[M i T]

Ponieważ temat alergii pojawił się w innym wątku, a pasuje prędzej do tego działu niż do Surowego, zakładam ten wątek z myślą o szerszej dyskusji.

Na początek proponuję lekturę następującego artykułu, który na przykładzie alergii wyjaśnia mechanizmy psychosomatyczne, dotyczące każdego z nas:

Cytat:

THE PSYCHOSOMATIC CAUSES OF DIS-EASE With a Special Look at Allergies By Werner Sattmann-Frese, M.App.Sc. First published in the Southern Crossings Magazine, Vol. 10, No. 5, September/October 1990 Psychosomatic medicine – a growing discipline Psychosomatic medicine, the science linking feelings, conflicts and disease, has in the last few decades become a growing discipline within conventional medicine as well as in the alternative health disciplines. While in some countries work with psychosomatic methods is the last hope, when all other treatments fail, in other countries psychotherapy is offered as an alternative choice for disorders like asthma, ulcerative colitis, gastric ulcer and some others. While these are regarded as the so-called classical psychosomatic diseases, many doctors in Europe estimate that nowadays more that fifty percent of all patients seen in surgeries suffer from emotionally caused ailments (1). These can include hypertension, high blood pressure and heart attack, anxiety attacks, forms of cancer, headaches and migraines, back pain and insomnia, digestive disorders, and so on. With this article, I will describe allergies and asthma in a psychosomatic view. For a better understanding of psychosomatic thinking, I start with some basic psychosomatic topics. Disease and conflict We get sick when we are not fully ourselves, when there is a split between ego, soul and body. This also is the case, when we are forced to live under conditions that do not harmonize with our needs and feelings. Modern people are torn between their desire for pleasure and freedom on the one hand, and values and economic mechanisms that inhibit many of these deep desires on the other hand. Being constantly exposed to this elemental conflict, we sooner or later have to develop compromising mechanisms to survive with a minimum of loss of integrity. The state of physical illness is such a mechanism. Other emotional defence mechanisms such the projection of feelings are not discussed here. The healing quality of illness Physical illness of the human body has the function to heal the split between body and soul. This sounds paradox but the world of feelings often works in a paradox manner. Consequently, illness should not be attacked but understood and made redundant by learning from its symptoms. The present practice of fighting symptoms continues the depriving of the soul of its means of expression since symptoms are the language with which the soul wants to project its wound into the visible world. Illness, no matter how dreadful it might be in advanced stages, is in the first place a way to protect the person from emotionally falling apart, a compromise to save the soul and a challenge to look at old unresolved conflicts as well as at unhealthy living conditions. Illness, in particular when understood in its psychosocial aspects can be a healing and cleansing experience that leaves the person in an advanced state of consciousness. However, more often, and in the absence of attempts to understand its meaning, it provides only a temporary relief of the pressure of conflict. In any case, it is important to learn from the symptoms and increase the ability to solve the underlying conflicts on a conscious level. Primary gains of illness In a society that demands of its members to function by constantly overriding spontaneous needs and feelings, physical illness plays a major role in protecting people from self-alienation. Under strong emotional and social pressure, people unconsciously resort to getting sick in order to get some space for self-awareness and spontaneity without getting fired from the job or having to feel guilty. The function of illness as a momentary relief from conflict has been called the primary gain of a disease. Having a physical disease is a socially acceptable way of getting space to nurture body and soul without confrontation and demands from others. Secondary gains Despite the obvious discomfort of pain and disability, illness has undoubtedly a variety of advantages. Besides “enjoying” the primary gain, sick people are entitled to enjoy social benefits such as access to sickness benefit, special diets, lots of care, temporary freedom from responsibilities, and in some countries even stays in health-resorts. These are some of the so-called secondary gains of disease. For people under strong emotional and social pressure and conflicts, both primary and secondary gains together can become so attractive that people have to struggle with motivating themselves to make serious efforts to regaining their health. Rather than blaming people for this possible lack of motivation, people should get real support with facing and consequently healing their conflicts, a support conventional medicine rarely provides. Rather than providing this support, present societies mainly offer money for drugs, surgery and some other conventional treatments, thereby keeping people emotionally in a permanent state of emotional dis-ease. And there is more While primary and secondary gain of illness have become key concepts in psychosomatic medicine, our understanding of physical illness must not be reduced to these concepts. Illness can also replace guilt feelings and so function as a form of self-punishment; or it may be a "suicide in installments" for people who have lost hope of finding back to leading a fulfilling life free of conflict and emotional pressure. Illness is in this sense the somatisation of depression and despair. Illness can also be a quite "healthy" reaction to adverse environmental living conditions such as air pollution, noise or other stress-factors. Symptoms The manifestations of illness, symptoms, are real works of art that often serve many tasks at the same time. By skillfully using the body, they carry a specific message from the soul to the outside world. Symptoms form the basis for the achievement of the aforementioned gains, but often also serve as an emotional pressure release valve. To express unconscious feelings and conflicts, people's (unconscious) selves use the body's anatomical structure and physiological mechanisms, for example by not metabolizing certain essential nutrients, by creating new pathological metabolic pathways, or even by utilising bacteria and viruses. Allergies Having provided a basic understanding of psychosomatic thinking, I will now focus on a phenomenon that haunts millions of people in most countries of the world -allergies. Allergic reactions can be involved in diseases such as rhinitis, dermatitis (inflammation of the skin), asthma and pericarditis (inflammation of the heart muscle). Allergic reactions cause numerous symptoms that usually create inflammations typical for specific organs. Allergic rhinitis, for example, is characterised by paroxysms of sneezing, itching of the nose, palate, pharynx, and conjunctivae (eyes). The airflow is obstructed and the secretion of mucous is increased. The eyes can be inflamed, and people often look tearful. When viewed from a psychosomatic perspective, people suffering from this type of allergy show all the symptoms of people crying because of grief or helpless rage. The allergic reaction - a misplaced conflict Recently I gave a woman suffering from allergies a massage of her feet as part of body-oriented psychotherapeutic work. Soon she seemingly reacted with an allergic reaction to the massage oil, which contained a fragrance. Instead of opening the windows, I encouraged her to express what she felt at that moment. It turned out that she felt invaded by me and angry because I had not asked her for permission before using the oil. Having found and expressed the background feeling for the allergic reaction - in this case the feeling of being invaded - the symptoms disappeared instantly, although the room was still filled with the smell of the fragrance. This example illustrates one of a number of conflicts behind allergies, people's difficulties with responding to the experience of emotional invasion. The conflict here is the unconscious difficulty with identifying and adequately responding to emotional invasion. Both the lack of awareness and the accompanying unconscious anger, perceived as socially unacceptable, is then transferred to the body-level, where the immune system is symbolically fighting intruding allergens. In other words, a conflict and a conflict response that should have taken place in the person's conscious experience shifted to the person's immune system. The allergic symptoms also provide a well-accepted reason for withdrawal from the place of emotional or social invasion. As shown in the above example, symptoms can stop as soon as people get in touch with and are able to express the underlying feelings. Symbolic reactions While the reaction of the above-mentioned client can be well understood in the framework of the actual situation, it is more difficult to understand why many people are allergic to objects such as strawberries, cats, hay or house dust. To make sense of these allergic reactions it is important to move beyond a mechanistic understanding of the body and to enter the world of symbols and metaphors. Clinical experience shows that people who are allergic to cats, for example, quite often lack within their emotional horizon what is so typical of cats: the ability to ask for cuddles and love without giving up their independence. It appears that the view, touch or smell of a cat seems to trigger a deep conflict between neediness and independence. This conflict is the result of a learned association of being needy with the loss of self-determination or selfregulation. The unconscious belief formed in childhood might say: “I can get my needs for nurturing and body-contact met if I accept being controlled.” Some authors go further and link the symbol "cat" with conflicts around love and sexuality. Another good example of the symbolism working in allergies is the horse. By agreed definition the horse represents energy and vitality. People reacting to horses with a bout of allergic symptoms are probably in conflict with their self-experience of being vital and energetic. ??? Pollen, another example, is a symbol of impregnation, propagation, love and sexuality. Clinical observation suggests that people suffering from hay fever tend to be work-oriented and struggle with the pleasurable side of live. They tend hold the belief that life should not be easy and moments of pleasure have to be earned through effort. The last example to present here is the allergic reaction against house dust. Thorwald Dethlefsen (2) associates this form of allergy with the fear of everything that is perceived as polluted or dirty. As it is shown daily in television advertisements, modern society has come to regard dirt as something bad and despicable. Metaphorically, dirty jokes or dirty language is usually associated with sex or genitals. Consequently, much of what is symbolically linked with dirt is often suppressed or compulsively controlled. An allergic reaction to house dust can consequently be regarded as a challenge to reexamine our compulsive beliefs about what is being labeled dirty. The world is not a sterile place, and it is wise to learn to live with a certain level of dirt and dis-order. We should also remember that small children have a lot of fun playing with poo before they learn from adults that poo is bad. People struggling with this type of allergy might also be wise to acknowledge their "dirty thoughts and feelings", and in so doing learn that many of these are products of questionable and often outdated moralistic values. Emotional charge An interesting feature of allergic reactions is their tendency to generalise. Clinical practice shows that people's levels of emotional charge are important parameters in the occurrence of allergic reactions. The higher the level of stress and emotional pressure, the smaller the stimulus needs to be (only a picture or a thought), or the more varied the substances or symbols can be to trigger allergic reactions. People suffering from allergies show at the end of a psychotherapeutic process often the interesting phenomenon that they still test positive to the medical tests but remain free from symptoms when in contact with the allergen. While their bodies still carry the specific antibodies and thus tests positive, people seem to have made their allergies redundant since they now consciously deal with the issues that until then caused the physical reaction. The "cure" for allergies The consequence of what has been presented in this article is that people struggling with allergies need to deepen their understanding of their unconscious conflicts, in particular of the ones relating to emotional invasion, dirt, sexuality, the experience of pleasure and vitality. It is important to consider that all symptoms are expressions of spontaneous strong life impulses. Rather than trying to remove people's symptoms by keeping them away from the corresponding symbols, people need to learn from their symptoms and face the scenarios that have led to the suppression of feelings in the first place. Conventional medicine and many alternative approaches still treat allergies by trying to exclude the symbols from people's lives, e.g., in their diets. A psychosomatic perspective suggests that allergy patients rather need to widen their emotional horizon. This is not done by banning certain foods from their diet or by changing the side of the road when a cat is passing their way but by looking into the "symptom mirror" to see what they lack in consciousness. References: (1) Overbeck, G, ( 1984), Krankheit als Anpassung, Suhrkamp Verlag, Frankfurt/Main. (2) Dethlefsen, T., (1990), The Healing Power of Illness, Element, Brisbane. Useful literature: Braeutigam, W & Christian, P., (1986), Psychosomatische Medizin, Georg Thieme Verlag, Conger, J. P. (1994), The Body in Recovery, Frog Ltd., Berkeley, California. Dychtwald, K., (1986), Bodymind, J.P. Tarcher, Los Angeles. Dethlefsen, T., (1984), The Challenge of Fate, Coventure, London. Schur, M., (1955), Zur Metapsychologie der Somatisierung, in Brede, K. (ed.), (1974), Einführung in die Psychosomatische Medizin, Fischer, Frankfurt/Main. http://www.slse.edu.au/ar...h_Allergies.pdf

Od siebie w tym temacie mogę polecić książki Dr. Johna E. Sarno (w j. polskim ukazała się jedynie "Recepta na zdrowie") oraz pozycję klasyczną, czyli "Psychosomatic Medicine" Franza Alexandra z 1950 r. Również w "Buncie ciała" Alice Miller przedstawia związek umysł-ciało w kontekście chorób znanych pisarzy, malarzy i innych.

Marishka

[wiraha]

przeczytalem powyzszy tekst - nie przekonal mnie, choc nie twierdze, ze nie jest w czesci czy moze w calosci sluszny. ale mam lekkie problemy z uwierzeniem ze ktos ma alergie na koty bo ma klopoty z upominaniem sie o okazywanie czulosci i dotyk.

ciut za duzo tu dla mnie psychoanalizy. co w takim razie z osobami ktore maja uczulenie na siersc kota - ale maja kota bezwlosego - unikajac tym samym alergii? wszak kot to kot - czy futro ma czy nie.

pozd
WiRAHA

[M i T]

Wiraha, dzisiaj przy późnej kolacji obgadaliśmy z Marishką to zagadnienie. Wyszły nam konkluzje, z których jedna dosłownie mnie zszokowała. Marishka jutro to opisze. Ja bym się tu psychoanalizy w klasycznym, zabełkoconym przez "późnego" Freuda wydaniu a la "Wstęp do psychoanalizy" nie doszukiwał Choć Freud DUŻO w tej mierze wniósł. Już samo stwierdzenie zaistnienia ciągu psyche - soma, jest wielkim sukcesem.
Jednak dzisiejsza medycyna w tym temacie dziwacznie się zachowuje.

Tomek

[Magdalinha]

Zgadzam się z Tobą Wiraha, alergie są po prostu oznaką szwankowania układu immunologicznego.

Gdy miałam 14 lat to wykryto u mnie ogromną alergię na kurz i jego roztocza. Zalecono mi terapię odczulającą lekiem Alavac (zawierał aluminium - sic ). Terapia trwała ok 3 lat. Alergia ustąpiła u mnie w wieku 17 lat po czym powróciła u mnie po 3 latach.

Wówczas studiowałam w innym mieście, mieszkałam w akademiku, gdzie atmosfera była super i rozwinęła moje skrzydła - byłam w żywiole. Niestety w tym szczęśliwym okresie wróciła alergia na kurze i roztocza. Poszłam do dr alergolożki, która rozłożyła ręce i powiedziała, że po tamtej terapii nie mogę mieć następnej. Zostałam sama z swoim uczuleniem ale akurat po 3 miesiącach poznałam dietę JK. Przeszłam na tę diętę i alergia minęła jak ręką odjął. Wróciła stopniowo gdy zrezygnowałam z diety JK (miała inne minusy,które przeważyły).

Na raw diet znów przeminęła alergia .
Myślę, że na alergię mają wpływ przede wszystkim czynniki środowiskowe. Z drugiej strony nie można negować wpływu odblokowania psychicznego w przypadku wrażliwych ludzi.

[M i T]

[wiraha]

ok, to wytlumacz mi skad sie biora alergie u niemowlat

pozd
WiRAHA

[M i T]

[wiraha]

a mi sie logiczne nie wydaje

generalnie sa kraje czy regiony swiata gdzie alegrii jest duzo mniej lub nie ma wcale. i sa to prawie zawsze rejony pelne brudu, syfu i nieprzestrzegania zasad higieny (wg naszych standardow). i to - idac tropem twojej wypowiedzi - oznaczaloby, ze tamtejsi rodzice sa lepsi pod wzgledem zapewniania dzieciom ich potrzeb emocjonalnych i psychicznych.

w serialu Dr. House byla taka scena - dr House idzie z wynikami badan do przyjaciela - onkologa Wilsona i poniewaz nie jest pewien tego co dolega pacjentowi pyta sie go - "co widzisz?" - a on odpowiada: "jestem onkologiem wiec widze tu raka, ale jesli pojdziesz z tym do immunologa bedzie widzial autoagresje"

i tak to juz jest. "cokolwiek teoretyk wymysli, praktyk udowodni" - jesli lubisz klimaty psychoanalizy, podswiadomosci itd itp - bedziesz kierowala sie w tamtym kierunku. inna osoba - np "fan" homotoksykologii bedzie szedl w kierunku toksyn, ktos inny o niedoborach wit/min czy rownowadze kwasowo-zasadowej. i kazdy znajdzie argumenty

a prawda pewnie lezy posrodku

pozd
WiRAHA

[M i T]

[Witold Jarmolowicz]

Bodajże Carl Gustav Young opisywał taki przypadek. Miał pacjenta z astmą oporną na wszelkie terapie. Podczas seansów hipnotycznych i regresji do wczesnego dzieciństwa pacjent przypomniał sobie, że jako dziecko wpadł głową w zaspę śnieżną. Po wydobyciu tego zdarzenia z mroków niepamięci objawy astmy ustąpiły.
Z drugiej strony współczesna medycyna obserwuje, że astma i ogólnie alergie rozwijają się jako następstwo porodu przez cesarskie cięcie.
Oczywiście można tutaj upatrywać traumy psychicznej większej, niż w przypadku naturalnego porodu. Wszakże przyjmuje się, że podczas cesarskiego cięcia układ pokarmowy noworodka zasiedlają bakterie patogenne i początkowo brakuje symbiotycznych pałeczek kwasu mlekowego z pochwy.
JW

[M i T]

[M i T]

Dobry przykład Panie Witoldzie. Tyle, że "Jung". Chociaż Young to też był psychoanalityk, ale z USA bodajże. Swego czasu tez myliłem te nazwiska:)

Czytałem wspomnianą przez Marishkę książkę Sarno. Facet odważnie napisał, o co biega. W wielkim skrócie jest tak. Mamy człowieka i jego głęboko skrywaną, niechcianą myśl czy emocje. Mózg tego kogoś, by nie dopuścić do uświadomienia sobie niewygodnych treści, woli, by organizm cierpiał ból lub zapadł w chorobę - byle tylko nie było konfrontacji.
Wyjściem z sytuacji jest zdemaskowanie tego buforującego procesu, czyli uświadomienie sobie jego istnienia lub w szerszym nawiasie - znalezienie przyczyny uruchamiającej ten ciąg. Brzmi dziwacznie, ale mój osobisty przykład, o którym zaraz opowiem, świetnie to obrazuje.
Rzecz dotyczy kłującego, jakby nieco "oderwanego" bólu po zewnętrznej części lewego uda. Pojawiał się u mnie co jakiś czas od co najmniej 15 lat. Znajomy nauczyciel wf-u tłumaczył to rozrostem włókien mięśniowych, bo wtedy zaczynałem na serio romans z rowerem. Minęły kolejne lata, a ten rzadki, ale ból nazwałem "nerwobólem" i przestałem się nim przejmować. Problem w tym, że on nie skończył ze mną. Gdy zająłem się problematyką nadrzędnej roli uświadomienia treści nieświadomych, wciąż tkwiłem w przedziwnych relacjach z rodzicami i zakończyłem 6 letni nieudany związek z osobą niezwykle neurotyczną. Nie widziałem problemu u siebie, tylko u innych. idealizowałem rodziców, okłamywałem się, że dawali mi wolność. Ból pojawiał się regularnie. Bardziej ostry stał się, gdy odważyłem się napisać rodzicom wszystko, co do nich czuję, o co mam do nich żal, za co czuję wściekłość i pretensje.
Kulminacją mojego oderwania się od apatycznych, pasywno-agresywnych rodziców, którzy się pobrali tylko dlatego, bo ja się pojawiłem (nie mogli mnie kochać), była noc z potwornym atakiem nerwicy lękowej z wrażeniem końca. Ból pojawiał się wciąż, a proces indywidualizacji postępował. Gdy pojąłem, że ból nie ma podłoża strukturalnego, że jest oszustwem mojego mózgu, zniknął i nigdy się nie pojawił - tak jak ten potężny atak nerwicy. Wrażenie błogostanu, jaki towarzyszył mi po emocjonalnej separacji od ludzi, którzy nigdy nie zaakceptowali mnie jakim jestem i po zrozumieniu, że oni nigdy się nie zmienią - był i jest czymś zupełnie wspaniałym.
Ale jak się okazuje, cały czas trzeba się pilnie obserwować. Po jakimś czasie, podobne kłucie pojawiło się w najpierw jednym potem drugim kolanie. I znowu tak trudno było mi zrozumieć, że to nie wynik codziennego pedałowania ani przemęczenia. Bóle znikły, jak tylko uznałem, że Sarno ma rację. Wystarczyło, że szczerze uznałem, świadomie - że ten ból to ściema i było po ptokach. Teraz jest spokój. Ale jestem przygotowany, bo może coś przeoczyłem lub wyparłem.:]

Tomek

[Witold Jarmolowicz]

Oczywiście że Jung. Young napisał mi się odruchowo z dawnych czasów. To ten od modułu sprężystości Younga z mechaniki. (Teoretyczna siła, jaką trzeba by przyłożyć do próbki, żeby ją rozciągnąć dwukrotnie)

Cytat:

Ale przecież obiektywnie patrząc, to właśnie poród naturalny jest dla dziecka większą traumą (musi się przepychać, na dodatek nie zawsze główką do przodu) niż wyciągnięcie go z rozciętego brzucha.

A to właśnie cesarskie cięcie, załóżmy, że rzeczywiście mniej stresujące, sprzyja powstawaniu astmy a nie naturalny poród. Tymczasem, jeżeli przyjmiemy etiologię czynnościową a nie organiczną, powinno być odwrotnie. Bezstresowe cesarskie cięcie powinno zmniejszać prawdopodobieństwo wystąpienia astmy.
JW

[Witold Jarmolowicz]

Cytat:

Ja np. zdaję sobie sprawę z tego, że moja awersja do zbyt ciasnych w ramionach ubrań wynika właśnie z takiego ciasnego zawijania (matka opowiadała, że jako niemowle nie lubiłam takiego zawijania, wierciłam się i próbowałam za wszelką cenę wyzwolić rączki). Myślę, że za mało wiemy o swoim okresie niemowlęcym i zbyt mało uwagi przywiązujemy do tego, co wówczas odczuwaliśmy, a to jest nie mniej ważne niż każdy inny okres w naszym życiu.

Przede wszystkim zbyt mało uwagi poświęcamy okresowi prenatalnemu.
Z nielicznych badań wynika, że wcześniaki częściej cierpią na agorafobię, a dzieci urodzone zbyt późno na klaustrofobię.
Oczywiście 20 wiek, to okres dziwacznych i szkodliwych pomysłów na rodzenie i wychowywanie dzieci, które to pomysły przyczyniły się do zniszczenia więzi społecznych i rozlicznych schorzeń wieku dojrzałego.
Jak napisałem powyżej, doceniam rolę psychiki w alergiach.
Wszakże mając od lat możliwość obserwacji wpływu żywienia na psyche i somę dostrzegam w żywieniu rolę fundamentu. Bez właściwego żywienia nie pomoże ani farmakoterapia, ani psychoterapia, ani samodoskonalenie.
Często skuteczność terapii polega właśnie na spowodowaniu nieuświadamianej zmiany preferencji żywieniowych w dobrą stronę.
JW

[M i T]

Fragment książki:

http://www.ifcpress.com.p...=ViewPart&id=46

Mowa jest o bólu, ale na tej samej zasadzie działają też inne objawy. Ból jest tylko jednym z objawów. Alergie, problemy skórne, zaburzenia jelitowo-żołądkowe, nerwice i depresje również są tylko objawami. A źródło roblemu często jest takie same i dotyczy naszych emocji. Warto się temu przyjrzeć uważnie i skupić się na traktowaniu Człowieka jako CAŁOŚCI.

Marishka

PS: I jeszcze artykuł o wpływie emocji na stan naszej skóry (czyli znów mówimy o związku psyche z somą). Takie całościowe podejście niektórych dermatologów do tego problemu jest obiecujące:

http://tiny.pl/b6kc

[sylwiazłodzi]

Rola czynników psychicznych w powstaniu i przebiegu schorzeń dermatologicznych

http://www.psychologia.net.pl/artykul.php?level=97

[sylwiazłodzi]

A co do cesarskiego cięcia to znalazłam to co niedawno pamiętałam,że przeczytałam o najnowszych badaniach

Cesarskie cięcie zmienia DNA dziecka

http://www.forumzdrowia.p...id=102&art=6202

i jeszcze to

"Śmiertelne modne cesarskie cięcie"

"Metropol": Na świecie rośnie liczba przeprowadzanych cięć cesarskich, zwłaszcza na życzenie. Okazało się, że zwiększają one ryzyko poporodowych zgonów noworodków.
Coraz większym problemem stają się niepotrzebnie wykonywane cięcia, a zwłaszcza powikłania po nich. Badaniem zjawiska zajęli się amerykańscy naukowcy. Po analizie niemal sześciu milionów porodów zaobserwowali, że przypadki zgonu noworodka przychodzącego na świat poprzez cesarskie cięcie na życzenie przekracza prawie trzykrotnie śmiertelność przy narodzinach drogą naturalną. W przypadku cesarek wykonanych u kobiet z grupy niskiego ryzyka wynosi 1,77 zgonów na tysiąc żywych urodzeń. Natomiast śmiertelność przy narodzinach drogą naturalną wynosi 0.62 na tysiąc przypadków. Takie informacje zamieścił wrześniowy numer pisma "British:Issues in Perinatal Care".

Według zaleceń Światowej Organizacji Zdrowia jedynie 10-15 proc. wszystkich porodów powinno się kończyć cięciem cesarskim. Tymczasem w bogatych krajach Europy i Ameryki Północnej przez cięcie przychodzi na świat 20-30 proc. dzieci.

żródło:http://psychologia.edu.pl/index.php?dz=serwis&op=opis&id=340

[Witold Jarmolowicz]

Co można było przewidzieć od razu, bo poprawianie przyrody nie jest możliwe.
W poradniku o szkodliwości sztucznych porodów pisała dr Wasilewska.
JW

[Witold Jarmolowicz]

[M i T]

O wpływie depresji matki na zdrowie dziecka:

http://wiadomosci.onet.pl...iecko,item.html

Cytat:

Nauka PAP, POg/00:01 Depresja matki ma zły wpływ na dziecko Depresja matki jest istotnym czynnikiem ryzyka zaostrzeń objawów astmy u dziecka - informują naukowcy na łamach "Journal of Pediatric Psychology". Naukowcy z Centrum Dziecięcego Johnsa Hopkinsa przeprowadzili ankietę wśród 262 Afroamerykanek, których dzieci chorowały na astmę. Zauważyli wówczas, że im więcej objawów depresji przejawia matka, tym ciężej dziecko przechodziło astmę. "Choć naszym zamiarem nie było mierzenie tego, w jakim stopniu depresja matki zwiększała częstotliwość występowania objawów u dziecka, zależność, która wyłoniła się w trakcie badań okazała się bardzo wyraźna" - mówi prowadząca badania psycholożka dr Kristin Riekert. Jak podkreśla dr Riekert, zależność ta działa tylko w jedną stronę, gdyż częstotliwość objawów astmy u dziecka nie ma wpływu na depresję matki. To z kolei sugeruje, że stan psychiczny matki jest niezależnym czynnikiem ryzyka i może zwiastować częstsze zaostrzanie się objawów u dziecka. Rodzice są najczęściej odpowiedzialni za wprowadzenie w życie wskazówek lekarza, muszą więc dopilnować regularnego przyjmowania leków przez swoją pociechę i pamiętać o częstych wizytach kontrolnych. Depresja i związane z nią zmęczenie, problemy z pamięcią i koncentracją może znacznie utrudniać kontrolowanie przewlekłej choroby dziecka - wyjaśniają eksperci. Badacze podkreślają jednocześnie potrzebę zwracania większej uwagi na stan psychiczny głównego opiekuna dziecka w gabinetach lekarskich. "Skoro zawsze pytamy rodziców, czy palą papierosy, może pora zacząć pytać, jaki jest ich stan emocjonalny. Niepokojące sygnały o stanie psychicznym rodziców powinny być wychwycone przez lekarza, który w razie potrzeby powinien zlecić odpowiednie badania i terapię" - mówi współautorka badań dr Arlene Butz. Choć w badaniach wzięły udział tylko kobiety, autorzy zaznaczają, że taka sama zależność będzie najprawdopodobniej widoczna w przypadku ojców.

Marishka

[ashkar]

To ja jak zwykle muszę się wtrącić ze swoimi niechcianymi groszami.

Otóż najpierw należy ustalić co to jest "depresja". Depresja która wynika z przykrych doświadczeń i tylko obniżenia nastroju nie jest w stanie wpłynąć jakoś poważnie ani na stan kobiety ani dziecka. To jest przewidziane przez naturę niejako. Natomiast to co medycyna (psychiatria) diagnozuje jako depresję a jest rzeczywiście zaburzeniami somatycznymi musi mieć wpływ na dziecko, ponieważ wszystko co dzieje się w organizmie matki dzieje się także i w tej części która jest płodem.

Ogólnie temat jest bardzo ciekawy. Ja stoję i będę stał na stanowisku że choroby mają podłoże organiczne a ich wymiar somatopsychiczny czy psychicznosomatyczny jest jeżeli nie pomijalny to drugo, a nawet trzeciorzędny. Oczywiście ma to znaczenie jak się czujemy i jak podchodzimy do życia, ale jeżeli mamy poważniejsze problemy to może okazać się że to nie jest tylko jakieś tam tylko zniechęcenie. Ale i tak cała ta dyskusja nad tym jak to się walczy z depresją jest bezsensowna, to jest przecież oczywiste. Natomiast w zaburzeniach organicznych problem jest dużo głębszy i tutaj żadne mantry nie pomogą, mogą wręcz zaciemnić obraz.Nie lekceważę znaczenia psychiki ale też nie nadaję jej aż takiego znaczenia ponieważ go nie ma.

Postaram się podać pewien związek przyczynowy który bardzo dobrze obrazuje wpływ psychiki na somę, a raczej na stan równowagi organizmu czyli zdrowia.

Stres podnosi pH i blokuje Immunoglobuliny A (IgA) które które tworzą ochronną powłokę w barierze jelitowej (bariera jelita/krew). Immunologiczna funkcja bariery jelitowej opiera się głównie na wydzielaniu sekrecyjnych IgA. Zmniejszenie ilości IgA powoduje zwiększenie przyczepności bakteryjnej do nabłonka jelit, a więc zwiększenie przepuszczalności jelitowej, co w efekcie prowadzi do translokacji bakteryjne, czyli przeniknięcia patogennych bakterii i toksyn przez ściany jelita do krwiobiegu i węzłów chłonnych. W dalszych etapach w zależności od stanu organizmu, sił poszczególnych narządów pokonane zostają kolejne bariery, bariera wątrobowa i w końcu kiedy pada wątroba kolejna bardzo ważna bariera krew/mózg.

Myślę że to dobrze obrazuje na czym polega problem. Biorę pod uwagę fakt że długotrwały stres o dużym nasileniu może powodować osłabienie funkcji ochronnej jelit a przez to przełamanie pierwszej bariery ochronnej organizmu. Ale organizm ma jeszcze wiele innych mechanizmów. Powiedzmy że i te mechnizmy zawodzą, wtedy owszem można mówić że psychika, a raczej jej negatywny wpływ ma znaczenia. Problem jednak w tym że zawsze tutaj pierwsze skrzypce gra stan organizmu czyli teren, tak jak to ustalili już badacze w 19 wieku i co pod koniec życia przyznał Pasteur, to nie bakterie są przyczyną chorób ale podłoże. I tutaj można by powiedzieć że w sumie psychika się w tym mieści. Jednak dobrze odżywiony organizm, silny poradzi sobie ze stresami ponieważ ma silną barierę jelita-krew. A nawet jeżeli ta zostanie naruszona to silny organizm radzi sobie w dalszych etapach. Aczkolwiek wszytko ma swoje granice. Uważam że wpływ psychiki jest naprawdę tylko pośredni i może prowadzić do stanu kiedy organizm zostanie osłabiony, jednak nie psychiką samą naprawia się te błedy a konkretnymi działaniami. Dlatego też nie wolno stawiać akcentu na psychikę bo to prowadzi do wypaczeń. Leki antydepresyjne i stymulanty prowadzą do dalszego osłabienia ochrony organizmu, w najlepszym wypadku do jego ogłupienia. Także może to być wręcz dodatkowym czynnikiem negatywnym. Należy zawsze zadbać o organizm a psychika wraz z lepszym stanem zdrowia też się poprawi. Taki to ma właśnie związek bo jak wiemy "W zdrowym ciele zdrowy duch".

Dodam tylko jeszcze dla lepszego zrozumienia że wszystkie choroby i te psychiczne też włącznie z schizofreniami, depresjami, paranojami biorą się właśnie z osłabienia funkcji ochronnych organizmu. Dołoże jeszcze do tego w kontekście prenantalnym i noworodkowym następujące fakty: Bariera immunologiczna (i nieimmunologiczna też) jelit jest niedojrzała u noworodka.

To ja jak zwykle muszę się wtrącić ze swoimi niechcianymi groszami.

Otóż najpierw należy ustalić co to jest "depresja". Depresja która wynika z przykrych doświadczeń i tylko obniżenia nastroju nie jest w stanie wpłynąć jakoś poważnie ani na stan kobiety ani dziecka. To jest przewidziane przez naturę niejako. Natomiast to co medycyna (psychiatria) diagnozuje jako depresję a jest rzeczywiście zaburzeniami somatycznymi musi mieć wpływ na dziecko, ponieważ wszystko co dzieje się w organizmie matki dzieje się także i w tej części która jest płodem.

Ogólnie temat jest bardzo ciekawy. Ja stoję i będę stał na stanowisku że choroby mają podłoże organiczne a ich wymiar somatopsychiczny czy psychicznosomatyczny jest jeżeli nie pomijalny to drugo, a nawet trzeciorzędny. Oczywiście ma to znaczenie jak się czujemy i jak podchodzimy do życia, ale jeżeli mamy poważniejsze problemy to może okazać się że to nie jest tylko jakieś tam tylko zniechęcenie. Ale i tak cała ta dyskusja nad tym jak to się walczy z depresją jest bezsensowna, to jest przecież oczywiste. Natomiast w zaburzeniach organicznych problem jest dużo głębszy i tutaj żadne mantry nie pomogą, mogą wręcz zaciemnić obraz.Nie lekceważę znaczenia psychiki ale też nie nadaję jej aż takiego znaczenia ponieważ go nie ma.

Postaram się podać pewien związek przyczynowy który bardzo dobrze obrazuje wpływ psychiki na somę, a raczej na stan równowagi organizmu czyli zdrowia.

Stres podnosi pH i blokuje Immunoglobuliny A (IgA) które które tworzą ochronną powłokę w barierze jelitowej (bariera jelita/krew). Immunologiczna funkcja bariery jelitowej opiera się głównie na wydzielaniu sekrecyjnych IgA. Zmniejszenie ilości IgA powoduje zwiększenie przyczepności bakteryjnej do nabłonka jelit, a więc zwiększenie przepuszczalności jelitowej, co w efekcie prowadzi do translokacji bakteryjne, czyli przeniknięcia patogennych bakterii i toksyn przez ściany jelita do krwiobiegu i węzłów chłonnych. W dalszych etapach w zależności od stanu organizmu, sił poszczególnych narządów pokonane zostają kolejne bariery, bariera wątrobowa i w końcu kiedy pada wątroba kolejna bardzo ważna bariera krew/mózg.

Myślę że to dobrze obrazuje na czym polega problem. Biorę pod uwagę fakt że długotrwały stres o dużym nasileniu może powodować osłabienie funkcji ochronnej jelit a przez to przełamanie pierwszej bariery ochronnej organizmu. Ale organizm ma jeszcze wiele innych mechanizmów. Powiedzmy że i te mechnizmy zawodzą, wtedy owszem można mówić że psychika, a raczej jej negatywny wpływ ma znaczenia. Problem jednak w tym że zawsze tutaj pierwsze skrzypce gra stan organizmu czyli teren, tak jak to ustalili już badacze w 19 wieku i co pod koniec życia przyznał Pasteur, to nie bakterie są przyczyną chorób ale podłoże. I tutaj można by powiedzieć że w sumie psychika się w tym mieści. Jednak dobrze odżywiony organizm, silny poradzi sobie ze stresami ponieważ ma silną barierę jelita-krew. A nawet jeżeli ta zostanie naruszona to silny organizm radzi sobie w dalszych etapach. Aczkolwiek wszytko ma swoje granice. Uważam że wpływ psychiki jest naprawdę tylko pośredni i może prowadzić do stanu kiedy organizm zostanie osłabiony, jednak nie psychiką samą naprawia się te błedy a konkretnymi działaniami. Dlatego też nie wolno stawiać akcentu na psychikę bo to prowadzi do wypaczeń. Leki antydepresyjne i stymulanty prowadzą do dalszego osłabienia ochrony organizmu, w najlepszym wypadku do jego ogłupienia. Także może to być wręcz dodatkowym czynnikiem negatywnym. Należy zawsze zadbać o organizm a psychika wraz z lepszym stanem zdrowia też się poprawi. Taki to ma właśnie związek bo jak wiemy "W zdrowym ciele zdrowy duch".

Dodam tylko jeszcze dla lepszego zrozumienia że wszystkie choroby i te psychiczne też włącznie z schizofreniami, depresjami, paranojami biorą się właśnie z osłabienia funkcji ochronnych organizmu. Dołoże jeszcze do tego w kontekście prenantalnym i noworodkowym następujące fakty: Bariera immunologiczna (i nieimmunologiczna też) jelit jest niedojrzała u noworodka.

[temperance76]

Zgadzam sie z toba calkowicie

[sylwiazłodzi]

Ktos mi podesłał artykuł poniższy. Alergia w końcu jest do zmierzenia czy nie wg Was?. Według komentarza dr.Witoszek badanie, o którym mówi autor metody a polski "mędrzec" twierdzi ,że Go nie zna jednak istnieje i jest znane od kilkunastu lat.

Jedzenie z opóźnionym zapłonem

To że tłuszcze, tytoń i kawa mają zły wpływ na nasze zdrowie, już wiedzieliśmy. Ale zboża, herbata, a nawet jabłka?! Amerykański alergolog Mark Lovendale ma dla nas jeszcze więcej zaskakujących informacji, które stawiają na głowie dotychczasową wiedzę na temat alergii pokarmowych.

Marcin Wyrwał: Czym opóźniona alergia pokarmowa różni się od normalnej alergii?
Mark Lovendale: Jeżeli zje pan orzech, a następnie pan spuchnie, będzie to oznaczać, że cierpi pan na powszechnie znaną natychmiastową alergię pokarmową. Ale czasem zdarza się tak, że potwornie boli pana głowa, ale nie wie pan dlaczego. Okazuje się, że powodem pańskiej dzisiejszej migreny jest coś, co zjadł pan dzień albo dwa wcześniej. W takich przypadkach mamy do czynienia z opóźnioną alergią pokarmową.

To częsta przypadłość?
W przeciwieństwie do natychmiastowych alergii pokarmowych, które dotyczą zaledwie 3 proc. populacji, opóźniona alergia pokarmowa dotyka większości ludzi w różnych okresach ich życia.

Te informacje stawiają na głowie nasze dotychczasowe postrzeganie alergii. Ale pan prowadzi badania dotyczące opóźnionej alergii pokarmowej od wielu lat. Dlaczego do tej pory ten problem był stosunkowo mało znany?
W USA trudno się przebić z tą wiedzą przede wszystkim dlatego, że środowisko medyczne jest kontrolowane przez konwencjonalnych alergologów. Pod koniec lat 70-tych oraz w latach 80-tych nasza metoda leczenia zaczęła odnosić sukcesy. Ludzie nie musieli już chodzić do alergologów na testy skórne i cotygodniowe zastrzyki odczulające. Ta sytuacja zaniepokoiła środowisko lekarzy uznających tradycyjne metody leczenia alergii, którzy zaczęli wywierać naciski w celu ukrycia naszych badań.

A jak wygląda sytuacja w Europie.
W Europie jest znacznie lepiej. W latach 80-tych odkryto, że testy skórne i cotygodniowe zastrzyki odczulające nie zdają egzaminu. W 1986 roku brytyjski rząd przeprowadził gruntowne badania, które dowiodły, że te metody leczenia są mało skuteczne w większości przypadków, a w niektórych wręcz szkodzą pacjentom, łącznie z przypadkami śmiertelnymi, a do tego są niezwykle kosztowne. Dlatego też coraz więcej alergologów i lekarzy w Europie stawia na nasze metody, które opierają się raczej na usuwaniu przyczyn chorób niż na leczeniu ich za pomocą leków i operacji.

Chce pan powiedzieć, że amerykańscy lekarze i firmy farmaceutyczne pozostają przy szkodliwych dla pacjenta metodach leczenia z powodów finansowych?
Firmom farmaceutycznym nie podoba się nasza metoda, ponieważ zwalcza ona przyczyny choroby, więc ludzie nie muszą regularnie przyjmować leków. Ale po części problem polega także na tym, że nie mają one świadomości, jak skuteczna jest nasza metoda. Istnieją bardzo silne leki, które mogą ograniczyć ból głowy. Ale z pewnością nie ograniczą one zniszczeń w organizmie spowodowanych przez składniki, które powodują ten ból głowy. Przyjmując lek przeciwbólowy radzimy sobie więc z symptomem, ale nie z chorobą. To tak jakbyśmy próbowali ugasić pożar w naszym domu, wyłączając alarm przeciwpożarowy.
(w całości kilka stron)

link: http://zdrowie.onet.pl/15...ofilaktyka.html

[ashkar]

Zgadzam się z tym że istnieje coś takiego jak opóźniona alergia. Ale czy w świetle tej wiedzy można w ogóle mówić o alergii? Tak się właśnie dzieje w każdym przypadku, różny jest tylko stopień uszkodzeń w organizmie, co spowodowane jest tak naprawdę wieloma czynnikami.

Zgadzam się z tym że istnieje coś takiego jak opóźniona alergia. Ale czy w świetle tej wiedzy można w ogóle mówić o alergii? Tak się właśnie dzieje w każdym przypadku, różny jest tylko stopień uszkodzeń w organizmie, co spowodowane jest tak naprawdę wieloma czynnikami.

[MONIKAW]

Sylwia bardzo dobry artykuł zgadzam się z większością twierdzeń.

[M i T]

O psychosomatyce na przykładzie dzieci:

http://www.wysokieobcasy....ias=2&startsz=x

Cytat:

Taki duży, a sika w łóżko Ewa Pągowska 2010-01-21, ostatnia aktualizacja 2010-01-14 17:04 'Ono nie powinno czuć żadnego napięcia, przecież kłócimy się tylko w nocy' - rozmowa z dr hab. Katarzyną Schier Kiedy dziecko często się przeziębia i łapie infekcje... ...to warto się zastanowić, czy nie ma problemów, które je przerastają. Mamy winić psychikę za przeziębienie? Nie za przeziębienie, tylko za spadek odporności i zwiększoną podatność na choroby. Układ nerwowy i immunologiczny mają na siebie wpływ. Badania pokazują, że leki skuteczne w chorobach układu nerwowego pomagają też w chorobach układu odpornościowego. Wiemy już, że pojedyncze silne przeżycie mobilizuje organizm. Zwiększa na krótko naszą odporność. Z kolei długotrwałe napięcie psychiczne ją obniża. Oczywiście trudno byłoby określić, że np. psychika w 60 proc. odpowiada za to, że dziecko przeziębiło się trzeci raz w tym miesiącu. Większość pediatrów nie dałaby psychice ani jednego procentu. Racja, bo w medycynie przeważa myślenie, w którym oddziela się psychikę od ciała. Ale na świecie popularne staje się podejście psychosomatyczne. Dominujący w nim model biopsychospołeczny zakłada, że biologia, psychika i relacje społeczne wzajemnie na siebie oddziałują. Najlepiej widać to u niemowląt. Na przykład pobudzenie zawsze wiąże się u nich z zaczerwienieniem, a reakcja psychiczna - z ruchem. Co dzieje się potem? Aż do wieku nastoletniego następuje proces desomatyzacji, czyli nauki radzenia sobie z wyzwaniami świata zewnętrznego za pomocą umysłu, nie ciała. Uczymy się uświadamiać sobie własne emocje i je werbalizować. Radzić sobie na przykład ze złością, relaksować się czy przeformułowywać myśli. I zwykle dobrze nam idzie, dopóki problemy są na naszą miarę. Kiedy zaczynają nas przerastać, do głosu dochodzi ciało. Na przykład ze zdenerwowania mamy skurcze żołądka albo pocą nam się dłonie. To zjawisko nazywamy somatyzacją stanów psychicznych. Stąd dzieci przygniecione problemami moczą się, kilkulatki cierpią na bóle brzucha, a starsze dzieci na bóle głowy. Choć te objawy utrudniają życie, somatyzacja nie jest jeszcze chorobą. A kiedy się nią staje? Dopiero gdy dochodzi do uszkodzenia organów. Choroba psychosomatyczna uznawana jest za mocno zależną od naszych emocji. Są to na przykład alergie, atopowe zapalenie skóry, reumatoidalne zapalenie stawów, astma. Wszystkie mogą wystąpić już u małych dzieci. Wiele niemowlaków to alergicy. Jakie problemy mogą przerastać takie maluchy? Te same, które przerastają ich mamy. Kobieta i jej niemowlę są jak naczynia połączone. To, co czuje mama, czuje też jej malutkie dziecko. Z badań i zawodowego doświadczenia wiem, że w leczeniu chorób psychosomatycznych dobre rezultaty u takich maluchów daje podjęcie terapii przez ich mamy. Są nawet psychoterapeuci, którzy zajmują się leczeniem niemowląt i ich opiekunów. Bo często świeżo upieczone mamy nie radzą sobie z macierzyństwem, chociażby z presją bycia idealnym rodzicem. To nie znaczy, że namawiam do leczenia alergii jedynie psychoterapią. No tak, z alergią czy astmą na pewno udamy się do lekarza. Ale co z somatyzacją? Co robić, jeśli podejrzewamy, że bóle brzucha kilkulatka są spowodowane jego debiutem w roli przedszkolaka? Pójść do pediatry. Sprawdzić, czy na stres wynikający z życiowej zmiany nie nałożyła się choroba. Np. moczenie nocne? Rzeczywiście od czasu do czasu moczy się w nocy aż 15 proc. pięciolatków i 10 proc. sześciolatków. Problem częściej dotyczy chłopców i zwykle mija z wiekiem. To jednak nie znaczy, że mamy bezczynnie czekać. Dla dzieci moczenie się może być źródłem wstydu, niskiej samooceny. Przyjmuje się, że wizyta u pediatry z tego powodu jest konieczna, jeśli malec skończył pięć lat. Ja uważam, że nawet cztery lata. Obojętnie, czy dotyczy to także dnia, czy tylko nocy. Lekarz musi sprawdzić, czy podłożem problemów nie jest np. zbyt mały pęcherz, opóźnienie rozwojowe, czy częstomocz spowodowany takimi chorobami jak na przykład cukrzyca. Czy diagnoza jest konieczna także u pięciolatków, które są tak zajęte zabawą, że nie docierają na czas do toalety? Nie. One mają fizyczną i psychiczną kontrolę nad tym. Podobnie jak dzieci, które sikają z wściekłości. Tak jak jeden z moich pacjentów, który, kiedy przerwałam nagle naszą zabawę, zdjął majtki i zrobił kałużę na podłodze. A dzieci młodsze niż pięcioletnie? Te, które przestały się już moczyć? Najpierw musimy mieć pewność, że rzeczywiście przestały. Niektórzy uważają, że tydzień suchych nocy wystarczy, by ogłosić sukces. Kiedy więc ósmego dnia dziecko nasika do łóżka, niepotrzebnie wpadają w panikę. Warto dać dziecku czas przynajmniej do czwartych urodzin. No, chyba że obserwujemy gwałtowną zmianę na gorsze. Na przykład dziecko od roku ani razu się nie zmoczyło, a teraz zdarza mu się to codziennie. Idziemy do pediatry, a on stawia diagnozę: wszystko w porządku. Co dalej? Bez względu na to, jakich objawów dotyczyła diagnoza: bólów czy moczenia, zacznijmy szukać problemów. Starsze dzieci można zapytać wprost: 'Co się dzieje?', gorzej z kilkulatkami. Dobrze jest zachęcać je, by jak najwięcej opowiadały o tym, co się w ciągu dnia wydarzyło, narysowały kolegów i wychowawczynię, pobawiły się z nami w przedszkole. Jeśli będziemy uważni, uda nam się znaleźć punkt zapalny. A jeśli nie? To może podświadomie bronimy się przed prawdziwą odpowiedzią? Jak to? Przecież chcemy ulżyć naszemu dziecku. Tak, ale dla niektórych rodziców odkrycie, że ich malec ma tak duże problemy, że aż moczy się w nocy, jest zbyt bolesne. Oznacza, że są złymi rodzicami. Zamiast więc pytać: 'W jaki sposób uszkadzam swoje dziecko?', lepiej skupić się na tym, jak mu pomóc. Może po prostu rodzice nie są w stanie postawić się na miejscu dziecka, uwierzyć, że coś, co jest błahostką dla nas, dla malca może być ogromnym problemem? Tak, ale bywa też odwrotnie. Rodzice czasem uznają, że coś, co dla nich byłoby problemem, dla malca nim nie będzie. Sami po ośmiu godzinach pracy są wykończeni, a dziecko wysyłają na dziesięć godzin do szkoły, na lekcje i zajęcia dodatkowe. Potem jeszcze każą mu przez dwie godziny odrabiać zadania domowe. Miałam ośmioletniego pacjenta, który za taki tryb życia płacił częstymi bólami głowy. Albo inny przykład. Kto z nas lubi jeździć z wściekłym taksówkarzem? Nawet jeśli się nie odzywa, i tak wyczuwamy jego podły nastrój. Wiemy, że dzieci w wyłapywaniu emocji są jeszcze lepsze od nas. A mimo to rodzice czasem twierdzą: 'Ono nie czuje żadnego napięcia, bo kłócimy się tylko wtedy, gdy śpi'. Udało się odkryć, co dręczy dziecko. Np. koleżanki z klasy wyśmiewają naszą córkę. Co robić? Najważniejsze, by udzielić dziecku wsparcia. Wysłuchać, zachęcić do rozmowy o problemie. To nie spowoduje, że tylko go rozdmuchamy? No właśnie. W naszej kulturze często się tak myśli: nie rozmawiajmy o cierpieniu, to samo zniknie. Tymczasem jest odwrotnie. Jeśli nie przyjmujemy do wiadomości, że nam smutno, to te uczucia w nas zostają. Żeby odeszły, musimy je do końca przeżyć. Co jeszcze możemy zrobić? Pomóżmy mu nazwać to, co czuje. Powiedzmy na przykład: 'Jesteś smutna, bo Kasia znów się z ciebie śmiała'. Okażmy zrozumienie: 'Mnie też byłoby przykro, gdyby ktoś się ze mnie naigrywał'. Możemy też odwołać się do podobnych wspomnień. Potem poszukajmy rozwiązań. Może, jeśli na przykład dziewczynka nigdy nie reagowała na zaczepki, powinna spróbować się w końcu postawić? A jeśli mama nie może poradzić sobie sama ze sobą? Na przykład rozwodzi się i nie znajduje już w sobie siły, by wesprzeć dziecko. Wtedy niech poszuka kogoś, kto ją w tym zastąpi. To może być np. babcia, ciocia albo szkolny psycholog. Najważniejsze, by nie odprawiała dziecka z kwitkiem. To wszystko, o czym pani mówi, to strategia długoterminowa. A jaki jest plan awaryjny na już? Powiedzmy, że dziecko teraz boli brzuch. Postarajmy się je zrelaksować. Możemy robić ćwiczenia oddechowe - spokojne wdechy i wydechy. Przytulmy je. Wykonajmy masaż brzucha. Moc dotyku naprawdę jest ogromna. Wiadomo, że gdy pielęgniarki dotykają reanimowanego pacjenta, jego wskaźniki życiowe wzrastają. Fizycznego kontaktu potrzebują maluchy, ale także nastolatki. Chociaż te ostatnie równocześnie wstydzą się swoich potrzeb. Jak reagować na zmoczone prześcieradło? Nie zawstydzać i nie karcić! Nie mówić: 'Taki duży chłopak, a sika w łóżko'. Ale też nie udawać, że nic się nie stało. Trzeba powiedzieć, zwłaszcza kilkulatkowi, co się wydarzyło i jaki on ma z tym związek. Uspokoić, że tak się czasem dzieciom zdarza. Zapewnić, że to minie, bo maluchy często myślą, że to, co jest teraz, nigdy już się nie zmieni. Jeśli jednak moczenie jest spowodowane jakąś chorobą, to tak o nim mówmy i tak je traktujmy. W każdym przypadku starajmy się, by dziecko nie czuło się gorsze czy głupsze, dlatego że się moczy. Czy kiedy już uda nam się rozwiązać problem, możemy zapobiec jego nawrotom? Przede wszystkim nie odcinajmy głowy od ciała. Dbajmy o rozwój umysłowy dziecka i nie lekceważmy jego potrzeb biologicznych. Nie zapominajmy, że każde potrzebuje snu, odpoczynku, dotyku, jedzenia i akceptacji. Zastanówmy się nad wymaganiami, które dziecku stawiamy. Może warto trochę odpuścić? Zrezygnować z dodatkowych zajęć? Nie oczekiwać rewelacyjnych stopni ze wszystkich przedmiotów? Nie realizujmy ciągle kolejnych zadań. Po prostu pobądźmy z nim. Całkowicie bezproduktywnie. To często jest najważniejsze. Źródło: Wysokie Obcasy

Marishka

[_flo]

[iliq]

Cytat:

Ja stoję i będę stał na stanowisku że choroby mają podłoże organiczne a ich wymiar somatopsychiczny czy psychicznosomatyczny jest jeżeli nie pomijalny to drugo, a nawet trzeciorzędny.

Wiesz co takie stopniowanie jest zbyt mało precyzyjne. Zapewne słyszałeś o przypadku że człowiek umarł w chłodni z zimna ( przy temperaturze +10?) Albo szamani którzy zabijają za pomocą klątwy voodoo.

[Jarek75]

Pasuje tu fragment książki, którą ostatnio czytałem.

[rakash]

A ja czytam ksiązki sprzed 30 lat i tam jest jak byk, jakie związki ma psychika z "somatyką". Tu nie trzeba żadnych badań bowiem już od dawien dawna ludzie wiedzieli że stres (jeszcze się tak nie nazywał) wpływa na zdrowie.

Co tu gadać, nie trzeba żadnych dowodów naukowych i badań, wystarczy czucie, więcej do mnie mówi niż mędrca oko i szkiełko.

[M i T]

Ciekawe, czy "tuscem" też można ją uleczyć. Czkawka. Jak się zdaje, wyjątkowo psychosomatyczna dolegliwość.



Tomek

[M i T]

Powiązanie astmy ze stresem:

http://www.medonet.pl/zdr...stmy,index.html

Cytat:

Stres w pracy zwiększa ryzyko astmy Ludzie, którzy przeżywają regularny stres w pracy mają większe ryzyko rozwoju astmy, niż ci którzy mają bardziej luźną atmosferę. Nowe badania opublikowano online 27 kwietnia w czasopismie Allergy i są to pierwsze badania, które udowodniły zależność pomiędzy stresem w pracy, a rozwojem astmy. Naukowcy odkryli, że z pośród więcej niż 5100 dorosłych badanych przez prawie całą dekadę, ci którzy opisywali swoją pracę, jako szczególnie stresującą byli dwukrotnie bardziej narażeni na rozwój astmy niż, ci którzy opisywali swoją pracę, jako niestresującą. Pośród badanych, których praca stresowała, około 2,4 proc. miało astmę w porównaniu do 1,3 proc. badanych kobiet i mężczyzn, którzy nie doświadczali stresu w pracy. Te odkrycia nie udowodniły jednoznacznie, że stres w pracy wywołuje astmę, ale na podstawie także innych badań można udowodnić, że przewlekły stres może prowadzić do astmy – stwierdza współautor badań Dr. Adrian Loerbroks z Heidelberg University w Niemczech. Przykładowo inne badania wiążą cechy osobowości, jaką jest podatność na stres u osób badanych z możliwością rozwoju astmy. Dr. Loerbroks i współpracownicy zgromadzili dane od 5114 dorosłych, w wieku pomiędzy 40-65 lat, którzy wypełnili kwestionariusz pytań na temat zdrowia, stylu życia i pracy. Poziom stresu był mierzony za pomocą pytań w których proszono uczestników, aby oszacowali jak bardzo są zestresowani w pracy i jak często myślą o końcu dnia pracy lub jak często czują się wyczerpani pracą. Po 8,5 lat badań stwierdzono, że ochotnicy, którzy zostali zakwalifikowani jako najczęściej poddawani stresowi w pracy częściej zapadali na astmę. Ponadto spośród badanych kobiet i mężczyzn w grupie zestresowanych pracą częściej zdarzały się różne problemy z płucami, podczas tych 8 lat eksperymentu. Ta zależność była obserwowana nawet, jeśli uwzględniono inne cechy osób badanych takie, jak: masa ciała, przyzwyczajenia, palenie papierosów i astma w wywiadzie rodzinnym. Mniej zdrowy styl życia nie miał wpływu na rozwój astmy u badanych, co jeszcze bardziej potęguje znaczenie przewlekłego stresu na system hormonalny i immunologiczny, których zaburzenia prowadzą do rozwoju astmy i powodują że drogi oddechowe staja się bardziej podatne na działanie czynników z zewnątrz. Naukowcy zaznaczają jednak, że jeśli nawet stres w pracy zwiększa ryzyko astmy u niektórych ludzi to generalnie ryzyko astmy u osób pracujących jest niewielkie – tylko u 2 proc. badanych przez 8 lat ujawniła się astma. Tak więc zmniejszenie stresu w pracy może zapobiec tylko niewielkiej liczbie przypadków astmy. Reuters Health, 28.05.2010

Marishka

[zenon]

http://www.youtube.com/watch?v=V_kL0h1WJxo

czy oni wszyscy musza podwijac rekawy jak Bandler?
smiesznie mowi "w chwili kiedy"

[M i T]

Środowiska naukowe nieśmiało wskazują na relacje psychosomatyczne w dziedzinie transplantologii. Artykuł jest dość powierzchowny i ma wariacki tytuł, ale chodzi w nim o wpływ psychicznej mobilizacji na wydawałoby się całkowicie somatyczne zagadnienia, jak choćby przeszczep wątroby.

Cytat:

Przeszczepy wątroby udają się lepiej, jeśli biorca jest osobą religijną - informuje fachowe pismo "Liver Transplantation". Powodzenie tak skomplikowanej operacji jak przeszczep zależy nie tylko od zgodności tkankowej, ale także czynników psychologicznych, społecznych czy duchowych. Około 90 procent populacji świata to osoby wierzące. Wcześniejsze prace wykazały, że religijność pozwala lepiej sobie radzić z chorobą, a nawet wpływać na jej rozwój. Na przykład metaanaliza oparta na badaniach dotyczących 126 000 ludzi wykazała, że religijność zwiększa szanse na przeżycie o 26 proc. Włoski zespół kierowany przez psychologa, doktora Franco Bonaguidi, przez 4 lata śledził losy 179 pacjentów (129 mężczyzn i 50 kobiet, średnia wieku 52 lata), którym przeszczepiono wątrobę pomiędzy styczniem roku 2004 a grudniem 2007. Wskazaniami do przeszczepu były wirusowe zapalenie wątroby (68 proc. przypadków), marskość związana ze spożyciem alkoholu (17 proc.) oraz choroba autoimmunologiczna (7 proc.) Badani wypełniali kwestionariusz, dotyczący ich religijności. Jak się okazało osobista wiara w Boga (niezależnie od tego, czy wierzący był chrześcijaninem, muzułmaninem, czy też wyznawał inną religie) zwiększała szanse na przeżycie po przeszczepie, podczas gdy formalna przynależność do kościoła miała mniejsze znaczenie.

http://wiadomosci.onet.pl...,wiadomosc.html
Tomek

[M i T]

Leader & Corfield w swojej książce też o tym wspominają, jak również podają wiele innych ciekawych przykładów (jak np. dobrze znany mechanizm "zaprogramowania" się na własną śmierć po utracie kochanego małżonka).

Marishka

[M i T]

[zenon]

[M i T]

Kolejny przykład relacji psychosomatycznej wzięty w tej właśnie chwili z rozmowy w Dobronocce. Jest ok. 1:34 noc z niedzieli na poniedziałek.
Zaproszony gość, kobieta (Blanka Łyszkowska), na antenie Trójki stwierdziła, że za każdym razem, gdy ma komuś coś do zarzucenia, wykrzyczenia, gdy jest na kogoś wściekła bo została skrzywdzona i tłumi w sobie te uczucia, po upływie ok. 12 h łapie zapalenie gardła.

Tomek

ps: Pytanie do Ewy B.Witoszek. Jak to postrzegasz Ewa?

[M i T]

Ciało pamięta

http://www.charaktery.eu/.../Cialo-pamieta/

Cytat:

Powodem wielu dolegliwości fizycznych może być doznana w dzieciństwie przemoc, o której osoba "zapomniała" lub której nigdy nie łączyła z bólem ciała. Pani B. często brakuje tchu, ciągle jest spięta bez powodu. Serce skacze jej w piersi, a razem z nim ciśnienie. Nie może spać, nie ma apetytu, a innym razem objada się bez opamiętania, no i te okropne bóle głowy. Cierpi, a lekarze mówią, że nic jej nie dolega. Wiele osób podobnych do pani B. po wizytach u różnych specjalistów słyszy w końcu: „Ma pani nerwicę". Tak trafiają do psychologa. W trakcie terapii docierają do przyczyny fizycznych problemów. Często leży ona w doznanej przemocy, o której osoba „zapomniała" lub której nigdy nie łączyła z bólem ciała. W jaki sposób ból psychiczny wynikający z doznanych urazów wiąże się z chorobą ciała? Związek nie jest do końca jasny. Sądzi się, że niepokój powstały w wyniku doświadczonego urazu powoduje wzmożoną czujność na „niebezpieczeństwa" wokół, niezależnie od tego, czy istnieją one obiektywnie, czy nie. Powstaje nadmierny przymus sprawowania kontroli nad otoczeniem, związany z przekonaniem, że nawet drobna niemożność ochrony siebie prowadzić może do katastrofy. Niepokój dręczący osobę automatycznie pobudza jej ciało. Tak powstają problemy psychosomatyczne. Są one bardziej skutecznym sposobem zwrócenia na siebie uwagi, wołania o pomoc lub utrzymania bezpieczeństwa przez kogoś, kto nauczył się, że pokazywanie bólu psychicznego nie jest poważnie traktowane przez otoczenie. Dom alkoholika zagraża żyjącym w nim dzieciom. Stres kumulowany wewnątrz ciała wpływa na ich stan zdrowia. Dzieci alkoholików częściej niż inne narzekają na bóle głowy, płytki, nerwowy i czujny sen, bóle brzucha i nudności, rozstrój żołądka, nerwowe tiki, zmęczenie i znużenie. Częściej też chorują na alergie, astmy, anemie i przeziębienia. Kobiety mówią o problemach z jedzeniem: nadwagą lub niedowagą. Kłopoty te pojawiają się już we wczesnym dzieciństwie i nasilają się w życiu dorosłym. Ania podczas terapii mówiła: „Przez wiele dni jadłam mało. A potem zaczynało się... Gdy się objadałam, najpierw czułam przyjemność w połykaniu dużej ilości pokarmu. W pewnym momencie zaczynałam mieć poczucie winy, że nie dbam o siebie, że znowu będę gruba. I to poczucie winy powodowało, że... jadłam jeszcze trochę. Uczęszczałam na różne programy odchudzające, ale efekty były krótkotrwałe, to wzmagało rezygnację. Teraz wiem, że moje nadmierne jedzenie było sposobem radzenia sobie z niskim poczuciem własnej wartości. W ten sposób mogłam stłumić złość na rodziców zajętych alkoholem i pokazać im, że cierpię. Nie potrafiłam wyrazić tej złości. Gdy zaakceptowałam siebie, polubiłam swoje ciało i nauczyłam się wyrażać uczucia wprost, kłopoty z jedzeniem minęły". U dzieci alkoholików zwiększa się ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej związanej z nagłymi zmianami w ciśnieniu krwi i tempie akcji serca. Łączy się to z występowaniem osobowości Typu A, której geneza tkwi m.in. w rodzinie przymuszającej dziecko do szybkiego dorastania. Typ ten obserwowany jest u dzieci alkoholików już od 5 roku życia. Dziecko chce w ten sposób zdobyć uczucia i uwagę rodzica niecierpliwego, ignorującego, wrogo nastawionego, nad kontrolującego karzącego, w ten sposób radzi sobie z chaotyczną sytuacją rodzinną. Radzi sobie, przyjmując rolę rodzica, bohatera, który musi być doskonały we wszystkim - w nauce, gotowaniu, sprzątaniu i opiekowaniu się młodszym rodzeństwem, w byciu partnerem dla rodzica lub w zdobywaniu pieniędzy na alkohol dla ojca. Tomek, który po ataku serca trafił na terapię, mówi: „A potem, gdy dorosłem, nadal miałem niskie poczucie własnej wartości i małe poczucie bezpieczeństwa. Nierealistycznie nisko oceniałem swoje osiągnięcia. Ciągle czułem napięcie twarzy, szczęk, całego ciała. Paliłem dwie paczki papierosów dziennie. Miesiącami nie wychodziłem na dwór. Łapałem się na zaciskaniu pięści, czasami do krwi. Byłem niecierpliwy i wybuchowy. Ciągle się śpieszyłem. Ciągle współzawodniczyłem z innymi - teraz myślę, że oni chyba nawet o tym nie wiedzieli. Zajęty swoją kariera zawodową, mało dbałem o innych ludzi. Byłem wobec nich agresywny i wrogo nastawiony. Wszystko po to, by pozbyć się tego bólu dręczącego mnie od dzieciństwa, że jestem nieważny dla własnych rodziców. Teraz odbudowuję ciepłe relacje z ważnymi dla siebie osobami i wiem, że bez pracy potrafię być szczęśliwy". U osób, które w dzieciństwie doznały przemocy seksualnej, pojawia się zwiększona podatność na wiele problemów zdrowotnych. Objawy i choroby mogą być wręcz wskaźnikami pozwalającymi profesjonalistom rozpoznawać z pewnym prawdopodobieństwem doznaną przemoc seksualną nawet wtedy, gdy traumatyczne zdarzenie jest niedostępne świadomości osoby skrzywdzonej. Zgłaszają się do mnie mamy lub wychowawczynie zaniepokojone zachowaniem niemowlaków i małych dzieci, które doznały przemocy seksualnej: „To dziecko jest w zasadzie bez powodu bardzo niespokojne i często płacze, jakby zahamowane w rozwoju. Ma już trzy lata i jeszcze wcale nie mówi, jest wycofane i nie chce bawić się z rówieśnikami. Pojawiły się kłopoty z jedzeniem i straciło na wadze. Ale gdy wyjedziemy z domu (w którym mieszka sprawca), znowu odzyskuje apetyt". Pewna dorosła kobieta, która od piątego roku życia była wykorzystywana seksualnie przez wujka, wspominała: „Jakbym cofnęła się w rozwoju - zaczęłam moczyć się w nocy, chociaż wcześniej nie miałam takich kłopotów i ssałam palec. Czułam przymus drapania się, ponieważ ciągle swędziała mnie skóra. Ciągle bolała mnie głowa i żołądek, straciłam apetyt i spadłam na wadze, miałam mdłości i nudności. Bardzo często musiałam chodzić do ubikacji, ciągle podejrzewano u mnie zapalenie pęcherza. Długotrwałe konsekwencje doznanego bólu mogą rozwijać się po upływie dwóch lat od doznanej przemocy lub później. Niektóre z nich pojawiają się, a potem wycofują, by niespodziewanie pojawić się ponownie w stresowej sytuacji. Badane kobiety skarżą się, że objawy związane z doznaną krzywdą ujawniają się najczęściej w klatce piersiowej, udach, pośladkach, kościach czy genitaliach - w postaci dyskomfortu, chronicznego bólu, infekcji, niespodziewanego uczucia stymulacji, lęku o funkcjonowanie narządów rodnych. Niektóre osoby tak wstydzą się swojego ciała, że nie chcą dotykać siebie i nie zgadzają się na opiekę medyczną, zwłaszcza na zabiegi ginekologiczne. Badania naukowe oraz doświadczenie klinicystów wskazują na duży związek między doznaną przemocą seksualną a zaburzeniami jedzenia, szczególnie na wzrastającą rolę przemocy seksualnej w genezie bulimii (ale nie anoreksji) jako ucieczkowej reakcji na zaburzone relacje w rodzinie, związane z przemocą seksualną i uwodzeniem dziecka przez rodzica. O problemach z jedzeniem czy z wagą ciała mówi około 82 proc. kobiet, które doznały przemocy seksualnej, w tym 57 proc. skarży się na problemy z kompulsywnym jedzeniem, zwłaszcza uzależnieniem od słodyczy. Wiele z nich doświadczyło nagłego wzrostu wagi ciała w dzieciństwie, w momencie pojawienia się przemocy seksualnej lub wtedy, gdy przemoc była szczególnie nasilona. Niektóre kobiety zauważyły, że po spotkaniu ze sprawcą, nawet po wielu latach, nagle przybierały na wadze. Ola w trakcie terapii uświadomiła sobie na przykład, że jej nadmierna tusza była ochroną przed zagrażającymi mężczyznami, dla których nie chciała być atrakcyjna. Gdy odkryła inny sposób obrony przed agresywnie zachowującymi się osobami, stopniowo zrzuciła wagę. Zofia natomiast zrozumiała, że za pomocą tuszy radziła sobie z poczuciem winy i oskarżaniem siebie za doznaną od ojca przemoc seksualną. To poczucie winy wzmacniane było jej uwodzicielskimi zachowaniami w życiu dorosłym. Tusza miała ją powstrzymać przed kontaktami z mężczyznami. Gdy Ola i Zofia, już dorosłe, znalazły inny sposób na uzyskanie bezpieczeństwa, opieki i miłości lub na wyrażenie złości, ich waga ciała samoistnie spadła. Nudności, wymioty, reakcje dławienia się, niechęć do czyszczenia zębów - również kojarzone są przez kobiety z łamaniem ich intymnych granic. Problemy ginekologiczne zgłaszane są przez 75 proc. kobiet, które doświadczyły przemocy seksualnej. Wymienia się tu bolesne menstruacje, aż do utraty przytomności, z zachowaniami agresywnymi i utratą kontroli, problemy z zajściem w ciążę, bóle w narządach rodnych bez podstaw somatycznych, częste poronienia, operacje ginekologiczne, brak dzieci lub zrzekanie się ich, niechciane lub zbyt wczesne ciąże. Kobiety od dzieciństwa cierpią z powodu chorób przenoszonych drogą płciową. Ala pamięta na przykład, że już jako pięciolatka miała problemy ginekologiczne: „Mama robiła coś ze mną domowymi sposobami, ale nigdy nie poszła ze mną do lekarza. Może nie chciała tam pójść. Teraz mam kłopoty ginekologiczne. Mam poczucie, że moje cierpienie nie ma końca". Kobiety, które doświadczyły w dzieciństwie przemocy seksualnej, uskarżają się na wielogodzinne lub wielodniowe migrenowe bóle głowy z towarzyszącymi im wymiotami i nudnościami, na zaburzenia widzenia, obniżony nastrój i zaciśnięte zęby. Narzekają również na kaszel chroniczny lub sytuacyjny. Mają cichy głos, a w dzieciństwie częściej zapadają na zapalenie płuc. Cierpią na bóle kości, stawów i pleców. Z badań wynika, że 87 proc. dorosłych kobiet molestowanych w dzieciństwie boryka się z poważnymi problemami seksualnymi. Problemy takie pojawiają się tylko u 20 proc. kobiet, które nie miały podobnych doświadczeń w dzieciństwie. Łączy się je z lękiem przed bliskością i intymnością oraz z winą związaną z zachowaniami seksualnymi. Beata wspomina: „Najpierw ufałam ojcu, ponieważ to on w dzieciństwie zajmował się mną. Potem, gdy wykorzystywał mnie seksualnie, myślałam, że zrobiłam coś złego i on mnie za to karze. A potem poczułam się zdradzona. Gdy miałam 35 lat, czułam do seksu niechęć. Bez powodzenia przez lata leczyłam się na oziębłość płciową. Seks kojarzył mi się z moją własną winą. Bałam się, że bliskość ponownie doprowadzi do bólu. Miałam przymus kontrolowania otoczenia po to, by ochronić siebie, a zwłaszcza zagrożone kiedyś części ciała. Ciągle w napięciu czekałam, co złego mi się przydarzy. Teraz wiem, że łączył się z tym odczuwany przeze mnie ból, a nawet zamrożenie w seksualnych częściach ciała i w całym ciele. Cale lata chorowałam na nerki". Beata dodaje: „On rozbudził mnie seksualnie, gdy byłam dzieckiem zaniedbanym przez rodziców i czułam wtedy coś w rodzaju „bliskości". A potem, ciągle czując nadmierne pobudzenie, za pomocą kompulsywnego seksu z nieznajomymi szukałam miłości i bliskości. I oczywiście nigdy jej nie otrzymałam". Wiedza o tym, że niektóre nasze dolegliwości wynikają z trudnych doświadczeń doznanych w dzieciństwie, umożliwia dokonywanie diagnozy medycznej i psychologicznej. Daje osobom cierpiącym nadzieję na to, że proces terapii jest sposobem powrotu do zdrowia. Agnieszka Widera-Wysoczańska

Marishka

[heniu007]

Już lekarz cesarzy rzymskich Galen Wikipedia - Galen stwierdził częstsze występowanie nowotworów u kobiet melancholijnych, mających nadmiar tzw. czarnej żółci (gr. melas chole - czarna żółć).

Spostrzeżenie to nie straciło swej aktualności wskazując na znaczenie czynników psychicznych w powstawaniu nowotworów. Również w połowie XX w. R. Stern wykazywał częstsze występowanie raka szyjki macicy u mężatek wrażliwych i sfrustrowanych.

Biada tym, którzy uważają tabletki za antidotum, nie myśląc holistycznie.

[M i T]

Hannibal w innym wątku zapodał dobry tekst:

http://www.dobradieta.pl/...p=182150#182150

A mi się przy okazji wyszukał jeszcze taki artykuł:

http://www.polskatimes.pl...cialo,id,t.html

Cytat:

Odzyskane ciało Anna Jasińska 2008-08-13 18:38:16, aktualizacja: 2008-08-13 18:39:25 Złe samopoczucie, choroba nie zawsze są przejawem słabej formy. Być może w ten sposób ciało mówi nam coś ważnego o nas samych. Jeśli nauczymy się rozumieć jego język, łatwiej pokonamy trudności i ograniczenia. Poczujemy się bardziej szczęśliwi. Michał, 25-letni student filozofii, ciągle upuszczał sobie coś na stopy. Najczęściej wtedy, gdy wybierał się na imprezę, randkę czy planował wyjazd z przyjaciółmi. No i klapa! Musiał zostać w domu. Nogi z wyrokiem Na warsztatach pracy z ciałem odkrył, że to nie pech, tylko mama i babcia. Kochające i opiekuńcze zawsze starały się powstrzymywać go od wychodzenia z domu, wyjazdów, uprawiania sportów. Bo przecież jeszcze coś sobie zrobi! To nigdy nie były twarde zakazy. Częściej prośby i błagania. Mama zaklinała: "Nie rób tego babci, ona tak się o ciebie martwi". Gdy Michał po raz pierwszy wyjechał w góry, babcia zadzwoniła, by wracał, bo… mama dostała silnych boleści w okolicach serca. Kiedy wrócił, mamie się polepszyło. Michał więc albo rezygnował ze swoich planów, albo wyjeżdżał z poczuciem winy, że rani kochające go kobiety. A ponieważ normalne życie, koledzy, wyjazdy nie przestały go kusić, zaczęły się dziwaczne kontuzje. - Nigdy bym na to nie wpadł, ale podczas warsztatów uświadomiłem sobie, że sam sobie dowalam - mówi Michał. - Nieświadomie karałem swoje nogi za to, że chodząc tam, gdzie chcę, sprawiają ból osobom, które kocham. Przecież nie mogłem się złościć na matkę czy babcię, a na kimś musiałem wyładować ciągłe poczucie winy. Złość kierowałem na siebie. Co wniosła terapia? Pozbyłem się poczucia winy. Wyjścia z domu zaczęły sprawiać mi większą przyjemność. Jadąc gdzieś z kolegami, przestałem się czuć jak niewdzięczny potwór. Pogadałem nawet o tym z matką, że ta przesadna troska nikomu nie pomaga, że dusi nas wszystkich. Poczułem się wolny. Sflaczałe dłonie Olek, 43-letni urzędnik, samotny, niezaradny, uważał, że nie miał swojego mieszkania, bo rodzice byli biedni, miał nudną pracę, bo nikt mu nie dał lepszej propozycji. Psychoterapeutka zapytała, czy widzi, co w tej chwili robią jego dłonie. - No to popatrzyłem na nie, a one... zwisały - mówi Olek. Ktoś z grupy terapeutycznej określił je jako sflaczałe. Byłem zdziwiony, bo zawsze tak je trzymam i nie widziałem w tym nic nadzwyczajnego. Dopiero gdy spojrzałem w lustro, moje ręce przestały mi się podobać. Terapeutka zamiast gadać, naśladowała moje ruchy i kiedy tak na nią patrzyłem, poczułem się cholernie smutno. Pomyślałem, że facet z takimi rękami niczego nie zdobędzie, bo takie sflaczałe dłonie niczego nie potrafią sobie wziąć. I wtedy pani psycholog powiedziała, żebym nauczył swoje ręce brać. Tu i teraz. Miałem odebrać jej poduszkę. I... nie potrafiłem tego zrobić. Chwyciłem, ale kiedy ona nie puściła od razu, zablokowałem się. Nie umiałem wyrwać kobiecie głupiej poduszki i to mnie kompletnie załamało. Chciałem wyjść. Ale jakoś od słowa do słowa terapeutka przekonała mnie, żebym został. Siedziałem w milczeniu i patrzyłem na te bezsilne ręce. Przypomniało mi się, jak ojciec nie pozwalał mi ruszać niczego, co nie było moją zabawką. Robił o to straszne awantury i bił po łapach. Jak coś popsułem, wpadał w furię i wrzeszczał, że niszczę wszystko, czego się dotknę. Pamiętam, że nigdy niczego spokojnie nie wyjął mi z rąk, tylko zawsze wyrywał z wrzaskiem. Ojciec już nie żyje, ale terapeutka kazała mi powiedzieć do niego, co myślę o tym, jak mnie traktował. I powiedziałem. Sporo niemiłych słów. A potem wstałem i zacząłem wyrywać tę cholerną poduszkę. Ta terapeutka była nawet silna - uśmiecha się Olek. Uwolnić ciało Terapeutyczna praca z ciałem zakłada, że silne przeżycia z przeszłości mogą doprowadzić nie tylko do chronicznego napięcia pewnej grupy mięśni, ale też spowodować uwiąd, "zapadnięcie" się jakichś obszarów w ciele. W przypadku Olka jego ręce oduczyły się sięgać po to, czego chciał, bo i tak ktoś silniejszy, w jego przypadku ojciec, mu to wyrywał. A jeszcze towarzyszył temu destrukcyjny przekaz, że "i tak to zepsujesz". Dłonie Olka były bezużyteczne, więc zaczęły zwisać. Terapia może pomóc odblokować taki odcięty obszar, przywrócić zakłócony kiedyś naturalny ruch, a tym samym odpowiadający mu zamrożony psychiczny potencjał. W przypadku Olka jego ciało zapamiętało, że rękom nie wolno sięgać po to, czego chce, bo zostanie za to ukarany lub wyśmiany. Dorosły człowiek z takim doświadczeniem z dzieciństwa nie sięga w życiu po to, czego pragnie, więc najczęściej tego nie ma. To rodzi frustrację, poczucie bezsilności. Michała stopy zapamiętały złość, że nie wolno im wyjść z domu, i poczucie winy, jeśli to zrobiły. Już sama możliwość wyrażenia podczas terapii tych tłumionych emocji daje zwykle poczucie uwolnienia, uspokojenia i wewnętrznego poczucia bezpieczeństwa. Często taką zamrożoną emocję pomaga uwolnić ruch, na który ciało do tej pory sobie nie pozwalało. U jednej osoby będzie to bicie rękami w materac i głośny krzyk. Dla kogoś innego wyciągnięcie ręki do innej osoby z prośbą o wsparcie. Pokonanie takiej fizyczno-psychicznej blokady po raz pierwszy może odblokować w człowieku nieznane mu dotąd możliwości. Gdy zyskuje większą świadomość swojego ciała, staje się również bardziej świadomy swoich uczuć, możliwości, pragnień i potencjału, jakim dysponuje. Kiedy ciało Olka dostało nowy komunikat: "wolno mi sięgać, przyjemnie jest sięgać, chcę, umiem sięgać", uwierzył, że ma wpływ na swoje życie. Po "odzyskaniu rąk" zwolnił się z posady w urzędzie, założył własną firmę księgową i planuje udział w kursie masażu. Michał przestał być stałym klientem ortopedy i otwarcie rozmawia z matką, gdy ta znów próbuje go szantażować swoim lękiem. I Michał, i Olek są przekonani, że wybrnęli wreszcie ze ślepej uliczki i zaczęli naprawdę żyć. *** O czym pamiętamy, gdy oddychamy O tym, jak pamięć ciała determinuje nasze życie, z psychoterapeutką Katarzyną Węglorz-Makuch rozmawia Anna Jasińska Anna Jasińska: Jak to możliwe, że ciało 45-latka pamięta to, co działo się, gdy miał zaledwie pięć lat? Katarzyna Węglorz-Makuch: Ciało najsilniej zapamiętuje emocje, które towarzyszyły traumom, czyli sytuacjom bardzo trudnym, przerastającym możliwości człowieka do poradzenia sobie z nimi w danym momencie życia. To może być bardzo silny strach, przerażenie, ból, poczucie zagrożenia. Im wcześniej tworzy się uraz, tym jest silniejszy. Mechanizm tworzenia się pamięci w ciele bazuje na najprostszych reakcjach fizjologicznych, np. w sytuacji lęku odruchowo zatrzymujemy oddech, a w konsekwencji kulimy się, tężejemy. Jeśli agresywny rodzic często krzyczy na małe dziecko, to ciało dziecka przechodzi regularny trening lękowy w zaciskaniu mięśni. A zapisaną w tych zaciśniętych mięśniach emocją jest strach. Dzieci wychowane w lęku, często zatrzymują z przerażenia oddech. Jako dorośli też nie będą potrafili głęboko i swobodnie oddychać? Mogą mieć z tym problem. Sposób, w jaki człowiek oddycha, daje wiele informacji o jego emocjach i osobowości. Szybko czy powoli? Głęboko czy płytko? Na przykład krótki płytki wdech świadczy o tym, że ktoś daje sobie mało miejsca, mało czerpie dla siebie ze świata i od innych. Taka osoba usiądzie raczej na brzegu krzesła, odezwie się cichym głosem, nie upomni się o swoje. Z kolei ktoś, kto robi wielki głośny wdech, raczej rości sobie prawo, że jemu się należy. Ale już człowiek, który robi wielki wdech, a krótko wydycha, może mieć skłonność do brania na siebie zbyt wielu obowiązków, obciążeń. Zrobi wszystko, by im podołać, nawet jeśli będzie to okupione wielkim, wyniszczającym stresem. Na sposób, w jaki oddychamy, wpływ mają oczywiście nasze przeżycia i to, jakimi emocjami zapisały się w naszym ciele. To pokazuje, jak ściśle te sfery na siebie oddziałują. Czy to, co zapisało się w pamięci naszego ciała, może wpływać na jego fizyczny kształt? Oczywiście. Jeśli w ciele powstają napięcia mięśniowe, przeradzające się potem w bloki, czyli napięcia długotrwałe, to musi to mieć wpływ na rozwój danej części ciała, kościec, dokrwienie itd. Jeśli np. często kulę ramiona pod wpływem strachu, to wpłynie to na kształt całej sylwetki. Bo gdy kulę ramiona, to jednocześnie zaciskam przeponę, brzuch, napinam mięśnie pośladków, miednicy i nóg. Więc konsekwencje tego będą widoczne m.in. w kształcie nóg, które na skutek ciągłego napięcia mogą być np. nieproporcjonalnie do reszty ciała rozbudowane. Z kolei osoby z tzw. zatrzymaną złością, które w dzieciństwie karano za okazywanie niezadowolenia, mają często podniesione spięte ramiona. Jakby z całej siły trzymały swoje ręce na uwięzi, by nagromadzona w nich złość nie wybuchła. Takie napięte obszary są mniej ukrwione, łatwiej chorują, bywają nadmiernie rozrośnięte lub nadmiernie otłuszczone. W efekcie, np. szczupła kobieta ma wokół brzucha oponę tłuszczu. Taka dysharmonia w budowie ciała jest bardzo wyraźną informacją, że z tym obszarem związany jest jakiś psychiczny uraz. Zdarza się, że po uwolnieniu się od niego taka otyłość ustępuje bez jakiejkolwiek zmiany diety. Podobnie jest z chorobami gardła czy innymi schorzeniami o podłożu psychicznym. Objawy znikają lub łagodnieją.

Marishka

[M i T]

I znów psyche miażdży

http://zdrowie.onet.pl/zy...15,artykul.html

Cytat:

Rakotwórczy stres dzisiaj, 10:00 Karen Kaplan Los Angeles Times Czy stres może przyczyniać się do rozwoju raka piersi? Odpowiedzi na to pytanie postanowili poszukać naukowcy z University of Illinois w Chicago. Badacze uznali, że elementy tego, co eksperci nazywają "stresem psychospołecznym", w tym strach, niepokój i izolacja, mogą odbić się niekorzystnie na autonomicznym układzie nerwowym, który pomaga regulować rytm serca, oddech i inne ważne funkcje fizjologiczne. Naukowcy znaleźli 989 kobiet, u których w ciągu ostatnich trzech miesięcy zdiagnozowano raka piersi, i zadali im wiele pytań w celu oszacowania ich poziomu stresu. Okazało się, że istnieje związek pomiędzy stresem a chorobą: kobiety, które przeżywały największy stres, częściej zapadały na bardziej agresywne formy raka piersi. Dokładniej mówiąc, badacze odkryli, że zestresowane kobiety miały o 38 proc. większe szanse zachorowania na raka charakteryzującego się brakiem receptorów estrogenowych. Tego rodzaju guzy nie reagują na terapie mające na celu zablokowanie estrogenu, co oznacza, że takie leki jak Tamoxifen, raloxifene (Evista), Arimidex i inne nie pomogą w leczeniu. Biorąc pod uwagę takie czynniki jak wiek kobiet i stadium rozwoju raka w chwili diagnozy, okazało się, że bardziej zestresowane kobiety o 22 proc. częściej zapadały na raka charakteryzującego się brakiem receptorów estrogenowych. Badacze odkryli również, że najbardziej zestresowane kobiety miały o 18 proc. większe szanse na zdiagnozowanie u nich nowotworu o wysokim stopniu złośliwości. Okazało się też, że chorujące na raka piersi pacjentki pochodzenia afroamerykańskiego lub latynoskiego wykazywały wyższy poziom stresu od białych pacjentek. Oczywiście nasuwa się pytanie, czy kobiety chorujące na bardziej agresywne formy raka żyły w większym stresie zanim dowiedziały się o swojej diagnozie. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że wiadomość o wykryciu u nich raka piersi (szczególnie jeżeli był agresywny) spowodowała u wcześniej spokojnych kobiet znacznie większą nerwowość. W poniedziałek 19 września na konferencji Amerykańskiego Stowarzyszenia Badań nad Rakiem zespół badaczy dokonał prezentacji, podczas której poinformował o tym problemie. Ale na potrzeby tego badania naukowcy stwierdzili, że będzie bezpiecznie założyć, iż pacjentki, które były zestresowane podczas wywiadów z badaczami, były też bardziej zestresowane, zanim dowiedziały się o swojej chorobie. – Nie jest jasne, co powoduje takie powiązania – stwierdził w oświadczeniu szef zespołu Garth Rauscher. – Jest możliwe, że poziom stresu w życiu tych pacjentek miał wpływ na agresywność raka. Jest możliwe, że wykrycie u kobiety bardziej agresywnego raka, co wiąże się z budzącą większy niepokój diagnozą i bardziej stresującym leczeniem, miało wpływ na deklarowany poziom stresu. Jest możliwe, że oba te czynniki odgrywają rolę w wystąpieniu takiej zależności. Nie znamy odpowiedzi na to pytanie. (M. Mikołajska)

Marishka

[Joannaż]

[Molka]

[zyon]

Przegladam ten dzial i tematy w poszukiwaniu literatury z tej tematyki i w sumie niewiele, Sarno czy Alice Miller. Jakby byl zenon to by cos polecil ale go na razie nie ma. Ktos cos zna z tych rejonow?

[Użytkownik]

[xvk]

[zyon]

[xvk]

[zyon]

No ja tez wzialem na celownik po przejrzeniu tego dzialu pod katem ksiazek, myslalem, ze moze znasz. Ale i tak juz nabylem

[zyon]

Namierzylem fajnego autora z tych rejonow i prawie zupelnie przytpadkowo, choc jak mowi mistrz "nic nie dzieje sie przypadkiem". Jak obadam to opowiem. Tylko komu i po co?

[Gavroche]

[xvk]