Pomidor należy do rodziny psiankowatych (Solanaceae), rodzaju Ly-copersicon, podrodzaju Eulycopersicon C.H. Muli., gatunku L. esculen-tum Mili. Do tego gatunku zalicza się prawie wszystkie formy pomidorów uprawnych. Pomidor pochodzi z Ameryki. Uprawiany był przez Indian jeszcze przed odkryciem Ameryki. W Polsce pojawił się w uprawie w pierwszej połowie XIX wieku. Pomidor jest rośliną zielną jednoroczną. Uprawiany jest w gruncie z wyhodowanej uprzednio w inspektach rozsady. Na użytek wczesny uprawiany jest w szklarniach. Owoce pomidora są to soczyste, dwu-, kilku- lub wielokomorowe jagody. Barwa owocu jest najczęściej po-marańczowoczerwona, może być także biała, żółta lub malinowa; zależy ona od rodzaju i ilości barwników znajdujących się w skórce i miąższu owocu. Pomidor zbudowany jest z następujących części: skórki, ścian zewnętrznych — obwodowych i ścian wewnętrznych — promienistych, rdzenia (łożysko środkowe), galaretowatej substancji otaczającej nasiona i z nasion. Wielkość i ciężar owocu wahają się w znacznych granicach, zależnie od odmiany i warunków zewnętrznych w czasie wegetacji. Odróżniamy odmiany wielkoowocowe (powyżej 100 g), średnioowocowe (60—100 g), drobnoowocowe (poniżej 60 g). Odróżniamy następujące kształty owoców: płaski, prawie kulisty nieco spłaszczony, kulisty, elipsoidalny, owalno wydłużony, śliwkowaty, grusz-kowaty. Owoce płaskie są prawie zawsze żebrowane, owoce kuliste spłaszczone są tylko czasem żebrowane, a owoce kuliste i wydłużone prawie zawsze gładkie. Występowanie przy kielichu tzw. piętki, czyli obwódki stwardniałego miąższu o barwie zielonej lub żółtej, jest cechą bardzo niepożądaną, związaną częściowo z warunkami glebowymi i klimatycznymi, jak również z odmianami. Liczba komór w owocu wynosi 2—20; owoce małe, kuliste mają mniej komór, duże i płaskie — więcej. Rozmieszczenie komór może być regularne lub nieregularne. W komorach są czasem puste przestrzenie między ścianką obwodową owocu a zawartością komory nasiennej, spowodowane zmiennością warunków zewnętrznych, przy czym skłonność do tworzenia pustych przestrzeni zależy od odmian. Grubość ścian obwodowych i promienistych zależy od warunków uprawy oraz od odmiany. Wielkość i wyrazistość rdzenia jest także związana z odmianą. Liczba nasion zależy z jednej strony od odmiany, z drugiej zaś strony ulega zmianom zależnie od warunków zapylenia i zapłodnienia i jest zwykle związana z wielkością owocu. Owoce małe, 2—5-komorowe, mają wielkie komory, dużo galaretowatej substancji i dużo nasion; owoce duże, wielokomorowe, mają dużo małych komór, wiele miąższu, bardzo mało zaś galaretowatej substancji i bardzo mało nasion. Ilość nasion w owocu może wahać się od poniżej 50 do powyżej 150 szt. Skład chemiczny owocu zależy od odmiany i czynników środowiska. Zawartość suchej masy, a także cukrów i kwasów waha się zależnie od warunków uprawy. Ciepła, słoneczna pogoda w okresie dojrzewania pomidorów, jak również intensywne nawożenie i palikowanie roślin wpływają korzystnie na zwiększenie procentowości suchej masy w owocach. Okres wegetacji od wzejścia roślin do dojrzenia pierwszych owoców wynosi od 105 do ponad 120 dni. Odmiany pomidorów. Odmiany szklarniowe: Nr 10 X Bizon, Zelandia, Kondine Red, Potentat, Fireball Mory 33. Odmiany gruntowe: Karzełek Puławski, Karzełek Chodowski, Red Cloud, Bounty, Sukces Mor, Open Air, Wczesny Krakowski, Najwcześniejszy (Earliest of Ali), Kondine Red, Tryumf Ulrycha, Best of Ali, Immun Pudliszkowski, Break 0'Day, Sława Nadrenii, Wystawowy Stonora, Złoty Jubileusz, Rotkappchen, Niedrige Busch, Moneymaker, Morden (o żółtych owocach). Wymagania jakościowe. Pomidory powinny być jędrne, nie pomarszczone, gładkie lub lekko karbowane, bez narośli i zniekształceń, dojrzałe lub zapalone, bez zielonej piętki. W jednostce opakowania jednolicie zabarwione, o zbliżonej wielkości i kształcie. Od powyższych ogólnych wymagań dopuszcza się pewne odchylenia w zależności od wyboru. Do obrotu nie dopuszcza się pomidorów zgniłych i nadgniłych, porażonych chorobami, uszkodzonych, popękanych, zapleśniałych i zafermentowanych.
Papryka
Papryka, zwana również pieprzem tureckim, należy do rodziny psiankowatych (Solanaceae), rodzaju Capsicum, gatunku Capsicum annum L. Gatunek ten dzieli się na: podgatunek macrocarpum (papryka wielkoowocowa, owoce duże, szerokie i krótkie lub wąskie i długie), podgatunek microcarpum (papryka drobnoowocowa) i podgatunek fasciculatum Irish (papryka bukietowa, owoce małe). Poszczególne podgatunki dzielą się na odmiany i pododmiany. Poza tym dzieli się ją na: paprykę o owocach słodkich, zbieranych w stanie niedojrzałym, zielonym, oraz paprykę o smaku ostrym (zawierającą dużo kapsaicyny), zbieraną wtedy, gdy owoce są czerwone. Pierwsza jest jadalna na surowo oraz gotowana, faszerowana; druga używana jako przyprawa do potraw (po wysuszeniu i zmieleniu). Ponadto papryka znajduje zastosowanie w przemyśle konserwowym. Owocem papryki jest jagoda o dość twardych ścianach, podzielona na 2—6 komór. Wewnątrz owocu znajduje się łożysko środkowe i jego przedłużenie, tworzące przegrody komór. Na łożysku i przegrodach wykształcają się nasiona. Owoce o średnicy powyżej 3 cm mają następujące kształty: nieco spłaszczonej kuli, szerokiego graniastosłupa, sześcianu, krótkiego graniastosłu-pa, ściętego graniastosłupa, cylindryczny, stożkowaty, ostrosłupa, skróconego stożka, wydłużonego stożka. Kształty owoców o średnicy poniżej 3 cm są następujące: różkowaty, tępo ścięty, stożkowaty długi, stożkowaty krótki, jajowaty, kulisty, elipsoidalny. Poza tym rozróżniamy owoce proste i zagięte. Kształt kielicha może być płaski lub „kapeluszowy". Owoce z zewnątrz mogą być całe żebrowane, żebrowane tylko u nasady, nieżebrowane, o powierzchni gładkiej, poprzecznie bruzdowane lub popękane. Wielkość owocu wynosi: długość od poniżej 4 cm do powyżej 12 cm, średnica od poniżej 2,5 cm do powyżej 6,5 cm. Ciężar owoców papryki wynosi od 2 do 250 g. Owoce zbierane pod koniec okresu wegetacji są mniej wyrównane, mają skłonność do.drobnienia, powoli dojrzewają i są bardziej podatne na choroby. Barwa owoców niedojrzałych może być: ciemnozielona, zielona, jasnozielona, biała z odcieniem kremowym, bru-natnozielona. Jest to faza dojrzałości technicznej (handlowej dla odmian słodkich). Owoce fizjologicznie dojrzałe mają barwę ciemnoczerwoną, jasnoczerwoną, pomarańczową, żółtą, a nawet fioletową i czarną. O smaku owoców decyduje zawartość kapsaicyny (alkaloid o wzorze sumarycznym Ci8H2703N). Ostrość (zawartość kapsaicyny) podlega dużym wahaniom i z roku na rok się zmienia. Zawartość suchej masy jest niższa u odmian słodkich, wyższa u ostrych. Odmiany słodkie o małej zawartości suchej masy są bardziej soczyste i smaczne, odmiany ostre — na odwrót. W niektórych krajach ogromną rolę odgrywa produkcja czerwonej papryki przyprawowej — suszonej i mielonej, zarówno odmian słodkich, jak i ostrych. Suszone owoce papryki odmian ostrych stosowane są w lecznictwie w postaci nalewek przy atonii żołądka i wzdęciach oraz zewnętrznie w postaci plastrów i nacierań przy bólach reumatycznych i zapaleniach stawów. Długość okresu wegetacji wynosi przeciętnie od 140 do 195 dni od wysiewu do pierwszego sprzętu. Odmiany papryki. Odmiany słodkie o owocach dużych: Rominesc 69xCecey, California Wonder, World Beater, Lednicka, Shumensi Ratun-de, Bułgarska Słodka, Kalinkow Poprawiona. Odmiany słodkie o owocach średniej wielkości i małych: Cecei Fellalo. Odmiany półostre o owocach średniej wielkości: Długa z Mor. Odmiany ostre o owocach małych: Bronowicka Ostra, Ostra z Turka. Wymagania jakościowe. Owoce gładkie lub lekko karbowane, bez narośli i zniekształceń. W jednostce opakowania jednolicie zabarwione, o zbliżonej wielkości i kształcie. Od powyższych ogólnych wymagań dopuszcza się pewne odchylenia w zależności od wyboru. Do obrotu nie dopuszcza się owoców zgniłych i nadgniłych, porażonych chorobami, uszkodzonych, popękanych, zapleśniałych i zafermentowanych.
Ziemniaki
Ziemniak należy do rzędu rurkowatych, podklasy roślin zrosłopłatko-wych, do rodziny psiankowatych (Solanaceae), rodzaju psianek (Solanum). Rodzaj Solanum dzieli się na mniejsze grupy systematyczne. Według Hawkesa, uprawiane u nas odmiany ziemniaka należą do rodzaju Solanum, sekcji Tuberaria, podsekcji Hyperbazarithrum, serii Tuberoza, zbiorowego gatunku Solanum tuberosum oraz podgatunku Solanum andige-num. Kolebką ziemniaka są nadmorskie okolice środkowego i południowego Chile oraz górskie rejony Peru i krajów sąsiednich. Ziemniak jest trwałą rośliną zielną, rozmnażaną wegetatywnie, którą uprawia się jako roślinę jednoroczną. Kłąb jest mięsistym pędem, posiadającym na swojej powierzchni spiralnie ułożone oczka. Dzieli się on na część wierzchołkową z większą ilością oczek i na część pępkową z mniejszą ilością oczek lub bez nich. Strona górna kłębu jest bardziej wypukła, dolna — płaska lub wygięta. Kształt kłębu określa się stosunkiem szerokości do długości. Kształty kłębu mogą być następujące: poprzecznie owalny, okrągły, okrągłoowalny, owalny, podłużny. Poza tym mogą być kłęby o kształcie nerkowatym lub zdeformowane. Nieodpowiednie warunki środowiska, szczególnie długie okresy suszy, po których występują obfite opady i ciepła pogoda, mogą spowodować wtórny wzrost przedwcześnie dojrzałych kłębów. Powstałe zdeformowania kłębów (bliźniaki, dzieciuchy, paciorkowatość) powodują pogorszenie ich wartości użytkowej. Widoczne na powierzchni kłębu oczka składają się z pąków otoczonych od strony pępkowej łukowatymi bliznami (brewkami), jako śladami po odpadniętych łuskowatych liściach. Głębokość oczek jest różna — od płytkich do głębokich. Po okresie spoczynku kłęby zaczynają kiełkować. Do wykształcenia typowych kiełków potrzebna jest odpowiednia temperatura, wilgotność i światło. Kłęby kiełkujące w świetle, w temperaturze pokojowej tworzą kiełki świetlne. Dojrzały kłąb składa się z następujących warstw: skórki, kory pierwotnej, pierścienia wiązek przewodzących i rdzenia. Skórka składa się z komórek korka (5—20 warstw), chroniących ziemniak przed utratą wody i wpływem czynników zewnętrznych. W tkance korkowej występują przetchlinki. Barwa kłębów zależy od grubości skórki oraz barwników, mogących występować w komórkach kory pierwotnej. Barwa skórki jest najczęściej jasna, lecz są odmiany o skórce czerwonej, brunatnej, czarnej, niebieskofioletowej lub z plamkami w okolicach oczek. Powierzchnia skórki może być gładka, szorstka, siatkowana lub popękana. Szorstka skórka u niektórych odmian świadczy o wysokiej zawartości skrobi. Pod skórką znajduje się warstwa kory pierwotnej, zbudowanej z komórek miękiszowych, bogatych w materiały zapasowe. Zewnętrzne komórki kory pierwotnej wypełnione są białkiem, kuleczkami tłuszczu i barwnikami. Wewnętrzna część kory pierwotnej, podobnie jak komórki mięki-szowe zewnętrznej części rdzenia, są głównym magazynem skrobi. Znajdujące się w komórkach kory pierwotnej bezbarwne plastydy (leukopla-sty) wytwarzają pod wpływem światła chlorofil (zielenienie kłębów). Między warstwą kory pierwotnej a częścią rdzeniową znajduje się pierścień wiązek przewodzących, który łączy się w części pępkowej ze stolonem oraz ze wszystkimi pączkami, znajdującymi się na kłębie. Pierścień wiązek przewodzących odcina się na ogół barwą od pozostałej części miąższu. Główną masę kłębu stanowi część rdzeniowa, składająca się z tkanki parenchymatycznej — spichrzowej, której cienkościenne komórki zawierają substancje zapasowe (skrobia). Najbogatsze w skrobię są komórki zewnętrzne rdzenia. Komórki w jego części środkowej zawierają bardzo mało skrobi, są bardziej wodniste i przezroczyste. Zabarwienie miąższu zależy od zawartości ksantofilu, karotenów, fla-wonów i antocyjanów. Według określeń międzynarodowych rozróżnia się 6 barw miąższu: biały, białoszary, białożółty, jasnożółty, żółty i ciemnożółty. Intensywniejsze zabarwienie żółte miąższu mogą spowodować niektóre czynniki glebowe i nawozowe. Różnice zawartości skrobi między poszczególnymi odmianami wahają się w granicach od 11 do 22%. Poniżej 12%— zawartość skrobi bardzo niska, od 12 do 14% — niska, od 14 do 16% — średnia, od 16 do 18% — średnio wysoka, od 18 do 20% — wysoka, ponad 20% — bardzo wysoka. Smak ziemniaków zależy od zawartości suchej masy; większa zawartość azotu powoduje ostrość smaku kłębów. Dla smakowych kwalifikacji ziemniaka ważny jest ilościowy stosunek między potasem a azotem, jak również obecność innych substancji mineralnych. Uważa się, że typowy mdły smak ziemniaków przemysłowych jest spowodowany mniejszą zawartością solaniny. Solanina należy do grupy alkaloidów; w większych dawkach jest trująca. Solanina rozpuszcza się w wodzie i podczas gotowania zostaje wyługowana z ziemniaka. Ciemnienie kłębów zależy od działania enzymów, głównie tyrozynazy, zamieniającej tyrozynę w czarną melaninę. Tyrozynaza działa jako oksydaza i bierze czynny udział przy oddychaniu kłębów, jako przenośnik atmosferycznego tlenu. Stwierdzono, że ciemnienie kłębów jest związane ze spadkiem zawartości witaminy C. Tyrozynaza działa w środowisku alkalicznym i dlatego dodatek octu do wody, w której znajdują się obrane ziemniaki, zapobiega ich ciemnieniu. W zależności od przeznaczenia, dzielimy ziemniaki na: jadalne, ogólno- użytkowe, przemysłowe i pastewne. , Odmiany jadalne dzielimy na 4 typy kulinarne (użytkowo-konsump-cyjne). Typ A — odmiany sałatkowe (nie rozpadają się w czasie gotowania). Konsystencja miąższu wyraźnie zwięzła. Wadą tego typu jest zbyt duża wilgotność. Typ B — odmiany pod względem kulinarnym wszechstronnie użytkowe, dość zwięzłe. Po ugotowaniu lekko pękają na powierzchni. Mają wielorakie zastosowanie — są najbardziej poszukiwane na całym świecie. Typ C —odmiany mączyste i dość suche, o konsystencji dość luźnej do zwięzłej, o strukturze delikatnej do dość szorstkiej. Po ugotowaniu pękają lub rozpadają się na grubsze części, z trudem dają się krajać na plasterki. Dobre na puree. Typ D — odmiany bardzo mączyste i suche, po ugotowaniu często całkowicie rozpadają się. W wielu krajach odmiany typu D nie są uznawane jako jadalne. Poszczególne odmiany w różnym stopniu podlegają rozmaitym chorobom, które można podzielić na choroby liści, pędów i kłębów. Wymagania jakościowe. Dla ziemniaków jadalnych wczesnych: jędrne, zdrowe, kształtne, suche, czyste, nie uszkodzone, jednolite odmianowo, bez pustych miejsc wewnątrz, o zapachu właściwym dla zdrowych ziemniaków. Odpowiednia norma określa wielkości kłębów oraz dopuszczalne odchylenia od wymagań ogólnych. Nie dopuszcza się do obrotu kłębów porażonych suchą zgnilizną, zwiędniętych lub zazieleniałych. Dla ziemniaków jadalnych późnych: dojrzałe, jędrne, zdrowe, kształtne, suche, nie uszkodzone, nie nadmarznięte, jednolite odmianowo, bez pustych miejsc wewnątrz, nie zapleśniałe, o zapachu właściwym dla zdrowych ziemniaków i posortowane. Odpowiednia norma określa dopuszczalne odchylenia od wymagań ogólnych. Nie należy dopuszczać do obrotu ziemniaków zgniłych, zmarzniętych i porośniętych. Dla ziemniaków przemysłowych: dojrzałe, zdrowe, suche i czyste. Dopuszczalne odchylenia od wymagań ogólnych reguluje norma.
Oberżyna (bakłażan)
Oberżyna należy do rodziny psiankowatych (Solanaceae), gatunku Solanum melongena L. — typ rośliny o dużych, jadalnych owocach. W krajach o klimacie podobnym do naszego jest to roślina zielna jednoroczna, w południowych krajach może być rośliną wieloletnią. Owocem jest jagoda, która może mieć kształt jajowaty, wydłużony lub jajowaty skrócony, kulisty, owalny, gruszkowaty, cylindryczny lub wężowaty. Długość owocu waha się w granicach 4,7—70 cm, średnica zaś w granicach 2,7—22 cm, ciężar owocu wynosi 20—2000 g. Zabarwienie owocu o dojrzałości konsumpcyjnej bywa ciemnofioletowe lub prawie czarne, jasnofioletowe lub fioletowe z odcieniem brązowym, białe, zielone, zielonoszare, zielone z brązowymi smugami i brązowe z zielonymi smugami; powierzchnia z połyskiem lub bez. Owoce o pełnej dojrzałości fizjologicznej nabierają odcieni brunatnożółtych, brunatnobrązowych, brą-zowozłotych, szarozielonych i żółtych. Zabarwienie miąższu jasnozielone lub białozielone; miąższ ścisły lub luźny, o smaku — gorzkawym lub bez goryczki. Liczba komór nasiennych 2—4 lub 5—11. Liczba i rozmieszczenie nasion są różne — u jednych odmian znajdują się w całym owocu, u innych głównie w dolnej jego części. Okres wegetacji wynosi od 120 do 140 dni od wzejścia do pierwszego sprzętu. Owoc ma głównie wartość smakową. Zawiera przeciętnie ok. 8,5% suchej masy, ok. 3% cukrów, 1% białka, 0,2% fosforu, drobne ilości żelaza i wapnia. Zawartość witamin niewielka (głównie A, Bx i C). W Polsce oberżyna uprawiana jest amatorsko, głównie pod szkłem; owocuje słabo. Owoce jadalne w formie pieczonej, smażonej, faszerowanej, także konserwowane. Odmiany oberżyny. Delikates, Pekińska, Patładżan 12, Czarna Piękność (Black Beauty, Czarnaja Krasawica), Izraelska.
___
Może w składzie podanym w tekście należy upatrywać "alergii" przy zbyt dużym,częstym spożyciu psiankowatych?
Do najczęściej spotykanych w jadłospisach na Zachodzie warzyw należą rośliny z rodzinySolanaceae, czyli psiankowatych, obejmującej osiemnaście rodzajów i ponad dwa tysiące gatunków. Do psiankowatych zalicza się tytoń i wiele roślin o silnych właściwościach leczniczych, w tym niektóre wysoce trujące. Najczęściej spożywanymi warzywami z tej grupy są ziemniaki, pomidory, oberżyny i papryka chilli. Cechą charakterystyczną psiankowatych jest duża zawartość alkaloidów, roślinnych związków chemicznych, budową przypominających proteiny, silnie wpływających na procesy fizjologiczne po spożyciu i przyswojeniu przez organizm. Kofeina, morfina, kokaina, nikotyna i belladonna są właśnie alkaloidami o doskonale poznanych właściwościach psychopobudzających i toksycznych. Przybywa dowodów na to, że obecne w psiankowatych alkaloidy mogą niekorzystnie wpływać na zdrowie, przynajmniej u niektórych ludzi.
Interesujące jest spostrzeżenie, że z wyjątkiem oberżyny, tradycyjna dieta chińska wykluczyła psiankowate z jadłospisu i że taoistyczne wskazania dietetyczne zawsze odradzały spożywania tych warzyw, nawet oberżyn. Pomidory, na przykład, sprowadzili do Chin z Nowego Świata hiszpańscy kupcy w szesnastym wieku. Chińczycy nadali im przydomek „oberżyny obcych". Ziemniak, nazwany „bulwą obcych", także został importowany ze świata Zachodu, podobnie jak chilli. Do tego czasu psiankowatych używano w Chinach wyłącznie w celach leczniczych, nigdy jako żywności. Nawet na Zachodzie uważano swego czasu, że ziemniaki i pomidory są trujące.
Dziś psiankowate, a między nimi i ziemniak, i pomidor, stały się wszechobecne w jadłospisach Zachodu, zwłaszcza w barach szybkiej obsługi serwujących frytki i chipsy ziemniaczane, sos pomidorowy oraz ketchup. I jedne, i drugie rosną szybko, niewiele kosztują i łatwo je przechowywać.
Z przeprowadzonych ostatnio badań wynika, że psiankowate mogą mieć udział w uwapnianiu tkanek organizmu. Objaw ten został ochrzczony „syndromem kalcyfilaktycznym", a związany z nim stan patologiczny coraz bardziej rozpowszechnia się we wszystkich społeczeństwach zindustrializowanego świata. Psiankowate usuwają wapń z zębów oraz kości i odkładają go w tkankach, gdzie nie ma dla niego miejsca, co może mieć związek z artretyzmem, arteriosklerozą, kamieniami nerkowymi, reumatyzmem, migrenami, wysokim ciśnieniem krwi, bronchitami, osteoporozą, toczniem i innymi powszechnymi przypadłościami. Z doniesień wielu ludzi wynika, że wymienione schorzenia ustąpiły niemal natychmiast po całkowitym wyeliminowaniu z diety psiankowatych. Oczywiście dotyczy to także tytoniu, ponieważ on też należy do rodziny psiankowatych, a więc palenie może tylko zaostrzyć objawy związane z odkładaniem się wapnia w tkankach.
Jeśli cierpicie z powodu któregokolwiek z wymienionych stanów chorobowych, starajcie się całkowicie zarzucić spożywanie wszelkich psiankowatych, oczywiście nie wyłączając tytoniu, przez sześć miesięcy. Ta metoda lecznicza jest skuteczna jedynie wtedy, gdy uda się c a ł k o w i c i e wyeliminować z organizmu nawet najmniejsze ślady alkaloidów. Nie można zatem zapomnieć o tych, które ukryte są w sosach i przetworzonej żywności pod postacią mąki ziemniaczanej, sosu pomidorowego, papryki, pieprzu cayenne, sosu tabasco etc.
# [DOC]
Profile żywienia - :: Usui ReiKi Ryoho - Tradycyjne Japońskie ReiKi ::
Format pliku: Microsoft Word - Wersja HTML
Cukier, mięso, oczyszczona skrobia i alkohol mogą wywołać ciągłą nadkwaśność krwi, a kwas, ..... Dziś psiankowate, a między nimi i ziemniak, i pomidor, ...
www.reiki.org.pl/PowrotDo...by-Jedzenie.doc - Podobne
Pomogła: 13 razy Wiek: 46 Dołączyła: 20 Mar 2007 Posty: 1774
Wysłany: Pon Sie 23, 2010 11:21
a co keczup powstaje z jabłek?
przecież keczup to sam pomidor dużo rozwodniony plus dodatki, w USA to pewnie nawet do słodzenia syrop kukurydziany i tp. Lepsze od keczupu: koncentrat pomidorowy : - produkt spożywczy, który jest częściowo odwodnionym przecierem pomidorowym, pasteryzowanym w celu utrwalenia go i przedłużenia daty ważności.
W USA mają jeszcze bardziej pokręcone pomysły.
"W 1981 r. David Stockman, urzędnik odpowiedzialny za budżet USA pod rządami ówczesnego prezydenta Ronalda Reagana, podjął próbę zaliczenia ketchupu do warzyw, jako kompleksową substancję, bez względu na jej skład a jedynie ze względu na użytą nazwę produktu. Powodem tego była chęć zaoszczędzenia na socjalnym systemie dożywiania dzieci w amerykańskich szkołach. Przepisy socjalne USA obowiązujące system żywienia w szkołach przewidywały, że każde dziecko musiało codziennie przyjmować określoną ilość witamin i soli mineralnych pod postacią warzyw. Propozycja podawania dzieciom w posiłkach zamiast naturalnych warzyw np. "taniego ketchupu" złożonego z mąki ziemniaczanej i wody zabarwionej na czerwono, wywołała energiczne protesty społeczne i atmosferę skandalu, które doprowadziły do rezygnacji z rewolucyjnego pomysłu."
za wikipedią
____
Koncentrat pomidorowy:
Ciekawostki: Przeciętnie z 6kg świeżych pomidorów uzyskuje się około 1kg gotowego produktu.
_____
A koncentrat drugiemu nierówny:
Skład: koncentrat pomidorowy wyprodukowany ze świeżych pomidorów, bez żadnych dodatków.
Bez konserwantów. Wartość odżywcza w 100 g produktu: białko 5,6 g; węglowodany 16,7 g; tłuszcz 1,5 g; Wartość energetyczna: 387 kJ (92 kcal).
http://www.pudliszki.pl/7461.xml
Skład:
pomidory* przetarte-koncentrat 22% (*produkty rolnictwa ekologicznego, objęte certyfikatem kontroli)
http://www.kozlek.pl/comp...id,85/vmcchk,1/
____
Mogę też się zgodzić na inną definicję:
Koncentrat pomidorowy
Drzewo koncentratowe
Czyste złoKoncentrat pomidorowy – dziesięciokrotnie sprężone pomidory z dodatkiem wszystkich możliwych chemikaliów na rynku. Smakuje jak pleśń. Spożywać go można dopiero po ukończeniu osiemnastego roku życia.
Niedawno naukowcy z USA wyhodowali pierwsze drzewo koncentratowe, wszczepiając zwykłej jabłoni geny odpowiadające za szklane opakowanie i metalową zakrętkę. Drzewo rodzi dorodne, zakręcone i gotowe do użytku słoiki, które następnie napełniane są w fabryce substancją koncentrato-podobną. Skład tej mieszaniny to w przybliżeniu 2 wagony dowolnych składników, których nazwy zaczynają się na E (np E 220 E 345 itp.), wagon gąbczastych, glutowatych substancji w kolorze czerwonym i wagon aromatu zgodnego z naturalnym. Wiodący producenci dodają czasami jedną, bądź dwie skrzynki pomidorów.
Okres połowicznego rozpadu koncentratu pomidorowego wynosi jakieś 4,5 miliarda lat i wprawia w zdumienie nawet fizyków jądrowych. Nie dotyczy to jedynie koncentratów z prawdziwymi pomidorami, które mogą wytrzymać w lodówce jedyne 200 lat i w związku z tym nie są chętnie kupowane jako produkty szybko psujące się.
Zastosowania
Wielu skrytobójców używa koncentratów pomidorowych jako silnej trucizny. Jedna puszka może zabić 5 słoni. Dodajmy, że musi być to odpowiednio duża puszka zrzucona ze sporej wysokości.
Koncentrat pomidorowy może po odpowiednim rozcieńczeniu wodą, rozsmarowaniu po blacie z ciasta posypanego serem, mięsem i czasem różnymi warzywami, wypieczeniu go w specjalnym piecu, a następnie spożyciu, wywoływać uczucie sytości.
Po dodaniu wrzącej wody i kostki rosołowej otrzymujmy czerwoną substancję zwaną zupą pomidorową (nie wiadomo czemu bo przecież, jak zostało wykazane wyżej, nie ma w niej żadnych pomidorów).
Po rozprowadzeniu na ciele można udawać ciężko rannego. Jest to najlepsze z dotychczas znalezionych zastosowań dla koncentratu.
fragment:
Do tego szczegółowego opisu należy dodać, że obecnie ostatni etap w nowoczesnych zakładach przeprowadza się trochę inaczej. Praktycznie nie stosuje się chemicznego utrwalania tylko stosuje się aseptyczne pakowanie. Polega to na schłodzeniu po koncentracji z 80 st do ok.30-38st C i aseprtyczne pakowanie w specjalne worki po ok. 250 kg lub 1t. Tak pakowany koncentrat ma okres przydatności 2 lata. i po tym okresie nie widać zmian.W domu takiego koncentratu się nie otrzyma. Również na wyparkach ogólnego przeznaczenia (np do dżemu) nie uzyska się dobrego koncentratu.
Najlepsze są włoskie linie do prod. koncentratu.
Pomogła: 13 razy Wiek: 46 Dołączyła: 20 Mar 2007 Posty: 1774
Wysłany: Pon Sie 23, 2010 11:30
Ale odchylenia od normy zawsze występują jak w całej spożywce przemysłowej:
- firma, która wprowadziła do obrotu koncentrat pomidorowy 20% zawierający w składzie niedopuszczone dla tego produktu benzoesan sodu i jego sole , niedeklarowaną skrobię oraz posiadający oznakowanie mogące wprowadzać w błąd konsumentów co do faktycznego stężenia ekstraktu,
tekst w pliku :
z google
[DOC] Informacja o wynikach kontroli jakości handlowejFormat pliku: Microsoft Word - Wersja HTML
firma, która wprowadziła do obrotu koncentrat pomidorowy 20% zawierający w składzie niedopuszczone dla tego produktu benzoesan sodu i jego sole ...
Pomógł: 4 razy Wiek: 38 Dołączył: 01 Sie 2014 Posty: 311 Skąd: Rybnik
Wysłany: Wto Sty 20, 2015 20:12
I wszystko Round-up ready!
_________________ "Jeśli nie zainwestujecie w swoje zdrowie i zdrowie waszych bliskich, będziecie musieli wydać duże pieniądze na leczenie siebie i swojej rodziny u lekarzy ... Będziecie spłacać domy, mercedesy, wakacje swoich lekarzy i agentów ubezpieczeniowych."
Pomogła: 13 razy Wiek: 46 Dołączyła: 20 Mar 2007 Posty: 1774
Wysłany: Sob Lut 07, 2015 22:34
RAW0+ napisał/a:
sylwiazłodzi napisał/a:
a co keczup powstaje z jabłek?
przecież keczup to sam pomidor dużo rozwodniony plus dodatki
Wybacz, ale uważam, że nie masz pojęcia o żywności żywej
RAWO i tu się mylisz ale nic o mnie nie wiesz więcej poza fragmentami, które zamieszczam w internecie o sobie więc bez zbędnych kolejnych słów , mnie się dziś przyda milczenie i tyle....
a tak na marginesie, przebywanie wg mnie na tym forum uczy otwartości z podziękowaniami dla całego działu surowego i innych podobnych dyskusji, które tu przeczytałam choć wśród rodziców autystów ta wiedza to raczej zerowa, więc az tak poszerzać innym horyzontów myślowych nie zamierzam
dla ciekawych polecam jeden z odcinków Tabu Polska na kanale National Geo, już kilka powtórek było
Artur, jeden z bohaterów tego odcinka, kiedyś pracował jako informatyk, dziś wraz z żoną i dwójką dzieci mieszka w eksperymentalnej eko-wiosce na Warmii. Sposób, w jaki żywi się rodzina, ma wyrażać chęć odseparowania się od nowoczesnego stylu życia. Spożywa się tu tylko to, co można samemu wyhodować lub zebrać w lesie. Mieszkańcy wioski nie polują, więc nie jedzą mięsa. Żyją w harmonii z naturą, zgodnie z rytmem pór roku, wodę czerpią ze studni, nie używają kosmetyków. Do mycia używają soli i sody. Artur jest też amatorem urynoterapii, uważa mocz za znakomity środek leczniczy i źródło pokarmu. Każdego dnia wypija i używa do obmywania całego ciała około 1,5 litra własnego moczu. Uważa, że poranny mocz posiada wyjątkowe właściwości, dzięki którym on sam może usuwać toksyny z organizmu.
To fascynujące, w jaki sposób udało mu się nakłonić żonę do takiego trybu życia?
JW
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
Akademia Zdrowia Dan-Wit informuje, że na swoich stronach internetowych stosuje pliki cookies - ciasteczka. Używamy cookies w celu umożliwienia funkcjonowania niektórych elementów naszych stron internetowych, zbierania danych statystycznych i emitowania reklam. Pliki te mogą być także umieszczane na Waszych urządzeniach przez współpracujące z nami firmy zewnętrzne. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Dowiedz się więcej o celu stosowania cookies oraz zmianie ustawień ciasteczek w przeglądarce.