoda. A możesz trochę to rozwinąć ?

Ale co tu rozwijać. Fakty, które są zasadą życia są bardzo proste. Tylko stając w prostocie i pokorze do tych faktów możemy to zrozumieć. Im większa abstrakcja, skomplikowanie tym większy chaos. Pytanie zasadnicze. Kogo stać na stanie się ubogim duchem tzn nie posiadanie własnego ja jako własności, czegoś czego pożąda się ponad wszystko? Wolność, miłość, szczęście są na wyciągnięcie ręki. Ideologia Egoizmu w głęboko pojętym sensie jest więzieniem, które mało kto chce opuścić ze względu na konformizm i przywiązanie do własnych przekonań.

[Bystry_Romek]

RAW0+,
Kiedyś obraz matki wyglądał tak: mądra, troskliwa kobieta, która mnie kocha, troszczy się.
Obecnie (obraz realny, w oparciu o fakty): zimna sucz, etc.
To tak jak ze zdradą (pewna analogia): ufasz komuś, a potem okazuje się, że np. wychowujesz dziecko swojego kolegi.

[RAW0+]

[Bystry_Romek]

[Joannaż]

[Neska]

Romku czy tam ktokolwiek-kimkolwiek ze zlem sie nie walczy, zlo sie po prostu omija.
Oczywiscie nie mozna potem tkwic w jednym i tym samym punkcie.

[RAW0+]

[iliq]

[Bystry_Romek]

[Bystry_Romek]

[rakash]

Dyskusja schodzi na dobre tory w zasadzie. Bardzo podoba mi się to co napisał RAW, inteligentne. Jednak wciąż jest to próbowanie. Ja osobiście myślę że w tym wszystkim idzie o porządek wartości. O tym jest religia. I do tego jesteśmy stworzeni, tak że im człowiek bardziej zdrowy na duszy tym lepiej to rozumie lub tak postępuje. Można powiedzieć, że w takiej sytuacji jakiej jest Romek jego rodzina jest ofiarą, pogubiona. A że przyszło zyć w takim a nie innym świecie, warunkach więc żeby nie utracić wizerunku wszystko do tego sprowadzają. No ale to zawsze kończy się źle bo jest grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu.

Odnoszę się znowu po amatorsku do teologii. Mamy Anioły. Mniejsze od Aniołów są Cnoty, a większe od Aniołów Moce. Z drugiej strony można to porównać do królestwa w którym rządy są niesprawiedliwe. Tam musi dochodzić do buntu i dla każdego oczywiste jest że tak być nie może. Jednak kiedy król rządzi sprawiedliwie to wtedy nie tylko nie ma buntu ale król jest bardzo ceniony.

Dorzucę jeszcze tutaj że jedną z podstawowych spraw jest odżywianie. Szczególnie w dzisiejszych czasach kiedy żywność jest sztuczna. Druga sprawa to emocje i to co dzieje się na poziomie neuralnym w naszym ciele. Być może Romek tego jeszcze nie poznał, ale gdybyś doznał takiego stanu w którym czujesz się pewny siebie to nie byłoby problemu izolacji.

Oczywiście z punktu widzenia dzisiejszej spychologii to taki objaw świadczy o tym że jest się chorym na schizofrenię, a leczenie polegać ma na manipulacji głową poprzez różne terapie i chemię. Jednak w tym wszystkim chodzi o to aby pracować nad sobą, uświadomić sobie to co nas krępuje i osłabia, przy tym można odczuć dużo stresu. Dlatego właśnie potrzebne jest też przygotowanie. Jeżeli Romek uświadamia sobie te swoje lęki to jest już coś. Teraz powinno być jasnym że musi się z tym uporać.

Teraz sobie trzeba zadać pytanie jak to zrobić żeby mieć siłę aby sobie z tym poradzić. Tak jak napisał RAW że wola nie wyprzedza poznania. Tak samo jest z innymi sprawami.

Oglądałem wczoraj Aliens i dotarło do mnie o czym jest ten film. Dobra scena kiedy Ripley próbuje ośmielić i wyzwolić Newt z izolacji, mówi wtedy do niej "nie wiem jak to zrobiłaś że przetrwałaś, ale jesteś dzielną dziewczynką". PRzy tym Newt wcale nie jest entuzjastycznie nastawiona do świata zewnętrznego dlatego że pojawili się ludzie, bo jest przekonana że i tak zginie, i wszyscy zginą od obcego. Zobaczmy jaka jest Ripley, mają ją za wariatkę, w sumie z konfrontacji z komisją wychodzi że to pomylona osoba która bredzi. I przyjrzyjmy się postępowaniue Ripley, w ogóle i wobec Newt.

[RAW0+]

[Bystry_Romek]

[rakash]

[iliq]

[Joannaż]

[Bystry_Romek]

Swoją drogą wino łagodzi objawy depresji, także wszystko zgadza się - zamieńmy poczucie winy na balon czerwonego wina.

rakash,
właśnie to najbardziej mnie gnębi, że czasu ucieka, że tyle go już uciekło..

[Joannaż]

[rakash]

[iliq]

[Neska]

Iliq nie mowilam o zlu w nas tylko w innych. Nie walcze ze zlymi ludzmi, bo i tak nie wygram, raczej sie wypale, zniszczeje, rozchoruj niz zmienie cos w drugiej osobie, chocbym sie zesr....
Zas jesli chodzi o zlo w nas to uwazam, ze absolutnie kazdy czlowiek jest w stanie popelnic swinstwo, wielkie zlo, zbrodnie itp. pytanie tylko dlaczego nie wszyscy je popelniaja?

[M i T]

Fajnie zajrzeć od czasu do czasu na demotywatory, bo ich poziom rozciągnięty jest jak guma od majtek - od prawdziwie żenującego po prawdziwie wysoki. Poniższy idealnie wpisuje się w temat.

Tomek

[soook]

Niezła jazda na skróty . Tatuś za ucho chwycił synka , mama kazała pić tran .
Etc. i oto mamy rzezimieszka . Od rzeźbienia ludzi . Ściema na pagonach
Kaprala , kleryka , muzyka -poety . Miliardy mam i tatusiów , mocno maltretuje swoje dzieci . I nie ma tam , zakał ludzkości . Mimo nie ciekawego dzieciństwa , wysokie człowieczeństwo pokazują w dorosłym życiu .






.

[grizzly]

[rakash]

[soook]

O masz babo placek . Same rodzynki .

http://teleshow.pl/gid,13...m-bita-Dramatyc
Bito dziewczę ,a jak potem w Kix i innch boksach dowalała . Przeciwniczki dechy zaliczały !
Proszę , recepta na wybitnych sportowców . A i żołnierzy

Tak dumam że , Władek Jagiełło i jego woje też w dzieciństwie lanie dostawali . Od rodziców .
A jakie tęgie woje . Że ho ho . A ci z krzyżami i ich kumple , też nieźle tłukli .
Musi w dzieciństwie , tatulu i matulu , kazali im orzechy ręcami rozgniatać .
Biedne te krzyżaki były , jak byli dziećmi .

.

[zenon]

jakie mundrości wać pan był łaskaw zapodać.

ręce opadają..

[Joannaż]

[zenon]

Momencik, dyskutujmy poważnie.
Twierdzisz, że to są mity to udowodnij.
Zakwestionuj źródła historyczne.

O ile opowieść Mansona możnaby jakoś podważyć, nie wiem kiedy została odnotowana, być może już jak siedział w i powiedział to, co wszyscy zajmujący się nim psychiatrzy chcieli usłyszeć; o tyle katowanie hitlera przez ojca jest faktem, tam samo jak alkoholizm ojca stalina i to, że miał niedowład ręki po pobiciu.

[Joannaż]

Naocznym świadkiem nie byłam, więc dla mnie to tylko niejasna historia a nie prawda objawiona.
Kat przecież mógł szukać winnych (swojego zachowania) właśnie w rodzicach, i bredzić, że to rodzice się nad nim znęcali i dlatego jest jaki jest. A jak było tylko Bóg wie ...

[zenon]

on ponoć idealizował swego ojca, więc ciężko dopatrywać się takiej motywacji.

[Joannaż]

[zenon]

Objective Documentation of Child Abuse and Dissociation in 12 Murderers With Dissociative Identity Disorder

http://ajp.psychiatryonli...ull/154/12/1703

[zenon]

Żeby było jasne nie zaniedbuję czynników bio społecznych, równie dobrze mogę zaraz bronić teorii o genetyczno temperamentalnych uwarunkowaniach psychopatii.

To nie jest kwestia tylko tego czy tamtego, to jest splot wielu czynników.

[Joannaż]

[Joannaż]

Zenon, powiedz, jaki jest sens szukania przyczyn psychologicznych zachowań ludzkich? np. A. Hitlera.

[zenon]

a to ciekawe, bo nie interesuje cie życiorys tego pana, a się na jego temat wypowiadasz.
brak konsekwencji.

W powyższym linku nie pada słowo "Hitler" i jest o czymś innym, nie wkleiłem go zresztą z dedykacją dla ciebie, może kogoś zainteresuje, w jakimś stopniu związany jest z tematem.

[zenon]

[Joannaż]

[rakash]

[zenon]

[Mariusz_]

zenonowi widać brakuje już 120g dla Marszałka he he

[_flo]

[Neska]

o, Flo, dawno Cie nie bylo

[_flo]

zajętam, zapracowanam na razie, pozdrawiam Jaśnie Panią

[_flo]

W tym temacie przypomniał mi się jeszcze ten artykuł z Guardian: http://www.guardian.co.uk...ood-memory-loss

Swoje zycie opisuje 40latek, ktory jako mlody chlopak, 18 lat mial wypadek na rowerze i zapadl w spiaczke, po przebudzeniu nie pamietal absolutnie nic, i nawet dzis wszystko co pamieta, zna z opowiesci. W kazdym razie po przebudzeniu jedyna osoba z ktora czul sie spowinowacony i z ktora od razu odtworzyl jakis stosunek emocjonalny byl jego brat blizniak. Natomiast do matki czul dziwny dystans. Mial jeszcze kilka sztuk mlodszego rodzenstwa. I ojczyma. Brat blizniak w zasadzie pomogl mu przywrocic przeszlosc, opowiadal mu co lubi, czego nie lubi, pokazywal fotografie z dziecinstwa. Mimo tego nawet w kilka lat po tym, Alex czul sie emocjonalnie pusty, nigdy nie odzyskal uczuc, i czul sie odosobniony od rodziny. Kilka-kilkanascie lat pozniej zmarla matka, i jego mlodszy brat zlamal sie i poszedl na terapie. Alex tez podlapal ten pomysl i poszedl po pomoc do tego samego terapeuty. I to wlasnie od terapeuty dowiedzial sie, ze wszystkie dzieci w rodzinie, lacznie z nim byly molestowane seksualnie przez matke. Nikt mu tego nie opowiedzial wczesniej, nawet ten jego brat blizniak, ktory chcial go "chronic". I dopiero po tym odkryciu odzyskal jakby spojnosc emocjonalna i byl w stanie sie zwiazac z kims, i 6 miesiecy pozniej sie ozenil.
The end.

[Neska]

ps to nie byl komentarz do ostatniego postu tylko wczesniejszego

[Neska]

zawsze mnie ciekawilo jak terapeuta moze dojsc do takich rzeczy/?

[M i T]

Zapytaj Marishki Jest absolutnym geniuszem w dochodzeniu "na czuja" do podobnych sytuacji, choć nie jest terapeutką.

Tomek

[Hannibal]

Cytat:

Chciałbym nie mieć rodzeństwa! Pewnego dnia trzyletnia Marysia wyniosła niemowlę na podwórko, bo – jak wyjaśniła później przerażonej mamie – chciała, żeby małą siostrzyczkę pieski zjadły. Wanda dobrze pamięta, jak powierzony jej opiece brat nie chciał zasnąć, tylko wrzeszczał w wózku, a ona chciała iść bawić się z koleżankami – więc ugryzła go ze złości. Marta przez całe dzieciństwo nienawidziła swoich młodszych sióstr tylko za to, że są i zazdrościła koleżance, która była jedynaczką. Czy decydując się na drugie dziecko rodzice robią krzywdę pierworodnemu? Dwuletni Kubuś wiedział, że będzie miał brata: że wyjdzie z mamy brzucha, że trzeba będzie się nim opiekować, pomagać mamie, podawać pieluszki, na co Kubuś pisał się z entuzjazmem, mając w pamięci, że brat urośnie i będzie można się z nim bawić. Brat, kiedy w końcu się pojawił, był dziwny, miał na głowie futro, ale za to miał fajne gadżety, na przykład taką kołyskę, w której Kubuś usiadł, rozbujał się i poleciał na ścianę, rozbijając po drodze lampkę nocną. Szkło rozprysło się dokoła, wszyscy się zbiegli, zdenerwowali i zabrali Kubusiowi kołyskę. A potem było już tylko gorzej. Mama cały czas mówiła: „zaraz się tobą zajmę, tylko nakarmię Łukaszka” i siedziała godzinami na kanapie, a brat spał u niej na rękach, przytulony. Kiedy bawiła się z Kubusiem, a Łukaszek zaczynał płakać, wstawała i biegła do niemowlaka. Albo zostawiała Kubusia samego w pokoju, mówiła „zaraz wrócę, tylko uśpię Łukaszka, posiedź tu i porysuj, zbuduj coś z klocków, zaraz do ciebie przyjdę” i nie było jej całe wieki, a kiedy Kubuś szedł do sypialni, żeby jej powiedzieć bardzo ważną rzecz, że zbudował piękną wieżę, to ona leżała z bratem, on znowu był do niej przytulony, a na Kubusia złościła się i machała ręką: idź, wyjdź, kazałam ci czekać. I robiła bardzo nieprzyjemne miny. I często krzyczała, i sadzała Kubusia na karnym krzesełku, i siedział sam i zalewał się łzami patrząc, jak mama siedzi z bratem na kanapie, a on się do niej przytula. Dziś Kubuś ma 5 lat, a Łukaszek 3. Żyć bez siebie nie mogą, ale Kubuś często bezinteresownie uderzy Łukaszka, a zapytany dlaczego, nie potrafi odpowiedzieć. Mści się za poczucie odrzucenia, którego zaznał po narodzinach brata? Kubuś jest histerykiem, źle sobie radzi z emocjami, a jego mama ciągle ma wyrzuty sumienia: gdyby nie zdecydowała się tak szybko na drugie dziecko, Kubuś byłby szczęśliwym, spokojnym chłopczykiem, dopieszczonym w takiej mierze, jak mu się to należało. Komentuje psycholog Karolina Piękoś, mama czterolatki i dwulatka: - Pojawienie się w domu noworodka jest dużym zaskoczeniem dla pierworodnego. Dziecko nie jest w stanie wyobrazić sobie tego, co będzie się działo po przyjściu na świat jego młodszego rodzeństwa. W przytoczonej opowieści brakło zrozumienia dla starszego dziecka i jego emocji. Zdarza się, ze przemęczona i niewyspana mama reaguje na - jak jej się wydaje - fanaberie starszaka złością, zniecierpliwieniem i odsuwaniem go. Zaspokajanie potrzeb noworodka jest wpisane w fizjologię kobiety po porodzie, jest bardzo instynktowne, natomiast radzenie sobie z histeryzującym dwu- czy trzylatkiem staje się zmorą rodziców. Warto wtedy mimo wszystko zacisnąć zęby i przypomnieć sobie anegdotyczne porównanie: mój mąż przyprowadza do domu nową kobietę, oczywiście młodszą i oświadcza: ona teraz zamieszka z nami, będzie używać Twoich rzeczy i będę spędzał z nią mnóstwo czasu, ale pamiętaj, że i tak Cię kocham. Czy decydując się szybko na drugie dziecko, robimy krzywdę pierwszemu? - Przede wszystkim, pojawienia się drugiego malucha nie powinniśmy rozpatrywać w kategorii krzywdy czy zysku. Powołując do życia kolejnego człowieka dajemy naszemu dziecku wspaniały prezent: brata lub siostrę, którzy mogą się stać najlepszym towarzyszem zabaw, przyjacielem na wieki, bratnią duszą. Rzucamy mu też spore wyzwanie, zmuszając do dzielenia się rodzicami i ich uwagą oraz czasem z nową, początkowo niezrozumiałą, mało interesującą i wiecznie płaczącą istotą. Czy można to jakoś przeliczyć w bilansie zysków i strat? Rodzeństwo jest bardzo cennym darem, pozwala rozwijać wiele umiejętności społecznych (co nie znaczy, ze jedynacy są w tej kwestii w jakikolwiek sposób opóźnieni - uczą się od swoich rówieśników w żłobkach, przedszkolach i na placach zabaw) i od momentu, kiedy dzieci potrafią się już ze sobą porozumieć - niekoniecznie za pomocą słów - daje nieskończenie dużo radości. Czy można uniknąć rywalizacji o względy rodziców? Jak ją złagodzić? - Do pewnego stopnia można uniknąć rywalizacji między dziećmi. Przede wszystkim każde z dzieci zasługuje na wyłączny czas z rodzicami, na kilka chwil tylko dla niego. Na samym początku warto poświęcić więcej czasu starszakowi, prosząc o pomoc przy noworodku męża czy babcie i dziadków. Zachęcajmy dziecko do pomocy przy noworodku i chwalmy je za to, ale nie zapominajmy o tym, by nie koncentrować się w każdej rozmowie ze starszakiem na tym młodszym. Reakcja na nowe dziecko zależy również od indywidualnej wrażliwości starszego dziecka. Nie zapominajmy, że dziecko doskonale wyczuwa nasz nastrój. Zmęczenie, niewyspanie, brak siły i cierpliwości spowodowane dwudziestoczterogodzinną pracą przy nowonarodzonym dziecku zdarzają się rodzicom często i są natychmiast wyłapywane przez czujne oczy naszego starszaka. Pamiętajmy, ze pierwsze dziecko poznało smak wyłącznej uwagi rodziców, a w momencie pojawienia się w domu kolejnego członka rodziny uczy się dzielenia tymi, którzy są dla niego całym światem. Dziś Marta nie wyobraża sobie życia bez swoich sióstr. Przyjaźnią się, pomagają sobie, odwiedzają się, wymieniają ciuchami dla dzieci. Trzymają się razem i stoją murem jedna za drugą. Wiedzą, że mają w sobie oparcie, choć gdy były dziećmi, doprowadzały rodziców do rozpaczy nieustannie kłócąc się i bijąc, szarpiąc i skarżąc. Dziś starają się, by ich dzieci nie musiały rywalizować o względy rodziców. To niełatwe, ale przynajmniej wiedzą, jakich błędów unikać.

http://dziecko.onet.pl/58...,2,artykul.html

Chyba w dobrym temacie.

[zenon]

[zenon]

[Molka]

[Neska]

[_flo]

[zenon]

[M i T]

Wracając do meritum. Tydzień temu w sobotnim TOKFMowym "TOKu na Wysokich Obcasach" gościem była Zofią Milska-Wrzosińska, która bardzo rzeczowo (bez dobryzmu czy uświęcania rodziców!) wypowiadała się na temat relacji matek i córek. Niestety, TOKFM ma wiele różnych podcastów, ale tylko nie tej audycji. A szkoda, ponieważ była wartościowa.

Ale ponieważ audycja opierała się na wywiadzie z ta psycholog w "Wysokich Obcasach", to można przynajmniej przeczytać go w sieci:

http://www.wysokieobcasy....?as=1&startsz=x

Gorąco polecam nie tylko wszystkim Forumowym córkom i matkom, ale każdemu Niezależnie od tego, jakie ma relacje z rodzicami. Wywiad jest konkretny, bez lania wody i sypania ogólnikami, co rzadko się zdarza w tego rodzaju publikacjach.

Marishka

[rakash]

[Witold Jarmolowicz]

[soook]

Człowiek , i Koń ? O czym Pan pisze ? Dziecko ludzkie , kim jest ?





.

[soook]

Ssałem mleko rodzicielki , i z butelki .... ale do konia , czy pieska - haaa !
Za dużo filmów i kiepska dieta . Lub brak empatii . Życzę lepszego apetytu !
Odsyłam do arabów . Tych z Janowa Podlaskiego .





.

[soook]

A , może taka opcja . Ktoś podszywa się pod nazwisko Admina ?




.

[Neska]

Ewa ja bardziej wciagnelam noworodka w zycie starszych dzieci, na tyle ile to moglo byc bez szkody dla malucha nie oddzielalam jego 'przestrzeni zyciowej' od reszty domownikow. Swiadomie zgodzilismy sie z mezem, aby starszaki mogly do woli z nami spac w nocy, przystawic swoje lozeczko do naszego malzenskiego, aby chociaz noga sie zaczepic (uwielbiaja to), w dzien karmie malucha bawiac sie ze starszymi, rozmawiajac z nimi, od poczatku nosilam go w chuscie, jak maz wraca z pracy jest caly dla nich, wtedy ja mam chwile na bycie tylko z maluszkiem, odespanie, potem wracam i znow jestesmy razem. Malenstwo spi w ciagu dnia ok 4 razy, wtedy jest odkladane do lozeczka, przymykam drzwi, odplywa w swoj wymiar a domowe halasy mu nie przeszkadzaja, jak sie obudzi nie krzyczy histerycznie, nie wzywa mnie rozpaczliwie, on mnie przywoluje, gaworzy, cos sobie opowiada, spiewa.
Smieszne teksty byly, chocby w stylu 'mamo, on smierdzi, znowu zrabal sie w pieluche' nie mowiac juz o tym, ze mlodsza cora traktowala go jak lalke na baterie.

Co do wody, tez mialam uraz i to dlugo plywam swietnie, ale uczono nas tego (chodzilam do szkoly sportowej) wrzucajac na glebine w basenie i takich topiaco-nurkujacych wylawiano dlugim dragiem, bylam ledwo zywa z przerazenia, zawsze dwa dni przed bolal mnie brzuch i wymiotowalam ze strachu.

Przyklad z przed paru mcy ad synka - zawsze uwielbial sie kapac w naszej wannie i nagle powiedzial, ze od dzis bedzie bral tylko prysznic. Stwierdzil, ze korek a w zasadzie jego kolor (czarny) mu nie pasuje, boi sie go. Na propozycje, ze mozemy go pomalowac na jakis jasny kolor powiedzial, ze nie lubi tego uczucia jak mu woda siega do ramion, ze powyzej tego poziomu jest mokro, ma gesia skore i to nie jest przyjemne. No i moj 5-latek jeszcze mowi, ze nie wie skad sie wzielo to uczucie, ze nie potrafi tego mi wytlumaczyc, ze tak po prostu jest i koniec. To sie go pytam czy jak podczas kapieli usiade obok i bede z nim caly czas czy to mu cos pomoze. Powiedzial, ze tak, ale tez tata ma byc obok, robic reka piane i wrzucic pelno zabawek kapielowych, zeby nie widzial tej powierzchni wody, ze tak, wtedy mu to pomoze. No i przez kilka tygodni kapieli mielismy taka opcje z mama i tata obok wanny, niedawno przeszlo tak samo jak sie pojawilo. Ktos by powiedzial, ze to cackanie sie z dzieckiem, inny by niecierpliwie zbagatelizowal sprawe i kazal sie kapac i basta, ja sama pamietam jak dostalam jako 6letnia dziewczynka ataku paniki bo wlecialy mi przypadkiem do kapieli chusteczki higieniczne, rozmoczyly sie i zaczely dotykac mojego ciala, pamietam swoj placz i wrzask, zeby mnie ktos wyciagnal bo te 'stworzenia' atakuja mnie, dotykaja i mame, ktora nie pozwolila mi wyjsc tylko na sile jeszcze umyla glowe, bo nie bedzie sobie moimi fanaberiami zawracac glowy.
I tak pisze, bo moze to te 'moje motyle' kurna teraz mnie tknelo jak jestem przy karmieniu i tak sobie przypominam na wpol te chusteczki, moze jakies przeniesienie, generalizacja?

[Neska]

no, a jeszcze a prospos synka - takich pochylen nad dzieckiem jest w ciagu dnia miliony, to czas jest wypelniony wlasnie tym i jeszcze nieraz trzeba to przemnozyc razy dwa lub trzy na dwoje rodzicow.
Najgorsze co mozna zrobic to traktowac dziecko zadaniowo - odhacze i bede miec spokoj, czas dla siebie, skupianie sie na prawidlowym odhaczaniu; mysle ze sukces jest wtedy, gdy sie wciagnie swoj spokoj, swoje zmeczenie, swoje wszystkie uczucia w ciagu dnia w dziecko, przycupnie sie przy nim na jego poziomie, opowie itp

[dario_ronin]

"12 najczęstszych błędów, które popełniają rodzice"

http://dziecko.onet.pl/59...,1,artykul.html

1. Nie ufają swojej intuicji
2. Nie okazują dziecku uczuć
3. Lekceważą uczucia dziecka
4. Zamiast rozmowy i wspólnej zabawy kupują kolejną zabawkę
5. Nie stawiają wyraźnych granic
6. Wymagają bezwzględnego posłuszeństwa, karzą wszelkie przejawy niezależności dziecka, tresują, zakazują
7. Porównują dzieci, stawiają jedno drugiemu za wzór do naśladowania
8. Są niekonsekwentni
9. Stosują przemoc
10. Narzucają dzieciom określone role
11. Chętniej krytykują, niż chwalą
12. Nie wyznaczają dziecku obowiązków domowych

+ komentarz psychologa

"12 najczęstszych błędów, które popełniają rodzice"

http://dziecko.onet.pl/59...,1,artykul.html

1. Nie ufają swojej intuicji
2. Nie okazują dziecku uczuć
3. Lekceważą uczucia dziecka
4. Zamiast rozmowy i wspólnej zabawy kupują kolejną zabawkę
5. Nie stawiają wyraźnych granic
6. Wymagają bezwzględnego posłuszeństwa, karzą wszelkie przejawy niezależności dziecka, tresują, zakazują
7. Porównują dzieci, stawiają jedno drugiemu za wzór do naśladowania
8. Są niekonsekwentni
9. Stosują przemoc
10. Narzucają dzieciom określone role
11. Chętniej krytykują, niż chwalą
12. Nie wyznaczają dziecku obowiązków domowych

+ komentarz psychologa

[rakash]

Neska nie chcę straszyć ale to jest objaw który coś mówi, w języku psychololo to będzie jakaś aquafobia. Na tym etapie może i nie ma się co przejmować, dziecko z czasem przywyknie do większych akwenów, ale być może jednak czegoś dziecku brakuje w diecie lub czegoś ma za dużo.
To tylko taka sugestia.

[Neska]

Tomek nie denerwuj sie. Ja przed chwila mialam konfrontacje z ojcem i ledwo zyje. Udalo mi sie stanowczo wyznaczyc granice i powiedziec, ze w ten sposob nie bedziemy rozmawiac. Jestem zdezintegrowana - wzburzona ale zadowolona. Ide ogladac The social network. sorry za OT.

[M i T]

[Neska]

o, jest tu myslalam, ze gdzies poszedl w kosmos.

Tata przez dzien byl w szoku, dzis zadzwonil i ani slowa o temacie, nawet sie nie zajaknal, udaje, ze nic si e nie stalo

Rakash lek przed woda juz minal

[rakash]

Chciałem raczej tylko przekazać że takie lęki mogą wynikać ze źle funkcjonującej psychiki, ale nie w sensie psychologicznym, tylko organicznym. Chociaż psychiatria o tym mówi to wiadomo jak podchodzi do tego typu zagadnień. Według mnie to jest sygnał aby zwrócić uwagę na dziecko. Zresztą podobnie jak każdy inny.
Ale wydaje się że Ty masz sporą świadomość tych spraw, nie lekceważysz tego. Najgłupszą rzeczą jaką można by zrobić jest przekonywanie dziecka na siłę, chociaż wciskanie kitu i na odczep odkładanie problemu na karb dziwactwa dziecka to skrajna nieodpowiedzialność która dla dziecka nie tylko może rozwinąć się w poważne problemy ale jako że ma to podłoże organiczne to zwyczajnie można "przespać" ten sygnał. Dzieci świata nie znają, nie są samodzielne, ale jeżeli chodzi o sygnały to potrafią bardzo dobrze komunikować problem.

[Hannibal]

Te mamy na pewno nie są święte - http://vod.onet.pl/rozmow...43,odcinek.html

[M i T]

No proszę, jaki świetny przegląd blogów dorosłych dzieci toksycznych rodziców:

http://blog.onet.pl/41194,archiwum_goracy.html

Dużo sensownych wypowiedzi. No i, jak widać, nazwisko Forward nie jest jeszcze całkiem zapomniane .

A ten post zasługuje na osobnego linka:

http://monteki.blog.onet....,DA2010-12-05,n

Marishka

[Neska]

świetne!

Ania i Kasia z ostatniego linka to moj model , podobnie liczylam na zmiane, gdy urodzilam pierwsze dziecko. I tak samo mam ciarki jak moi rodzice rozmawiaja z moimi dziecmi, dokladnie az mam wyswietlone momenty ze swojego zycia, wszystko sie jednak pamieta.

[Joannaż]

[zenon]

[Joannaż]

[dario_ronin]

Cytat:

Uczucia są, lub ich nie ma.

zgadzam się

uczucia są - człowiek

uczuć nie ma - komputer/robot/istota bezmyślna

Dar

Cytat:

Uczucia są, lub ich nie ma.

zgadzam się

uczucia są - człowiek

uczuć nie ma - komputer/robot/istota bezmyślna

Dar

[M i T]

Liczy się nie to ile razy i jak gorliwie rodzic zapewnia o swojej miłości do dziecka, ale jak tę miłość okazuje i czy dziecko faktycznie czuje się kochane.

Rodzice maltretujące (a nawet mordujące) swoje dzieci też zapewniają, że je bezgranicznie kochają. Ja np. byłam bita przy jednoczesnym zapewnianiu, że to właśnie z "miłości" i dla mojego "dobra". Widocznie wciąż źle pojmuje tę "miłość", skoro w moim świecie w żaden sposób nie łączy się ona z przemocą.

Nie uznaję też chorego usprawiedliwienia stosowanego przez niektórych psychologów, pt. "rodzice kochali, tylko nie umieli okazać tych uczuć". A zauważyliście, że podobnej bujdy nie stosuje się np. w przypadku alkoholika piorącego swoją żonę?

Dla mnie miłość zwyczajnie wyklucza przemoc (zarówno fizyczną jak i psychiczną). Przecież to takie oczywiste! Liczą się nie tylko intencje i piękne słowa, ale przede wszystkim czyny, czyli realizacja tych intencji.

Marishka

[M i T]

"Sposób, w jaki się kłócisz wiele mówi o twoim dzieciństwie":

Cytat:

Jeśli łatwo godzisz się po każdej sprzeczce i szybko o niej zapominasz - podziękuj swoim rodzicom. Według amerykańskich uczonych nasza postawa w obliczu konfliktów zależy od tego, jak byliśmy traktowani we wczesnym dzieciństwie. Uczeni z University of Minnesota obserwowali grupę osób od pierwszego roku życia aż do ukończenia 20 lat. Po tym czasie badani odpowiedzieli na pytania dotyczące strategii radzenia sobie z konfliktami i najczęstszych przyczyn kłótni, w których uczestniczą. Wyniki wykazały ogromny wpływ doświadczeń z dzieciństwa. Osoby, których rodzice lub opiekunowie w odpowiedni sposób rozładowywali negatywne emocje małego dziecka umiały same sobie poradzić z takimi uczuciami w dorosłym życiu. Kiedy takiego wsparcia ze strony opiekunów zabrakło, późniejsi 20-latkowie nie potrafili sobie poradzić z trudnymi emocjami i często przez długi czas tkwili w konflikcie. Jeśli jednak nie zdobyliśmy potrzebnych umiejętności w pierwszych latach życia, możemy się ich nauczyć w dorosłym wieku, np. od partnera. - Zauważyliśmy, że ludzie, którzy nie doświadczali poczucia bezpieczeństwa jako dzieci, ale których partnerzy szybko dochodzą do siebie po kłótni, mają duże szanse na utrzymanie związku - powiedziała prowadząca badanie Jessica Salvatore. Według uczonej było to "najbardziej ekscytujące odkrycie". Mimo wszystko, nasz los jest w naszych rękach... Źródła: PAP Life, MM

http://zdrowie.onet.pl/ne...03,artykul.html

Marishka

[easy russian]

[easy russian]

czytam dyskusję z zamierzchłych czasów więc małe wprowadzenie :
chodziło o ustawę sejmową o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie

[easy russian]

[Hannibal]

[easy russian]

[Molka]

[easy russian]

[Hannibal]

[easy russian]

[Waldek B]

[easy russian]

[Neska]

qw

[rakash]

patologiczne czczenie zwycięstwa żydów nad Jezusem?

[zenon]

[rakash]

No to dobrze gadają.

[mag]

dalszego rozwoju

dalszego rozwoju

[M i T]

A zastanawialiście się może nad jednym prostym i logicznym pytaniem, czy potrzebne są nakazy i nawoływania by "czcić" osoby naturalnie zasługujące na szacunek? Czyż nie szanujemy w sposób naturalny osoby, które są w jakiś sposób dla nas wartościowe? I czy szanowanie osób wartościowych wymaga nieludzkiego wysiłku i ciężkiej/wieloletniej pracy nad sobą?

A skoro zmuszamy się wbrew sobie do "czczenia" rodziców lub robimy to, bo tak nakazują religie (lub hellingerzy i tippingi wszelkiej maści), a nie dlatego, że naturalnie czujemy w sobie szacunek (bo sami byliśmy w dzieciństwie przez rodziców szanowani), to znaczy, że nasi rodzice tak naprawdę na szacunek nie zasługują. Nawoływanie do takiego bezwzględnego szacunku jest potrzebne jedynie w przypadku toksycznych rodziców. Rodzic świadomy, zdrowy, będzie naturalnie ten szacunek wzbudzał swoim zachowaniem (również - a może przede wszystkim - wobec swojego dziecka) i osobowością. Skoro potrzebne są nakazy/przykazania i zmuszanie się/wysiłek, to mamy wyraźny sygnał, ze coś z tym rodzicem jest nie tak.

Marishka

P.S. No i dlaczego w 10 przykazaniach nie znalazło się np. "czcij dziecię swoje, bo w nim przyszłość" ?

[zenon]

[M i T]

Wymuszony, wymitrężony, wygrzebany z bagna szacunek nie jest w żadnym razie szacunkiem, a jedynie mozolną realizacją jakiejś konkretnej niewolniczej ideologii - narzuconej np. przez brodatego guru p.i.e.r.d.z.ą.c.e.g.o w skórzane obicie merca lub przez system religijny.

Zapomniałem dopisać: czy to parawan będący religią, czy czymkolwiek innym - stanowi jedynie pretekst do nieświadomej ochrony rodzica, choćby był najpodlejszym łajdakiem.
Człowiek zrobi dosłownie wszystko, by przez lata choćby, ustawić na twarz odpowiednio dobrą minę do zdecydowanie paskudnej gry.

Tomek

[Joannaż]

[easy russian]

[Neska]

qw

[easy russian]

[mag]

brakowało ...

brakowało ...

[M i T]

Mag, zapytam:
- czy zanim odniosłaś się do tego jakże horyzontalnego tematu, zapoznałaś się z jego treścią w całości? To ważne, bądź co bądź.
- czy Twoją uwagę zwrócił tytuł wątku i post był jedynie do niego?

Tomek

[mag]

[Neska]

[easy russian]

[M i T]

[easy russian]

[Hannibal]

[mag]

[quote="easy russian"]

[quote="easy russian"]

[Neska]

qw

[easy russian]

[easy russian]

[Neska]

no raczej nie, kogos Ty mi tu podeslal?

mowilam o nim Wacław Hryniewicz

http://wyborcza.pl/1,75517,423607.html

[mag]

ciekawy

ciekawy

[Neska]

[Adam319]

[dario_ronin]

Nie wiem czy sprostam wyzwaniu

piąte przykazanie w przekładzie Nowego Świata brzmi :

 „Szanuj swego ojca i swą matkę, aby długo trwały twoje dni na ziemi, którą daje ci Jehowa, twój Bóg." dlaczego później

inne

(Wyjścia 21:15) A kto uderzy swego ojca i swą matkę, bezwarunkowo ma być uśmiercony.

(Kapłańska 19:3) „‚Każdy z was ma się bać swej matki i swego ojca.

(Powtórzonego Prawa 27:16) „‚Przeklęty ten, kto pogardza swym ojcem lub swą matką’.

(Przysłów 1:8) Słuchaj, mój synu, ojcowskiego karcenia i nie porzucaj prawa swej matki.

(Przysłów 23:22) Słuchaj swego ojca, który cię spłodził, i nie gardź swą matką — tylko dlatego, że się zestarzała.

(Mateusza 15:4) Na przykład Bóg powiedział: ‚Szanuj swego ojca i swą matkę’ oraz: ‚Kto obrzuca obelgami ojca lub matkę, niech poniesie śmierć’.

(Marka 7:10) Na przykład Mojżesz rzekł: ‚Szanuj swego ojca i swą matkę’ oraz: ‚Kto obrzuca obelgami ojca lub matkę, niech poniesie śmierć’.

(Efez 6:1,4) Dzieci, bądźcie posłuszne waszym rodzicom w jedności z Panem, to bowiem jest prawe , ...  A wy, ojcowie, nie drażnijcie swych dzieci, ale je wychowujcie, karcąc je i ukierunkowując ich umysły ."

Piąte przykazanie: „Szanuj swego ojca i swą matkę” stanowi niejako pomost między pierwszymi czterema przykazaniami, określającymi obowiązki człowieka wobec Boga, a pozostałymi, które wskazują na powinności wobec bliźniego. Ponieważ rodzice są dla dzieci przedstawicielami Boga, przestrzeganie piątego przykazania jest oznaką szacunku i posłuszeństwa zarówno wobec Stwórcy, jak i wobec osób, którym On przyznał władzę. Było to jedyne przykazanie Dekalogu zawierające obietnicę: „Aby długo trwały twoje dni na ziemi,..."

Dziecko, które złorzeczyło rodzicom lub ich uderzyło, podlegało karze śmierci (Wj 21:15; Kpł 20:9).
Dorosły syn będący niepoprawnym buntownikiem miał zostać ukamienowany (Pwt 21:18-21).

Dzieci miały odczuwać stosowną bojaźń wobec rodziców, a jeśli nimi pogardzały, uznawano je za przeklęte (Kpł 19:3; Pwt 27:16).

Oddawanie czci

Jedno z hebrajskich słów kryjących w sobie myśl o oddawaniu czci brzmi ‛awád i w zasadzie oznacza „służyć” (Rdz 14:4; 15:13; 29:15). Kto służy czy oddaje cześć Bogu, ten przestrzega wszystkich Jego przykazań, spełnia Jego wolę i jest oddany wyłącznie Jemu (Wj 19:5; Pwt 30:15-20; Joz 24:14, 15). Uczestniczenie w jakimkolwiek obrzędzie ku czci innego boga świadczyłoby o porzuceniu religii prawdziwej (Pwt 11:13-17; Sędz 3:6, 7).

Inny termin hebrajski mogący oznaczać oddawanie czci to hisztachawáh, dosłownie: „kłaniać się” (Rdz 18:2) lub „składać hołd”.
Sam pokłon bywał zwykłym wyrazem szacunku lub uprzejmości (Rdz 19:1, 2; 33:1-6; 37:9, 10), ale mógł też być aktem wielbienia, świadczącym o czci i wdzięczności wobec Boga oraz o podporządkowaniu się Jego woli.
Używane w odniesieniu do prawdziwego Boga lub fałszywych bożków, słowo hisztachawáh występuje niekiedy w zestawieniu ze składaniem ofiar i modlitwą (Rdz 22:5-7; 24:26, 27; Iz 44:17). Wynikałoby stąd, że modlitwom lub ofiarom zwyczajowo towarzyszyło złożenie pokłonu.

Hebrajski rdzeń sagád (Iz 44:15, 17, 19; 46:6) oznacza przede wszystkim „paść na twarz”. Jego aramejski odpowiednik zwykle wiąże się z oddawaniem czci (Dn 3:5-7, 10-15, 18, 28), chociaż w Daniela 2:46 opisano nim zachowanie króla Nebukadneccara, który padł na twarz przed prorokiem i złożył mu hołd.

Wyraz proskynéo jest greckim odpowiednikiem hebrajskiego hisztachawáh i oznacza złożenie hołdu, a niekiedy oddawanie czci. Opisuje np. hołd składany królowi przez niewolnika (Mt 18:26) czy też akt wielbienia, w zamian za który Szatan zaproponował Jezusowi wszystkie królestwa świata oraz ich chwałę (Mt 4:8, 9). Złożenie hołdu Diabłu oznaczałoby, że Jezus poddaje się jego władzy i czyni siebie jego sługą.

Podstawowy hebrajski odpowiednik wyrazu „szacunek” to kawòd,

chyba nie wyczerpałem tematu , ale

Dar

Nie wiem czy sprostam wyzwaniu

piąte przykazanie w przekładzie Nowego Świata brzmi :

 „Szanuj swego ojca i swą matkę, aby długo trwały twoje dni na ziemi, którą daje ci Jehowa, twój Bóg." dlaczego później

inne

(Wyjścia 21:15) A kto uderzy swego ojca i swą matkę, bezwarunkowo ma być uśmiercony.

(Kapłańska 19:3) „‚Każdy z was ma się bać swej matki i swego ojca.

(Powtórzonego Prawa 27:16) „‚Przeklęty ten, kto pogardza swym ojcem lub swą matką’.

(Przysłów 1:8) Słuchaj, mój synu, ojcowskiego karcenia i nie porzucaj prawa swej matki.

(Przysłów 23:22) Słuchaj swego ojca, który cię spłodził, i nie gardź swą matką — tylko dlatego, że się zestarzała.

(Mateusza 15:4) Na przykład Bóg powiedział: ‚Szanuj swego ojca i swą matkę’ oraz: ‚Kto obrzuca obelgami ojca lub matkę, niech poniesie śmierć’.

(Marka 7:10) Na przykład Mojżesz rzekł: ‚Szanuj swego ojca i swą matkę’ oraz: ‚Kto obrzuca obelgami ojca lub matkę, niech poniesie śmierć’.

(Efez 6:1,4) Dzieci, bądźcie posłuszne waszym rodzicom w jedności z Panem, to bowiem jest prawe , ...  A wy, ojcowie, nie drażnijcie swych dzieci, ale je wychowujcie, karcąc je i ukierunkowując ich umysły ."

Piąte przykazanie: „Szanuj swego ojca i swą matkę” stanowi niejako pomost między pierwszymi czterema przykazaniami, określającymi obowiązki człowieka wobec Boga, a pozostałymi, które wskazują na powinności wobec bliźniego. Ponieważ rodzice są dla dzieci przedstawicielami Boga, przestrzeganie piątego przykazania jest oznaką szacunku i posłuszeństwa zarówno wobec Stwórcy, jak i wobec osób, którym On przyznał władzę. Było to jedyne przykazanie Dekalogu zawierające obietnicę: „Aby długo trwały twoje dni na ziemi,..."

Dziecko, które złorzeczyło rodzicom lub ich uderzyło, podlegało karze śmierci (Wj 21:15; Kpł 20:9).
Dorosły syn będący niepoprawnym buntownikiem miał zostać ukamienowany (Pwt 21:18-21).

Dzieci miały odczuwać stosowną bojaźń wobec rodziców, a jeśli nimi pogardzały, uznawano je za przeklęte (Kpł 19:3; Pwt 27:16).

Oddawanie czci

Jedno z hebrajskich słów kryjących w sobie myśl o oddawaniu czci brzmi ‛awád i w zasadzie oznacza „służyć” (Rdz 14:4; 15:13; 29:15). Kto służy czy oddaje cześć Bogu, ten przestrzega wszystkich Jego przykazań, spełnia Jego wolę i jest oddany wyłącznie Jemu (Wj 19:5; Pwt 30:15-20; Joz 24:14, 15). Uczestniczenie w jakimkolwiek obrzędzie ku czci innego boga świadczyłoby o porzuceniu religii prawdziwej (Pwt 11:13-17; Sędz 3:6, 7).

Inny termin hebrajski mogący oznaczać oddawanie czci to hisztachawáh, dosłownie: „kłaniać się” (Rdz 18:2) lub „składać hołd”.
Sam pokłon bywał zwykłym wyrazem szacunku lub uprzejmości (Rdz 19:1, 2; 33:1-6; 37:9, 10), ale mógł też być aktem wielbienia, świadczącym o czci i wdzięczności wobec Boga oraz o podporządkowaniu się Jego woli.
Używane w odniesieniu do prawdziwego Boga lub fałszywych bożków, słowo hisztachawáh występuje niekiedy w zestawieniu ze składaniem ofiar i modlitwą (Rdz 22:5-7; 24:26, 27; Iz 44:17). Wynikałoby stąd, że modlitwom lub ofiarom zwyczajowo towarzyszyło złożenie pokłonu.

Hebrajski rdzeń sagád (Iz 44:15, 17, 19; 46:6) oznacza przede wszystkim „paść na twarz”. Jego aramejski odpowiednik zwykle wiąże się z oddawaniem czci (Dn 3:5-7, 10-15, 18, 28), chociaż w Daniela 2:46 opisano nim zachowanie króla Nebukadneccara, który padł na twarz przed prorokiem i złożył mu hołd.

Wyraz proskynéo jest greckim odpowiednikiem hebrajskiego hisztachawáh i oznacza złożenie hołdu, a niekiedy oddawanie czci. Opisuje np. hołd składany królowi przez niewolnika (Mt 18:26) czy też akt wielbienia, w zamian za który Szatan zaproponował Jezusowi wszystkie królestwa świata oraz ich chwałę (Mt 4:8, 9). Złożenie hołdu Diabłu oznaczałoby, że Jezus poddaje się jego władzy i czyni siebie jego sługą.

Podstawowy hebrajski odpowiednik wyrazu „szacunek” to kawòd,

chyba nie wyczerpałem tematu , ale

Dar

[M i T]

Wierzcie mi, uznaję palenie literatury za zbrodnię, ale dla Biblii zrobiłbym wyjątek. Przytoczone przez Dario fragmenty są tak nieskończenie ohydne i zbrodnicze, że Czarna Biblia La Veya, jawi się wobec nich jak pouczenie o naturalnym szacunku.
Mówiłem: dziwię się, że Europa przyjęła te semickie brednie jako prawdy objawione. Wystarczyło przyjąć pewne elementy etyki Arystotelesa i spoko.

Tomek

[Molka]

Mi sie wydaje ze ludzie źle interpretują Biblie, nie chce mi się wierzyc żeby o to chodziło....

[dario_ronin]

Tomku , co Cię tak wzburzyło ?

może stworzony przez religie obraz miłościwego , wielkodusznego , bez końca wybaczającego , a jednak zsyłającego do piekła na wieczne potępienie boga jest strawniejszy ?

co konkretnie ?

Tomku , co Cię tak wzburzyło ?

może stworzony przez religie obraz miłościwego , wielkodusznego , bez końca wybaczającego , a jednak zsyłającego do piekła na wieczne potępienie boga jest strawniejszy ?

co konkretnie ?

[M i T]

Molka, nie wnerwiaj mnie. Nie rozumiesz znaczenia słowa "cytat"???
Powyżej przytoczono cytaty. Równie dobrze pismaki, jakie nagryzmoliły Biblię, mogły skonstruować jakikolwiek obóz koncentracyjny, tak zbrodnicze są te zapisy.
Kawałki o "niewłaściwej interpretacji" są już mało śmieszne, nawet nie są żałosne.
Jak można w jakikolwiek sposób INACZEJ interpretować zwrot o ukamienowaniu czyjegoś dziecka za bunt i nakaz lęku przed rodzicem, będącym ziemskim obrazem boga??!!

Tomek

[dario_ronin]

(Powtórzonego Prawa 27:16) „‚Przeklęty ten, kto pogardza swym ojcem lub swą matką’.

ten ?

czy ten ?

(Wyjścia 21:15) A kto uderzy swego ojca i swą matkę, bezwarunkowo ma być uśmiercony.

Dar

(Powtórzonego Prawa 27:16) „‚Przeklęty ten, kto pogardza swym ojcem lub swą matką’.

ten ?

czy ten ?

(Wyjścia 21:15) A kto uderzy swego ojca i swą matkę, bezwarunkowo ma być uśmiercony.

Dar

[Molka]

[Dietetyk_333v]

[M i T]

Skoro tak Molka, to kichać na tak nieskładny, niejednoznaczny i biegunowo sprzeczny literacki gniot!! Wszystko, co wymaga szczególnego rodzaju interpretacji, a tyczy się spraw ważkich jak traktowanie dzieci, z kopyta jest dla mnie podejrzane.

Tomek

[Molka]

[dario_ronin]

[dario_ronin]

[Joannaż]

Tego posta wcięło

[Molka]

[dario_ronin]

[dario_ronin]

[easy russian]

[easy russian]

[dario_ronin]

[Adam319]

[Sana]

easy russian,

zastanawia mnie, jak to się stało, że zachowałeś naturalna wrażliwość, co widać np. w Twojej relacji z synem. Co było według Ciebie źródłem Twojej dojrzałej postawy? Chyba nie sam fakt odbicia się od dna (rozwód?)? Czy może doświadczyłeś wsparcia z czyjejś strony zanim to się stało? Czy po prostu tak miałeś od dziecka, że wciąż szukałeś, nie zgadzałeś się na zastany niesprawiedliwy świat?

Jak to jest, że jedni decydują się na zmianę, podczas gdy inni nie próbują/nie potrafią choćby intelektualnie, a cóż dopiero na poziomie emocjonalnym... pojąć oczywistych zasad rządzących relacjami międzyludzkimi i do końca życia zastygają na stałym pułapie rozwoju emocjonalnego?

[Witold Jarmolowicz]

[Neska]

swojego czasu przebrnelam, a w zasadzie wchlonelam wszystkie cz. Rozmow o Biblii Anny Świderkowny http://czytelnia.onet.pl/0,2737,0,1,nowosci.html polecam.

zostawmy ST, bo odpadniemy w przedbiegach, lepiej sie skupic na Ewangeliach, moje ulubione cz. Biblii, proste i zywe.

[M i T]

[Sana]

[M i T]

[Hannibal]

[dario_ronin]

[dario_ronin]

[mag]

[Hannibal]

[gramakawa]

Czy ja dobrze zrozumiałam, Sana, dziwisz się normalnym relacjom essy russiana z synem? Musiał coś w sobie rozpracowywać, przeczytać A.Miller, odbijać się od dna itp. żeby kochać syna?
Dużo jest tu na forum młodych ludzi mających jeszcze świeże wspomnienia z przykrych relacji z rodzicami. Nie jesteście wyjątkami, nie znam człowieka, włącznie ze sobą, który miałby idealnych rodziców, idealne dzieciństwo. Ale nie każdy wyhodował w sobie po tym wszystkim taką skorupę nienawiści do rodziców, jaką tu niektórzy prezentują.
Zdystansować się od toksycznych rodziców - tak,
nie zmuszać się, na siłę, do okazywania im miłości - tak,
Ale nie 'zawzinać się na wieki' ( jak mawiał mój Dziadek ), nie zatwardzać serca, nie hodować nienawiści! Jak? Wyrozumiałością, szacunkiem, przebaczeniem, uczuciami zaliczonymi tu do dobryzmu.
A gucio mnie obchodzi jak to nazywacie. Ze swego życia wiem, że zastosowanie tych 'dobrystycznych' zachowań, dało mi pogodzenie się z Ojcem, ludźmi, ze Sobą włącznie

Krótko o sobie:
Ja nie byłam bita przez rodziców, nawet klapsem , choć należał on w tych czasach do kanonu wychowania. Moi rodzice: Mama spokojna, zrównoważona ale uległa we wszystkim Ojcu, impulsywnemu krzykaczowi, nadużywającemu alkoholu. Obydwoje mają po osiemdziesiątce. Mama nie ma raka z powodu "tłumionych emocji", Ojciec także zdrów
Ja byłam w ciągłym konflikcie z ojcem z przyczyny podobnego charakteru Miało to postać ciągłych sprzeczek z banalnych powodów, które urastały w danym momencie do nierozwiązywalnych problemów. Doszło do tego, że poszłam roztrzęsiona na egzamin pisemny maturalny z j.polskiego i napisałam go okropnie Ale nawet po tym fakcie nie czułam nienawiści do Ojca ( choć wtedy złość ogromną ) i nie czuję do dziś za "zmarnowane" dzieciństwo. [ choć nic a nic się nie zmienił, ale to jego strata ]
Po opuszczeniu Rodziców wszystko nabrało innego wymiaru, sensu. I z tego dystansu przyszło:
zrozumienie rodziców - trud wychowania własnych dzieci
przebaczenie rodzicom - ja też doskonała nie jestem
szacunek dla rodziców - efekt powyższego.
I dopiero na bazie powyższych, "dobrystycznych" zachowań, ujawniła się miłość do nich, bez przymusu, rozliczania itp.
Ale to był droga okrężna. Tak naprawdę trzeba było tylko Miłości do Siebie = zrozumienia Siebie, przebaczenia Sobie, szacunku do Siebie.
Właśnie po to jest to życie, krótkie, ale wystarczające dla zrozumienia jego sensu. Czego wszystkim serdecznie życzę

PS Chlastajcie mój post do woli, bo nie będę pewnie już tego czytać
Wybywam wnet z tego zaczadzonego regionu kraju ( ciekawe jakiego? ) do Rodziców właśnie, by cieszyć się ostatnimi latami ich, a może i mojego, życia.

Czy ja dobrze zrozumiałam, Sana, dziwisz się normalnym relacjom essy russiana z synem? Musiał coś w sobie rozpracowywać, przeczytać A.Miller, odbijać się od dna itp. żeby kochać syna?
Dużo jest tu na forum młodych ludzi mających jeszcze świeże wspomnienia z przykrych relacji z rodzicami. Nie jesteście wyjątkami, nie znam człowieka, włącznie ze sobą, który miałby idealnych rodziców, idealne dzieciństwo. Ale nie każdy wyhodował w sobie po tym wszystkim taką skorupę nienawiści do rodziców, jaką tu niektórzy prezentują.
Zdystansować się od toksycznych rodziców - tak,
nie zmuszać się, na siłę, do okazywania im miłości - tak,
Ale nie 'zawzinać się na wieki' ( jak mawiał mój Dziadek ), nie zatwardzać serca, nie hodować nienawiści! Jak? Wyrozumiałością, szacunkiem, przebaczeniem, uczuciami zaliczonymi tu do dobryzmu.
A gucio mnie obchodzi jak to nazywacie. Ze swego życia wiem, że zastosowanie tych 'dobrystycznych' zachowań, dało mi pogodzenie się z Ojcem, ludźmi, ze Sobą włącznie

Krótko o sobie:
Ja nie byłam bita przez rodziców, nawet klapsem , choć należał on w tych czasach do kanonu wychowania. Moi rodzice: Mama spokojna, zrównoważona ale uległa we wszystkim Ojcu, impulsywnemu krzykaczowi, nadużywającemu alkoholu. Obydwoje mają po osiemdziesiątce. Mama nie ma raka z powodu "tłumionych emocji", Ojciec także zdrów
Ja byłam w ciągłym konflikcie z ojcem z przyczyny podobnego charakteru Miało to postać ciągłych sprzeczek z banalnych powodów, które urastały w danym momencie do nierozwiązywalnych problemów. Doszło do tego, że poszłam roztrzęsiona na egzamin pisemny maturalny z j.polskiego i napisałam go okropnie Ale nawet po tym fakcie nie czułam nienawiści do Ojca ( choć wtedy złość ogromną ) i nie czuję do dziś za "zmarnowane" dzieciństwo. [ choć nic a nic się nie zmienił, ale to jego strata ]
Po opuszczeniu Rodziców wszystko nabrało innego wymiaru, sensu. I z tego dystansu przyszło:
zrozumienie rodziców - trud wychowania własnych dzieci
przebaczenie rodzicom - ja też doskonała nie jestem
szacunek dla rodziców - efekt powyższego.
I dopiero na bazie powyższych, "dobrystycznych" zachowań, ujawniła się miłość do nich, bez przymusu, rozliczania itp.
Ale to był droga okrężna. Tak naprawdę trzeba było tylko Miłości do Siebie = zrozumienia Siebie, przebaczenia Sobie, szacunku do Siebie.
Właśnie po to jest to życie, krótkie, ale wystarczające dla zrozumienia jego sensu. Czego wszystkim serdecznie życzę

PS Chlastajcie mój post do woli, bo nie będę pewnie już tego czytać
Wybywam wnet z tego zaczadzonego regionu kraju ( ciekawe jakiego? ) do Rodziców właśnie, by cieszyć się ostatnimi latami ich, a może i mojego, życia.

[Joannaż]

[gramakawa]

[Sana]

[Joannaż]

[Sana]

sinsemilla,
W konfrontacji. W tej chwili nie ma takiej możliwości. Jak poważnie porozmawiać w przypadku braku prawdziwej komunikacji? Przepaść. Pozorne rozwiązanie sytuacji mnie nie satysfakcjonuje.

[M i T]

[Neska]

Sana ja Ciebie dobrze rozumiem, mam identyczna sytuacje. Ze strony rodzicow totalnie wyparcie, lek przed utrata autorytetu, z ojcem stosunki formalne, z mama w rozmowach slizg po wierzchu. Skrzywdzila mojego synka, wiec teraz dzieci zawsze sa pod opieka moja czy meza gdy sie spotykamy. Moja mama jest strasznie sztywna, sztuczna, zeros spontanicznosci czy szczerej rozmowy, tego wszystkiego zawsze mi brakowalo. Oprocz tego strasznie nas bila, mnie i brata, ojciec tez. Jak z bratem doroslismy, wyprowadzilismy sie z domu mielismy obydwoje za punkt honoru nie brac od nich ani grosza, odcielismy sie mentalnie i fizycznie choc bardzo teskinilismy za tym, ze nigdy nie mielismy spokojnego, normalnego i cieplego domu. Wlasnie jak doroslismy rodzice ustawili sie na pomniku nietykalnego rodzica udajac, ze wszystko bylo w porzadku, chelpiac si enaszymi sukcesami, moimi dziecmi. Rozmowy spelzaly na niczym.
Ojciec byl bardzo bity w dziecinstwie, dziadek prosty chlop, bral glowe mojego ojca i glowe jego brata i tak tlukl ich o siebie azz mdleli Z kolei moja mama do tej pory z M jak milosc uczy sie relacji rodzinnych, jak sama powiedziala to dla niej wzor
To tyle w wielkim skorcie.
Wiec naprawde dziewczyny Sinemilla Gramakava Mad nie rozumiem jak mozna ie odciac w takim wypadku od wlasnych uczuc i krzywd i zaafirmowac na bezwgledna milosc do rodzicow. Udawac? Wyprzec sie prawdziwych uczuc?

[zenon]

[M i T]

Zenek, a mi się od razu nasunęło pytanie o dzieciństwo i rodziców tej pani. Bo to, ze tak chroniła i usprawiedliwiała swego męża nie wynikło z niczego. Założę się, ze dorastała w rodzinie pełnej przemocy.

Marishka

[Joannaż]

[M i T]

[M i T]

[M i T]

[zenon]

[Neska]

qw

[easy russian]

[M i T]

[easy russian]

[easy russian]

[M i T]

[easy russian]

[Neska]

qw

[M i T]

[M i T]

[M i T]

[easy russian]

[M i T]

[easy russian]

[easy russian]

Cytat:

Wciąż nie napisałeś o swojej reakcji na opowieść matki...

myślałem,że to już jasno wynika z treści - nic nie odpowiedziałem .
Być może powinienem zaparkować samochód gdzieś na poboczu i "ciągnąć za język" ale z wielu powodów sytuacja nie sprzyjała takiemu rozwiązaniu.

[Hannibal]

[easy russian]

Powyżej napisałem :

Cytat:

Doszliśmy do jakiejś ściany. Wymazuję tu kawałek tekstu by totalnie nie zabełtać . Przemyślę to i może jutro coś napiszę - trochę brak wspólnych "narzędzi" słownych.

myślę ,że dogrzebaliśmy się do momentu, który musiał nieuchronnie nadejść - według mnie ciężko cokolwiek dalej "wyrokować" nie odpowiedziawszy (każdy sobie - bo tu , jak napisała Molka zaczyna się sfera bardzo osobista ) na pytanie :" kim jestem i po co żyję " .

Moje pojmowanie świata wczoraj znów zostało wystawione na próbę - spotkało mnie zwykłe urzędnicze łajdactwo . Obserwując kolejność zdarzeń na przełomie 8 lat w jakich ciągnęło się to zdarzenie widzę jasno,że cynicznie i pełną świadomością wykorzystano znajomość przepisów, prawne narzędzia i cały ten aparat. Mam do zapłacenia ostatecznie kwotę pieniężną -rzecz nie jest tragedią i jest do udźwignięcia ale sam fakt takiego zdarzenia budzi mój wewnętrzny sprzeciw . Nie mogłem długo zasnąć co widać po godzinie poprzednich wpisów . No i teraz moje pytania brzmią :" za co wszechświat mnie kopie ?" , " po co to wszystko ?" . Wczoraj jakaś krańcowo bezczelna smarkula - urzędniczka zwyczajnie mnie poniżała zdając sobie sprawę, że wielkich możliwości ruchu nie mam . Ot- taka scenka z wczoraj i może dopełnienie kontekstu do pytania :" dlaczego nie zacząłem z mamą psychoterapii ?" .


Nie rozwlekając już - wszelkie to rozpatrywanie tutaj małych i dużych gwałtów ( mały to klaps ) będzie bezsensowne jeśli nie odpowiemy sobie na fundamentalną kwestię :" kim jestem i po co żyję ?" ......a że jestem wrogiem jakichś "ewangelizacji " ( na przykład wcześniejsze wpisy " rakash"- a z radą dla kogoś powołujące się na jego własne [rakash-a] autorytety ) więc chyba tutaj wycofam się z tematu bo wszystko co dalej napiszę będzie biciem piany i kolejnym odcinkiem telenoweli . Nie chcę brać udziału w kolejnej dyskusji pod kolejnym artykułem z onetu o jakichś tam cierpieniach kolejnego dziecka (to zdanie nie oznacza lekceważenia dla problemu lecz tylko stwierdzenie faktu- przecież teraz gdy piszę te słowa , ktoś, gdzieś na świecie z dużym prawdopodobieństwem kogoś bije lub nawet pozbawia życia ) .Wracamy do odpowiedzi :" co ja w tej chwili mogę na to zaradzić?" , "czy w ogóle mogę ?" , " jaki sens miało by zasilanie moją uwagą kolejnego takiego newsa ?" , " czy przypadkiem na takim przeżywaniu cudzych zdarzeń nie cierpi moje własne życie -bo jedyne co mogę jakoś zmieniać i korygować [a przez to mieć faktyczny wpływ na świat] to właśnie ono ?" .
Życząc miłego popołudnia pozdrawiam bardzo gorąco wszystkich czytelników tego tematu.

[M i T]

[Neska]

qw

[Neska]

[M i T]

Easy, musiałeś coś źle odebrać. Żadne z nas dwojga nigdy nie pisało o jakiejkolwiek potrzebie terapeutyzowania rodzica. Tego się nie robi. Nie zmienia się ludzi na siłę.

Pisałem już: miałem szereg gwałtownych konfrontacji z rodzicami. Żadna nic nie dała. Jednak, gdy spokojnie wyjaśniłem swoje stanowisko - uprzednio zaprosiwszy ich na spotkanie - stała się rzecz nieoczekiwana. Wytrąciło ich to z jakiejkolwiek równowagi. Nie spodziewali się po mnie spokoju, opanowania i dojrzałości. W trakcie rozmowy, wyszli z pokoju. Konfrontacja się odbyła, ja poczułem się lekki jak piórko, a rodzice? Niestety, po staremu. Trudno, goodbye, krzyżyk na drogę.
Napisane listy nic nie pomogły, konfrontacja też. Ale ja wreszcie poczułem, że zrobiłem wszystko, co mogłem. Wyraziłem swoje, w sposób - nazwijmy to - elegancki (nawet bardzo) i sytuacja stała się klarowna.
Swoim zachowaniem podjęli suwerenną, dorosłą decyzję: mają mnie w duupie. Spoko. Przynajmniej bez owijania w bawełnę i łzawych kawałków.
Nie mam z nimi obecnie żadnego kontaktu, zresztą po tym, co stało się pewnego lipcowego wieczora, nie wyobrażam sobie jakichkolwiek relacji. Jak nie lubisz bzyczących much, instalujesz w oknie siatkę. Jeśli ktoś cię drażni, unikasz go. Czemu, jeśli rodzice są nieskończenie bardziej szkodliwi niż stado much, roje komarów lub dziesiątki zdarzeń, miałbyś akurat ich potraktować inaczej? Bo są rodzicami? Jak dla mnie, to nie wystarcza.

Sytuacja, gdy dwie strony chcą coś zmienić, to już zupełnie inna bajka. Wtedy są wielkie szanse na sukces.

Tomek

[Neska]

lepiej bym tego nie wyrazila.

U mnie podobnie, burzliwe konfrontacje prowokowane z mojej strony konczyly sie jedna wielka awantura i niczego poza obopolnym roztrzesieniem nie wnosily. Spokojne rozmowy byly tylko z pozoru spokojne, ladunek emocjonalny u mnie byl tak wielki, ze konczylo sie podobnie. Potem kolejna konfrontacja po dluzszym czasie, na spotkaniu dalam list do przeczytania, znowu zawod, zadnej sciezki porozumienia, przeprosin, u mnie spokoj w koncu , u nich wyparcie i furia.

Teraz sie spotykamy, owszem, ale na moich i meza warunkach, mama wie, ze jesli jeszcze raz tknie ktores z moich dzieci pozegnamy sie nieodwoalnie.

[M i T]

[easy russian]

[M i T]

[M i T]

Easy, napisałeś, że za ostro potraktowałem urzędniczki z opowieści Gramakawy (nieistotny bluzg), a Ty chcesz łazić z gnatem po urzędach i grożąc nim, egzekwować swoje? Nie kumam.
Jestem absolutnym zwolennikiem broni pod jednym warunkiem: nie każdy może ją mieć.

Gdy usłyszałem tego ruskiego guru, co to chciałby posyłać kulkę z miłością, rozwarłem japę. Facet jest monstrualnie niebezpieczny dla otoczenia, powinien siedzieć w p.i.e.r.d.l.u.
Kulkę posyłasz w chwili zagrożenia życia lub w obronie rodziny.
Nie strzelasz z miłości, zastanów się co piszesz.
Jeśli tfu, Treheblov tak twierdzi i to z uśmiechem na ryju - co było widać na filmie, jest psychopatą i wyjątkowo nawiedzonym świrem. Wiem, że cieszy się popularnością na tym forum również, ale nie jest jedyną osobowością psychopatyczną mającą tu kredyt zaufania.

Do kogo tak naprawdę chciałbyś strzelić z MIŁOŚCIĄ?

Tomek

[easy russian]

[zenon]

[easy russian]

Wiesz co Tomek - po wpisie Zenka dopuściłem i taki obrazek , który się Tobie wyświetlił podczas czytania mojego listu .
Sądzę,że ta suka w urzędzie też by była grzeczniejsza

[M i T]

[M i T]

[easy russian]

[easy russian]

[M i T]

[easy russian]

[M i T]

[easy russian]

[M i T]

Brak odpowiedzi na kluczowe pytania to też znakomita odpowiedź. Dziękuję!

A "psychologizować" w dziale pt. Sfera Psychiczna nie przestanę. Decydując się zabrać głos w tak bardzo niewygodnych wątkach, chyba każdy liczy się z tym, że MiTy niechybnie wyrażą swoją subiektywną ocenę jakiejkolwiek opisywanej sytuacji. Bez lania wody czy owijania w dobrystyczną bawełnę. Od tego są inne wątki.

Podobno, zanim zabrałeś głos w tym wątku, przeczytałeś wiele naszych z Tomkiem postów w nim (i nie tylko), a więc miałeś okazję wyrobić już sobie jakieś zdanie na nasz temat ("Wątek nie do przecenienia - podstawa . Jeśli nie oczyścimy tej "gleby" to zdrowa ludzkość nie wyrośnie . Jestem w połowie -trochę za 30 stą stroną i widzę na dziś,że "MiT" są właściwymi ludźmi na właściwym miejscu . Wątek tak "nasycony energetycznie" ,że miejscami mocno potrząsa - i o to chodzi"). Skąd więc zarzut "psychologizowania", skoro wiadomo, że właśnie z tego na Forum słyniemy ? I skąd taka mocna reakcja na moje (nietrafione?) "psychologizowania", skoro generalnie wszystko w Twoim świecie gra, problemy natury psychologicznej są rozwiązane, Treblabla jest święty a Ty jesteś "zwyrodnialcem i sadystą"? Pełno tu rażących sprzeczności...

Marishka

[M i T]

[gramakawa]

[M i T]

Oj, Gramakawa, jak dowiódł kilka razy, Easy sam siebie kopie. To nie my pisaliśmy, że jest zwyrodnialcem itp. Oczywiście, nie zauważasz tych subtelności, no nie?

Tomek

[gramakawa]

[M i T]

[M i T]

[easy russian]

[M i T]

Dobra Gramakawa, bo widzę, że jest problem. Inaczej - chodziło mi o dostrzeganie istotnych szczegółów, a nawet szczególików. Wiesz, żeby nie dochodziło do kaleczenia percepcji. Zresztą, postaram zaadoptować wiadomość, że nie jesteś w stanie przyjąć w żaden sposób do świadomości sytuacji, o której była mowa:
- Easy pytał o swe postępowanie z synem
- Marishka odpisała, że było wszystko git
- nie dalej jak kilkanaście linijek potem padło z duupy wyjęte pytanie insynuujące: "czy uważasz mnie za zwyrodnialca" (to wciąż w tej samej kwestii, dodam dla ułatwienia)

Tomek

ps: Za jedną głaskę jesteś w stanie zaprzeczać rzeczywistości??? Niepojęte.

[M i T]

[gramakawa]

[M i T]

[gramakawa]

[M i T]

Gramakawa, tak jak przypuszczałam, nie masz nic na poparcie swoich "psychologicznych odczuć". Po co jakakolwiek refleksja nad tym, co się czuje i pisze, ważne by skrobnąć byle co na kolanie i pędzić dalej...

Marishka

[gramakawa]

[M i T]

[easy russian]

[M i T]

[gramakawa]

[Molka]

[M i T]

[Sana]

[Joannaż]

Kocham swoich rodzicieli, bo dzięki nim mogę być Teraz Tu

[M i T]

[gramakawa]

[M i T]

[Sana]

Chodziło o ton wypowiedzi, który tak wielu tutaj drażni, mnie widział się równie dyrektywny i wg mnie nadmiernie częstotliwy jak ton mojej mamy sprzed lat, bo tego nie dodałam we wcześniejszym poście.

Podobny sprzeciw czułam wobec terapeuty. Nic z tych przeniesień konkretnego nie wyniosłam oprócz uświadomienia sobie tego mechanizmu. Być może dlatego, że nie wyłapałam konkretów, o które pytasz, Marishko

Jednak coś się realnie zmieniło, bo od długiego już czasu nie wkurzają mnie Wasze wypowiedzi

[M i T]

To przerażające! Sana, co mogę zrobić, by znów móc Cię wkurzać?

Tomek

[Sana]

Strasną minę

Zapomniałam o jednym: monotematyczność. Myślę, że to najbardziej drażni, szczególnie osoby, które jedynie nadgryzły temat. Choćby to szukanie przyczyn chorób w nieuświadomionych uczuciach. Jak tak można? Ileż można?

[M i T]

Da radę?


Tomek