[Molka]

http://www.sfora.pl/Tacy-...na-serce-a39860
Tacy faceci częściej chorują na serce.

Cytat:

Zapatrzeni w siebie panowie mają nawet dwa razy wyższy poziom kortyzolu - hormonu związanego ze stresem - niż pozostali mężczyźni. Przez to narcyzi częściej zapadają na choroby sercowo-naczyniowe. To może być efekt negatywnych emocji, które przeżywają tacy mężczyźni w czasie kiedy ich poczucie wyższości jest zagrożone - mówi prof. Sara Konrath. Dodaje, że związku narcyzmu z wyższą produkcją kortyzolu w organizmie nie stwierdzono w przypadku pań.

[Joannaż]

[Kangur]

[Joannaż]

Kto się czubi, ten się lubi

[iliq]

A panowie zakompleksieni częściej chorują na serce bo się panicznie wszystkiego boją i ich ego jest non stop zagrożone.

[_flo]

U podłoża narcyzmu bardzo często leżą kompleksy, krucha samoocena, i strach przed odrzuceniem. Dlatego to takie stresujące.

[Molka]

Cytat:

Freud twierdził, że u osób narcystycznych energia libido, zamiast zostać skierowana na zewnątrz, na otoczenie, zostaje skierowana do wewnątrz, na własne „ja”.

Cytat:

Do kryteriów, których spełnienie konieczne jest do diagnozy narcystycznego zaburzenia osobowości, zaliczone zostały między innymi: nadmierne poczucie własnej wartości, znaczenia własnych osiągnięć i zdolności, oddawanie się fantazjom na temat własnych dokonań, władzy, piękna, przekonanie o własnej wyjątkowości i niezwykłości, zawyżona potrzeba bycia adorowanym, skłonność do wykorzystywania innych do osiągania własnych celów, brak empatii, przekonanie o prawie do posiadania specjalnych przywilejów (np. specjalnego traktowania).

[zyon]

Ach ten Freud........a sam swiety nie byl

[iliq]

"nadmierne poczucie własnej wartości" - brakuje tutaj konkretów. Nie da się zmierzyć kto ma nadmierne, a kto ma za małe. Zauważyłem, że najchętniej o narcyzmie mówią osoby, które same siebie albo nienawidzą albo się nie lubią, oraz osoby które myślą na małą skalę. Co innego zarzucić komuś, że tylko gada a nic nie robi, co innego mówienie o nadmiernym poczuciu własnej wartości....

"znaczenia własnych osiągnięć i zdolności" - każdy ma inne ambicje, co komu do tego kto jak traktuje różne rzeczy. Mój kumpel porobił sobie cele noworoczne w stylu pojechać na narty, iść do muzeum, iść do teatru. Jeżeli je wykona będzie z nich zadowolony i zacznie być przez Freuda uważany za narcyza...

"oddawanie się fantazjom na temat własnych dokonań, władzy, piękna" - faktycznie lepiej fantazjować o tym jakim się jest bezwartościowym, brzydkim, nieudacznikiem

"skłonność do wykorzystywania innych do osiągania własnych celów" - kolejny przykład z py. Każdy wykorzystuje innych do osiągania swoich celów, każdy! Rodzice chcą aby dzieci osiągały "sukces" aby ich cele były zaspokojone. Księża chcą aby ludzie wierzyli aby ich cele były zaspokojone. Tylko pieprzeni hipokryci robią z siebie dobrych i udają że nie wykorzystują innych. Każda relacja działa na zasadzie wzajemnych korzyści. Jeżeli jedna osoba nie ma żadnych korzyści to relacja się urwie.

[zbiggy]

[Hannibal]

[zbiggy]

[Hannibal]

to czy wypada czy nie to już temat na całkiem odmienną dyskusję
jeśli roboczo założymy, że takowe dochodzenia możemy przeprowadzić to wówczas możemy się przekonać kto jest kim w rzeczywistości

[zbiggy]

[Hannibal]

gość raczej nie powie prawdy
możemy się tylko opierać na naszych wnikliwych obserwacjach - możemy np. bacznie analizować jak się zachowuje w momencie, gdy powiemy mu, że jest świetny po tym jak on przyznał, że jest kiepski
warto też analizować częstotliwość jego "autoumniejszania" i to, w JAKICH sytuacjach tego dokonuje

[zbiggy]

[zyon]

[zbiggy]

jeszcze nie myślałem za dużo o narcyzmie (nie miałem czasu gdyż rozmyślałem o sobie )
ale wydaje mi się że jest takie continuum od skrajnego narcyza na jednym biegunie, przez obojętność, po abnegata którego cieszy że jest odpychający
i pewnie gdzieś tam wszyscy jesteśmy, a my siłacze zapewne bardziej na lewo od kolesi z brzuszkiem

[Hannibal]

Zbiggy, a masz duże mniemanie o sobie, że jesteś predestynowany do wyższych celów?

[zbiggy]

[Hannibal]

[Molka]

[zbiggy]

[Molka]

[_flo]

[_flo]

[iliq]

[Edyta Słonecka]

[zenon]

Nie dogadamy się dopóki będziemy operować na różnych pojęciach.

Molka rozpoczynając wątek wkleiła artykuł "popularnonaukowy" nawiązujący do narcystycznego zaburzenia osobowości, konstruktu psychologicznego.
Prócz tego mamy potoczne rozumienie słowa "narcyzm", i dodatkowo jeszcze sposób w jaki część piszących rozumie to po swojemu.

To są wszystko trzy różne obszary.
Imo warto dyskutować o dwóch pojęciach wymienionych w pierwszej kolejności.

Pamiętam taką dyskusję, gdy z pewną osobą dyskutowałem o świadomości. Mój rozmówca utrzymywał, że noga od stołu ma świadomość, bo tak na swoje potrzeby definiował to pojęcie, i chciał narzucić taki sposób postrzegania innym piszącym.
Drugi raz nie mam zamiaru pakować się w tego typu rozważania, szkoda czasu.


Narcyzm rozumiany potocznie:

Cytat:

narcyzm - bezkrytyczne akceptowanie własnej osoby, zakochanie się w samym sobie; samouwielbienie.

Narcystyczne zaburzenie osobowości:

Cytat:

Termin „osobowość" dotyczy stosunkowo stabil- nych psychicznych i behawioralnych właściwości jednostki, jej sposobu patrzenia na świat i jej odnie- sień do niego. Osobowość w rozmaitych sytuacjach pozostaje w zasadzie niezmienna. Zatem skoro się mówi, że jakieś szczególne zachowanie jest do ko- goś „niepodobne", oznacza to, że nie jest ono spój- ne z jego rysem osobowościowym. (...) Jak jednak traktować tych, którzy są nastawieni negatywnie, wycofani, starają się kierować innymi lub są tak nieelastyczni w zachowaniu, że ingeruje to w ich życie? Trwałe wzorce niefunkcjonalnego postępowania określa się mianem zaburzeń osobo- wości. U cierpiących na nie obserwuje się długo- trwałe, nieelastyczne i nieprzystosowawcze wzorce lub cechy, które wpływają na ich sposób myślenia, reakcje emocjonalne, stosunki międzyludzkie i pa- nowanie nad impulsami. Niefunkcjonalne sposoby zachowania są w dużej mierze sprzeczne z oczeki- waniami kulturowymi, co może się stać przyczyną cierpienia jednostki i otaczających ją ludzi oraz za- kłócać jej społeczne i zawodowe funkcjonowanie.

Cytat:

Diagnozowanie zaburzeń osobowości W przeciwieństwie do większości opisanych do- tychczas zespołów zachowania zaburzenia osobo- wości w kategoriach DSM-IV uważa się za zaburze- nia, które należy kodować na osi II. Zaburzenia osi I, takie jak depresja właściwa i schizofrenia, mają zwykle ciężkie objawy, które pozwalają innym z ła- twością zauważyć, że cierpiąca na nie osoba nie jest zdrowa umysłowo. Natomiast w przypadku jedno- stek z zaburzeniem osobowości cierpienie jest zwy- kle wyciszone. Ale nawet wtedy, kiedy nie ujawnia- ją one swoich problemów, ich zachowanie zaskaku- je przyjaciół i członków rodziny jako dziwaczne, dewiacyjne lub nienormalne. Ich charakterystyczny sposób myślenia o sobie i o otoczeniu jest nieela- styczny i stanowi przyczynę problemów społecz- nych i zawodowych. Chociaż niełatwo jest oszacować współczynnik powszechności występowania zaburzeń osobowości u ogółu społeczeństwa, najlepsze obliczenia mówią o 10 do 13 procent ludzi spełniających kryteria dia- gnostyczne (Cloninger, 1999; Wiessman, 1993). Ponadto mamy do czynienia z tendencją do spełnia- nia przez jednostkę kryteriów więcej niż jednego za- burzenia osobowości w tym samym lub w różnych okresach rozwoju (Kasen, Cohen, Skodol, Johnson, Brook, 1999). Określa się to mianem współwystę- powania zaburzeń osobowości i ocenia się, że oko- ło 50 procent osób spełniających kryteria jednego typu zaburzenia osobowości spełnia również kryte- ria innego. Współwystępowanie szczególnie wiąże się z nadużywaniem określonych substancji: jedno z badań wykazało, że 60 procent pacjentów z zabu- rzeniami wywołanymi przez określone substancje cierpiało również na zaburzenia osobowości (Sko- dol, Oldham, Gallaher, 1999).

Cytat:

ZABURZENIE OSOBOWOŚCI A. Trwały wzorzec wewnętrznych doświadczeń i zacho- wań, które znacząco odbiegają od oczekiwań kultury, w której żyje dana jednostka. Wzorzec ten ujawnia się przynajmniej w dwóch z następujących obszarów: (1) poznawczym (tzn. w sposobach percepcji i interpreto- wania siebie, innych ludzi i wydarzeń); (2) afektywno- ści (tzn. w zakresie intensywności, zmienności i ade- kwatności reakcji emocjonalnych); (3) funkcjonowa- niu interpersonalnym, (4) kontroli impulsu. B. Ten trwały wzorzec jest sztywny i objawia się w sze- rokim zakresie sytuacji osobistych i społecznych. C. Trwały wzorzec prowadzi do klinicznie znaczącego pogorszenia stanu lub ograniczenia w społecznych, za- wodowych i innych ważnych obszarach funkcjonowa- nia. D. Wzorzec ten jest stabilny i długotrwały, a pojawia się nie później niż w okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości. E. Ten trwały wzorzec trudno wyjaśnić ujawnieniem się lub skutkiem innego zaburzenia psychicznego. F Ten trwały wzorzec nie jest spowodowany fizjologicz- nymi skutkami zażywania określonych substancji (tzn. narkotyków lub lekarstw) lub ogólnym stanem soma- tycznym (np. urazem głowy). Źródło: APA, DSM-IY, 1994.

Cytat:

Zaburzenia dramatyczno-niekonsekwentne Główną cechą zaburzeń grupy B jest oczywiście niewłaściwe i/lub skrajne zachowanie. Cierpiący na to zaburzenie nie są w stanie podporządkować się pewnym normom społecznym i są bardzo przejęci własnymi sprawami.

Cytat:

Narcystyczne zaburzenie osobowości Narcystyczne zaburzenie osobowości charaktery- zuje się wygórowanym poczuciem doniosłości własnego ,ja" i brakiem odczuć empatycznych. Towarzyszy temu „pretensjonalność" i zaabsorbo- wanie własną osobą w fantazjach na temat nieogra- niczonego sukcesu, siły i/lub urody oraz potrzeba bycia podziwianym. Oceniając siebie, ludzie cier- piący na to zaburzenie stosują mniej rygorystycz- ne standardy niż wobec innych (Ronningstam, J 1998; Tangney, Wagner, Gramzow, 1992) Kryty- cyzm i obojętność innych oraz zagrożenie poczu- cia własnej wartości spotyka się z reakcją gniewu, wstydu lub upokorzenia. Oczywiście, niemalże cał- kowite zabsorbowanie własną osobą na różne spo- soby zakłóca kontakty międzyludzkie. Wydaje się, że tym osobom brak zdolności identyfikowania tego, co czują inni. Mogą oni mieć wybujałe po- czucie „namaszczenia", oczekiwania, że świat wie- le im zawdzięcza, nie wymagając w zamian żadnej odpowiedzialności. Są po prostu wyzyskiwaczami, wykorzystującymi innych do zaspokojenia włas-_ nych pragnień.Kiedy_uda im_się stworzyć zwią- zek, mogą w nim oscylować pomiędzy nadmierną idealizacją a skrajnym niedowartościowaniem dru- __giej osobyj Jednak za tą postawą narcystyczną -> może się kryć kruche poczucie własnej wartości oraz głęboko zakorzeniony lęk przed porażką. Oto przypadek człowieka cierpiącego na narcystyczne zaburzenie osobowości: Bili jest przystojnym dwudziestoczteroletnim męż- czyzną z małego miasteczka na Środkowym Zacho- dzie. Jako jedynak nadal żyje w bliskich stosunkach z rodzicami i otrzymuje z ich strony wsparcie fi- nansowe. Ten z pozoru pewny siebie człowiek po- siada świetne zdolności komunikacyjne, starannie się ubiera i chwali się tym, że jest dobrze zorgani- zowany i sprawny. Po zrobieniu magisterium z eko- nomii zaczął pracować jako kierownik sprzedaży w firmie reklamowej. Starając się o tę posadę, zro- bił dobre wrażenie, po części dlatego, że w rozmo- wie z osobą odpowiedzialną za zatrudnienie opisał wiele własnych osiągnięć, był bardzo uprzejmy i entuzjastycznie nastawiony i zaczął od tego, że odegrał istotną rolę w sukcesie małej raczkującej firmy, w której pracował jeszcze jako student. Na początku drugiego tygodnia Bili zaczął mieć problemy ze swymi współpracownikami. Unikali wychodzenia z nim na lunch i między sobą mówili o nim z niechęcią. Bili denerwował ich tym, że sta- le mówił o swoich sukcesach, i krytykował swoich poprzednich współpracowników za brak kompeten- cji. Utrzymywał, że to zły pomysł, by jadać lunch z innymi, ponieważ niemądrze jest zacieśniać sto- sunki z tymi, z którymi się rywalizuje. Wyglądało na to, że nie ma on zupełnie pojęcia o tym, jak jego zachowanie wpływa na innych. Pewnego dnia wy- rzucił całą zawartość lodówki stojącej w pokoju so- cjalnym. Kiedy przyszli pozostali pracownicy 1 zapytali, co się stało z ich rzeczami, Bili, wyraź- nie rozbawiony, roześmiał się i wyraził zdumienie, że chcieli przechowywać „te śmieci". Otwarcie roz- mawiał również z innymi mężczyznami o tym, że chyba się podoba niektórym pracownicom jego działu. Po kolei umawiał się na randki z czterema kobietami ze swego działu. Jednak wszystkie te związki się kończyły, ponieważ jego zdaniem ko- biety te „nie były zbyt ciekawe". W rzeczywistości w dwóch przypadkach to one zerwały z Billem, po- nieważ stwierdziły, że jego egocentryczne nasta- wienie jest nie do zniesienia. Dla szefa filii było jasne, że Bili nie jest lubiany przez innych pracowników. Jednak sądził, że wyni- ka to z ich zazdrości o jego osiągnięcia. Rekordy sprzedaży Billa nieco przewyższały przeciętną. Za- kładał, że inni obawiają się, by sukces Billa nie przyćmił ich wyczynów, lecz zmienił zdanie, gdy Bili zaczął narzekać na niewłaściwe traktowanie. Po przepracowaniu w tej firmie dwóch miesięcy poprosił on o wymianę mebli w jego biurze. Powie- dziano mu, że meble w biurach wszystkich kierow- ników sprzedaży mają dopiero trzy lata i nie planu- je się na razie ich wymiany. Bili poszedł na skargę do kierownika oddziału, twierdząc, że jego dokona- nia przewyższają działania jego współpracowni- ków, a więc zasługuje na nagrodę. Otwarcie nazwał szefa filii „ofiarą", ponieważ nie chce „nagrodzić doskonałości" w obawie przed zemstą ze strony „miernych" pracowników. Swoim współpracowni- kom wytknął, że czują się zagrożeni z powodu jego kompetencji. Pod koniec pierwszego roku pracy Bili czuł się wyobcowany zarówno przez pracowników, jak i przełożonych. Niejednokrotnie skarżył się, że jest przez nich represjonowany, ponieważ nie mogą mu dorównać. Nawet najbardziej niewinne niedopa- trzenie z ich strony traktował jak zniewagę. Jego współpracownicy zgodnie uznawali go za „egoistę" wymagającego ciągłych pochwał i stałej uwagi, by podsycać poczucie własnej wartości. Pomiędzy Billem a opisanym przy okazji zabu- rżenia histrionicznego przypadkiem Shelly można; dostrzec pewne podobieństwa. U obojga widzimy ogromne poczucie ważności własnej osoby i stałe dążenie do bycia podziwianym przez innych. Jednak istnieją również między nimi wyraźne różnice. Shel- ly objawiała silną potrzebę uzależnienia i zabiegała o akceptację. Natomiast Bili traktował uzależnienie jako niebezpieczeństwo i w ocenie polegał przede wszystkim na sobie. W badaniach nad codziennym życiem osób pre- zentujących wysoki poziom narcyzmu udało się wy- różnić kilka charakterystycznych cech (Rhodewalt, Madrian, Cheney, 1998). W porównaniu z grupą kontrolną, zauważono u osób narcystycznych więk- szą zmienność i intensywność nastroju oraz płyn- ność samooceny. Inaczej również reagowały one na codzienne wydarzenia. U osób normalnych odnoto- wano stosunkowo małe zmiany w poczuciu własnej wartości wynikające z ich codziennych przeżyć. Na- tomiast u osób o wysokim poziomie narcyzmu ne- gatywne kontakty interpersonalne zwiększały nie- stabilność samooceny, a kontakty pozytywne powo- dowały jej ustabilizowanie. Na narcystyczne zaburzenie osobowości cierpi mniej niż 0,5 procent ludności (Allnut, Links, 1996). Przypuszcza się, że do jego wystąpienia przyczynia- ją się doświadczenia dziecięce. Według niektórych teoretyków źródłem takich oczekiwań jest brak em- patycznej relacji z opiekunami (Kohut, 1978, Tomkiewicze, 2008-2012), co skutkuje fragmentarycznym traktowaniem własnego , ja", szczególnie podatnego na poczucie pustki i ni- ską samoocenę, oraz zachowania kompensacyjne, jakie to wywołuje. Prawdopodobnie rodzice nie zdo- łali właściwie reagować na zachowania dziecka, chyba że przy okazji zaspokajali swoje potrzeby, a nie potrzeby dziecka. Cierpiący na narcystyczne zaburzenie osobowości po prostu oczekują zbyt wiele (Benjamin, 1987).

Cytat:

KRYTERIA DSM-IV OSOBOWOŚĆ NARCYSTYCZNA Utrzymujący się wzorzec pretensjonalności (w świecie fantazji i w zachowaniu), potrzeby bycia podziwianym i braku empatii, pojawiający się po raz pierwszy we wczes- nym okresie dorosłości i widoczny w wielu sytuacjach, spełniający przynajmniej pięć z następujących kryteriów: (1) przesadne poczucie doniosłości własnej osoby (np. wyolbrzymianie osiągnięć, talentów, oczekiwanie uznania za kogoś ważniejszego bez odwoływania się do współ- miernych dokonań); (2) oddawanie się fantazjom na te- mat nieograniczonego powodzenia, potencjału, doskona- łości, urody i miłości idealnej; (3) przekonanie o własnej „nietuzinkowości" i niepowtarzalności, która może być zrozumiana jedynie w odniesieniu do innych niepospoli- tych ludzi (lub instytucji) wyższego stanu; (4) wymaga- nie skrajnego podziwu dla własnej osoby; (5) poczucie posiadania specjalnych praw, tj. bezpodstawne oczekiwa- nia przychylnego traktowania lub automatycznego podpo- rządkowania oczekiwaniom tej osoby; (6) w kontaktach międzyludzkich podejście eksploatacyjne, tj. wykorzysty- wanie innych w celu osiągnięcia własnych celów; (7) brak empatii: niechętnie rozpoznaje i identyfikuje się z uczu- ciami i potrzebami innych; (8) często zazdrości innym lub uważa, że inni mu zazdroszczą; (9) zachowuje się aro- gancko i wyniośle i prezentuje takie poglądy. Żródło: APA, DSM-IY, 1994.

W powyższych kryteriach podkreśliłem kilka słów kluczowych: bezpodstawne, skrajne, nieuzasadnione itp, mam nadzieję, że teraz wątpliwości Iliq'a zostały rozwiane:

iliq napisał/a:

"nadmierne poczucie własnej wartości" - brakuje tutaj konkretów. Nie da się zmierzyć kto ma nadmierne, a kto ma za małe.

Rzeczywiście nie ma miary interpersonalnej, ale zawsze punktem odniesienia może być życie i fakty z życia danej osoby.

Cytat:

"nadmierne poczucie własnej wartości, znaczenia własnych osiągnięć i zdolności, " - każdy ma inne ambicje, co komu do tego kto jak traktuje różne rzeczy.

Słowem kluczowym jest "nadmierne", a punktem odniesienia jest życie danej osoby. to samo co poprzednio.

Cytat:

Mój kumpel porobił sobie cele noworoczne w stylu pojechać na narty, iść do muzeum, iść do teatru. Jeżeli je wykona będzie z nich zadowolony i zacznie być przez Freuda uważany za narcyza...

1/ Freud nie żyje o 39 roku.
2/ powyższe kryteria nie mają z Freudem nic wspólnego. (O tym będzie jeszczeniżej) Nie utożsamiaj Freuda z psychologią.

Cytat:

"oddawanie się fantazjom na temat własnych dokonań, władzy, piękna" - faktycznie lepiej fantazjować o tym jakim się jest bezwartościowym, brzydkim, nieudacznikiem

I po co ten sarkazm?
Niemal każdy fantazjuje, to jest normalne, nikt tego nie piętnuje.
Optymizm, wiara w siebie, różne strategie motywowania, fantazje - to jeszcze nie narcyzm.
Postrzeganie się za osobę wyjątkową też w zasadzie nie. W wielu badaniach widzimy, że niemalże wszyscy w sposób często niejawny postrzegamy się za wyjątkowych.
Na przykład w pewnym badaniu osoby zostały zapoznane z wynikami eksperymentu, w którym wykazano wpływ na manipulację w tamtej konkretnej sytuacji na poziomie 80%. Pytano czy wg nich ulegli by takiej manipulacji. Okazało się, że prawie wszystkie przepytane osoby uważały, że nie, że nie są podatne na wpływy.
W psychologii nazywa się to efektem trzeciej osoby i jest to niewątpliwie pośrednia manifestacja postrzegania się jako kogoś wyjątkowego, z niesterowalnyj "Elity".

To czy dane zachowanie możemy uznać za normę czy nie zależy od kontekstu, tego czy dana osoba jest w stanie wyjść poza świat swoich fantazji, czy ma kontakt z rzeczywistością, czy prócz idealistycznych fantazji występują też myśli adekwatne, racjonalne, czy ktoś mierzy siły na zamiary itd itp.

Cytat:

"skłonność do wykorzystywania innych do osiągania własnych celów" - kolejny przykład z . Każdy wykorzystuje innych do osiągania swoich celów,

Czy jesteś pewien, że każdy? Przebadałeś wszystkich ludzi na ziemi pod tym kątem? (metamodel)
No, wszystko zależy od skali, a w kryterium diagnostycznym dla narcystycznego zo jest to jedna z wielu cech jakie mogą współwystępować.


dalej, uwaga odnośnie fragmentu wklejonego przez Wiolę:

Molka napisał/a:

Freud twierdził, że u osób narcystycznych energia libido, zamiast zostać skierowana na zewnątrz, na otoczenie, zostaje skierowana do wewnątrz, na własne „ja”.

Co mnie obchodzi co na ten temat myślał Freud
To jest zarzut do autora artykułu, nie do Wioli.
Strasznie mnie wkurza, gdy publicyści wtrącają takie rzeczy.
To owszem może być interesujące, gdy kogoś interesują dzieje myśli psychologicznej, ale dla współczesnego człowieka jest to zupełnie nieistotne.
Freud wymyślił sobie jakiś koncept, nie wykonał żadnych badań by zweryfikować swoją hipotezę, ot, tak autorytarnie przyjął to sobie jako dogmat.

Pisanie o tym współcześnie, bez odpowiedniego komentarza jest IMO szkodliwe. Jeszcze ktoś w to uwierzy .

Jak się napisze w artykule medycznym, że w średniowieczu uważano, że w szyszynce znajduje się ludzka dusza - nikt tego nie łyknie.
Ale gdy w artykule psychologicznym sparafrazuje się Freuda, zadziwiająco dużo osób przyjmuje to jako fakt. W końcu mądrze brzmi, Freud ma autorytet, no i nikt tego nie zdementował w artykule (a powinien, tego wymaga rzetelność naukowa).

Strasznie mnie to wkurza

[Hannibal]

Cytat:

(Kohut, 1978, Tomkiewicze, 2008-2012)

MiTy?

[Hannibal]

A ten "segement" kobiet należy uznać za narcystki, czy tylko część z nich?

[zenon]

[iliq]