[Hannibal]

Cytat:

Monogamy unnatural for our sexy species By Christopher Ryan Editor's note: Christopher Ryan is a psychologist, teacher and the co-author, along with Cacilda Jethá, of "Sex at Dawn: The Prehistoric Origins of Modern Sexuality," published by Harper Collins. (CNN) -- Seismic cultural shifts about 10,000 years ago rendered the true story of human sexuality so subversive and threatening that for centuries, it has been silenced by religious authorities, pathologized by physicians, studiously ignored by scientists and covered up by moralizing therapists. In recent decades, the debate over human sexual evolution has entertained only two options: Humans evolved to be either monogamists or polygamists. This tired debate generally devolves into an antagonistic stalemate where women are said to have evolved to seek male-provisioned domesticity while every man secretly yearns for his own harem. The battle between the sexes, we're told, is bred into our blood and bones. Couples who turn to a therapist for guidance through the inevitable minefields of marriage are likely to receive the confusing message that long-term pair bonding comes naturally to our species, but marriage is still a lot of work. Few mainstream therapists would contemplate trying to persuade a gay man or lesbian to "grow up, get real, and stop being gay." But most insist that long-term sexual monogamy is "normal," while the curiosity and novelty-seeking inherent in human sexuality are signs of pathology. Thus, couples are led to believe that waning sexual passion in enduring marriages or sexual interest in anyone but their partner portend a failed relationship, when in reality these things often signify nothing more than that we are Homo sapiens. This is a problem because there is no reason to believe monogamy comes naturally to human beings. In fact, for millions of years, evolutionary forces have cultivated human libido to the point where ours is arguably the most sexual species on Earth. Our ancestors evolved in small-scale, highly egalitarian foraging groups that shared almost everything. Anthropologists have demonstrated time and again that immediate-return hunter-gatherer societies are nearly universal in their so-called "fierce egalitarianism." Sharing is not just encouraged; it's mandatory. Most foragers divide and distribute meat equitably, breast-feed one another's babies, have little or no privacy from one another, and depend upon each other every day for survival. Although our social world revolves around private property and individual responsibility, theirs spins toward interrelation and mutual dependence. This might sound like New Age idealism, but it's no more noble a system than any other insurance pool. Compulsory sharing is simply the best way to distribute risk to everyone's benefit in a foraging context. Pragmatic? Yes. Noble? Hardly. For nomadic foragers who might walk hundreds of kilometers each month, personal property -- anything needed to be carried -- is kept to a minimum. Little thought is given to who owns the land, or the fish in the river, the clouds in the sky, or the kids underfoot. An individual male's "parental investment," in other words, tends to be diffuse in societies like those in which we evolved, not directed toward one particular woman -- or harem of women -- and her children, as conventional views of our sexual evolution insist. But when people began living in settled agricultural communities, social reality shifted deeply and irrevocably. It became crucially important to know where your property ended and your neighbor's began. Remember the 10th Commandment: "Thou shalt not covet thy neighbor's house, thou shalt not covet thy neighbor's wife, nor his manservant, nor his maidservant, nor his ox, nor his ass, nor anything that [is] thy neighbor's." With agriculture, the human female went from occupying a central, respected role to being just another possession for men to accumulate and defend, along with his house, slaves and asses. The standard narrative posits that paternity certainty has always been of utmost importance to our species, whether expressed as monogamy or harem-based polygyny. Students are taught that our "selfish genes" lead us to organize our sexual lives around assuring paternity, but it wasn't until the shift to agriculture that land, livestock and other forms of wealth could be kept in the family. For the first time in the history of our species, biological paternity became a concern. Our bodies, minds and sexual habits all reflect a highly sexual primate. Research from primatology, anthropology, anatomy and psychology points to the same conclusion: A nonpossessive, gregarious sexuality was the human norm until the rise of agriculture and private property just 10,000 years ago, about 5 percent of anatomically modern humans' existence on Earth. The two primate species closest to us lend strong -- if blush-inducing -- support to this vision. Ovulating female chimps have intercourse dozens of times per day, with most or all of the willing males, and bonobos famously enjoy frequent group sex that leaves everyone relaxed and conflict-free. The human body tells the same story. Men's testicles are far larger than those of any monogamous or polygynous primate, hanging vulnerably outside the body where cooler temperatures help preserve standby sperm cells for multiple ejaculations. Men sport the longest, thickest primate penis, as well as an embarrassing tendency to reach orgasm when the woman is just getting warmed up. These are all strong indications of so-called sperm competition in our species' past. Women's pendulous breasts, impossible-to-ignore cries of sexual delight, or "female copulatory vocalization" to the clipboard-carrying crowd, and capacity for multiple orgasms also validate this story of prehistoric promiscuity. "But we're not apes!" some might insist. But we are, in fact. Homo sapiens is one of four African great apes, along with chimps, bonobos and gorillas. "OK, but we have the power to choose how to live," comes the reply. This is true. Just as we can choose to be vegans, we can decide to lead sexually monogamous lives. But newlyweds would be wise to remember that just because you've chosen to be vegan, it's utterly natural to yearn for an occasional bacon cheeseburger.

http://edition.cnn.com/20...C0td5W&wom=true

[Hannibal]

Misiek, co o tym myślisz?

[rakash]

Cytat:

'Thinking unnatural for our homosapiens species' Bo za małe mózgi mamy.

[Bruford]

No , temat niezły. Przy okazji. Ciekawa historia wynikła ongiś po wprowadzeniu typowania genetycznego do wczesnego rozpoznawania mukowiscydozy - genetykom szczęki opadły zwłaszcza ,że brak było stosownych regulacji prawnych.Mianowicie test jest dodatni jeśli wykaże się nosicielstwo mutacji u obu rodziców.No i , ee, tego,zonk - nader często się okazywało ,że tatuś nie jest tatusiem .W niektórych populacjach do 20%

[Hannibal]

cytat forumowicza Tylera z forum rawpaleo jeśli chodzi o tę kwestię
pisze o Eskimosach i Babilończykach:

Cytat:

The Eskimoes had a wonderful system:- they lived in small, far-off, very isolated communities so their solution to avoid the perils of inbreeding was to routinely offer their wives' sexual favours to any passing strangers who visited. The best story I ever heard was from Herodotus, but feminists have claimed that it is false. I hope it is true, though. Herodotus claimed that in ancient Babylon, women would go to the temple of the local love-goddess(Ishtar?) when they wanted to marry. They would have to remain there until one of the men routinely visiting the temple would have sex with them and give them a silver token - possessing that token meant that they would then be allowed to marry. It was also supposed to be a way to prevent inbreeding, like with the Eskimoes, they weren't interested in free love or being swingers or whatever nonsense, they were just being practical.

[_flo]

to ja jeszcze dorzuce, nie do konca w temacie, mniej od d.. strony, bardziej od musku strony
fragment długiego artykuly Bruce'a Perry - tego od "child trauma & brain development"

Cytat:

WHY IS THIS CUTTING EDGE? Well, it's a very interesting thing that this is cutting edge in the sense that it's rediscovering something that has been part of the cumulative wisdom of many cultures for many years. Independent of what we know about how the brain works, people have known that it's healthy to have extended family around, that it's healthy to know your neighbors, that it's healthy to have an investment in community and have relationships. We've known this, and we have lots of evidence from research that's nonbiological that supports this idea. Now that we're learning about how the brain works and we have techniques to actually look at how the brain functions, we're kind of acting like this is a big revelation, this is a big surprise, that there are parts of our brain that are able to read and respond to facial cues, that there are parts of our brain that actually give us pleasure in context of human interactions. However, none of that should be surprising, because all of the history of our ancestors and all of the other successful living models that we have seen, both in our current era and throughout history, have depended upon relationships. And I think that it's perceived as something new and cutting edge, because we folded in some of the biology and some of the neuroscience. But in fact, we're only saying things that have been said for many, many generations. DOESN'T THAT CRYSTALLIZE THESE IDEAS IN ANOTHER ASPECT? What has been unique about the work that our group has done has been the combination of basic neuroscience and developmental neuroscience with clinical mental health work. Previously there were very few people who did a lot of clinical work that knew a lot about brain development, and the people that did really excellent work in brain development really didn't know much about these clinical issues. In the last, I'd say, decade, there have been more and more people like myself who have been trained in both the neurosciences and in clinical areas, and we've seen that these are complementing and interfacing areas. There are certain insights about the human condition that you can gather by understanding how the brain works and how the brain develops and how the brain changes. It helps us understand better how to educate children, how to raise children in healthy environments, how to understand mental health problems, how to minimize distress and trauma during development and what positive changes can come from that. So to some degree, it's not as if it's really new information, but it's a new perspective. We're looking at a lot of the same issues and using some of the same information we've always known, but we're putting it together in a somewhat different perspective. Well, one of the most important things about human beings is that we literally invent things about the way we live. So the nuclear family, for example, is an invention. We are for 99.9 percent of the time we've been on this planet we've lived in these large extended family models, hunter/gatherer groups. It's only been in the last few thousand years that we've lived in these smaller and smaller and smaller family groups in larger and larger urban areas. And, ironically enough, the more people we get into an urban area, the more isolated the individual becomes. Our family sizes become smaller. We've compartmentalized our culture so that we've taken the elderly and we've thrown them out of the lives of our families. We keep children with children. We have done a whole number of things to act in ways that we think are efficient but turn out to be tremendously biologically disrespectful. And the consequence is that we're raising our children in a world where there's poverty of relationships. Children are having at least one-fourth as many opportunities when they grow up to interact with people as they were two decades ago. We're taking 30 percent of the day and we're filling it with electronic interactions with television that don't involve human interaction. We are creating artificial human interactions in our schools where we have ratios of one adult to 30 children. We are in our homes having our own bedrooms and we're not having family meals, we're not spending time with neighbors, we're not spending time with extended families. So we've tremendously compartmentalized our world and decreased opportunities to have relationships, which as we've discussed, are the absolute heart of a humane person. And we're seeing the manifestation of this in all of our high-risk populations.

[Hannibal]

Cytat:

W delegacji się nie liczy - Miałem wtedy dziewczynę i nie mogę się nadziwić, że to przetrwało do dzisiaj. Ostatnio nawet wzięliśmy ślub. Ale wtedy prawie nie mieliśmy ze sobą kontaktu. Dzwoniłem do niej raz na miesiąc, dwa. Może sama miała kogoś na boku i dlatego to akceptowała? Więc chyba nie mogę powiedzieć, że ją zdradzałem – zastanawia się Krzysztof, który przez ostatnie lata był w ciągłych delegacjach. Podróże służbowe dla coraz większej liczby osób stają się nieodłączną częścią kariery zawodowej. Z dala od domu i z firmowymi pieniędzmi w kieszeni wielu pracowników ma ochotę „wyszaleć się”. Pierwsza podróż służbowa była do Lublina. Druga – do Stanów Zjednoczonych. Wtedy było jeszcze w miarę spokojnie. - Byłem skoncentrowany tylko na pracy – deklaruje 36-letni dziś Krzysztof, który przez szereg lat pracował dla firmy telekomunikacyjnej, budując sieci komórkowe w rozmaitych miejscach na świecie. Potem firma wysłała swojego młodego, zdolnego pracownika do samego serca Afryki – do Nigerii. No i wtedy się zaczęło. To był zupełnie inny świat. Krzysztof wszędzie jeździł opancerzonym samochodem w towarzystwie uzbrojonych ochroniarzy. Wszystko załatwiało się tam łapówkami. Nigeria to jeden z największych na świecie eksporterów ropy, jednocześnie ponad połowa mieszkańców kraju żyje w skrajnym ubóstwie. - W moim hotelu było trochę białych – przede wszystkim Amerykanów z koncernów naftowych. Wszyscy brali sobie dziewczyny – śliczne Mulatki, które za kilka dolarów były w stanie zrobić wszystko. Wystarczało im nawet, jeśli mogły po prostu mieszkać i jeść w hotelu – opowiada Krzysztof. Płaciły ochroniarzom łapówki za samą możliwość wejścia do luksusowego hotelu. Potem zamawiały coś do picia, żeby posiedzieć w barze – piwo kosztowało tam 3 dolary. Dla porównania: barman w hotelu zarabiał 10 dolarów miesięcznie i był uważany za szczęściarza. Wszystko po to, żeby dać się zauważyć jakiemuś białemu, pójść z nim do łóżka, dostać kilka dolarów i utrzymać za to całą rodzinę. Szczytem marzeń było wyrwać się z tego bagna. Ale biali ludzie w delegacjach, tacy jak Krzysztof, mieli tam dobrze. Luksusowe wycieczki organizowane przez hotel, imprezy , obiady, drinki, duże pieniądze, wszystkie wydatki pokrywane przez firmę. Jeśli wyjścia do lokalnych klubów, to też z ochroną. A w nich – masa dziewczyn gotowych na wszystko. - Te dziewczyny wręcz rzucały się na białych, wychodziłem stamtąd z podartą koszulą – podkreśla Krzysztof. Jeden Amerykanin nawet został tam, bo zakochał się w pięknej Nigeryjce, a chyba nie mógł jej zabrać do Stanów. - Podpisał umowę z lokalną firmą telekomunikacyjną i jak przez kilka lat tam przyjeżdżałem, on cały czas z nią był. Zostawił dla niej żonę – mówi Krzysztof. Ludzie, którzy tak jak on przyjeżdżali tam służbowo, byli zachwyceni, że wreszcie mogą porządnie pobzykać. Wielu z nich miało w domu żony, dzieci. Zdaniem Krzysztofa, zdradzanie to nieodłączny element takich wyjazdów. - Taka praca to jest też stres, szczególnie w kraju, w którym cały czas jakiegoś białego porywają, można zginąć na każdym kroku. Trzeba było to jakoś rozładować – tłumaczy. Raz kolega zabrał go na „hooker street” – ulicę dziwek. Cała ulica, o długości chyba kilometra, wypełniona była prostytutkami. Każda podchodziła i chwaliła się, co zrobi, jak się ją ze sobą zabierze. Panowała opinia, że HIV można dostać od samego patrzenia. Ale nikt się tym specjalnie nie przejmował. Oprócz Rosjan, którzy podobno zakładali po trzy prezerwatywy na raz. - Ja na szczęście jestem zdrowy – wtrąca Krzysztof. - Chyba nie miałeś wtedy dziewczyny? – upewniam się. - Miałem – przyznaje – i nie mogę się nadziwić, że to przetrwało do dzisiaj. Ostatnio nawet wzięliśmy ślub. Ale wtedy prawie nie mieliśmy ze sobą kontaktu. Dzwoniłem do niej raz na miesiąc, dwa. Może sama miała kogoś na boku i dlatego to akceptowała. Więc chyba nie mogę chyba powiedzieć, że ją zdradzałem – zastanawia się. Wyjeżdżając z Nigerii, dał kilku dziewczynom po 100 dolarów – to więcej, niż wynosi roczna pensja. - W życiu nie widziałem tak szczęśliwych osób – podkreśla Krzysztof. Rozdawał dużo pieniędzy. Nie żałował. - Wiedziałem, że firma zarabia kupę pieniędzy dzięki mnie, pokrywali mi wszystkie wydatki, nie musiałem się szczypać – tłumaczy. Z Nigerii wyjeżdżał i wracał, w sumie spędził tam ponad rok. - Chyba, bo już mi się pomieszały te wszystkie podróże – zaznacza. Po Afryce była jeszcze Portugalia – tydzień tam, tydzień w Polsce. Tam też pojawiły się jakieś stewardessy. Krzysztof przyznaje, że był jak marynarz – w każdym porcie inna dziewczyna. Później zmienił dział i przestał latać. Miał już tego dosyć. Poza tym raz jego samolot w Nigerii prawie się rozbił. Pojawił się strach przed lataniem. Potem było tylko kilka spotkań służbowych w Irlandii, Hiszpanii, Czechach. Ale już spokojnych. – Bez wygłupów, tylko chlanie – zaznacza Krzysztof. Ale nie trzeba jechać na drugi koniec świata, żeby zobaczyć, co się wyprawia w podróżach służbowych. Wielu pracowników zmienia się nie do poznania, wyjeżdżając jedynie do innego miasta. - Kiedyś byliśmy w kilka osób w Szczecinie na spotkaniu organizacyjnym. Wieczorem poszliśmy na kolację, do której piliśmy wino. Okazało się, że jeden z naszych dyrektorów ma strasznie słabą głowę. Kiedy zespół w knajpie przestał grać i lokal już się zamykał, on zaczął się awanturować, za żadne skarby nie chciał stamtąd wyjść i groził, że nie zapłaci rachunku, dopóki zespół nie zacznie znów grać. Baliśmy się, że skończy się to interwencją policji – opowiada Katarzyna, dyrektor personalna dużej polskiej firmy. Ostatecznie pana dyrektora, który zaniemógł, udało się siłą wyciągnąć z knajpy i zanieść prosto do łóżka. Ale cały następny dzień się zmarnował, bo pan był wyraźnie nie w formie. - Cały dowcip polega na tym, że to był dyrektor audytu. Kontrolował procedury w firmie i robił to wyjątkowo skrupulatnie, przestrzegając wszystkich zasad co do joty. Wtedy w Szczecinie zamienił się w kompletnie inną osobę – jak dr Jekyll i mr Hyde – podkreśla Katarzyna. Inny jej wyjazd służbowy, tym razem do Sopotu, zakończył się przymusową integracją kadry zarządzającej. - Byliśmy w kilka osób w Sopocie i kiedy wieczorem, po całodziennym spotkaniu, dotarliśmy do hotelu okazało się, że nie ma dla nas pokojów. Asystentka pomyliła daty przy rezerwacji. Był późny wieczór, recepcjonistka próbowała nam pomóc, ale nigdzie w mieście nie było tylu dostępnych pokoi. Co robić? Musieliśmy tę jedną noc przemęczyć się w pięć osób w jednoosobowym pokoju. Najpierw postanowiliśmy spać wszyscy w poprzek tego jednego, jedynego łóżka. Ale daliśmy sobie spokój po paru nieudanych próbach umoszczenia się na nim. Potem odbyło się losowanie. Ale wyszło, że panowie będą spać na łóżku, a panie na podłodze i nasi koledzy okazali się dżentelmenami – wspaniałomyślnie oddali cenne miejsca na łóżku paniom, a sami wylądowali na podłodze. Przy okazji spotkania w Sopocie mieliśmy nieplanowaną integrację - żartuje Katarzyna. Na forach poświęconych delegacjom internauci są niespotykanie zgodni. Na pytanie „Co się robi w delegacjach?” odpowiadają: „pije wódkę, baluje do rana”, „pije i puka laski, to chyba oczywiste”, „zależy od ludzi, większość pije i baluje, inni coś ponad to”. Jeden z użytkowników radzi kobiecie, której mąż miał wkrótce wyjechać w pierwszą podróż służbową: „kup mu gumy, żeby syfu nie przywiózł”. W ankiecie serwisu Onet Podróże na pytanie „Co robisz w delegacji?”, większość internautów (31%) odpowiedziała „korzystam z wolności”, 26% wybrało odpowiedź „zwiedzam miasto”. Zaledwie 21% twierdzi, że zajmuje się tylko pracą. Najnowszy raport serwisu eSKY.pl i Onet Podróże wskazuje, że Polacy najczęściej wyjeżdżają biznesowo jesienią, średnia długość takiej podróży wynosi 5-6 dni, a z delegacji najczęściej wracają w piątki. Okazuje się też, że kryzys nie dotknął branży: rok 2010 był znacznie lepszy niż 2009 pod względem liczby sprzedanych biletów na wyjazdy służbowe.

http://biznes.onet.pl/w-d...17,3,news-detal